Unordinary Love (Book 2)

CHAPTER 2

"The saddest part in life is saying goodbye to someone you wish to spend your lifetime with."

I love you, Goodbye.

***

Mara Santos.

I frowned upon seeing a helicopter, not so far away from our sacred place.

Bellarose and I called this rainforest our sacred place. We found this place when were having a road trip together.

Bigla ay nakaramdam ako nang matinding pagkamiss dahil sa naalala ko. And when I glance at Bellarose, I found out that she's intently looking at me dahilan para mag blush ako nang bongga.

Huminto siya sa paglalakad.

"Well, maybe we can ditch this helicopter and take my car instead,"

She smiled sweetly.

"Roadtrip tayo? Kagaya ng dati."

Napangiti na rin ako dahil sa nahawa ako sa infectious niyang ngiti.

She always done this you know. Na kapag ngumiti siya, kahit gaano pa ka pangit ang mood mo, bigla 'yon mawawala kapag nakita mo siyang ngumiti.

That's why I fell in love with her before.

Magsasalita na sana ako nang tumunog ang phone ko sa handbag ko. Kinuha ko 'yon at bigla akong kinabahan at namawis nang malamig nang makita ang pangalan ni Raven sa screen ng phone ko.

Shit. Sasagutin ko ba?

Kapag hindi ko sinagot. Magtataka siya. At bakit hindi ko naman sasagutin ang tawag niya? She's my fiancee for crying out loud.

"Sagutin mo na. Baka nag-aalala siya sa'yo."

I glance at Bellarose.

"Wait."

I hand signal tiyaka ako lumayo nang onti sa kanya bago sinagot ang tawag.

Pilit na ngumiti ako at pinasigla ang boses ko. Gosh sobrang nakokonsensya ako.

"Hello babe."

Pagbating saad ko.

"Hello my future wife. How's your photoshoot?"

Parang may libo-libong patalim ang sumasaksak sa puso ko ngayon.

I'm cheating on her sa ginagawa ko ngayon.

Hindi ko na alam kung ano pa bang gagawin ko. Gulong-gulo na 'ko.

"Naging maayos naman po. Medyo marami lang ginawa kanina. Anyway, where are you?"

Tanong ko nang marinig ang biglang bugso ng malakas na tugtog sa kabilang linya.

"Oh sorry, I'm in a club with Victoria right now. Nagyaya eh, nag away kasi sila ni Echo kanina."

"Oh okay. Hindi naman ako nakakaistorbo?"

Nag-aalalang tugon ko. s**t naman Mara ano bang ginagawa mo? Kinakain talaga ako ng guilt.

"No, actually I called you because I missed you so much. I can't wait to go home to you. I can't wait to marry you and I can't wait to --"

Napaubo ako nang malakas dahil sa nasinok ako ng sarili kong laway.

Rinig na rinig ko ang nag-aalalang boses ni Raven sa kabilang linya. At habang pinakikinggan ang halatang pag-aalala at pagmamahal sa boses niya, bigla kong tinignan si Bellarose.

She was looking at me and I could see the hurt written on her beautiful blue eyes.

Naiiyak kong pinikit nang madiin ang aking mga mata.

"Babe. I'm sorry. I'm so sorry.."

Biglang naibulalas ko. Umiiyak na ako ngayon.

"Heeey. Sorry for what? And why are you crying?"

I gulped the lump in my throat.

"For hurting you."

I honestly said while staring at Bellarose's eyes. A realization hit me big time!

"For what? Wait lalabas lang ako saglit. I can't hear you."

Hindi ko na hinintay si Raven. Pinatay ko na ang phone ko tiyaka ito nilagay ulit sa bag ko.

Pinunasan ko 'yung luhang lumandas sa pisngi ko tiyaka lumapit kay Bellarose.

Hinila niya ako bigla tiyaka ako niyakap nang mahigpit.

"Don't leave me, please.."

She whispered to my ear. Automatic namang tumulo na parang gripo ang mga luha sa mata ko.

I hugged her back as tight as I could.

