Chapter 22 แม่ครัวส่วนตัว
1081 Words
ปฏิพัทธ์มีความสัมพันธ์ฉาบฉวยอย่างนั้นกับหญิงสาวเป็นครั้งคราวตามธรรมชาติร่างกายที่เรียกร้อง หากไม่บ่อยขนาดว่าทุกคืน แม้จะมีสาวสวยมากมายพร้อมจะขึ้นเตียงด้วยทุกคืน ตลอดหกปีมานี้ผู้หญิงทุกคนอยู่บนเตียงเขาแค่คืนเดียวเท่านั้น เขาไม่เคยยอมให้ใครก้าวล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว และไม่เคยมีใครทำให้เขาสนใจเหมือนอรนลิน
สนใจในความขยันขันแข็ง ไม่งอมืองอเท้า
สนใจในความเด็ดเดี่ยวแม้งานที่ทำจะสุ่มเสี่ยงเกินกว่าเด็กสาวคนหนึ่งจะรับมือไหว สามารถครองใจไม่ให้ว่อกแว่กไปกับเงินทองจนต้องสูญเสียความภาคภูมิใจในตัวเอง
ความสนใจนั้นก็แปรเป็นความต้องการในเรือนร่างอุ่นนุ่ม
ใครว่าสาวสวยเจ้าเสน่ห์ร้อนแรงเท่านั้นดึงดูดความสนใจ
สาวน้อยวัยใส ท่าทางไร้เดียงสา หน้าตื่นตาโตก็ดึงดูดความสนใจผู้ชายได้มากมายเหมือนกัน
เหมือนที่เขากำลังเป็น
ปฏิพัทธ์ส่งเสียงหยันตัวเอง ยึดมือจับบาร์แน่นขึ้น โหนขึ้นลงเร็วๆ การออกแรงและเกร็งกล้ามเนื้อเรียกเหงื่อเม็ดโตผุดโทรมร่าง เขาทำอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่ ใช้การออกกำลังกายหนักๆ ช่วยเบาบางความรุ่มร้อนที่พลุ่งพล่านฮอร์โมนอย่างกับเด็กหนุ่มสิบแปด สายตาทอดมองออกไปยังผืนฟ้าและผืนน้ำ
ทว่า...ในหัวสมองกลับมีแต่หน้าเปล่งปลั่งน่ารักของคนเมาค็อกเทล
บ้าชะมัด!
อรนลินพาหัวใจเต้นครึกโครมเข้ามาในห้อง นึกอายย้อนหลัง เธอเอาความกล้าดีมาจากไหนนั่งมองผู้ชายที่สวมแค่กางเกงนอนตัวเดียวนานสองนาน
อยากจะบ้า!
ครั้นสายตาปะทะเตียงนอนที่เรียบตึงราวกับไม่เคยมีใครนอนด้วยซ้ำก็ต้องนิ่วหน้าอีกครั้ง มั่นใจเต็มร้อยแล้วว่าไม่ได้นอนละเมอ เจ้านายหน้าดุนั่นจะหลอกเธอทำไมกัน
คิดสะระตะแล้วก็ยังหาคำตอบที่เข้าท่าไม่ได้จึงเลิกคิด คว้าเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ จดจำได้ว่าวันนี้เธอต้องทำงานวันแรก และก่อนจะออกไปทำงานยังมีคำสั่งของปฏิพัทธ์ที่ต้องจัดการด้วย
สาวน้อยใช้เวลาไม่นาน เธอก็ออกมาสำรวจห้องครัวสะอาดเอี่ยมอ่องราวกับเพิ่งแกะออกมาตั้งโชว์ ตู้เย็นที่มีผักผลไม้และของสดอัดแน่นเต็มตู้ ใช้ความคิดหนักหน่วงว่าจะทำเมนูอะไร ปกติครอบครัวเธอกินอยู่เรียบง่าย ข้าวเช้านั้นไม่ต้องพูดถึง พ่อออกไปขับรถแต่เช้ามืด แม่ออกสายกว่าเล็กน้อย น้องสาวก็รีบไปโรงเรียน จึงไม่มีใครได้กินข้าวเช้ากัน ออกไปหากินข้างหน้า ส่วนตัวเธอกาแฟหนึ่งแก้วประทังท้อง ข้าวเที่ยงกินที่ทำงาน จะมีแค่มื้อเย็นที่ครอบครัวได้กินข้าวด้วยกัน
อรนลินหยิบสมาร์ตโฟนราคาไม่กี่พันออกมาเสิร์ชหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตว่า เมนูเช้าของพวกโรงแรมและรีสอร์ตมีอะไรบ้าง ส่วนตัวแล้วเธอเมนูถนัดก็แค่ไข่เจียวกับต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
