บทที่ 5 ผลลับของรอยรัก
1240 Words
อัณณิกาและกอไผ่ช่วยกันขนของออกหอ ย้ายไปหอใหม่ที่ใกล้มหาลัยและภัตตาคารมากที่สุด จึงไม่มีโอกาสที่จะปลีกตัวทานยาที่ซื้อเก็บไว้ในกระเป๋าเลย และวันนี้งานที่ภัตตาคารเยอะมาก ประจวบเหมาะที่คนงานในครัวลาป่วย จึงทำให้คนไม่พอยุ่งอยู่ทั้งวัน กว่าจะได้มีเวลาส่วนตัวก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว อัณณิกาจำไม่ได้ว่ามันผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วกว่าเธอจะได้ทานยาเม็ดแรก
"ให้ฉันนอนเป็นเพื่อนไหม"
กอไผ่ที่ขี่มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบท์คันเท่ที่เพิ่งจะถอยมาใหม่หมาดๆ ส่งอัณณิกามานอนหอใหม่
"ไม่เป็นไร นี่มันก็ดึกมากแล้วกลับดีๆ นะแก"
อัณณิกาบอกลา เธอรู้สึเพลียมากและอยากนอนพักเร็วๆ
"พูดยังกะบ้านฉันไกล ห่างกันซอยเดียว"
กอไผ่โบกมือลาแอบบ่นเพื่อนเล็กน้อยรอเพื่อนเข้าห้องและขี่รถคู่ใจออกจากหอพักไป
อัณณิกาเดินเข้าห้องด้วยความเหนื่อยล้า ข้าวของยังไม่ได้ถูกจัดเรียง เธอล้มตัวนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยแล้วเผลอหลับไป
"แกต้องหมั้นกับหนูเฟีย"
"ไม่ครับ"
"ฉันสอนให้แกเป็นคนไร้รับผิดชอบตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อคืนเธอไม่ได้อยู่กับผม!"
"แต่ตอนแยกกัน น้องไปกับแก!!"
"..."
ณรงค์ศักดิ์พ่อของคิมหันต์ต่อว่าลูกชายอย่างแรง เมื่อถูกรสริสโทรมาต่อว่าเรื่องลูกสาวของเธอไม่ได้กลับบ้านและอยู่กับคิมหันต์ตลอดคืน
"อย่ามาทำเงียบไอ่คิม!! หรือแกจะยอมให้ฉันบาดหมางกับเพื่อนและเสียเงินลงทุนก้อนนี้ไป"
"เท่าไหร่กันพ่อ"
"พ่อขอเถอะ คิม"
"...."
"แค่หมั้น..ก็ได้ครับ ถ้าผมพิสูจน์ได้ว่ายัยนั่นกับผมไม่ได้หายไปด้วยกัน ผมขอถอนหมั้นนะครับ"
"นายครับ ผมเอาข้อมูลที่นายให้ตามสืบมาให้ครับ"
คิมหันต์หยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาดู ในซองมีรูปอยู่ สองสามใบ เป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารักสวมชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เธอยิ้มแย้มดูสดใสเหมือนเด็ก
เด็ก! ตายละ
"เธออายุ 22 แล้วครับนาย"
เทวารู้ความคิดของนายตนเองจึงรายงานออกไป
"รู้แล้วน่า..นายออกไปก่อนไป"
คิมหันต์ปัดมือแล้วสนใจรูปนั้นต่อ
ผิวเธอดูเนียนและละเอียด ทำให้คิดถึงค่ำคืนในห้องเล็กๆ ที่เขายังจดจำได้เป็นอย่างดี เขายังคิดถึงเนื้อเนียนและเสียงเล็กที่ครางกระเส่าใต้ร่างของเขาในวันนั้นดังวนอยู่ในหัวไม่หยุด
คิมหันต์หยิบรูปอีกใบออกมา เป็นรูปผู้หญิงคนเดียวกันแต่การแต่งตัวเปลี่ยนไปอีกแบบ เธออยู่ในชุดเสื้อกล้ามตัวจิ๋วรัดทรวงอกเด่น เอวลอยกับกางเกงยีนสั้นเสมอหู
คุ้นๆ แฮะ
คิมหันต์หยิบอีกรูปขึ้นมา รูปนี้เธอสวมชุดพนักงานเสิร์ฟร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง ซึ่งเขาคุ้นตาชุดพนักงานร้านอาหารร้านนี้มาก
"เทวา..พาฉันไปร้านอาหารจีนร้านนี้หน่อย"
เขายกสายต่อไปหาลูกน้องคนสนิท
"เฮียคะ..วันนี้อัณขอลา 1 วันนะคะ รู้สึกเวียนหัวเหมือนจะไม่สบายเลยค่ะ"
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าหนูอัณ ไปหาหมอไหม"
"เป็นไรค่ะ วันนี้อัณขอกลับก่อนนะคะ"
อัณณิการู้สึกเวียนหัวและอยากอาเจียนตลอดเวลา จึงขอหยุดงานวันนี้และกลับหอ เธอเดินออกจากหลังร้านและนั่งแท็กซี่กลับหอ