"I-i'm sorry, Bellarose. H-hindi ko kayang lokohin si Raven. H-hindi ko kayang saktan ang taong nag-ahon sa 'kin sa sakit at lungkot na binigay mo sa 'kin dati. Hindi ko siya kayang mawala sa 'kin at siya na 'yung future ko eh. Siya na 'yung kasama ko bumuo ng bagong mga pangarap. Siya 'yung kahit anong pilit kong taboy, nandiyan parin at handang tanggapin lahat ng sakit at salitang binitawan ko sa kanya. Binuo niya 'yung sinira mo dati sa 'kin. She put me back on my feet again. At ngayong okay na ako, babawiin mo ako na parang walang nangyari? Bellarose nasaktan ako nang sobra dahil minahal kita nang higit pa sa buhay ko. Pinili kita kaysa sa mga magulang ko pero binalewala mo lang lahat ng iyon. You chose to hurt me. You broke me.."

Naramdaman kong bumitaw siya sa yakap at kita ko ang luhang kumawala sa kulay asul niyang mga mata as if realization hit her.

Hanggang ngayon, hindi ko parin siya kayang makitang umiiyak. Lalo na, ako 'yung dahilan nang kanyang pag-iyak.

Dati-rati nakikita ko lang siyang umiiyak para kay Sierra and God knows how much I was hurting kapag nakikita ko siyang nasasaktan.

But now, ako na 'yung dahilan ng pag-iyak at sakit na nararamdaman n'ya. And God knows how much I want to ease her pain and how much I loved to bring back what's been missing from us.

Pero kasi..

Iba na 'yung sitwasyon ngayon. Meron akong fiancee na mahal na mahal ako na mahal ko rin pabalik.

Hindi ko siya kayang masaktan. Hindi ko siya kayang lokohin at hindi ko siya kayang iwan..

Mahal ko si Raven. Higit pa sa sarili ko..

Pero si Bellarose..

Minahal ko siya na higit sa lahat ng meron at pinapahalagaan ko.

"Tell me, bakit mo ba ginagawa ito?"

May paghihirap na tanong ko. Kita kong umiwas siya ng tingin sa 'kin.

"Mahal kita, Mara.."

She looked at me again. Tears forming on her blue eyes.

"Mahal na mahal kita,"

Parang feeling ko pati puso ko umiiyak ngayon..

"I wish I can be selfish for once in my life. But if that's what you really want, then I can't do anything to change that.."

Mapakla siyang ngumiti sa 'kin.

"You're right. I put you to a lot of pain already and I don't wanna do that again. Ayoko na ulit makita kitang nasasaktan nang dahil sa 'kin. I know you love me and I do too. Very much, Amore Mio. But I guess kailangan na talaga kitang pakawalan. Kailangan ko ng tanggapin na hindi na talaga magiging tayo ulit.."

My lips trembled when she landed a sweet kiss on my temple. Feeling ko nabubulunan ako nang hinapit ako nito at niyakap nang mahigpit.

"Tara ihatid na kita sa kanya."

She held my hand tiyaka niya ako iginaya sa naka paradang helicopter.

The whole time na nilalagyan niya ako ng seat belt ay nakatingin lang ako sa kanya. While siya ay halatang umiiwas na siya ng tingin.

And that hurts badly. I don't know why..

Iniiwasan na niya ako. Sinanay na naman niya kasi akong nandiyan lang siya lagi..

She did it again..

Habang pinagmamasdan siyang nagmamaneho ng helicopter, I just realize something that infuriates me more..

"Why are you doing this again to me, Bellarose? Hindi mo talaga kayang panindigan ang mga sinasabi mo sa 'kin ano? Hindi mo ako kayang panindigan.."

Hindi ko alam kung saan ko ba nakukuha itong mga sinasabi ko sa kanya. Maybe I was too angry at her. Lahat ng pagtitimping sumbatan siya sa mga nakaraang linggo ay ngayon lahat lumalabas.

I want to ask why. Why she leave me. 'Yung totoong dahilan.

Dahil gulong-gulo na talaga ako. Siguro naman deserve kong malaman ang totoo 'di ba?

Kaya siguro hindi ako maka move on ng tuluyan dahil sa pesteng nakaraan ko. Sa kanya..

"Na c-confuse ako ngayon nang dahil sa'yo. Please tell me the f*****g truth!"

Frustrated na sigaw ko. I desperately need to know the truth..

