📝 ความจริงที่ไม่ควรได้ยิน

2885 Words

🌤️ หลังเดินออกมาจากหน้าโถงคณะ รดายังลากแขนแพรวาไม่ปล่อย “ยัยแพรวา! แกไปสู้กับเพลิงได้ไงวะ เมื่อกี้ฉันแทบวิ่งหนีแกแล้วรู้ไหม!” แพรวาหยุด เธอหายใจหอบหัวใจเต้นแรงไม่หาย “ก็เขาทำเป็นเก๊กกร่างใส่พวกเราก่อนนิ! ทำเหมือนฉันเป็นตัวปัญหาอะ” รดาหัวเราะแห้ง ๆ “แกนะตอนแรกไม่ใช่ แต่ตอนนี้เป็นตัวปัญหาของเพลิงเต็ม ๆ เลยแหละ ยัยเด็กทุนตัวแสบ ตัวแสบของนายเพลิงเอ๋ย 😭” แพรวากัดฟัน “ฉันไม่ได้อยากเป็นย่ะ!” ทั้งคู่กำลังจะเดินขึ้นตึก อาจารย์ฝ่ายวิชาการเดินมา “แพรวาใช่ไหมคะ? คณะให้ไปติดต่อรับแฟ้มรายวิชา ใบประกาศ และตารางนัดหมายของเด็กทุนค่ะ” แพรวารับมาอย่าง งง ๆ จังหวะรดายืนมองซองกระดาษสีน้ำเงินเข้มที่อาจารย์ยื่นให้ “โห สีโคตรหรูเลย เด็กทุนเทวากรได้ซองแบบนี้ด้วยเหรอ” พอแพรวาเปิดซอง กระดาษโน้ตเล็ก ๆ สีขาวร่วงออกมาหนึ่งแผ่น บนกระดาษเขียนว่า..? “ระวังตัวด้วย เด็กทุนคนพิเศษ พวกเขาไม่ได้ต้องการแค่ผลการเรียนการสอบของเธอ” — P. แพรวากับรดาชะงักทั้งคู่ “ใครคือ - P. อีกวะ!” แพรวากับรดาพูดขึ้นพร้อมกัน รดาหรี่ตา “เพลิง? เพลิงใช่ไหม? นิสัยเขาละแบบนี้!” แพรวารีบส่ายหัว “ไม่ใช่มั้ง.. เพลิงดูไม่ใช่คนจะมานั่งเขียนกระดาษเตือนใครแบบนี้” รดาคลี่กระดาษดูอีกที “แล้วใครจะรู้คะแนนสอบแกก่อนวันประกาศผล? และรู้ว่าแกเป็นเด็กทุนพิเศษ มันต้องเป็นคนในระดับผู้บริหารเท่านั้นนะ” แพรวาเริ่มรู้สึกเย็นวาบที่หลัง รดารีบจับแขนเพื่อนแน่น “แก.. ฉันเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย แม่งเหมือนมันจะต้องมีอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลังแน่เลยอะ” แพรวากลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าเพลิงก็ลอยเข้ามาในหัวทันที สีหน้าที่เย็นชา กวนๆ แต่จ้องมองเหมือนรู้อะไรบ้างอย่างเกี่ยวกับเธอมากกว่าที่ควร “หรือว่าเพลิงรู้อะไรมาจริง ๆ หรือแค่อยากจะขู่ฉันเรื่องคืนนั้นที่คอนโดเขา” แพรวาพึมพำ รดาสะดุ้ง “เห้ย..! อย่าพูดแบบนั้นสิแกยังไม่รู้ว่ามันจำหน้าแกได้จริงไหม!” ทันใดนั้นมือถือรดาดังขึ้น หน้าจอขึ้นว่า “กันเอง” รดารีบรับทันที “ว่างัย กันเอง! ฮ่ะอะไรนะ ไปตอนนี้เลยเหรอ?” เธอหันมามองแพรวาตาโต “เพลิงเรียกประชุมตอนนี้ ที่เรือนรับรองหลังตึกบริหาร” แพรวาขมวดคิ้ว “เรียกประชุม? แล้วเกี่ยวไรกับพวกเรา?” รดาเม้มปาก “กันเองบอกว่าเพลิงให้พาเด็กทุนเข้าประชุมด้วย” แพรวาเด้งตัวขึ้นทันที “หา! ฉันเพิ่งมาเรียนวันแรก ยังไม่ทันรู้จักแม้กระทั่งห้องน้ำคณะเลยนะ ให้ฉันเข้าร่วมประชุมแล้วหรอ!” รดาเอามือกุมหัว “โอ้ยยย ฉันไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย” แพรวาใจเต้นแรง เธอพยายามรวบรวมสติ “ไปเถอะ ถ้าเขาอยากเล่นเกมส์ ฉันก็ไม่ได้จะถอยสักหน่อย” รดาส่ายหัว “แกนี่มันบ้าจริง ๆ เลย!” 🌤️ ณ เรือนรับรองหลังตึกบริหาร ภายในห้องเงียบกริบ โต๊ะไม้สักรูปวงกลม กระจกสูงมองเห็นบ่อน้ำตรงหน้าตึก เพลิงนั่งรออยู่ในห้อง แขนพาดเก้าอี้ คางเชิดเล็กน้อย สายตากึ่งเยาะเย้ย กึ่งอ่านใจ รดา แพรวา และกันเองมาถึง กันเองเดินไปยืนข้างเขา ยิ้มเกรงใจให้แพรวา เพลิงเคาะโต๊ะเบา ๆ “มาได้เวลาพอดี ยัยเด็กทุนคนดัง” แพรวายืนตัวตรง “คุณมีอะไรจะต้องคุยกับฉัน?” เพลิงยิ้มยกมุมปาก สายตาคมจนเหมือนมองทะลุทุกความคิดของเธอ “มีหลายเรื่องอยู่นะแต่เริ่มจากเรื่องง่าย ๆ ก่อนละกัน” เขาเอากระดาษโน้ตใบนั้นขึ้นมา โน้ตที่เขียนว่า:“พวกเขาไม่ได้ต้องการแค่ผลการเรียน ผลคะแนนสอบของเธอ” แพรวาชะงัก “คุณรู้เรื่องพวกนี่ได้ยังไง? นั่นมันข้อความที่อยู่ในซองของฉันนิ” เพลิงยิ้มมุมปาก “ก็ใช่ไงล่ะ ในซองของเธอ แต่ซองนั้นมันต้องผ่านโต๊ะฉันก่อนถึงจะส่งไปที่คณะ” แพรวาเบิกตากว้าง “โต๊ะคุณ??” เพลิงยักไหล่ “ก็เด็กทุนของมหาลัย จะต้องให้ฉันเซ็นรับรองก่อนมันเป็นกฎของเทวากร” ทั้งห้องเงียบ เพลิงพูดขึ้น “เลิกประชุมได้ วันนี้พอแค่นี้ แต่ยกเว้นยัยเด็กทุน คนเดียว ทุกคนรีบลุกขึ้นเหลือแค่แพรวากับเพลิงสองต่อสอง แพรวากลืนน้ำลาย “อ้าวทำไมละ นายจะหาเรื่องอะไรฉันอีก” “โน้ตนี่หมายความว่ายังไง” เพลิงลุกขึ้น เดินอ้อมโต๊ะจนมายืนประชิดตรงหน้าเธอ เขากระซิบเบา ๆ ช้า ๆ แต่เฉือนแรงเหมือนใบมีด “หมายความว่า เธอไม่ได้ถูกเลือกเพราะผลคะแนนหรอก” แพรวาชะงัก หัวใจเต้นแรง เพลิงกดสายตาเหมือนทดสอบ อ่านใจ และจับพิรุธ “มีคนบางกลุ่ม จับตาดูเธออยู่ก่อนที่เธอจะสอบติดด้วยซ้ำ” แพรวา: “แล้วทำไมนายต้องเอามาบอกฉัน?” เพลิงก้มหน้าเล็กน้อย ระยะประชิดที่ทำให้เธอหายใจติดขัด “เพราะถ้าเธอไม่รู้ว่าเธอกำลังถูกตาม เธอจะอยู่ในเทวากรได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน” เสียงเขาเย็น แต่สั่นเบา ๆ เหมือนปกปิดอะไรบางอย่างในใจ และก่อนจะแยกตัวออก เขากระซิบทิ้งท้าย “และที่สำคัญ ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนที่ฉันกำลังสงสัยอยู่” ใจแพรวาเต้นแรงแบบควบคุมไม่ได้ แต่เพลิงแค่ยิ้มและสายตาเขาไม่ละออกจากหน้าแพรวาแม้แต่วินาทีเดียว แพรวากลืนน้ำลาย เสียงเธอเบาแต่ชัดเจน “งั้นบอกฉันมา คุณสงสัยฉันเรื่องอะไร?” เพลิงยกมุมปาก “ง่ายมาก” เขาก้มหน้ากระซิบใกล้จนลมหายใจอุ่น ๆ เฉียดแก้ม “คืนที่คอนโดฉัน เธอจำอะไรได้บ้าง?” เพลิงหรี่ตามองเธอ ราวกับกำลังชั่งใจว่าควรพูดแค่ไหน “จริง ๆ แล้วฉันได้ยินพวกผู้ใหญ่พูดกันว่า เด็กทุนปีนี้ถูกเลือกเพราะพ่อของเธอ ไม่ใช่คะแนนสอบ” แพรวาชาหน้าชาไปทั้งตัว “พ่อฉัน..? มาเกี่ยวอะไรด้วยกับเรื่องนี้?” เพลิงยกคิ้ว “ฉันก็ไม่รู้แต่ได้ยินแค่ว่า พ่อเธอเคยมีเรื่องกับแก๊งมาเฟียที่ต่างประเทศ เรื่องใหญ่ด้วย” “และดูเหมือนเทวากรจะต้องการอะไรบางอย่างจากตัวเธอ เพราะเขา” หัวใจแพรวาเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา แต่เพลิงก็ยังไม่ปล่อยแพรวาไป เขาโน้มลงมาอีกครั้ง กระซิบชิดแก้ม “ยิ่งเป็นแบบนี้ คืนที่คอนโดฉัน เธอไม่คิดจะพูดหรือจำเหตุการณ์วันนั้นไม่ได้จริง ๆ?” แพรวากำมือแน่น เพลิงยิ้ม เหมือนจงใจไล่ต้อนแพรวาให้จนมุม “อย่าเงียบสิ เด็กทุนที่มาพร้อมความลับของพ่อ” เขาใช้สายตาเยาะเย้ยเบา ๆ “มันน่าสนุกกว่าที่คิดอีกนะ เธอว่าไหม!” 😏 คนอื่นออกจากห้องประชุม และเหลือเพลิงกับแพรวาเพียงสองคน 🔥 วินาทีที่ประตูห้องประชุมปิดลง ประตูเรือนรับรองปิดดัง คลิก เสียงนั้นเหมือนสัญญาณว่าทุกอย่างที่ “ควรมีคนเห็น” ได้จบลงแล้ว ร่างสูงของเพลิงยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะไม้ แพรวาอยู่ฝั่งอีกด้าน ไม่มีใครคั่นกลาง ความเงียบแน่นจนเหมือนมีน้ำหนัก แรงกว่าอารมณ์โกรธ แรงกว่าแรงสงสัย มันคือ “ความต้องการ” ที่สะสมมาตลอดเช้า และตอนนี้ไม่มีอะไรหยุดมันได้แล้ว เพลิงเดินเข้ามาช้า ๆ แต่สายตามัน ไม่ช้าเลย มันไล่ตามเธอเหมือนกลืนเธอไปทั้งตัวทีละส่วน “ตอบฉันก่อน” เสียงเขาต่ำจนเหมือนคำราม “คืนที่คอนโด เธอจำอะไรได้บ้าง?” แพรวาถอยหลังทันที “ฉันบอกแล้วไงว่าจำไม่ได้” เพลิงไม่รอคำแก้ตัว เขาประชิดตัวเธอในหนึ่งก้าว แรงพอให้หลังเธอชิดขอบโต๊ะด้านหลัง ฝ่ามือเขาวางลงข้างลำตัวเธอ กักพื้นที่ แต่ไม่แตะตัวเธอแม้แต่นิดเดียว “โกหก” แพรวาหายใจสะดุด “ฉันไม่ได้โก” เพลิงเอียงหน้าเข้ามา ปลายจมูกเฉียดแก้มเธอ ลมหายใจร้อนจัดจนสั่นไปถึงสันหลัง “ตอนนี้ยังจำไม่ได้ด้วยเหรอ ว่าตอนฉันจับเธอแบบนี้—” นิ้วเขาแตะเอวเธอ แค่ปลายนิ้ว ทั้งร่างเธอถึงกับสะท้าน เขายังไม่จูบ แต่รังสีในแววตามันแรงกว่าการจูบเสียอีก แพรวาหลบตา หัวใจเต้นดังจนเจ็บ “นายอย่ามาเดาเอง ฉัน—” “ฉันไม่ได้เดา” เพลิงกระซิบ ชิดจนเสียงเขาแทบสอดเข้าลมหายใจเธอ “ฉันจำร่างกายเธอได้ทุกจังหวะ” คำพูดนั้นทำให้ขาเธอแทบหมดแรง 🔥 วินาทีที่แพรวาสั่น และเพลิงรู้ว่าเธอยอม เพลิงก้มลงจนหน้าผากเขาแตะแก้มเธอ เนื้อผิวเขาร้อนจัดเหมือนมีไฟอยู่ข้างใต้ เขาหลับตาเพียงเสี้ยววินาที เหมือนคนกำลังควบคุมแรงปรารถนาไม่ให้ระเบิดออกมาตรงนั้น “ฉันไม่ควร…” เขากัดฟัน “แต่ยิ่งห้าม ยิ่งอยากจับเธอไว้ทั้งวัน” แพรวาหอบ “นาย หยุดพูดแบบนั้นสักที” เพลิงค่อย ๆ เลื่อนมือแตะเอวเธอเต็มฝ่ามือ แรงพอดีให้เธอขยับเข้าใกล้เขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขามองเธอ ลึกซึ้ง จนตาเธอร้อนตาม “อยากให้หยุดจริงเหรอ” แพรวากัดริมฝีปาก “ฉัน… ไม่ได้บอกว่าอยากให้หยุด…” แววตาเพลิงเปลี่ยนทันที จากหงุดหงิด เป็นลุกไหม้ จากคุมตัวเอง เป็น “จะไม่คุมแล้ว” เขาประคองท้ายทอยเธอ นิ้วกดผ่านเส้นผมอย่างเร่งร้อน ดึงเธอเข้าหาเขาเหมือนพยายามลบช่องว่างสุดท้ายที่เหลืออยู่ “ดี” เสียงเขาแทบเป็นเสียงหอบ “เพราะฉันก็ไม่อยากหยุด” 🔥 จูบที่ไม่รออีกต่อไป ริมฝีปากเขาประกบลงมาในจังหวะที่แพรวาเพิ่งถอนลมหายใจพอดี แรง ลึกสุดเร่าร้อน เหมือนคนที่เก็บความโหยหามานานเป็นเดือน เธอถอยจนหลังแนบขอบโต๊ะแน่น มือเผลอกำเสื้อเขา แต่เพลิงกลับยิ่งกดจูบหนักขึ้นเมื่อเห็นเธอตอบสนอง เขาไล้ริมฝีปากลงมาตามมุมปาก ซอกกราม และไล่ต่ำลงที่ลำคอในระดับที่ยังไม่ล้ำเส้นนักศึกษา แต่สัมผัสของเขา มันทำให้เธอแทบทรุดกับโต๊ะ ลมหายใจเธอสะดุดทุกครั้งที่เขาแตะและเพลิง เหมือนคนที่ “เสพติดเสียงหายใจของเธอ” ไปแล้ว เขากระซิบชิดลำคอเธอ “อยากให้เธออยู่ใกล้ ตลอดเวลา” เขากัดฟัน “โคตรอยากให้เธอไม่ไปไหนทั้งวัน” คำสารภาพนั้น แรง และควบคุมไม่อยู่จนเธอตัวสั่นตามไปด้วย 🔥 ความคลั่งแบบเพลิง อยากได้เธอทุกวินาที เพลิงยกเอวเธอขึ้นนิด ให้อยู่ระดับที่เขาจะกอดเธอได้แน่นขึ้น แขนเขารัดรอบตัวเธอเหมือนต้องการยึดเธอไว้กับอก “แพรวา…” เสียงเขาแหบพร่า “เธอทำให้ฉันหึงตั้งแต่เช้า จนอยากพาเธอออกมาจากคนอื่นทั้งหมด” แพรวาสั่น “ฉัน ยังไม่ได้ทำอะไรเลย” “ไม่ต้องทำอะไร” เขาจูบสั้น ๆ ที่หน้าผาก “แค่ยืนอยู่เฉย ๆ ฉันก็อยากจับเธอแล้ว” มือเขาลูบแผ่นหลังเธอ ช้า ๆ เลื่อนลงทีละนิด หยุดตรงตรงจุดใต้เข็มขัด ทำให้เธอหายใจติดขัดที่สุด ตอนนี้เธอเริ่มอยู่ไม่สุข นิ้วเรียวยาวเริ่มจิกไปที่โซฟา ขาเริ่มถูเบียดเสียดกัน มือเล็กบีบขยำที่เต้าอวบของตัวเอง "ฉันไม่ไหวแล้วเพลิง...