Chapter.4 เกิดเรื่อง

1752 Words

ฉันให้พี่รามมาส่งที่บ้าน บ้านที่ไม่เคยมีความสุข บ้านที่ไม่ได้รู้สึกเลยว่ามันคือบ้านความอบอุ่นไม่มี ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยตั้งใจมันจบลงเพราะคำพูดของผู้ชายที่โคตรเลวคนนั้น ดูถูกฉันไม่พอต้องลากพ่อกับแม่ฉันมาเกี่ยวด้วยบอกตรงๆว่าฉันรับไม่ได้ แล้วก็จะไม่ทนอีกต่อไป จากนี้ไปมันจะมั่วที่ไหนเอากับใครก็ปล่อยมัน เรื่องของมัน เป็นเอดส์ตายไปเลยยิ่งดี ส่วนเรื่องที่ฉันรับปากไว้กับคุณป้าไม่ใช่สิต้องเรียกคุณแม่ เอาไว้ให้ฉันพร้อมเมื่อไหร่ฉันจะเข้าไปอธิบายกับท่านด้วยตัวของฉันเอง ตอนนี้ท่าทั้งสองคงกำลังมีความสุขกับการเที่ยวรอบโลกกันอยู่ "เหมยครับ ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย" "ไม่เป็นไรค่ะพี่ราม ของเหมยมีไม่กี่อย่าง " ตอนที่ฉันเข้ามาอยู่ที่นี่มีเสื้อผ้าติดตัวมาแค่ไม่กี่ชุด นอกนั้นก็จะเป็นเขาซื้อมาให้ ซื้อมาให้แบบไม่เต็มใจเพราะโดนบังคับให้ซื้อ โคตรรู้สึกดีเลย "โอเคนะ " "สบายมากค่ะ แค่นี้เอง รู้สึกดีมากซะอีกที่จะได้ออกไปจากที่นี่สักที " ไม่ต้องเหนื่อยกับผู้ชายแบบนี้แล้วนะเหมย ถึงแม้ว่าฉันจะกลายเป็นผู้หญิงมีตำหนิเคยแต่งงานมาแล้วก็ตาม ฉันคิดว่าสิ่งที่ผ่านมาฉันทำดีที่สุดแล้ว ผู้ชายคนนี้ทำยังไงเขาก็ไม่มีวันเปลี่ยนมาเป็นคนปกติได้หรอก สิ่งที่เคยวาดฝันเอาไว้ต้องพังทลายลงเพราะมั่นใจของตัวเองมากเกินไป จริงอย่างที่หญิงพราวได้พูดเอาไว้เลวโดยสันดานแก้ยังไงมันก็ไม่หาย "พี่ไปรอข้างล่างนะ" "ได้ค่ะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว " พี่รามเดินลงไปรอข้างล่าง ส่วนแกงค์ของฉันก็แยกย้ายกลับบ้านทางใครทางมันไปก่อน แต่ละคนอารมณ์เดือดปุดๆอยากจะซัดหน้าพี่เสือด้วยกันทั้งนั้น แต่นัดคืนนี้ก็ยังคงเดิมเพิ่มเติมคือมีพี่รามไปด้วย ส่วนเจ้าของบ้านป่านนี้ก็คงไปมั่วเชื้อโรคอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกกับชะนีดั้งพังคนนั้น ช่างแม่ง จะไปตายไหนก็ไป ปัง "จะเก็บของไปไหน" พูดถึงก็มาทันที ตายยากจริงๆ เสียงเปิดประตูดังลั่นพร้อมกับน้ำเสียงที่ปนหงุดหงิดนิดหน่อย เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องพูดซ้ำอีกรอบในเมื่อพี่รามก็ให้คำตอบไปแล้ว ความจำเสื่อมหรือไง หรือว่าผลิตน้ำเชื้อมากจนไม่มีสารอาหารไปเลี้ยงสมอง "ดอกเหมย พี่ถามไม่ได้ยินหรือไง " "รู้แล้วจะถามทำไม ต่อไปนี้จะพาใครมาเอา ไม่ใช่สิ หยาบไป มานอนกกนอนกอดก็ตามสบายนะคะ จะได้ไม่ต้องไปเสียเงินพาเข้าโรงแรมม่านรูด " ฉันก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อ รูปพ่อกับแม่ที่วางเอาไว้บนหัวเตียงคือของชิ้นสุดท้ายที่ฉันเก็บเข้ากระเป๋า "เหมย" เป็นครั้งแรกที่พี่เสือแตะเนื้อต้องตัวฉัน แขนข้างขวาของฉันถูกมือของพี่เสือจับเอาไว้ แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอะไรเลย "ปล่อยแขนเหมยด้วยค่ะ " "พี่ " "เรื่องคุณแม่เหมยจะจัดการเองไม่ต้องห่วง อิสระจะเป็นของพี่ เหมยสอบเสร็จเมื่อไหร่ เหมยจะเซ็นใบหย่าให้ค่ะ " พี่เสือยอมปล่อยแขนของฉันให้เป็นอิสระ เรื่องนี้สินะที่เขาเป็นกังวล ไม่ได้อยากจะรั้งฉันไว้หรอก "พี่ขอโทษ ที่พี่พูดแรงไป " ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป เดินหน้าต่อไม่รออะไรแล้ว ปล่อยคำขอโทษของคนไม่มีความคิดไปกับสายลม อโหสิให้กับทุกอย่างที่ผ่านมา จบกันสักทีกับความเฮงซวยที่ฉันต้องเจอ เชิญต่ำตมอยู่กับความสำส่อนไม่รู้จักพอไปเถอะ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ หมดปัญญาแล้วจริงๆฉันยอมแพ้แล้ว ............................ ผับXxx "หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว " "ฮิ้ววววว " ครั้งแรกกับการจับแก้วเหล้าเข้าผับ เสียงเชียร์ของกระเทยดังสุดหยุดไม่อยู่จริงๆ เอาวะนานๆที ลองสักหน่อยจะเป็นไร ฉันยกแก้วเหล้าที่ถูกผสมพิเศษโดยอีชมพู่ลงคอรวดเดียวหมด หยี ขมก็ขมทำไมถึงได้ชอบกินกันนักวะ "อีเหมยบ้ายุ เอาอีก เอาอีก เอาอีก" "พอค่ะอีเชอร นี่เพิ่งจะมา จะมอมให้เมาแล้วหรอคะ" "โทษที ติดนิสัยเชียร์ผู้ชายบ่อย" "นิสัย มอมเหล้าแล้วลากเขาไปข่มขืน" โถ อีชาติชายทำเป็นสะบัดบ๊อบนิสัยแบบนี้ตลอด อนาคตผู้ชายจะหมดไปก็เพราะอีนี่นี่แหละ "แล้วนี่พี่รามบอกจะมาด้วยไม่ใช่หรอ" "ติดประชุมด่วนหน่ะ แล้วพราวไม่ชวนพี่หมอมาด้วยล่ะ" "จ้างให้ก็ไม่ยอมมาหรอก ติดแฟนจะตายไป" โอ๊ยเสียใจพี่หมอพีมีแฟนแล้ว หล่อซะขนาดนั้นแถมยังใจดีไม่แปลกที่พี่หมอจะมีแฟน แฟนพี่หมอคงน่ารักเพราะพี่หมอพีโคตรหล่อ ส่วนน้องสาวหญิงพราวเพื่อนของฉันก็น่ารักไม่เบา "เหมยอย่าดื่มเยอะนะ อย่าไปฟังเชอรรี่มันมาก " "ค่าหญิงพราว" ขอให้ฉันได้ปลดปล่อย วันนี้อีเหมยขอเละสักวัน เอาให้สุดไม่ต้องหยุดเพื่อใคร ..................... 1 ชั่วโมงต่อมา "แด่ผู้ชายเฮงซวย วู้ววว " "เหมย เมามากแล้วนะกลับกันเถอะ" มาผับทั้งทีก็ต้องเต้นกันหน่อยสเตปเทพกันทั้งนั้นแต่ละคน อีชาติชายนี่เลื้อยเป็นงูเลยจ้า ส่วนอีชมนี่ก็แรดได้ใจอ่อยผู้มาติดตรึม ส่วนฉันหน่ะหรอมีหญิงพราวคอยดูแลอย่างใกล้ๆมีผู้ชายเข้ามาหาแบบไม่ขาดสาย เพราะเราสวยอวยตัวเองแบบสุดฤทธิ์ ตอนนี้สมองการรับรู้และสัมผัสเริ่มลื่นไหลใครเข้ามาชนแก้วชนตอบหมด เป็นชะนีไม่หยิ่งอัธยาศัยดี กินเหล้าแล้วมันทำให้ไม่คิดมากแบบนี้นี่เอง "คนสวย ชื่ออะไรครับ" "เอ่อขอโทษนะคะเราจะกลับแล้วค่ะ" "ชื่อเหมยค่ะ " "น้องเหมย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่ชื่อเบล " หญิงพราวพยายามดึงแขนฉันให้ออกจากตรงนั้น แต่เพราะความมึนและฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ฉันกินเข้าไปมันปลุกพลังความกล้าบางอย่าง จะกลัวอะไรเพื่อนก็อยู่ตั้งเยอะ "เช่นกันค่ะ" "พอดีพี่มีเครื่องดื่มมาด้วยแก้วนึง ให้เกียรติพี่หน่อยได้มั้ยครับคนสวย" "อะไรนะคะ " เสียงเพลงในผับมันค่อนข้างดังฉันก็เลยไม่ค่อยได้ยินเสียงที่เขาพูด ทำให้ผู้ชายคนนั้นเข้ามาใกล้ๆแล้วพูดอีกครั้งที่ข้างหูของฉัน "ดื่มให้พี่หน่อยได้มั้ยครับ " "เหมยเมาแล้วกลับเถอะ ไม่น่าไว้ใจเลย" "ได้สิคะ เหมยยินดี" "หมดแก้วนะครับ " อึก อึก อึก "เรียบร้อยค่ะ " ฉันยกแก้วเหล้าสีสวยดื่มจนหมดแล้วยื่นแก้วกลับคืนให้กับผู้ชายคนนั้น "ขอบคุณมากครับ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับ" ก็แค่กินให้มันจบๆไปเขาก็ไปแล้ว หญิงพราวก็คิดมากไปได้ ฉันหันไปมองสภาพแต่ละคนตอนนี้คือแบบ ควรกลับ แต่ละคนคือหมดสภาพมาก "พวกมึง กลับเหอะ" ยัง ยังไม่รู้เรื่อง แต่ละคน "พราว เหมยปวดฉี่ไปเป็นเพื่อนเหมยหน่อยได้มั้ย" ในเมื่อตะโกนเรียกแล้วไม่ตอบโต้ ก็ปล่อยแม่ง กินเยอะก็ปวดฉี่ "อืมไปสิ" ............................................. "เหมย เหมย ออกมาได้แล้วเป็นอะไรหรือป่าว " ปัง ปัง "เหมย เหมย " "พราว เหมยมีความรู้สึกว่าเหมือนจะโดนวางยาหว่ะ " ฉันรับรู้ได้เลยว่าร่างกายมันไม่ปกติร้อนๆหนาวๆแบบบอกไม่ถูก ฉันขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำเกรงว่าออกไปแล้วจะต้องเจอไอ้ผู้ชายเลวนั่นอย่างแน่นอน อาการแปลกๆกับสถานที่แบบนี้มันชัดเลย เพราะฉันก็ไม่ได้กินอะไรแปลกปลอมเข้าไปนอกจากแก้วเครื่องดื่มจากผู้ชายคนนั้น "ตายแล้ว เห็นมั้ยพราวบอกแล้ว ทำไงดี ทำไงดี " "พราว เหมยร้อนไปหมดแล้ว มันทรมานอ่ะ ทรมานมากเลย" อยากจะถอดเสื้อผ้าออกให้หมด มันร้อนรุ่มมาจากข้างใน ไอ้พวกเลวทำไมผู้ชายแม่งถึงเลวเหมือนกันหมดแบบนี้วะ "เหมยโทรหาพี่รามหรือยัง " "โทรไม่ติด " ฉันพยายามติดต่อพี่รามหลายรอบแล้วโทรยังไงก็โทรไม่ติด "พี่เสือล่ะ" ตัดมันออกไปได้เลย อย่าได้คิดว่าฉันจะโทรไปขอความช่วยเหลือกับคนแบบนั้น มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย เผลอๆโดนตอกหน้าหงายกลับมาอีก "พราวไปตามเชอรรี่กับชมพู่มาให้หน่อยสิ" "แต่ พวกนั้นเมามากเลยนะ " เฮ้อ แล้วแบบนี้ฉันจะต้องตายอยู่ในห้องน้ำใช่มั้ยกลายเป็นผีเฝ้าส้วม โคตรอุบาทก์เลย ไม่เอาอีกแล้วเข็ดแล้วกับสุรา อีเหมยไม่เอาอีกแล้ว "ไปตามมาเหอะ " "ก็ได้" .................... หญิงพราว ฉันหญิงพราวเอง เอาไงดีล่ะ ดอกเหมยกำลังแย่เพราะฤทธิ์ยาที่ถูกใส่มาในแก้วเครื่องดื่มของผู้ชายคนนั้น มันมืดแปดด้านไปหมดเพื่อนๆที่มาด้วยกันก็เมาเละเทะอยู่ข้างนอก เอาไงดีๆ โทรออก พี่เสือ "ว่าไงครับน้องพราว" "พี่เสือช่วยเหมยด้วยค่ะ" ขอโทษจริงๆนะเหมย ถึงพี่เสือเขาจะเลวโคตรเลวสารเลวแต่ยังไงพี่เสือก็เป็นสามีเหมย พราวคิดว่าพี่เสือคงไม่ใจจืดใจดำถึงขั้นทิ้งเหมยให้ตกอยู่ในสภาพแบบนี้แน่ๆ "เหมยเป็นอะไร " "เอ่อ " อยู่ๆฉันก็เห็นไอ้ผู้ชายคนนั้น คนที่มันวางยาเหมย มันกำลังเดินไปที่ห้องน้ำหญิง ตายแล้ว ตายแน่ๆ "น้องพราวเหมยเป็นอะไร แล้วตอนนี้อยู่ไหนกัน " "เหมยถูกวางยาค่ะพี่เสือรีบมานะคะเหมยกำลังแย่ ที่ผับXxx เร็วๆนะคะ" ฉันกดวางสายทันทีก่อนที่วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ มันกล้าบุกเข้าห้องน้ำผู้หญิงเลยหรอเนี่ย ..................................

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more