"It's best if you leave that blank empty."

She heartlesly said without even looking at me.

"Gago ka, Bellarose. Napaka gago mo."

Galit at nasasaktan kong diin sa mga salitang binitawan ko.

"That's true."

She bluntly said. Napakunot noo akong tumingin sa kanya. Siya ba talaga itong kausap at kasama ko ngayon?

"Wala ka talagang paninindigan. Isa kang dakilang paasa!"

"You're right."

I was taken a back. Parang gusto ko ng mag wala sa sobrang galit at sakit na nararamdaman ko ngayon.

"I just want to know the truth."

I let out a long painful sigh.

"Not all the truth are best at being said."

"Why?"

I heard her sigh. Halatang pagod na pagod na siya.

"Ano pa bang gusto mo? Lalayo na nga ako 'di ba?"

That leave me really speechless. Napalunok akong tumingin sa labas ng bintana.

Siguro ito na talaga ang ending para sa amin ni Bellarose. What I felt for her is not right..

Nagkakasala ako kay Raven nang dahil sa kanya. Nagkasala ako sa taong takot na takot na mawala ako sa kanya.. Nagkasala ako sa taong walang ginawa kundi mahalin at protektahan ako..

"Diyan ka naman laging magaling, Bellarose. You keep pushing people away. Pagod na akong unawain ka, pagod na ako in general. Hindi ko na kaya itong mga pinaggagawa mo sa akin,"

Huminga ako nang malalim and when I exhale, ang sakit ng hatid nito sa puso ko ay parang hiniwa ng isang matalim na kutsilyo.

"You keep on hurting and hurting me and at the end of it, iiwan mo rin ako. Hindi ba ganon ang ginawa mo dati sa akin? Do you think that I deserve that?"

Mapaklang tanong ko.

"That's the problem. I don't deserve you at all. That's why I'm giving you up to the person who really deserves your love."

I mockingly laugh to myself.

"Nasan duon 'yung sinasabi mong mahal na mahal kita?""

This time she looked at me. Pinakatitigan niya ako sa mata.

She shut her eyes closed then I just heard her took a long sigh before facing the front and continue on driving the chopper.

After what I said, I never heard anything from her.

When we made it to the place I really know. Kumabog nang malakas ang puso ko nang makita si Raven na naghihintay sa roof top ng company nila, kung saan pababa 'yung helicopter na sakay kami ni Bellarose.

Nang makalapag kami, unang lumabas si Bellarose at inalalayan akong bumbaba. She held my hand really tight while we are walking towards my fiancee who was looking so silently to us.

I was so confuse as fück kung anong nangyayari?

At parang slow motion ang nangyari when Bellarose handed my hand to Raven then said -

"Protect her with your life and love her with all your heart."

At parang slow motion din nuong nakita kong tumalikod si Bellarose at naglakad palayo samin.

It surprise me that I didn't even cried.

Pero ramdam ko naman 'yung pag-iyak ng puso ko..

******

Start of Change.

***

Bellarose Martinelli.

"Bellarose! What the fück is that?"

Arabella is furiously barking at me while I just continued on signing contracts.

"Pinag-isipan mo ba talaga 'yan? How can we transfer 15 thousand people to our European Company?"

"Get out of my office, Ara. It is my decision and no one can change that. And by the way, you're just my employee."

I can see in my peripheral view that Arabella was taken a back and hurt by what I said.

"Really, Bellarose? I'm your sister.."

"Not inside my company. Now, get out of my office or I will remove you from your temporary position. Your choice."

I took a quick glance at her.

"Fück you, Bellarose."

Arabella said angrily before she storm out my office. I just rolled my eyes then took my pack of cigarette and my zipo lighter to my drawer. Pumunta ako sa balcony ko dito sa office ko at nagsimulang manigarilyo.

Nasa pangatlo na akong stick nang marinig kong tumutunog ang phone ko sa slacks na suot ko.

I fish it out and I just rolled my eyes when I saw this ugly b***h name I fücked the other night flashing through the screen of my phone.

Don't they get the word ONE NIGHT STAND?

I turn down that b***h call then I return to my work.

Maybe I can book my f**k buddy every other week to an escort company. Maybe in that situation, no one can get too attached and too clingy to me.