เร็ว ๆ นะ" เริ่มขยำเต้าอวบตัวเอง จนเพลิงต้องรีบเร่งทำลูบไล้เร็ว เร่งจังหวะขึ้นอีก เพลิงกลืนน้ำลาย เมื่อแพรวาเชิดหน้าขึ้น และส่งเสียงครางออกมาในลำคอขาวเนียน ผิวขาวราวแสงนีออนทำเอาเพลิงที่กำลังคลึงจนมือสั่น ตาคมดุจ้องแพรวาด้วยความต้องการมีมากมายจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เธอมองหน้าเขาอย่างยั่ว เบียดเสียดคนตรงหน้าให้ใกล้ที่สุด "เร็วเพลิงฉันไม่ไหวแล้วช่วยใช้อย่างอื่นแทนนิ้วของนายได้ไหม" เธอรู้ว่าตัวเองกำลังต้องการอะไร ถึงได้อ้อนวอนคนตรงหน้ามีความสุขร่วมกัน ผูกมัดอะไร ทั้งที่รู้ว่ามันน่าอาย แต่ความต้องการกลับ เหนือสิ่งอื่นใด เพลิงก็ต้องการเธอมากเช่นกัน ก่อนตัวเล็กจะโดนสองแขนแกร่งอุ้มขึ้น สองแขนเรียวกอดคอเขาเอาไว้แน่นโดยอัตโนมัติ เพราะกลัวตก สายตาคู่คมมองสองเต้าอวบของแพรวา มือเขาค่อยๆเลื่อนไปขยำเต้าอวบและขาวอมชมพู เขาสัมผัสก้อนกลมๆ นี้ "อืม...อาส์เพลิง" เพลิงเพียงสัมผัส แพรวาก็ร้องด้วยความเสียว ความรู้สึกแปลกใหม่ เป็นครั้งแรกที่เธอเคยได้รับ มันเสียวซ่านจนเธออธิบายไม่ถูก รู้เพียงว่าอยากให้เขาทำมากกว่านี้ ก่อนที่อกอวบจะแอ่นรับตามความเสียว มือเขาบีบคลึงไปที่เต้ากลมกลึงเด้งสู้มือใหญ่ เพลิงใช้ปากโน้มลงมาสัมผัสที่เต้าอวบ ดูดตวัดใช้ปลายลิ้นเขี่ยยอดจุดนั้นอย่างพริ้วไหว "อ๊า..." เพียงแค่ปลายลิ้นสัมผัส มือเล็กจิกไหล่กว้างเอาไว้แน่น จนเขารู้สึกเจ็บแสบ แต่ก็ปล่อยให้เธอ ปากเขาประกบไปที่ปากบางแพรวามันจะหอมหวานซัก เกินคาดเจูบขาจูบต่อไม่หยุด ลิ้นตวัดไล่ต้อนลิ้นเล็ก พันกันระรัว เขาดูดกลืนครั้งแล้วครั้งเล่าความหวานติดตรึงที่ปลายลิ้น แพรวาผละออก มือเรียวเล็กผละหน้าเพลิงไปที่ร่องน้ำเยื้อมที่เนินสาวนูนสวยขาวสะอาด ก่อนจะพบว่าตรงนั้นของเธอมันเฉอะแฉะไปหมด แล้วก้มต่ำไปที่กลีบสวยอวบอูมนั้นลองลิ้มชิมรส แผลบ แผลบ แผลบ "อ้า...เพลิงเสียว..." แรกลิ้นสัมผัส เธอก็ร้องครางออกมาด้วยความเสียว เพลิงกระหวัดไปมาตามกลีบสวย สองมือจับขาเรียวเล็กให้กว้างอีก ก่อนที่แพรวาจะกระตุกเกร็งไปทั้งตัว "อ๊า...