การกลับมาของนางร้าย เป็นแม่เลี้ยงของสามีเก่า

"ท่านพี่ เหตุใดช่วงนี้ ท่านเย็นชากับข้านักเล่า" จือซินมองสามีที่นางรักสุดหัวใจ ช่วงนี้นางวิตกกังวลกับสามีมาก ทำให้ล้มป่วย  สามีของนางคือหยางเยว่บุตรชายคนเดียวของท่านแม่ทัพเทพสงครามอันดับหนึ่งของแคว้นฉิน บิดาเป็นพยัคฆ์บุตรจะเป็นไก่ได้อย่างไร หยางเยว่ปรายตามองภรรยาของเขา ในใจรู้สึกเคืองนางไม่น้อย จือซินรับรู้ได้ แววตาที่อ่อนจือซินมองบรรยากาศในจวนแม่ทัพ นางใกล้จะตายแล้ว นางแต่งกับหยางเยว่ได้สองเดือน เหตุใดพักหลังเขาถึงได้เย็นชากับนางนักเล่าโยนของเขาพลันเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม นางยังไม่รู้เลยว่าตนเองผิดอันใด ถึงทำให้เขาขุ่นมัวหมองใจเพียงนี้ ใบหน้างามพลันคลี่ยิ้มให้สามีสุดที่รัก นางยังต้องการคำตอบจากปากของเขา หลายวันมานี้นางปวดใจมาก หยางเยว่ไม่อยากให้เขาเสียเวลาไปกับนาง คนที่เขาจะต้องแต่งด้วยคือจือชิง ไม่ใช่จือซิน เขาจำผิดคนต่างหาก ในวัดบนหุบเขา วันนั้นเขาโดนงูกัด สลบไปคนที่ช่วยเขาคือจือชิง  "เจ้าจำได้รึไม่วันนั้นที่วัดบนหุบเขา" จือซินคิ้วขมวดขึ้นมา เมื่อปีที่แล้วตอนอายุสิบสี่ ครอบครัวสกุลจือต่างไปขอพรที่วัดบนหุบเขาให้ฮูหยินผู้เฒ่าจือหายป่วย ปีนั้นจือซินและจือชิงก็ไปร่วมสวดมนต์ให้ท่านย่าของพวกนางหายป่วยเช่นกัน "ทำไมรึเจ้าคะ" นางไม่ใช่คนช่วยชีวิตเขา  "จือซิน มีคำพูดที่ข้าอยากจะบอกกับเจ้า ที่จริงแล้ว ข้าจำผิดคนข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนช่วยชีวิตข้าในวันนั้น แต่เป็นน้องสาวของเจ้า เดิมทีข้าควรจะแต่งกับน้องสาวเจ้า ข้าไม่คิดว่าพวกเจ้าจะมีฝาแฝด" หยางเยว่ถอนหายใจ ในที่สุดเขาก็พูดในสิ่งที่เขาได้พูดเสียทีจือซินจำได้แล้วว่า มิน่าเล่าจือชิงถือร้องไห้ในวันที่นางแต่งงาน น้องสาวของนางไม่แม้แต่อวยพรนาง "เหตุใด ท่านไม่บอกเล่า ไม่บอกแต่ตอนแรก เหตุใดเล่า" จือซินงดงามเข้มเเข็งมากกว่าจือชิง จือชิงอ่อนหวานยิ้มเข้ากับคนง่าย จือซินเข้มงวดอยู่ในกฎระเบียบตลอดเวลา จือซินกระอักเลือดออกมาทันที แท้จริงแล้วคนที่หยางเยว่รักไม่ใช่นาง แต่เป็นจือชิง "ข้าขอโทษ"  แท้จริงสาเหตุนี้นี่เอง "แล้วข้าล่ะ ข้าที่แต่งกับท่าน เป็นภรรยาของท่าน แต่ท่านมีใจไปรักน้องสาวข้า"  "จือซิน เอาอย่างนี้ดีรึไม่ ให้ข้าแต่งนางเข้ามาเป็นอนุ ให้นางได้ดูแลเจ้าด้วย ยามนี้เจ้าก็ป่วย"  นี่เขาดูถูกคนสกุลจือมากเกินไปแล้ว นางไม่คิดว่าบุตรชายของท่านแม่ทัพจะมีความคิดเอาเปรียบสตรีเช่นนี้ "หยางเยว่ให้ข้าป่วยตายเสียกว่า ที่จะให้ท่านแต่งนางเข้ามา" พี่น้องจะมีสามีคนเดียวกันได้อย่างไร จือซินรับไม่ได้ อีกอย่างจือชิงเป็นน้องสาวฝาแฝดที่นางรักมากที่สุด จือซินนึกถึงน้องสาวถึงกับไอเป็นเลือด ค่ำคืนนั้นหยางเยว่เดินออกจากเรือนโดยไม่สนใจนางผู้เป็นภรรยาป่วยใกล้ตายเลยแม้แต่นิดเดียว เขาพูดเพียงว่าขอโทษ เขาพูดเพียงว่าจำคนผิด ในเมื่อนางไม่ใช่คนในฝันของเขา หยางเยว่ไม่ใส่ใจนางเลยแม้แต่น้อย  จือซินเจ็บปวดยิ่งนัก หลายวันผ่านไปหยางเยว่ไม่แม้จะเข้ามาหานางในเรือน ยามนี้เขาตั้งใจเรียนที่สำนักศึกษาหลวง เพราะปีหน้าเขาต้องสอบเป็นจอหงวน ในเมื่อบิดาเป็นแม่ทัพใหญ่เก่งบู๊ หยางเยว่ในฐานะบุตรชาย เขาต้องเก่งบุ๋น จือซินมองผ่านหน้าต่างเห็นดวงดาราส่องประกาย เหตุใดชะตาของนางต้องอาภัพด้วย  "ฮูหยินน้อย นอนพักเถอะเจ้าค่ะ" ตูตู้สาวใช้ที่ติดตามจือซินมาจากบ้านเดิม พลันเห็นตะเกียงในเรือนยังไม่ดับ สาวเท้าเข้ามาด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย  เกรงว่าจะโดนไอเย็นแล้วป่วยหนักกว่าเดิม จือซินมองตูตู้ ใบหน้างามพลันยิ้มให้สาวใช้ "ตูตู้ ข้าเกรงว่า ข้าอาจจะอยู่ได้ไม่นาน" นางรู้สึกว่าร่างกายตัวเองอ่อนแอนัก "ฮูหยินน้อย อย่าพูดเช่นนั้นสิเจ้าคะ" ตูตู้รักนางมาก  "เจ้าไปนอนเถอะ ไม่ต้องห่วงข้า" ตูตู้ไม่อยากจะไป แแต่ทว่าต้องฟังคำสั่งเจ้านาย ในห้องมีเพียงจือซินเท่านั้น นางร้องไห้จนเผลอหลับไป เช้าวันใหม่ คุณหนูรองน้องสาวของจือซินมาเยี่ยมจือซิน  จือชิงงดงามอ่อนหวาน ในอาภรณ์สีชมพูลายดอกไห่ถัง สาวเท้าเข้ามาในเรือนพี่สาว สายตามองพี่สาวเหมือนคนใกล้ตาย "พี่ใหญ่"  "จือชิง" "พี่อย่าได้โทษพี่เขยเลย เป็นข้า เขารักข้า ข้าก็รักเขา พี่ยอมให้พี่เขยแต่งข้าเถอะ ข้าจะได้ดูแลท่านด้วย" "จือชิง เจ้ารักเขามากรึ"  "ใช่ ข้ารักเขา" จือชิงไม่คิดว่าหยางเยว่จะจำคนผิด ถึงขั้นแต่งกับพี่สาวของนาง  "รอให้ข้าตายก่อนเถอะ" "พี่ใหญ่ ท่านบ้าไปแล้วรึ นับแต่นานมา บุรุษมีเมียมากเป็นเรื่องปกติแล้ว สามภรรยาสี่อนุ อีกทั้ง อยู่ในจวนเชื่อฟังบิดา แต่งงานเชื่อฟังสามี สามีตายเชื่อฟังบุตรชาย" "เจ้าหาว่าข้าไม่เชื่อฟังหยางเยว่รึ" "เอาเถอะ ข้าจะหลีกทางให้พวกเจ้าเอง" กล่าวจบจือซินกระอักเลือดออกมา ร่างบางล้มลงจือชิงตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าพี่ใหญ่จะตายในเวลานี้ หากชาติหน้ามีจริง จือซินจะไม่แต่งกับหยางเยว่ให้เสียเวลา บุรุษเห็นแก่ตัว...