"Taylor, tell the HR department that they need to take the over time and I want them to finish all the memo for the transfer of employees in Italy tomorrow."

Hindi ko na hinintay makapagsalita ang EA ko nang binabaan ko agad ito ng tawag.

Pagkatapos ko sa lahat ng paper works at meeting for today, I immediately hop in to my car and drove to Arabella's bar.

Pag-upo ko palang sa bar stool meron na agad umaligid saking isang hot chick.

I smirked at her then I made a come here motion. Ang laki ng ngiti niyang lumapit sa 'kin. Hinapit ko siya palapit sa 'kin tiyaka kinagat ang earlobe nito.

"Wanna f**k?"

Mapang-akit na bulong ko sa kanya. Lumawak ang ngisi sa labi ko nang makita ko siyang napakagat labi.

"Sure babe."

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa, hinila ko siya sa kamay at pumunta sa Comfort Room and I fück this chick to one of the cubicle for the span of 8 minutes. And that 8 minutes, I got her all screaming and moaning to my unforgiving touch.

While dressing, the girl I fücked a while ago nudge me. I just give her a boring look. She pecked my lips then winked at me.

"Wanna exchange numbers? I would like to repeat what happ--"

I immediately cut her of.

"First of all, I don't fück women twice. Understand?"

That made her jaw drop at the floor.

"Thank you. I had fun."

I smirk at her nang may pumasok na kalokohan sa utak ko. Bago ako umalis, I want give her something that she can remember for the rest of her life..

Malanding lumapit ako sa kanya at pinasok ang kamay ko sa nakataas pang dress niya. Since she have no any underware because I remove it a while ago, malaya kong nahawakan ang püssy niya at may malanding ngiting nakarehistro sa labi kong pinakita sa kanya kung paano ko ni-lick ang daliri ko.

"Oh God.."

She hissed then bite her lip. I just chuckle then I blow her a kiss before storming out of the rest room.

Now it's time for my next victim..

******

Wedding Day.

***

Mara Santos.

It was my wedding day. It was supposed to be the most perfect and happy day for me. Pero bakit gano'n? Hindi ko magawang maging masaya sa sarili kong kasal, with the most perfect woman in the world.

What can I ask for?

Habang minemake-up-an ako, na halata agad ng make-up artist ko ang down mood ko.

"Girl what's wrong? Bakit ang lungkot mo? Kasal mo ngayon. You should be happy."

Yeah I should be happy.. Bakit nga ba hindi ko magawang maging masaya?

Ugh!

Buwisit kasi na Bellarose na 'yon. Hanggang ngayon naiisip ko parin yung ginawa niya last week.

It's been a week since what happened. Raven is being weird towards me. She's being quite the whole week.

She didn't say anything to me after Bellarose handed my hand to her. Tahimik lang siya na parang ang lalim ng iniisip niya.

At kasalanan ko naman 'yon. I'm being unfair to her again.

Maybe I can talk to her right now. Binabagabag talaga ako ng konsensya ko. Nakakadagdag din 'yon sa halo-halong emosyong nararamdaman ko ngayon. Raven is really important to me..

"Wait lang Mare ha? Pupuntahan ko lang si Raven."

Tumayo na ako at kinuha ang bag ko.

"Hoy! Sandali Mare! Hindi ba bad luck 'yon sa kasal?"

Hindi ko pinakinggan ang sinabi ng aking make-up artist na si Gigi. Lumabas ako sa hotel ko at pinuntahan si Raven sa hotel niya. We're in Hawaii right now and we're having a beach wedding.

Pagdating ko sa entrance ng hotel ni Raven ay hindi na ako hiningan ng ID or something dahil kilala na ako dito dahil ang may-ari ng hotel na ito ay pinsan ni Raven, which is bunsong kapatid ni Doc. Victoria na si Drew.

And speaking of Drew, nakita ko siyang nakatayo sa labas ng pinto ng room ni Raven. I frowned upon seeing her here.

"Drew? What are you doing here?"

Takang tanong ko nang makalapit ako sa kanya. Her eyes grew wider upon seeing me here.

"Ah! Ate Mara! What are you doing here? Isn't that bad luck?"

