วอนโดนรัก

CHAPTER 04 เราเอากันแล้ว

CHAPTER 04

หลังจากที่ธาราแกล้งฉันจนพอใจฉันก็เหมือนค่อย ๆ ภาพตัด

ที่ยืนเถียงคือการฝืนร่างกายอยู่สักพักใหญ่เพราะหลังจากนั้นฉันก็ฟุบหลับบนแผงอกแกร่งแล้วจากนั้นสติทุกอย่างก็หายไปเลย

เช้าวันถัดมา

ฉันขยับตัวเมื่อร่างกายรู้สึกตื่นตัวขึ้นมา

ไออุ่นเล็ก ๆ ห้อมล้อมฉันเอาไว้แล้วฉันก็โอบกอดเข้าหามันราวกับโหยหากัน

"อื้อ~"

พลันเมื่อรู้สึกอิ่มตัวจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ

สิ่งแรกที่เห็นคือแผงอกแกร่งที่ตัวเองซุกอยู่ และท่อนแขนแกร่งที่กอดฉันเอาไว้แน่น

"เฮือก.."

จะตกใจแรงก็กลัวคนในอ้อมอกตกใจฉันจึงรีบยกมือขึ้นมาปิดปาก และวินาทีต่อมาจึงค่อย ๆ ขยับตัวออกไปช้า ๆ อย่างใจเย็น

ฉันอยากหยุมหัวตัวเอง มานอนกับไอธาราบนเตียงของไอ้ชายได้ยังไง!

ที่สำคัญคือกอดกันกลมเลย!

ไม่ได้การแล้ว! ฉันต้องลงจากเตียงไปก่อนที่ไอ้ธาราจะตื่น

"ฮะ เฮือก.. นะ นี่! ตกใจหมด!"

พอจะผละออกจากอ้อมกอดนั้นได้ฉันกลับสะดุ้งเมื่อเผลอไปสบตากับคนที่เคยนอนหลับตาสนิทตอนนี้กลับลืมตาขึ้นมามองหน้ากันเสียได้

บ้าจริง! หนีไม่ทัน!

"ตื่นแล้ว?"

เสียงทักทายนั้นแหบแห้ง ท่าทางงัวเงียของไอ้ธาราทำเอาผิวแก้มฉันร้อนผ่าว

ฉันพยายามบอกกับตัวเองให้ใจเย็น ๆ อย่าตื่นตูมหรือวู่วาม

"ทำอะไรของนาย ฉันไปอยู่บนเตียงกับนายได้ยังไง!"

เมื่อมีช่องโหว่ฉันจึงทำทีเป็นโมโหกลบเกลื่อนทันที

"เธอจำไม่ได้?"

นี้แหละประโยคที่รอคอย

"ไม่ ฉันจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น เวลาเมาฉันชอบภาพตัด"

ฉันตอบไปด้วยความหนักแน่นและนั่นทำให้ธาราที่งัวเงียลืมตาขึ้นมามองหน้ากันทันที

"เหรอ"

คำพูดสั้น ๆ กับท่าทีเอื่อยเฉื่อยกลับมาอีกครั้ง

ไอ้ธาราลุกขึ้นนั่ง มันมองหน้าฉันด้วยสายตากล่าวโทษที่เห็นได้ชัดผ่านสายตา

"ใช่"

อย่ามาคาดหวังว่าฉันจะตอบว่าตัวเองจำได้เพราะมันไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ยิ่งกับไอ้ธาราแล้วเหมือนเป็นสิ่งต้องห้ามกันเลย

"เราเอากันแล้ว"

จู่ ๆ ไอ้ธาราที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก็โพล่งคำพูดออกมาจนฉันตกใจรีบวิ่งลงจากเตียงเพื่อไปทุบเข้ากลางหลังมันแบบไม่ออมแรง

"ไม่จริง! อย่ามาโกหก"

"หึ.."

พอฉันเถียงธาราก็หันมามองหน้ากัน มุมปากยกขึ้นสูงอย่างเจ้าเล่ห์

นี้ฉันพลาดตรงไหนมั้ยวะ ธารามันทำเหมือนตัวเองชนะอะ

"นายยิ้มอะไรเล่า อย่ามากวนตีน"

ธารากวาดสายตามองสำรวจใบหน้าฉัน เรียวนิ้วร้อนผ่าวจิ้มบนหน้าผากฉันสองจึก

"หน้าตาตอนพึ่งตื่นของเธอ ดูขี้เหร่ดี"

เหี้ย..

อย่างเจ็บ..

ฉันชะงัก อ้าปากค้างกลางอากาศแล้วปั้นหน้าบึ้งใส่ผู้ชายตรงหน้า

"นายก็เหมือนกันนั่นแหละ"

"แต่เมื่อคืนตอนที่เธอโดนจูบมันก็ดูน่าตื่นใจดี"

ฉันกำลังจะเดินออกจากห้องแต่จู่ ๆ มันก็เอ่ยประโยคนี้ขึ้นมาทำเอาฉันหันกลับไปหามันแทบไม่ทัน

"ละ เลิก ปั่นประสาทฉันนะ จูบบ้าจูบบออะไรจำไม่เห็นได้อย่ามาโกหก ถอยไปเลย!"