อืม..." เขาใช้เพียงลิ้นก็ทำให้เธอแตะถึงสวรรค์เสียแล้ว "แพรวา...เสร็จแล้วเหรอ" หลังจากที่เขาทำเธอเสร็จไปหนึ่งรอบ ด้วยลิ้นของเขา แพรวาเสียวกลืนน้ำลายลงคออึก มือเรียวยาวชักรูดท่อนแข็งอันใหญ่ มือเรียวยาวจับรูดท่อนเอ็น แล้วแทรกไปตรงกลางหว่างขา จากนั้นก็ค่อยๆดันความคับใหญ่เข้าไป สวบ!! "อ๊า...เพลิงฉันเจ็บ..." มือเรียวเล็กดันไว้ที่หน้าท้องด้วยความเจ็บ "ทนอีกหน่อยได้ไหม เดี๋ยวมันก็จะไม่เจ็บ" เพลิงก้มลงไปจูบที่ปาก เพื่อทำให้แพรวาเลิกสนใจ ก่อนที่เธอจะจูบตอบกลับ พรวด!! ท่อนอุ่นแข็งใหญ่ถูกเขาดันเข้าไปอย่างแรง "กรี๊ด!!!อ๊า...โอ้ยมันเริ่มโอเค มันเริ่มฟินแล้วอ่า" ริมฝีปากเพลิงยังจูบเธอเอาไว้ พราะต้องบุกผ่านเยื่อหลายร้อยเส้นที่ขวางทางเอาไว้อยู่ พร้อมร่างที่เริ่มขยับ "อืม...อาส์..." แพรวาร้องเสียว ความเจ็บยังมีอยู่บ้าง แต่มันก็ปะปนด้วยความเสียว และก็ดูเหมือนจะเริ่มเสียวมากขึ้นไปอีก พับ พับ พับ "อ๊า....เพลิงเรียกชื่อฉัน..." "อ้า...แพรว่...อืม...ฉันเสียว..." พับ พับ พับ "อาส์.." เพลิงใช้เอวหนากระแทกซอยไม่หยุด มีอะไรกับเธอมันดีจริงๆ "อาส์แน่น..." พับ พับ พับ เร่งซอยถี่จนกว่าจะสำเร็จความใคร่ จนตัวเธอเองก็เสร็จไปหลายรอบเหมือนกัน เขาโน้มหน้ากลับมาที่ริมฝีปากเธออีกครั้ง แพรวาจับไหล่เขาแน่นปลายนิ้วเธอสั่น เขามองเห็นทุกอาการและเขาชอบมัน มากเกินกว่าที่จะยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ เพลิงกระซิบ “หลังเลิกคลาส…มาเจอฉันที่นี่อีก” แพรวาสะอึก “ทำไมฉันต้อง—” เขาประกบริมฝีปากเธอเบา ๆ ตัดคำจงใจทำให้เธอหายใจไม่ทันก่อนตอบ เพลิงกดหน้าผากลงบนหน้าผากเธอ เสียงต่ำจนคล้ายคำสั่ง แต่แฝงอารมณ์ที่ล้นจนพรั่งพรู “เพราะตอนฉันจูบเธอ เธอไม่เคยผลักฉันเลยแม้ครั้งเดียว” เขายิ้มช้า ๆ มุมปากแบบอันตราย และร้อนพอจะทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ “ก่อนที่ฉันจะดึงเธอกลับมาจูบต่อ…กลางโต๊ะประชุม” แพรวาหน้าแดงวาบ ก้าวถอยอย่างงุนงงและสั่นเล็กน้อย เพลิงปล่อยให้เธอถอย แต่สายตาเขาไม่ยอมปล่อยเธอไปสักวินาทีเดียว และเมื่อเธอหมุนตัวจะเดินออก เสียงเขาตามมา เหมือนตอกย้ำความคลั่งในอก “แพรวา วันนี้เธอเป็นของฉัน” เขาใช้สายตาเยาะเย้ยเบา ๆ “มันน่าสนุกกว่าที่คิดอีกนะ เธอว่าไหม!” 😏

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more