รักหมดใจยัยตัวร้าย

Chapter.5 ยัยขี้เมา

"ครับแม่ ครับๆ ครับ ครับ ครับ เฮ้อ ก็ได้ครับ "

ตี๊ด

สองชั่วโมงเต็มๆที่ผมถือโทรศัพท์แนบหูโดยที่ไม่ได้พักมือเลย เครื่องร้อนจี๋แทบจะระเบิด แม่โทรมาร่ายยาวเรื่องที่ผมกับดอกเหมยทะเลาะกันวันนี้ คาดว่าน่าจะเป็นฝีมือของแม่บ้านที่โทรไปรายงานให้ท่านรู้ แม่โมโหมากที่รู้ว่าลูกสะใภ้สุดที่รักเก็บข้าวของออกจากบ้านไป งานเข้าผมอีกแล้ว ท่านยังยื่นคำขาดกับผมอีกด้วยว่าถ้าตามเมียกลับมาไม่ได้ก็ลาออกจากการเป็นผู้บริหารซะ เพราะเรื่องในบ้านยังบริหารไม่ได้เลย ศักยภาพแบบนี้ไม่เหมาะกับการที่จะเป็นผู้บริหารอีกต่อไป ทำเอาผมพูดอะไรไม่ออกเลยได้แต่ตอบรับคำสั่งของแม่ยอมเป็นผู้ฟังที่ดีเพราะกลัวว่าจะถูกยึดอำนาจทุกอย่างคืน ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงไม่เหลืออะไร เพราะยัยเด็กปีศาจคนเดียว

"ไงวะไอ้เสือ ดีใจได้แป๊บเดียว หน้าหงอยอีกแล้ว" ไอ้เกรทมันแซวผมพลางยกแก้วเหล้าในมือกระดกลงคอจนหมดปาก ผมกับกลุ่มเพื่อนกำลังนั่งชิลล์จิบแอลกอฮอล์กันอยู่ที่ร้านประจำ เพลงคลอเบาๆผู้คนไม่พลุกพล่าน ส่วนเรื่องสาวๆก็ไม่ต้องพูดถึงระดับไฮโซเซเลปทั้งนั้นมีให้เลือกสรรอย่างพอใจ แต่วันนี้ผมแม่งหงุดชิบหาย ไม่รู้เป็นอะไร เพราะเหตุนี้ก็เลยชวนไอ้พวกนี้มานั่งกินเหล้าเคล้านารีสักหน่อย

"หงุดหงิดเหี้ยๆ แม่กูจะอะไรกับยัยเด็กนั่นนักหนาวะ"

"ก็น้องเขาน่ารักไง กูบอกไว้เลยนะในบรรดาผู้หญิงของมึง สู้น้องเหมยไม่ได้เลยแม้แต่คนเดียว "

"กูเห็นแม่งก็บอกแบบนี้ตลอด เอามั้ยกูยกให้ "

"จริงรึป่าวไอ้เสือ คนนี้กูยกขึ้นหิ้งเลยนะขอบอก" ไอ้เหี้ยไปรท์นิสัยแบบนี้ตลอด ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงคลั่งยัยเด็กปีศาจนักหนา

"จีบได้ก็เอาไป แต่อย่างมึงคงไม่ผ่าน นิสัยเหี้ยชิบหาย "

"อ้าวไอ้เหี้ยเสือ มึงก็ไม่ต่างจากกูนักหรอก ถ้าแม่มึงไม่จัดการให้ ชาตินี้มึงก็ไม่มีวันได้น้องเหมยมาเป็นเมียหรอกเว้ย " ทำไมวะ คนอย่างผมมันไม่ดีตรงไหนทุกวันนี้ก็มีแต่สาวๆวิ่งเข้าหา พักหลังๆก็จะเงียบหน่อยเพราะโดนยัยเด็กปีศาจกำจัดไปซะเยอะ

"มึงจะเถียงกันทำไมวะ ชวนมาแดกเหล้าหรือว่าชวนกันมาทะเลาะวะ เดี๋ยวกูก็กลับแม่ง " ไอ้แฟรงก์มันคงรำคาญ ก็แหงล่ะชีวิตมันแม่งไม่ยุ่งสุงสิงกับผู้หญิงมันให้เหตุผลว่าผู้หญิงแม่งเอาใจยาก ซับซ้อนซ่อนเงื่อนทั้งๆที่ชีวิตแม่งก็ถูกรายล้อมไปด้วยผู้หญิง ที่บ้านไอ้แฟรงก์เป็นบริษัทนำเข้าเสื้อผ้าหรูรายใหญ่แน่นอนต้องมีนางแบบเข้าออกบริษัทมันเป็นว่าเล่น เป็นกูนะจะจับปี้ทำเมียแม่งให้หมดเลย ผมแม่งโหดเรื่องนี้อยู่แล้ว