เสียงฉันตะกุกตะกักและไม่รู้ว่าสายตาตัวเองเลิ่กลักแค่ไหนรู้แต่ว่าตอนนี้สิ่งต้องทำคือการวิ่งออกจากห้องไป

รีบมากไปจนไม่ได้ยินประโยคที่ธารากล่าวทิ้งท้ายเอาไว้

"เดี๋ยวทำให้รู้เอง"

ฉันจะจูบกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่กับธาราที่ดูเหมือนศัตรูกันแบบนี้สิ!

หลายชั่วโมงต่อมา

วันนี้โชคดีที่เรามีเรียนกันตอนบ่าย และโชคดีที่รถฉันซ่อมเสร็จแล้วฉันเลยขับรถไปมอเองแม้ตอนนี้ใกล้จะสายเต็มแก่แล้วก็ตาม

"ฉิบหาย! สองนาที"

ฉันวิ่งมาถึงอาคารที่ตัวเองมีเรียน ยกมือถือขึ้นมาดูนาฬิกาก็รีบส่าวเท้าวิ่งอย่างรวดเร็วเพราะคลาสนี้เป็นของอาจารย์ที่ดุมาก สายนาทีเดียวล็อกห้องขังลืมเลยจ้า ฮือออ

ตึก ตึก ตึก

ไม่น่าคึกใส่ส้นสูงเลย พอวิ่งเร็วข้อเท้าปวดลามมาถึงหน้าขาเลย

พลั่ก..

ฉันผลักประตูเข้ามาในห้องนักศึกษาทุกคนก็ต่างพาหันมามองหน้ากัน วันนี้เราเรียนรวมกับนักศึกษาเอกอื่นด้วย รวมถึงอาจารย์รัตนาที่มองมาด้วยแววตาดุดันจนฉันเกือบหายใจไม่ออก

"เธอคนสุดท้าย ปิดประตูซะ"

"คะ ค่ะ.."

เหมือนตัวเองโชคดีแต่สายตาที่คาดโทษว่าฉันเป็นคนสุดท้ายก็น่ากลัวไม่เบา

ฉันเดินมาหาที่นั่งใกล้กับเพื่อนตัวเองแต่ทว่ากลับไม่มีที่ว่างเลยสักโต๊ะเลยต้องเดินไปเรื่อย ๆ จนเจอที่ว่างสุดท้ายที่เหลือไว้อยู่

อาจารย์รัตนาแกถือ ถ้ายังมีที่ว่างต้องนั่งให้เต็ม ห้ามไปนั่งข้างหลังทั้งที่ยังมีที่ว่างข้างหน้า

แต่ประเด็นคือที่ว่างแถวสุดท้ายดันเป็นธาราน่ะสิ ฉันเกือบช็อก! อยากหยุมหัวตัวเอง ฮือออ

"รออะไรอยู่นักศึกษา มาสายแล้วอย่ามัวโอ้เอ้"

เพราะฉันเอาแต่ยืนมองเหมือนขัดใจเลยโดนด่าฉ่ำ ๆ ไปหนึ่งกรุบ

"ขอโทษค่ะ"

ฉันหันไปขอโทษอาจารย์แต่ดูเหมือนไอ้ธาราจะชอบใจ

เวรเถอะ! มันหัวเราะเบา ๆ ในคอด้วย

ฉันรีบนั่งลงไปข้าง ๆ มัน หันไปเจอหน้ากวนตีนของมันก็ยื่นขาออกไปเตะหน้าแข้งไอ้ธาราทันที

"ขำอะไร"

น้ำเสียงที่ถามมันฟังดูเอาเรื่องพอสมควรแล้วไอ้ธาก็หันมามองหน้าด้วยความเนือยที่ฉันอยากตบให้มีชีวิตชีชาขึ้นอีกทีสองที

"เปล่า"

"ตอแหล!"

ฉันกัดฟันด่ามันเพราะถ้าปล่อยให้ด่าเต็มเสียงอาจารย์ต้องได้ยินแน่ ๆ

"ไม่เคยตอแหล"

ธาราเท้าคางมองหน้ากัน มันขยับปลายเท้ามาสะกิดนิ้วเท้าฉันเบา ๆ

"อะไรเล่า เจ็บนะ"

ฉันมุ่นคิ้ว คนยิ่งเจ็บข้อเท้าอยู่

"แค่นี้ เจ็บ?"