Iginaya ako nito palayo sa room ni Raven at kita kong parang hindi siya mapakali habang nagtitingin ito sa paligid. Pumasok kami sa isang hotel room na nakita niyang bakante.

"Hindi mo puwedeng makita si Ate Raven. Rules 'yon ng mga Nobles kapag kinakasal. Remember?"

I mentally face palm myself dahil nakalimutan ko na naman ang mga rules nilang mga Nobles.

Marraying one of the Nobles is not that easy. Kailangan mo pang pag-aralan ang culture nila just to fit in.

Hay ang sakit sa bangs.

"Right. Sorry."

Wala sa sariling sagot ko. I just took a long tired sigh.

"If you want to back out, Ate Mara. You can do it, maiintindihan naman namin 'yun and most importantly, maiintindihan ni Ate Raven ang magiging desisyon mo."

I just give her a small smile tiyaka ako tumingin sa sahig.

Raven would understand that of course, she's Raven.

Tumingin ulit ako kay Drew.

"It's not a decision, Drew. It's a choice. I choose to be with her and I'm happy with that choice. I'm happy with her.."

I can feel naman na masaya ako. It's just that confuse pa rin ako sa feelings ko towards Bellarose.

Siguro kailangan ko na talagang kalimutan ang lahat-lahat kay Bellarose..

Total, umiwas na rin naman na siya. And I heard to Arabella that she's having too much fun with random girls every single night.

Ugh!

I mentally rolled my eyes to that thought.

Why should I care that she's f*****g girls after girls everyday?

Hindi na dapat ako nag b-bother mag-care pa sa kanya. She doesn't deserve it anyway.

Ang saklap lang kasi, binuhay niya ang isang part ng puso ko na matagal ko ng binaon. And now, where that leaves me?

Nakakainis lang kasi. Nakakainis na nakakasakit..

Bahala na siya sa buhay niya letche siya!

"Tara na nga Ate Mara at ihahatid na kita sa hotel mo. Ikaw naman, hindi mo pa pinatapos 'yang make-up mo."

Pinaningkitan ko ng mata ang kalog at makulit na Drew na 'to.

Iginaya na ako nito sa elevator at bago pa magsara ang pinto ng elevator, may nahagip ang mga mata ko sa hotel room ni Raven.

May lumabas kasi na babae sa room niya. At hindi lang simpleng babae kundi isang napakagandang babae.

And I know who is she..

Hmm ano naman kayang ginagawa ni Miss Santillian sa room ng fiancee ko?

Hmm anyway, I just choose to shake it off. Baka binati lang niya si Raven.

******

Sight of You.

***

Miranda Santillian.

Habang nakikita kong kinakasal ang taong pinakamamahal ko sa babaeng pinakamamahal niya ay parang sasabog ako sa sakit habang nakatingin lang sa malayo.

Kundi pa ako masyadong tanga at martir, nag punta pa talaga ako dito at piniling saksihan ang kasal ni Raven kay Mara.

That should be me. The one that Raven Prado is marrying right now..

Ako dapat 'yun.. Ako lang dapat.

"Bakit ganito, Rave.. Ang sakit naman eh."

Bulong ko habang nararamdaman ko na ang pagbuhos ng mga luha ko.

Lalo na akong naiyak nang makita kong naglalakad na si Mara sa aisle at kita mo 'yung taglay niyang kagandahan habang ang tingin lang niya ay na kay Raven lang.

I gulped the lump in my throat when I saw how much love Raven has for Mara by just looking at her.

She used to give me the same affection before..

Before..

I let out a quite none humurous laugh tiyaka ako yumuko at patagong pinunasan ang dumaloy na luha sa mukha ko.

I should be happy for her. 'Yun naman ang sinabi niya kanina eh. Na I should be happy for her dahil masaya na siya kay Mara.

Parang lang akong kawawang tupa kanina habang namamalimos ng kahit konting pagmamahal mula sa kanya.

Ang baba na ng tingin ko sa sarili ko dahil ako pa talaga ang nag habol, eh siya itong iniwan na lang ako bigla.

Alam ko naman na kung bakit niya ako iniwan. At sobra akong nasaktan at nagpakatanga sa kanya..

It's not fair.

