บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

20 ค่ำคืนแห่งการสะสาง

หลังจากช่วงเวลาอันแสนหวานบนโซฟาผ่านพ้นไป ทั้งสองก็พากันไปชำระล้างร่างกายในห้องน้ำ ฟรานเชสโกอาบน้ำให้เธออย่างทะนุถนอม เช็ดตัวให้ และหาชุดนอนผ้าซาตินเนื้อนุ่มมาให้เธอสวมใส่ ส่วนตัวเขาเอง... กลับแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำสนิทชุดใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

พริกหวานมองเขาที่กำลังยืนติดกระดุมข้อมืออยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ด้วยความรู้สึกใจคอไม่ดี "คุณ... เอ่อ... ฟราน... จะออกไปไหนเหรอคะ ดึกแล้ว"

ฟรานเชสโกมองเธอผ่านเงาสะท้อนในกระจก "ฉันมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย"

"ธุระ... ธุระอะไรคะ"

เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ เดินเข้ามาหาแล้วใช้หลังมือลูบแก้มเธอเบาๆ "ธุระที่ฉันบอกเธอไว้เมื่อตอนกลางวันไง...

เรื่องจัดการ 'ขยะ' จากอดีตของเธอให้มันจบๆ ไป"

หัวใจของพริกหวานกระตุกวูบ... เธอรู้ได้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร

"คุณจะไปหาแม่ของหนูเหรอคะ"

"ประมาณนั้น" เขาตอบเสียงเรียบ แต่แววตากลับเย็นชาลงอย่างเห็นได้ชัด "ไม่ใช่แค่แม่ของเธอ... แต่รวมถึงเจ้าหนี้รายย่อยทุกคนที่แม่เธอเคยไปหลอกเอาเงินมาด้วย... ฉันจะไป 'เคลียร์' ทุกอย่างให้มันจบในคืนนี้... เพื่อที่วันพรุ่งนี้... จะได้ไม่มีใครมายุ่งเกี่ยวกับเธอได้อีก"

ความกังวลฉายชัดขึ้นมาบนใบหน้าของพริกหวานทันที ภาพเหตุการณ์ในวันที่เธอเจอเขาครั้งแรก... ภาพที่เขาถูกยิงและมีเลือดออก... มันย้อนกลับเข้ามาในหัวของเธออย่างชัดเจน

"มันอันตรายนะคะ!" เธอคว้าแขนเขาไว้แน่น "อย่าไปได้ไหม... หนูไม่อยากให้คุณเป็นอะไรไป... คราวก่อน... คราวก่อนคุณก็เพิ่งโดนยิง..."

ฟรานเชสโกมองมือเล็กๆ ที่จับแขนเขาไว้แน่นด้วยสายตาอ่อนโยน เขาแกะมือเธอออก แล้วกุมไว้แทน "ครั้งก่อนมันเป็นอุบัติเหตุ ฉันประมาทเอง... แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน"

"แต่มันอาจจะมีคนไม่ยอม... อาจจะมีเรื่อง..."

"พริกหวาน" เขาเรียกชื่อเธอเสียงจริงจังขึ้น "มองหน้าฉัน"

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างหวาดหวั่น

"นี่คือโลกของฉัน... คือสิ่งที่ฉันต้องทำ" เขากล่าวอย่างหนักแน่น "การเจรจา การข่มขู่ หรือบางครั้ง... ก็อาจจะต้องใช้ความรุนแรง... มันคือส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน และฉันทำมันมาทั้งชีวิตแล้ว"

เขายกมือเธอขึ้นมาจูบที่หลังมือเบาๆ "ไม่ต้องห่วง... แค่เรื่องจัดการกับพวกมดปลวกไม่กี่ตัว... ไม่ทำให้ฉันเป็นอะไรไปได้หรอก... ลูกน้องฉันเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว"

แม้เขาจะพูดให้เธอสบายใจ แต่ความกังวลในแววตาของเธอก็ยังไม่จางหายไป "แล้ว... คุณจะกลับมาเมื่อไหร่คะ"

"ไม่นาน... อย่างช้าที่สุดก็คงก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น" เขาก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา "เธอกินยาแล้วก็นอนพักซะนะ ไม่ต้องรอฉัน... ตื่นมาทุกอย่างก็จะเรียบร้อย"

เขาพูดจบก็หมุนตัวเตรียมจะเดินจากไป

"ฟราน!" พริกหวานเรียกเขาไว้อีกครั้ง

เขาหยุดชะงักและหันกลับมามอง

"สัญญาได้ไหมคะ... ว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัย" เธอถามเสียงสั่น

ฟรานเชสโกจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของเธอ... เป็นครั้งแรกในชีวิต... ที่มีคนแสดงความเป็นห่วงเขาอย่างจริงใจถึงขนาดนี้... เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขารู้สึกว่า... มีคนรอการกลับมาของเขาอยู่

เขายิ้มออกมา... รอยยิ้มที่อบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

"ฉันสัญญา... ที่รัก"

เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้พริกหวานยืนนิ่งอยู่กลางห้องเพียงลำพัง ความเงียบและความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ความอบอุ่นเมื่อครู่อย่างรวดเร็ว

เธอเดินไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ มองลงไปยังเบื้องล่าง เห็นรถยนต์สีดำสนิทหลายคันจอดรออยู่ และไม่นาน... ก็เห็นร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำของเขาเดินลงไปขึ้นรถคันหนึ่ง ก่อนที่ขบวนรถทั้งหมดจะเคลื่อนตัวออกไปสู่ความมืดมิดของค่ำคืน

พริกหวานยกมือขึ้นทาบที่หน้าอก... หัวใจของเธอยังคงเต้นระรัวด้วยความกังวล... คืนนี้... เธอคงข่มตาหลับไม่ลงแน่ๆ... เธอทำได้เพียงแค่ภาวนา... ขอให้คำสัญญาของเขาเป็นจริง... ขอให้เขากลับมาหาเธออย่างปลอดภัย