พอถูกถามก็บึนปากแล้วมองหน้ามันด้วยสายตางุ่นง่าน

"เจ็บ"

ตอบสั้น ๆ ก็หันหน้าหนีมันไปจ้องโปรเจ็กเตอร์ตรงหน้าทันที

นั่งได้ไม่ถึงสองนาทีก็รู้สึกปวดข้อเท้า ปวดหน่วงจนน้ำตาแทบเล็ด

"ถอดรองเท้าออก"

เหมือนธาราจะรู้ถึงเหตุผลที่ฉันบอกว่าเจ็บ มันออกคำสั่งด้วยเสียงที่เข้มขึ้นกว่าปกติ

ฉันหันไปมองหน้ามันแล้วส่ายหน้าปฏิเสธไป

"ไม่"

ความเงียบจากคนตรงหน้าแผ่ให้เห็นไอของความไม่พอใจบางอย่าง

ไม่ประเจิดประเจ่อหรือแสดงออกมาแบบชัดเจนแต่กลับทำให้รู้สึกขนลุกได้

"ธา!"

ฉันสะดุ้งจนเผลอถอยหนี

ธาราย่อตัวลง แล้วคว้าข้อเท้าฉันไว้

ฉันเลิกลั่กมองธาราสลับกับอาจารย์รัตนาที่นั่งสอนงานในจอ โชคดีที่เราอยู่ข้างหลังเลยไม่ค่อยเป็นที่สนใจสักเท่าไหร่

"นิ่ง ๆ"

มันปราบฉันเสียงแข็งแล้วไม่รู้ทำไมฉันกลับรู้สึกว่าต้องเชื่อฟังดื้อ ๆ ขึ้นมา

ธาราถอดรองเท้าส้นสูงของฉันออกไป พอถอดออกจึงเห็นว่าส้นเท้าและข้อเท้าแดงมาก และแดงทั้งสองข้างเลยด้วย

"เจ็บมั้ย?"

ธารานวดข้อเท้าฉันเบา ๆ แค่โดนนวดก็ปวดจนอยากขยับเท้าหนี

"เจ็บ"

"ไปหาหมอ"

"ไม่เอา ต้องเรียนให้เสร็จก่อน"

พอค้านธาราก็สบถสักคำในคอฉันได้ยินไม่ชัดนัก จนเขาชำเลืองสายตาขึ้นมามองหน้ากันฉันถึงรู้ว่าเขาไม่ค่อยโอเคมากนัก

"บางอย่างมันรอไม่ได้นะปั้นแป้ง"

เขาเน้นย้ำเต็มเสียง จากเดิมทีที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"อาจารย์ครับ ขออนุญาตออกก่อนครับเพื่อนผมบาดเจ็บ"

เขาหิ้วรองเท้าส้นสูงฉันมาถือเอาไว้แล้วจับจ้องไปที่อาจารย์เพื่อรอฟังคำตอบ

"ธารา! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย"

ฉันอยากจะร้องไห้ ทั้งห้องหันมามองเราสองคนเป็นตาเดียวรวมถึงไอ้ชาย ไอ้ชินและเบลล์ที่เลิกคิ้วขึ้นราวกับกำลังตั้งคำถามกันผ่านสายตา

"เป็นอะไร"

เสียงดุดังแผดผ่านไมค์ สายตาดุร้ายจ้องมาเหมือนเตรียมลงทัณฑ์ถ้าเหตุผลของธาราไม่ดีพอ

"ข้อเท้าแพลงครับ"

ในห้องเรียนเหมือนจะเงียบไม่ชั่วอึดใจ ฉันถึงกับก้มหน้าหลบหลีกสายตาทุกคน

"เชิญค่ะ แล้วให้เพื่อนจดโน้ตให้แล้วกัน"

"ขอบคุณครับ"

ใครจะคิดว่าอาจารย์รัตนาจะยอม ฉันอึ้งจนเงยหน้าไปสบตาอาจารย์ด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

"เฮ้ย ๆ ธารา ไม่ต้องเดินเองได้"

ธาราตวัดฉันขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว ฉันดิ้นจะลงแต่มันก็เดินออกไปทางประตูหลัง

ฉันซี๊ดปากเพื่อดิ้นแรงจนข้อเท้าปวด ธาราหยุดเดินแล้วจ้องหน้าฉันเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็ก

"แค่นี้ยังเจ็บ จะเอาปัญญาที่ไหนไปเดิน"

ไอ้นี่! ปากแซ่บ!

"อย่ามาดูถูกความสามารถกันนะ!!"

หงุดหงิดจนต้องทุบอกแกร่งตรงหน้าให้หายงุ่นง่าน

"ดื้อด้าน"

"ธารา!"

ด่าฉันไม่พัก

ตอนเงียบก็นึกว่าอมเหรียญเอาไว้ พอพูดก็ปากแซ่บจนฉันแทบร้องขอชีวิต ฮืออ

Talk

ทรงนี้กวนตีนอ้อนเก่งนะบอกก่อน

1 เม้น 1 กลจ ค่ะ