"เกรี้ยวกราดอีกแล้วพี่แฟรงก์ เข้าใจพี่เสือเขาหน่อย ทำตัวดีจัดเมียหนี ไอ้สัดสมควรแล้ว " ไอ้เบสสมทบขึ้นมาอีกคน ใช่สิพวกมันแม่งยังไม่มีภาระพันธะเหมือนกับผม ชีวิตผมแม่งถูกมัดมือชก แถมไอ้พวกนี้แม่งยังชอบอกชอบใจดอกเหมยหลังจากที่เห็นวีรกรรมแต่ละอย่างของเธอ มันบอกผู้หญิงแบบนี้นี่แหละที่เอาผมอยู่ เอาอยู่จริงๆตอนนี้ยัยเด็กปีศาจทำผมเครียดมืดแปดด้านไปหมดแล้ว

"กูจะต้องไปง้อยัยเด็กนั่นจริงๆหรอวะ"

"กูคิดว่าน้องเหมยเขาก็คงไม่อยากแต่งงานกับมึงหรอก เขาก็ไม่ได้ผิดอะไรมึงจะอะไรกับเขานักหนาวะ สำคัญตัวมากไปป่ะมึง" ไอ้บิ๊กก็อีกคน ทั้งๆที่พวกมันเคยโดนยัยเด็กปีศาจแผลงฤทธิ์ใส่มาหมดแล้วก็ยังสรรเสริญเยินยอกันเข้าไป ไม่เคยมีใครสงสารกูเลย

"กูไม่เข้าใจพวกมึงแม่งเป็นอะไร กูเนี่ยน่าสงสารครับ "

"อายุก็เท่าไหร่แล้ว งานก็แต่งแล้วเมียก็สวยแถมยังเด็กอีกต่างหาก " ยังไม่จบไอ้เหี้ยเกรทเสริมขึ้นมาอีก เคยให้กำลังใจกันบ้างมั้ย กูเห็นก็เลวด้วยกันทั้งนั้น ฟันหญิงกันเป็นว่าเล่นยกเว้นไอ้แฟรงก์เอาไว้คนนึง ไอ้นี่สงสัยจะแดกพวกกันเอง

"พวกมึงหยุดเลย"

"ฟันหญิงมาค่อนโลก แต่เมียตัวเองไม่มีปัญญาอ่อนชิบหาย " ไอ้แฟรงก์มึงพูดแบบนี้ฆ่ากูดีกว่า มันก็เรื่องจริงอย่างที่ไอ้แฟรงก์มันว่า แม้แต่ตอนแต่งงานกันผมก็ไม่ได้จูบเจ้าสาว อยู่ด้วยกันทุกวันก็ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวดอกเหมยเลยแม้แต่ปลายเล็บมีวันนี้นี่แหละที่ผมได้จับแขนเธอตอนที่เธอกำลังจะลากกระเป๋าออกจากบ้านไป ผมบ้ามั้ยครับ ดอกเหมยเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ผมไม่กล้าล่วงเกิน เพราะเธอเป็นยัยปีศาจ กระทะที่เธอเอามานอนกอดทุกคืนมันไม่ได้ทำให้ผมกลัวเลยแม้แต่น้อย ถ้าผมจะทำซะอย่างมีหรอที่จะเหลือมาจนถึงทุกวันนี้ ทำไมวะ ไม่รู้เหมือนกัน ส่วนไอ้เหี้ยพวกนี้ก็แซะผมแม่งทุกวัน

"กูแม่งโคตรเกลียดพวกมึง"

"ไอ้อ่อน ของดีมีอยู่ใกล้ตัวชอบไปหาเศษหาเลยกินนอกบ้าน ไม่โง่จริงทำไม่ได้แบบมึงนะเนี่ยไอ้เสือ"

"ฮ่าๆ เออว่ะ มีใครให้มากกว่านี้บ้างครับ"

"สัด" หลังจากนั้นก็คงไม่ต้องพูดต่อว่าเกิดอะไรขึ้น รุมกูเป็นคู่อริพวกมึงเลย กูเองไอ้เสือเพื่อนพวกมึงไง นี่เสือเอง ไม่น่าจุดประกายให้พวกมันเลยแทนที่จะให้กำลังใจกู รุมกูจนน่วมกระอักเลือดบาดเจ็บสาหัสเลย

​2 ชั่วโมงต่อมา

​

นี่ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้วเพื่อนบางคนก็เริ่มทยอยกลับกันไปบ้างแล้วเพราะมีงานเช้า แต่ละคนก็ระดับผู้บริหารทั้งนั้น ในโต๊ะตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับไอ้เกรทที่ยังนั่งดื่มกันอยู่

ครืดดด ครืดดด

-น้องพราว-

สายเข้า

ผมว่าผมก็ไม่ได้เมานะ ผมมีเบอร์น้องพราวเพื่อนของยัยเด็กปีศาจอยู่ในเครื่อง มีตามมารยาทหน่ะครับ วันนี้แปลกน้องพราวโทรเข้าเบอร์ผมทำไม เมื่อตอนกลางวันก็ยังสาดส่งผมเป็นชุดอยู่เลย

"ว่าไงครับน้องพราว"

"พี่เสือช่วยเหมยด้วยค่ะ" ผมมองดูเวลานี่ก็เกือบจะเที่ยงคืนเด็กพวกนี้ทำไมไม่หลับไม่นอนกัน

"เหมยเป็นอะไร "

"เอ่อ " ปกติดอกเหมยจะไม่ออกเที่ยวตอนกลางคืน ตามผับบาร์หรือแม้แต่ร้านเหล้าดอกเหมยก็ไม่เคยไป เสียงเพลงรอบข้างดังกระหึ่มเวลานี้คงมีอยู่ที่เดียว

"น้องพราวเหมยเป็นอะไร แล้วตอนนี้อยู่ไหนกัน " ผมชักเริ่มใจคอไม่ดี ถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดกับยัยเด็กปีศาจนั่นจริงมีหวังผมโดนคุณนายใหญ่ยึดอำนาจทุกอย่างคืนแน่ๆ ก็ยังคงความคิดเห็นแก่ตัวเอาไว้อยู่

"เหมยถูกวางยาค่ะพี่เสือรีบมานะคะเหมยกำลังแย่ ที่ผับXxx เร็วๆนะคะ" อยู่ๆสายก็ถูกตัดไป ผมว่าแล้วมันจะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ยัยเด็กน้อย ไม่เคยออกจากบ้านไปไหนไกล ผับไม่เข้าเหล้าก็ไม่เคยกิน เป็นเรื่องจนได้ผู้หญิงอย่างดอกเหมยไม่ทันเหลี่ยมไอ้พวกระยำนี่หรอกครับ

"ไอ้เกรท ไปผับXxx กับกูหน่อย"

..........................

"อึก ฮื่อออ พราวเหมยไม่ไหวแล้วนะ โทรถามพี่หมอให้หน่อยได้มั้ยทำยังไงถึงจะหาย" พี่หมอพีพี่ชายของหญิงพราวเป็นหมอเขาจะต้องรู้วิธีจัดการกับไอ้ยานรกนี้แน่ๆ เคยเห็นแต่ในข่าวไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกับตัวเอง

"โทรแล้วพี่หมอปิดเครื่องสงสัยจะมีเคสด่วน เหมยอดทนหน่อยนะ " เวรกรรม ส่วนอีชาติกับอีชมก็เมาหัวราน้ำ ดีนะที่หญิงพราวมาด้วย ทำไมเรื่องแบบนี้ฉันถึงได้โง่ขนาดนี้วะ

"พราวเหมยอยากกลับแล้ว"

"เดี๋ยวสิ ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ " เหี้ยของจริง

"เหมยต้องตายแน่ๆเลยพราว "

"ไม่ตายหรอก "

"ฮัลโหลค่ะ พราวอยู่ในห้องน้ำผู้หญิงค่ะ คนที่มันวางยาเหมยดักรออยู่หน้าห้องน้ำ ค่ะๆ"

"พราวคุยกับใคร"

"เหมยเปิดประตูเร็วมีคนมารับแล้ว " ฉันเอื้อมมือไปปลดล๊อคประตู ตอนนี้สติเริ่มไม่หลงเหลือ ใครให้ทำอะไรก็ทำ หรือแม้แต่สั่งให้ถอดเสื้อผ้าตอนนี้ฉันก็ทำให้ได้

แอดดด

"เหมย ไอ้เกรทมึงให้คนไปตามล่าให้เหี้ยนั่นมาให้ได้อย่าปล่อยให้มันหลุดมือ ได้เรื่องแล้วโทรบอกกู เอ่อ อีกอย่างกูฝากมึงไปส่งน้องพราวด้วย "

"พราว ใครมารับเหมย " เสียงผู้ชายนี่ี เสียงคุ้นๆด้วย

"พี่เอง เหมยตั้งสติหน่อย โธ่เว้ย"

"ไม่ต้องห่วง มึงพาเหมยกลับบ้านไปเถอะ ทางนี้กูจัดการเอง"

........................