Well, what can I expect right? Isa ako sa mga nasangkot sa maduming pangalan ng tatay ko at jinowa niya lang pala ako para makakuha ng lead sa trabaho niya bilang isang pesteng agent.

At may pa compliment pa ako ha? Dahil pagkatapos ng assignment niya - which is ako. Nag retire na siya bilang isang agent.

Last assignment na niya pala ako. But how I wish lahat ng pinakakita niya totoo lahat pero nakakagago kasi dahil isa lang palang malaking laro ang lahat.

Lalo na akong naiyak nuong makitang nagsisimula na pala ang ceremony ng kasal nila.

At pinakamalas ko pa naman, hindi ko na namalayan na nasa kiss the bride part na pala sila at mas lalong bumuhos ang luha ko nang makitang hinawi na ni Raven ang belo ni Mara at bago niya ito halikan ay napatingin pa ito sa 'kin.

Kahit sobrang sakit na ng puso ko ay pinilit ko paring ngumiti sa kanya at nag mouthed ng - "I love you."

"Excuse me, Drew. I need air."

Hindi ko na hinintay na makapagsalita si Drew at agad-agad na akong umalis sa venue ng kasal nila.

Pinahid ko ang luha sa mukha ko tiyaka tumakbo sa kung saan.

Nang makakita ng malaking bato malapit sa pampang ng dagat, agad akong nag tago duon dahil pinagtitinginan na ako ng mga tao rito.

Napasinghot ako at napakunot noo nang makarinig ako ng boses na parang umiiyak malapit lang sa 'kin.

Out of curiousity, tahimik kong sinundan 'yung boses at bigla akong nakaramdam ng matinding lungkot at awa sa babae.

Umiinom siya ng beer at ang dami ng empty bottle ang nakapaligid sa tabi niya.

Nagkusot ako ng mata at lumapit pa ng onti sa babae. Parang hinabag nang malakas ang dibdib ko nang makitang napahawak siya sa dibdib niya sa sobrang iyak niya.

Oh I know that feeling. Mahirap huminga dahil sa sobrang sakit na nararamdaman mo.

Pinagmasdan ko pa siya at grabe 'yung taglay niyang kagandahan kahit ang pula-pula na ng mukha niya sa sobrang pag-iyak niya.

She has a beautiful long blonde hair and that skin. Ang porcelana naman niya. Ang kinis eh.

Agad akong lumihis sa tabing bato na cover naman ang kabuuan ko tiyaka ako sumilip nang onti dahil parang tumingin siya sa gawi ko.

Nakahinga ako nang maluwag nang hindi naman pala niya ako napansin.

I keep on watching over her. Gustong-gusto ko siyang puntahan at damayan pero wala akong lakas ng loob para gawin 'yon.

I just keep on looking at her beautiful face.

Humanga ako sa taglay niyang kagandahan, lalong lalo na sa ganda ng mga mata niya.

She has a beautiful pairs of electrifying blue eyes na kapag titingin siya sa'yo, malulusaw ka na lang sa sobrang intense ng mga mata niya.

I don't know. I felt a little bit insecure. Parang kasi napakamali na lapitan siya at kausapin. Parang siyang anghel na bumaba sa langit. Pero bakit umiiyak siya at parang sobrang sakit ng nararamdaman niya?

Hindi ko man siya kilala totally, but I felt like I was feeling her pain.

Natigil lang ako sa pagtingin sa kanya nang marinig ko ang pamilyar na boses ni Perri - manager ko, kaya agad-agad akong nag-ayos ng sarili at pinuntahan siya.

"Hey I think, I will be back at singing. I'm going to write music again."

Kita ko kung pano mag light up ang mukha ng aking manager s***h best friend.

"Talaga?! Wow maraming matutuwa nito, Mira. I'm happy to know that you find a way to move on for real this time."

Sana nga..

******

Bittersweet.

***

Bellarose Martinelli.

"I didn't fall in love with you. I walked into love with you, with my eyes wide open, choosing to take every step along the way. I do believe in faith and destiny, but I also belive that we are only fated to do the things that we'd choose anyway. And I'd choose you; in a hundred lifetimes, in a hundred worlds, in any version of reality, I'd find you and I'd choose you."

Paulit-ulit pumapasok sa isip ko na parang sirang plaka ang marriage vows ni Mara kay Raven kanina.

