ป่าช้านี้เจ้าที่เถื่อน

“พี่หมอก” เสียงแหบแห้งของหญิงสาวอายุยี่สิบกว่า ๆ เรียกหาใครบางคน ร่างนั้นเดินโซซัดโซเซเข้ามาในป่าช้ารกร้าง มือข้างหนึ่งถือปิ่นโตเหล็กสีเหลืออ่อนห้าชั้นติดมาด้วย มืออีกข้างค้ำเอวเอาไว้ สองขาอวบบวมน้ำเดินอุ้มท้องแก่ใกล้คลอดมาอย่างเชื่อช้า ปากก็เรียกหาผู้เป็นพี่ชายที่ทำงานเป็นสัปเหร่ออยู่ที่นี่ “พี่หมอก อยู่ในนี้หรือเปล่า ชบาเอาข้าวเที่ยงมาให้จ้ะ” เสียงนั้นยังคงเรียกหาผู้เป็นพี่ชาย สองตาก็มองไปรอบ ๆ ป่าช้า “ชบา!” ทันใดนั้นเสียงของสัปเหร่อหนุ่มก็ดังขึ้น ร่างใหญ่กำยำผิวคล้ำแดดก้าวเข้ามาหาผู้เป็นน้องสาวด้วยท่าทีรีบร้อน “ชบามาที่นี่ทำไม เดี๋ยวพี่ไปกินเอง” ผู้เป็นพี่เอ่ยกับน้องสาว ก่อนจะมองท้องแก่ใกล้คลอดของผู้เป็นน้องด้วยความเป็นห่วง “ก็ชบาไม่เห็นพี่กลับไปกินข้าวสักที นึกว่าพี่จะทำงานจนลืมกินข้าวอีก เลยตักข้าวใส่ปิ่นโตมาให้” “ชบาท้องอยู่ยังจะเข้ามาในนี้อีก พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามา” ผู้เป็นพี่ดุน้องสาว มือข้างหนึ่งจูงมือน้องให้เข้ามานั่งพักบนแคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่ “ในนี้ไม่มีอะไรหรอกพี่ ปู่ทวดท่านคุ้มครองพวกเราอยู่ พี่จะกังวลอะไร” เสียงหวานเอ่ยถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำป่าช้าพลางมองไปยังศาลเจ้าที่เก่า ๆ ตรงข้ามแคร่ “แล้วนี่ชบากินข้าวหรือยัง ถ้ายังก็มากินด้วยกัน” หมอกถามน้องสาวเมื่อพาเธอมานั่งที่แคร่ “ชบากินมาแล้วจ้ะ พี่รีบกินเถอะ ยังร้อน ๆ อยู่” “งั้นชบานั่งรอพี่ที่นี่แป๊บหนึ่งนะ พี่กลับไปเอาย่ามกับขวดน้ำก่อน อยู่ท้ายป่าช้าแน่ะ จะเอาหน่อไม้ที่ขุดได้กลับมาด้วย” “จ้ะ” ศีรษะทุยพยักหน้าให้ผู้เป็นพี่ชายหน่อย ๆ ก่อนจะนั่งรออยู่เงียบ ๆ คนเดียว ป่าช้าแห่งนี้มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ชาวบ้านนับถือกันมาหลายรุ่น ผู้คนเรียกว่าปู่ทวด ศาลของท่านสร้างขึ้นพร้อมกับวันที่เริ่มใช้พื้นที่แห่งนี้เป็นป่าช้า ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงป่าช้าเก่าที่ถูกปล่อยทิ้งให้รกร้าง วัดเก่าแก่ของที่นี่ถูกไฟไหม้และป่าช้านี้ก็ถูกเผาไปเกินครึ่ง ผู้คนจึงสร้างวัดขึ้นมาใหม่และย้ายป่าช้าไปอยู่อีกฟากหนึ่งใกล้ ๆ กัน ศาลปู่ทวดจึงเป็นเพียงเรื่องเล่า ที่นับวันก็เริ่มเลือนหายไปจนคนรุ่นใหม่ไม่รู้จัก มีเพียงผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้าน และครอบครัวของหมอกที่ยึดอาชีพสัปเหร่อมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษเท่านั้น ที่ยังคงพูดถึงและศรัทธาในปู่ปวดอยู่ หลังหมอกว่างจากงานที่วัดและป่าช้าใหม่ เขาก็จะแวะมาหาของป่าและดูแลความเรียบร้อยของป่าช้าเก่านี้ด้วย คอยถางป่าให้มีทางเดินลัดไปวัดใหม่ แม้จะไม่มีใครเดินผ่านเขาก็ยังทำอยู่ “ปู่ทวดจ๋า วันนี้ชบาเอาหมกหน่อไม้กับข้าวเหนียวมาไหว้จ้ะ” เสียงหวานของคนท้องแก่เอ่ยกับศาลเจ้าที่ สองมือเรียวประนมขึ้นแนบอก ปากเอ่ยบอกเจ้าที่เจ้าทางอย่างที่เคยทำ ก่อนจะเดินโซเซกลับไปยังแคร่ใต้ไม้ใหญ่ที่ยืนต้นอยู่ใกล้ ๆ ศาล “หมกหน่อไม้อีกแล้ว” เสียงวิญญาณหนึ่งบ่นงึมงำ แต่ก็ปั้นข้าวเหนียวยัดใส่ปากไปเคี้ยวจนแก้มตุ่ย “แล้วมึงจะกินทำไม” เสียงหนึ่งว่าให้เพื่อนวิญญาณด้วยกัน “ก็เขาเอามาไหว้ ไม่กินก็เสียของสิ” “มึงไม่คิดจะเอาไปให้ท่านปู่กินก่อนเหรอ” “ท่านปู่สิบปีถึงจะออกจากสมาธิทีหนึ่ง มึงจะพูดถึงท่านทำไมเนี่ย กูยิ่งกลัว ๆ อยู่” “ก็อีกไม่กี่วันจะครบกำหนดออกจากสมาธิท่านแล้วน่ะสิ’ “ฉิบหายแล้วไหมไอ้ขุนพล งั้นมึงดูแลชบาไปก่อนนะ กูไปตรวจท้ายป่าช้าก่อน ช่วงนี้เหมือนวิญญาณแถวนั้นบอกว่าเห็นอะไรแปลก ๆ ด้วย เดี๋ยวท่านปู่ออกมาแล้วจะว่ากูเอา กูยังไม่เคยออกไปตรวจทางนั้นเลย” สองดวงวิญญาณคุยกันโดยที่คนท้องซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งของศาลไม่ได้ยินและมองไม่เห็น พวกเขาคือบริวารของเจ้าที่ ผู้มีหน้าที่ดูแลป่าช้าแห่งนี้ เหล่าวิญญาณนั้นรู้จักครอบครัวของสัปเหร่อนี้ดี ไม่สิ… พวกเขารู้จักครอบครัวนี้ แต่ครอบครัวนี้ไม่รู้จักพวกเขา “ท้องใกล้คลอดแล้วยังจะเข้ามาในป่าช้าอีกนะ สงสัยต้องไปเข้าฝันบอกว่าอย่ามาแล้วล่ะ ช่วงนี้ป่าช้าเรายิ่งมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นอยู่ด้วย” วิญญาณหนุ่มพึมพำ ดวงตาดำขลับไร้ชีวิตชีวามองไปยังท้องของหญิงสาวที่ใหญ่จนเขารู้สึกอึดอัดและหนักแทนเธอ ก่อนจะจัดการข้าวเหนียวกับหมกหน่อไม้ตรงหน้าระหว่างรอเพื่อนรักกลับมา “อ๊ะ! มะไม่นะ~” ชบากุมท้องตัวเองแน่นเมื่อเริ่มปวดหน่วง ๆ ที่ช่วงล่าง ทั้งยังรู้สึกจุกที่หน้าอกและเริ่มหายออกใจไม่ออก พลันนั้นของเหลวก็ไหลลงมาตามสองขา ชุดคลุมท้องตัวเก่าสีชมพูซีดที่สะโพกผายนั่งทับอยู่เปียกแฉะจากด้านหลัง “พะพี่หมอก~” เสียงแหบแห้งเรียกหาผู้เป็นพี่ชายที่หายเข้าไปในป่านานแล้วแต่ยังไม่กลับมา “พี่หมอก ชะชบาจะคลอดแล้ว~” แหมะ! ปั้นข้าวเหนียวหลุดจากมือหนาขณะที่ปากของวิญญาณหนุ่มยังอ้าค้างอยู่ ใบหูใหญ่ได้ยินไม่ผิดแน่ ชบากำลังจะคลอด… “ฉิบหายของแท้แล้วไหมล่ะไอ้ขุนศึก” เสียงนั้นสบถออกมาพร้อมเอ่ยถึงเพื่อนตน ขาสองข้างแข็งทื่อก้าวไม่ออก ดวงตาดำขลับจับจ้องไปยังสองขาของหญิงท้องแก่ ตอนนี้มีของเหลวบางอย่างไหลออกมา ใบหน้าของเธอเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อและขาวซีดคล้ายคนไม่มีเลือด เขามองหาเพื่อนรักที่หายตัวไปสักพักแล้วแต่ยังไม่กลับมา ไหนจะพี่ชายของชบาเองก็ไม่โผล่มาสักที “ระหรือว่าจะเยี่ยวแตกวะ มะไม่ใช่จะคลอดหรอกมั้ง” วิญญาณหนุ่มพึมพำกับตัวเอง แต่ท่าทีของชบาตอนนี้ไม่ใช่คนปวดเยี่ยวน่ะสิ “มะแม่งเอ๊ย! เคยเห็นแต่คนเจ็บแล้วก็คนตาย ละแล้วคนจะเกิดนี่ต้องทำยังไงวะ” วิญญาณหนุ่มพูดกับตัวเองก่อนจะวิ่งเข้าไปหาคนใกล้คลอด เขายืนทำท่าเงอะงะมือไม้ไม่นิ่งอยู่ครู่ใหญ่ พอตั้งสติได้ก็หายวับเข้าไปในศาลทันที