เธอดูข้อมูลประกอบกับดูวัตถุดิบในตู้เย็น ได้ข้อสรุปเป็นไข่ดาว ไส้กรอกและแฮม เครื่องดื่มเป็นกาแฟ ซึ่งวิธีทอดไข่ดาวไม่ให้อมน้ำมันเธอหาดูในอินเทอร์เน็ตนั่นเอง
ร่างอรชรง่วนอยู่กับการทำอาหารมื้อแรกจึงไม่ทันเห็นว่าใครอีกคนมายืนกอดอกมองได้หลายนาทีแล้ว
ปฏิพัทธ์มองท่าทางเก้กังนั่นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า รู้ทันทีว่าสาวน้อยทำอาหารไม่เป็น หากเขาก็ไม่คิดจะขัด ยืนมองจนเธอจัดอาหารลงจานใบใหญ่ แล้วหมุนกลับมาเพื่อจะวางบนโต๊ะ เขามองเมินอาการสะดุ้งของเธอ เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง
อรนลินเม้มปากนิดๆ ควบคุมมือไม่ให้สั่น ยกจานใบใหญ่มาวางตรงหน้าเขา ตามด้วยกาแฟดำหอมกรุ่น
“กาแฟกี่ช้อน”
“สะ สองค่ะ”
“น้ำตาล”
“ยังไม่ได้เติมค่ะ”
“ของฉันกาแฟสาม น้ำตาลหนึ่ง”
เขาบอก มือเรียวขาวก็หยิบแก้วกาแฟไปตักเพิ่ม ก่อนยกมาเสิร์ฟอีกครั้ง
ปฏิพัทธ์ปรายตาคมไปยังคนตัวบางที่ถอยไปยืนสำรวมห่างๆ หน้าสดไร้เครื่องสำอางกลับผุดผ่องชวนมอง ก่อนดึงสายตากลับมาสนใจสมาร์ตโฟนในมือ
“จัดมาอีกสอง”
“ค่ะ”
อรนลินพลิกตัวกลับเข้าครัวอีกครั้ง คิดแค่ว่าเช้านี้ปฏิพัทธ์คงมีแขก เธอรีบจัดเตรียมอาหารลงจาน อันที่จริง เธอทำเผื่อไว้สำหรับตัวเธอและเผื่อว่าเจ้านายหน้าดุอยากได้เพิ่มเติม
ครั้นยกจานมาวางบนโต๊ะ ก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้องดัง เธอมองหน้าเขาเหมือนจะขอความเห็นว่าต้องไปเปิดไหม ปฏิพัทธ์ยังไม่ตอบ ประตูหน้าก็เปิดเข้ามาและเป็นชลวัสนั่นเอง
“สวัสดีตอนเช้าครับหัวหน้า น้องอุ่น”
ผู้ช่วยหนุ่มยิ้มแป้นมาแต่ไกล ถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งข้างผู้เป็นนาย
“น่ากินจังครับ พี่ชลขอกาแฟสักแก้วครับอุ่น กาแฟสอง น้ำตาลสอง ครีมสองครับ พี่ชอบหวาน”
อรนลินคลี่ยิ้มรับ กำลังจะหมุนเข้าครัวอีกรอบ เสียงเรียบๆ ของปฏิพัทธ์ดังขึ้น
“ไปชงเอง มือตีนมี”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เธอทำท่าจะหมุนเข้าครัวอีกรอบ นั่นเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับคนทั้งสองนักหลังจากเรื่องเมื่อคืน
ทว่า คนที่สนใจแต่จอสมาร์ตโฟนกลับเอ่ยเสียงเรียบอีกครั้ง
“ไม่ต้อง ไอ้ชลมึงลุก ส่วนเธอนั่งลง”
เธอทำหน้าเหลอหลา ขณะที่ชลวัสหลุดหัวเราะนัยน์ตาพราว
“คร้าบๆ เจ้านาย นั่งเถอะครับอุ่น พี่ชลจัดการเอง” ดันเก้าอี้ออกห่าง ลุกเดินเข้าครัวพร้อมเสียงหัวเราะมีความนัย
“แต่ว่า”
“นั่งลงแล้วกินซะ”
ปฏิพัทธ์เงยหน้ามอง ตาดุคมสบตากลม ร่างอรชรก็เดินก้มหน้ามานั่งสงบเสงี่ยมบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ตอนเช้ากินข้าวที่นี่ กินพร้อมฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลา ตอนเที่ยงกินที่โรงแรม เลิกงานแล้วหิ้วอาหารที่นั่นกลับมาด้วย ฉันสั่งไว้แล้ว”
“ค่ะ”
คำสั่งนั่นบอกกลายๆ ว่าเจ้านายหน้าดุของเธอไม่ชอบให้ใครปฏิเสธและไม่ชอบถูกขัดใจ ทางที่ดีเธอทำตามคำสั่งเขาเป็นการฉลาดที่สุด
- Writer