Hindi ko na kinaya pang saksihan ang ibang bahagi ng masayang kasalan nila.

That should be me! Damn it!

God this pain is really unbearable. I need booze to help me with this suffering I was feeling.

Fuck it! Bakit kasi pinili ko pang daluhan ang kasal niya?!

She's now finally happy.. But I'm still here with this pain.

Kailan kaya ako lulubayan ng sakit na 'to? Kahit anong gawin ko hindi ko maibsan ang sakit na nararamdaman ko. Kahit ilang baldeng alak na ang inumin ko o kahit ilang babae na ipalit ko kay Mara. Pero wala talagang hihigit sa kanya. Bakit ba gano'n?

I'm really desperate to feel love that's why I slept with a lot of women after I gave up Mara.

Dali-dali akong umorder ng isang bucket ng beer at dinala ito sa tabi ng dagat at duon ko nilunod ang sarili ko sa alak at kasawian.

Wala na akong pakealam kung may makakakita man sa 'kin ngayon. Ang gusto ko lang ngayon ay umiyak nang umiyak dahil yon ang ginagawa ng puso ko ngayon.

I look like a sore loser right now but who cares?! Who f*****g cares about what I feel?!

Siya lang naman ang nag bigay ng sobrang care at pagmamahal sa 'kin.

Because everyone wants my money and my fame. Siya lang naman ang ayaw duon at ako lang ang gusto niya.

Ako lang dapat..

Pero nagbago na ang lahat dahil sa isang pagkakamali.

I regret choosing to be selfless. I regret everything.. I should be there nuong mga panahong kailangan niya ako.

I should be there and fight for her. Pero bakit gano'n? Bakit kahit anong piliin ko, kahit anong gawin ko, mawawala at mawawala parin siya sa 'kin?

And now, I'm here in hell because of my decision..

Ang sakit lang ng naramdaman ko sa marriage vows niya. Because I just realize something to her vows.

She choose love over anything.. She chose Raven over me..

And she will always choose her over me.

Always..

Hindi dapat ako natakot. I should at least take the chance.

Hanggang ngayon takot na takot parin kasi ako. Takot akong malaman 'yung totoo.

'Yung totoo na baka may pag-asa para samin ni Mara.

Takot akong maging selfish. Hanggang kailan kaya ako matatakot ng ganito?

Wait? Bakit pa ba ako matatakot? Eh wala na 'yung taong pinakamamahal ko.

Binigay ko sa iba..

Shit bakit ang tanga-tanga ko pagdating sa pag-ibig?

Bakit ang tanga ko pag dating kay Mara?

Kasi lagi ko na lang siyang sinasaktan. Lagi ko na lang siyang binabalewala...

At 'yung last na pag-asang binigay niya sa akin, sinira at pinamigay ko pa.

I should taken the risk.. Pero sinira ko na naman..

Ngayon walang-wala na talaga.. Ano na ako ngayon?

Isang malaking loser..

Wala akong ginawa buong magdamag kundi ang umiyak nang umiyak at uminom nang uminom.

The next day, I just found myself lying to some other girl's cottage again.

Oh gosh ang sakit ng ulo ko..

Nilibot ko ang paningin ko sa paligid. And as usual, I saw someone's body lying next to me.

Hindi na ako nagsayang ng oras, pinulot ko lahat ng damit ko na nag kalat sa sahig tiyaka ito sinuot at hindi na nag-abalang gisingin man 'yung girl na nakatalik ko the other night.

I just run..

Maybe, I really need to move on..

Pag-uwi ko ng Pilipinas. Agad akong ininterview ng isang sikat na Media Company sa bansa.

Tungkol ito sa pag-alis ko ng kumpanya ko dito sa Pilipinas.

"Miss Martinelli, ano po ba talaga ang dahilan kung bakit pinapa-demolish niyo na ang company ninyo rito sa Pilipinas?"

I form a small smile. 'Yung ngiting hindi na aabot pa sa mga mata ko.

"Oh no further reason at all. It's just that, I will be busy with my company especially when Miss Dela Questa already signed the partnership I propose with her company in Europe. And it needs my full attention so that's why I'm transfering my employees here to Italy."