เทวาพาเจ้านายมาตามคำสั่งทันทีที่คิมหันต์อยากมาพวกเขาเคยมาร้านนี้เมื่อเดือนก่อนเพื่อมาเจรจาธุรกิจกับเพื่อนของพ่อ
คิมหันต์ให้เทวาเปิดห้อง VIP ห้องเดิมและส่งเทวาไปสืบหาคนที่เขาตามหาทันทีที่มาถึง
"นายครับเรามากันสองคน จองห้อง VIP ไม่ใหญ่ไปหรือครับ"
"ฉันไม่อยากวุ่นวาย..นายอยากกินอะไรก็สั่งเลย สั่งเผื่อลูกเมียด้วยก็ได้"
"ขอบคุณครับนาย"
เทวาสั่งอาหารสองสามอย่างวางบนโต๊ะ และสั่งกลับบ้านแบบเดียวกัน
"เชิญนายตามสบาย..ผมขอตัวไปทำหน้าที่ก่อน"
เทวาเดินออกห้องไป เข้าเห็นพนักงานเข็นรถเสิร์ฟอาหารมาพอดีจึงเรียกมาสอบถาม
"คุณรู้จักผู้หญิงคนนี้ไหม เรียกเธอมาพบหน่อย เจ้านายผมอยากคุยด้วย"
"อ๋ออัณ..วันนี้อัณลากลับบ้านแล้วค่ะ เพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง"
เทวาเดินเข้าห้องมารายงาน คิมหันต์ลุกขึ้นรีบเดินออกจากร้านทันทีหวังอาจจะได้เจอเธอ เขาเห็นร่างเล็กนั่นโบกแท็กซี่อยู่ฝั่งตรงข้าม และขึ้นรถไป
"เทวา!!! เอารถออก"
คิมหันต์ตะโกนเรียกลูกน้องที่กำลังเคลียร์ค่าใช้จ่ายเสร็จ
อัณณิกาไม่ได้กลับหอไปพักผ่อน เธอชั่งใจอยู่หลายวันแล้วเกี่ยวกับอาการของตัวเอง แต่ไม่กล้าที่จะมาหาหมอเพราะกลัวจะเป็นในสิ่งที่เธอคิด
"เป็นไงเป็นกัน"
อัณณิกาสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเอง ก้าวเท้าเดินเข้าไปโรงพยาบาลเดินตรงไปยังแผนกสูตินรีเวชทันที
เมื่อตรวจอาการเบื้องต้นเสร็จ พยายามให้ส่งตรวจฉี่และรอผลเข้าพบแพทย์ อัณณิกาเดินออกจากห้องน้ำ สายตาไปสะดุดกับใบหน้าที่ยังลอยอยู่ในหัวของเธอมาเกือบเดือนที่ผ่านมา
เขา...คู่หมั้นของลลินนา
ใช่แล้วอัณณิกาไม่เคยลืมใบหน้าของเขาได้เลย และยิ่งเธอทราบข่าวสังคมไฮโซในทีวีเธอก็ได้รู้ทันทีว่าเขาคือใคร
คิมหันต์เดินทั่วบริเวณที่ตรวจผู้ป่วยทุกแผนกแต่ก็ไม่เจอเธอสักที เขาเริ่มรู้สึกเป็นกังวลใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและไม่รู้ว่าทำไมเช่นกันที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้
"ไปรอเธอที่หอพักไหมครับ"
เทวาเอ่ยถามหลังจากที่วิ่งตามนายไปทั่วโรงพยาบาลซึ่งเขาก็พยักหน้าตอบ
หลังจากอัณณิกาหลบได้สักพักเธอเดินออกห้องน้ำมาก็ถึงคิวเข้าพบคุณหมอพอดี ไม่ลืมที่จะมองไปรอบๆบริเวณแต่ก็ไม่เห็นเขาเธอจึงเดินเข้าห้องตรวจได้อย่างสบายใจ
"ยินดีด้วยนะคะ..ตอนนี้คุณตั้งครรภ์ได้ 2 สัปดาห์แล้วค่ะ"
คุณหมอยิ้มแสดงความยินดี ในมือถือผลตรวจและคำนวณจากการมีประจำเดือนครั้งสุดท้ายและการมีเพศสัมพันธ์
"อะ..อะไรนะคะ"
อัณณิกาตกใจยกมือขึ้นปิดปากน้ำตาเริ่มคลอเบ้า
"แต่ฉันทานยาคุมฉุกเฉินไป..."
"คุณแม่ไม่ต้องกังวลค่ะ ยาคุมไม่ได้มีอันตรายกับน้องแต่การทานยาคุมไม่ตรงเวลา 2 เม็ดนั้นประสิทธิภาพของยาก็จะลดลง เปอร์เซ็นต์การคุมก็จะลดลงค่ะ ช่วงนี้เป็นอาการที่คุณแม่จะเริ่มแพ้ท้อง หมอจะจัดยาแก้แพ้และยาบำรุงให้นะคะ กลับไปปรึกษาคุณพ่อก่อนแล้วค่อยมาฝากครรภ์นะคะ"
"ค่ะ"
อัณณิกาตอบรับอย่างเหม่อลอย และเดินตัวลอยออกมาจากห้องตรวจ ระหว่างที่นั่งรอชำระเงินและจ่ายยา ในมือเปิดแอปพลิเคชันธนาคารตรวจสอบยอดเงินในบัญชีของตัวเอง
"เงินก้อนสุดท้ายที่เก็บไว้เรียน"
เธอพึมพำกับตัวเอง น้ำตาไหลพราก สับสนตัวเองไม่รู้จะทำอย่างไรดี
"คุณอัณณิการับยาช่อง 4 ค่ะ"
อัณณิการีบปาดน้ำตาและลุกขึ้นไปรับยาด้วยใจที่อ่อนล้า
*****
- Writer