​#พี่เสือ

​ผมกำลังอุ้มร่างของยัยเด็กปีศาจกลับมาที่บ้าน หลังจากที่ไปรับตัวมาจากในห้องน้ำที่ผับXxxเพิ่งรู้ว่าเป็นผับที่ไอ้เกรทมีหุ้นส่วนอยู่ อย่างน้อยเธอก็ยังรู้จักเอาตัวรอดเข้าไปกบดานอยู่ในห้องน้ำ ถ้าไม่ได้น้องพราวดอกเหมยก็คงแย่เพราะสภาพเพื่อนเธอแต่ละคนพูดจาไม่รู้เรื่องกันหมดแล้ว เมาเละเทะ

"เหมย เหมยได้ยินพี่มั้ย "

"อื้ออ เหมยร้อน อยากแก้ผ้า " ผมรู้จักไอ้ยานรกพวกนี้ดี สาวๆที่ชอบเที่ยวกลางคืนต้องระวังเป็นพิเศษ เสียตัวกันมานักต่อนักแล้ว ดอกเหมยพูดพร้อมกับทำท่ายั่วยวนสองมือเริ่มอยู่ไม่สุขเริ่มดึงกางเกงขาสั้นที่ใส่ลงทีละน้อย ผมก็เพิ่งสังเกตแต่งตัวบ้าอะไรแบบนี้วะ โป๊ชิบหายโคตรขัดใจผมเลย ทำไมถึงได้เปลี่่ยนไปแบบนี้ ต้องบอกก่อนว่าดอกเหมยก็เป็นผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวแต่ก็อยู่ในขอบเขต สวยดูแพงคำนี้ใช้ได้กับเธอ แต่สภาพที่ผมเห็นมันคืออะไร

"มาพี่ช่วย ไปอาบน้ำจะได้ดีขึ้น " ตอนนี้สติของเธอคงไม่เต็มร้อย ถ้ารู้ว่าเป็นผมป่านนี้ก็คงด่าสาดเสียเทเสียไปแล้ว

"อยากอ้วก อุก อ้วกกกก" หมดกันเสื้อผม แล้วยังไม่หยุดที่เซทเดียวตามออกมาอีกสองสามเซทกากใยอาหารมาครบ เรื่องกลิ่นไม่ต้องถามถึงกูจะอ้วกตามครับ หมดอารมณ์

"หมดหรือยัง "

"หมดแล้ว เอิก อยากนอนแล้วอ่ะ"

"นอนได้ยังไง อาบน้ำก่อน เฮ้อ อยากให้แม่มาเห็นจังลูกสะใภ้สุดที่รัก " ผมช้อนร่างของยัยเด็กขี้เมาเข้ามาในห้องน้ำ อาบแม่งพร้อมกันนี่แหละ ผมวางร่างของเธอลงในอ่างจากนั้นก็เปิดน้ำใส่เพียงแค่ครึ่ง ส่วนตัวผมก็จัดการถอดเสื้อผ้าเลอะอ้วกออกไม่เหลือแม้กระทั่งกางเกงใน ซึมยันไข่ เหม็นชิบ ผมหยิบผ้าเช็ดมาพันรอบเอวเอาไว้ก่อน ต้องจัดการยัยเด็กขี้เมาก่อน เกรงว่าแช่น้ำนานอาจจะปวดบวมได้

"เหมย เหมย"

"หืม "

"ยกแขนขึ้นพี่จะถอดเสื้อให้ "

"พี่อะไร พี่รามหรอคะ พี่รามมาช่วยเหมยไว้หรอคะ" เธอละเมอชื่อไอ้ผู้ชายคนนั้นออกมาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

"ไม่ใช่ นี่พี่เสือ ผัวตัวเองจำได้มั้ย " ทำไมจะต้องละเมอถึงชื่อผู้ชายคนอื่นด้วย เอาตัวไม่รอดแล้วทำเก่ง

"อ่อ ไอ้เสือนี่เอง ชั่ว เลว แถมยังสำส่อน เอิกกก " จับกดน้ำได้มั้ยวะ เอาน่า คนเมาคิดซะว่าเธอเมาแล้วพูดจาเรื่อยเปื่อยก็แล้วกัน ทั้งๆที่จริงนั่นแหละคือตัวกูครับ

......................................