Biglang nalungkot lahat ng tao sa paligid ko.

"Ohh we're surely missed you here. And I heard also from our sources that Mrs. Hunter De Laurentis and her wife, Mrs. Violet De Laurentis, will leave the country soon. Isa-isa na kayong umaalis ng bansa. Ang tanong lang naman, Miss Martinelli, babalik pa ba kayo rito para bumisita?"

"Oh yes, definitely. But I think once in a bluemoon na lang 'yon mangyayari. Pero babalik din naman ako. I will missed this country so much and I want to thank all of the Filipinos that accepted me here in your beautiful country. I hope we'll see each other again. Someday.."

Nag excuse na agad ako dahil kailangan ko na talagang umalis.

Kailangan ko munang makaalis at hanapin ang sarili ko. I'm going to Fiji this day. Duon ko napili pumunta 'cause Fiji is the best island for me.

I once been there and I really want to come back and now is the great time for that..

Isa pa, namiss ko na 'yung mini concert sa Fiji.

I have a thing with Jazz songs and Fiji has the best singer for Jazz songs.

Nakapunta na ako sa mini concert ni Glace Santillian. And she's very good at her job.

I hope Fiji can give me peace..

******

I was so dissapointed when I find out na nag stop pala sa pag kanta si Glace.

But when I heard from her Manager na babalik siya ulit sa pag kanta ng Jazz songs. Part of me made me happy. I don't know why.

I have a girl crush from Glace kasi. But when I heard that she's married before, nawala na rin naman 'yung crush na 'yun.

Since hindi pa siya bumabalik sa pagkanta ngayon, mag b-bar na lang muna ako.

Hanggang ngayon kasi kahit malayo na ako kay Mara, masakit parin..

Hindi ako makahinga nang maayos sa tuwing kumikirot itong puso ko sa sakit.

Wala sa sariling umupo ako sa pang isahang table tiyaka ko agad tinawag ang waiter at nag order ng mga hard liquor.

Gusto ko ng maging manhid. Ayoko ng maramdaman itong sakit na 'to. At least sa alak naiibsan nang onti ang sakit na nararamdaman ko.

Nagsimula ng kumanta 'yung singer ng hindi ako sure kung narinig ko ito ng tama. It was her own song.

"This song is for my ex-girlfriend who is married now. This is the last song I'll write and sang for you and I hope I'll move on after this. This is the last hope I will hold onto. To all of the people who can relate with me, this song is for you too. Maybe we can all let go of all the things that holding us down from moving on. Alright, I hope you like this song.."

The singer already got my attention..

"Your blazing sun turned into long cold sweats

After all you've done, I'm not over you yet

I know your heart is out the door

Let me grab my feelings from the floor

With everything said

And I'll get over you yet

I'm just playing"

"Oh baby

Why don't you just please come back

Why don't you just please come back

Why don't you just please come back

I'm begging baby girl

It don't have to be like that

We don't have to be like that

You don't have to be like that, whoa oh"

Napalunok ako sabay ng paglamig ng buong katawan ko.

The way she sang her song is like a stab to my heart.

Every word is like a sword ripping all my heart contents.

"I can't believe we're through, packed bags

A lot of broken glass - what a drag

Used to love the sight of you

Now I can't stand the sight of you, whoa oh"

Napaiyak na lang ako sa sobrang sakit ng puso ko ngayon.

"I can't believe you're gone, I'm so hurt

All the love we had, blank stare like you forgot

I used to love the sight of you

Now I can't stand the sight of you"

Nilagok ko 'yung laman ng beer ko at nang maubos ito ay pabagsak ko itong pinatong sa table sabay hikbi.

"Can't believe we're through

That amazing smile has been lost for a while

Now everything's a mess, still not one regret

And that heart of gold

When I ask where it's gone, you say "I don't know"

Hey I'm not finished yet

You are my biggest regret

Stop playing"

Napahawak na lang ako sa mukha ko at duon umiyak nang umiyak.

I think this song is the end of me..

"Oh baby

Why don't you just please come back

Why don't you just please come back

Why don't you just please come back

I'm begging baby girl

It don't have to be like that

We don't have to be like that

You don't have to be like that, whoa"

End of me hoping for Mara to come back..

To be continued..

******