“Bak,” dedi Rozerin, elini Makbule’nin dizine koyarak, “akşamüstü bütün aile Gülten Hanım’ın tarafının bir davetine gidiyor. Ama ben gitmeyeceğim. Zinar, Gülten’in ailesi olduğu için gitmeme gerek olmadığını söyledi.”
Makbule şaşkınca gözlerini açtı.
“Gerçekten mi?”
“Evet. Anneni arayalım, izin isteyelim. Sen de bu sayede Ahmet’le rahat rahat konuşur, ne yaşandıysa halledersiniz.”
Makbule’nin yüzü birden parladı.
“Tamam, olur! Öyle yapalım!”
⸻
Akşam, Zinar Ağa ve ev halkı çıkmıştı. Ev sessizleşmişti.
Ahmet eve döndüğünde koridordan gelen sesle başını kaldırdı:
“Ahmet, bir bakar mısın?” diye seslenmişti Rozerin.
Merdivenleri tırmandı, yukarı çıktı. Çalışma odasına girdiği gibi karşısında oturan kişiyi görünce gözleri fal taşı gibi açıldı.
“Senin… burada ne işin var?” dedi heyecan
