Chapter.3 ปะทะ
1782 Words
"เลิกเร็วไปไหนกันดี"
"ไปเดินห้างกันมะ ไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน "
"เหมยเอาไง ไปป่ะเนี่ย "
"อืมไปสิ" มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ ถ้าคุณหญิงพราวไม่มาสะกิดก็คงจะเหม่อไปอีกนาน
"อีดอก เหมย มึงควรจะหาความสุขใส่ตัวได้แล้วนะ หยุดบู๊ล้างผลาญได้แล้ว " จำเป็นจะต้องเว้นวรรคขนาดนั้นด้วยมั้ยอีชาติชาย
"ชาติคะ มึงแหละตัวนี้ ต่อยการ์ดหน้าผับเปิดทางให้อีเหมย "
"อุ่ย อีกดอกอย่าได้แพร่งพราย ไม่งั้นผู้ชายจะเทกูหมด " สองคนนี้ถกเถียงกันตลอด แต่ที่ชมพูพูดมันก็คือเรื่องจริงทั้งนั้น นึกย้อนกลับไป กูทำไปได้ไงวะ โคตรสิ้นคิดเลยทำแล้วไม่เคยได้อะไรผู้ชายยอมกลับบ้านด้วยก็จริง แต่สุดท้ายมันก็กลับไปเป็นแบบเดิม
"ช่างแม่งมันเถอะ คืนนี้ไปผับต่อ "
"เอาล่ะโว้ยยยย อีดอก กูได้แดกเหล้าฟรีแล้วโว้ย "
"อีชาติ"
"ขอโทษค่ะ ดอกเหมย " ตลอดเลย เรียกให้เต็มหน่อยก็ไม่ได้
"พราวไปด้วยกันนะ ชมพูไปป่าว"
"ไปค่ะ" อีชมคงไม่พลาด นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันชวนพวกมันไปผับ ครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ที่อยากเข้าผับ ไม่นับครั้งที่ไปตามผู้ชายกลับบ้าน นับไม่ถ้วนไปจนการ์ดหน้าผับร้องอ๋อแล้วเปิดทางให้เข้าแบบสวยๆ ไปแรกๆโดนกันท่าสารพัดไม่มีบัตรวีไอพีก็เข้าไม่ได้ พี่เสือมันร้าย ทั้งร้ายและเลว เลวยกแกงค์เลยก็ว่าได้
"พราวไปมั้ย"
"ไปสิ แต่เราต้องโทรบอกพี่หมอก่อนนะ "
"ขอบคุณนะที่ไป" หญิงพราวก็เหมือนกับฉันเรื่องเที่ยวกลางคืนไม่ค่อยถนัด ซึ้งใจมากที่เพื่อนยอมไปด้วย
.....................................
ห้าง ONE ONE
"ไม่ได้มาเดินห้างด้วยกันนานแล้วเนอะ กินอะไรกันดี"
"อะไรก็ได้ พวกแกกินอะไรฉันก็กินได้ทั้งนั้นแหละ" เชอรรี่ผู้ตื่นตระหนกตกใจกับสถานที่ แต่มันก็จริงนานแล้วที่พวกเราไม่ได้มาเดินห้างด้วยกันแบบพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้
"ไปหาเสื้อผ้าใส่คืนนี้กันก่อนดีมะ ฉลองให้อีเหมยกัน "
"ฉลองอะไรอีชม " ฉันหันไปถามมัน ฉลองอะไรของมัน
"ฉลองให้กับการหยุดวิ่งตามผู้ชาย"
"เลว " อดด่ามันไม่ได้จริงๆ เหอะ ตลกชะมัดฉลองให้กับการเลิกวิ่งตามผู้ชาย
"เอาสิ ไปๆ ค่อยไปหาอะไรกินทีหลังเดี๋ยววันนี้เชอรรี่จะจัดให้ทุกคนเอง เอาให้แซ่บลืมโลกไปเลยค่า"
"ไปค่า " หญิงพราวก็เอากับเขาด้วย เอาสิแต่ละคนทำไมดีดอกดีใจกันขนาดนี้ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีนะ ฉันจะกลับมามีความสุขอีกครั้ง อยากทำอะไรก็ทำ ผู้ชายเลวๆแบบนั้นปล่อยมันให้ตายไปกับโรคร้ายไปเลยอยากจะมั่วอยากจะเอาใครก็ช่างมัน
.................................
#พี่เสือ
"พี่เสือคะ พิ้งค์อยากได้เสื้อผ้าแบรนด์นี้จังเลยค่ะ "
"เอาสิครับ "
"พี่เสือเข้าไปช่วยพิ้งค์เลือกด้วยนะคะ "
"ได้สิครับ " ผมยืนมองร่างบางที่กำลังมีความสุขกับการเลือกเสื้อผ้า วันนี้ผมว่างเกือบทั้งวันไม่มีประชุมไม่มีลูกค้าใดๆทั้งสิ้น ผมก็เลยอยากผ่อนคลายสักหน่อยโทรเรียกสาวสวยมากินข้าวเป็นเพื่อนรูดบัตรซื้อของให้เธออีกนิดหน่อย นิดหน่อยที่ว่าก็ค่อนหมื่นเทียบกับสิ่งที่เธอมอบให้ผมแล้ว เท่าไหร่ผมก็จ่ายได้ไม่อั้นเงินพวกนี้ไม่กี่นาทีผมก็หาได้
"สวยมั้ยคะ"
"สวยครับ พิ้งค์ใส่ชุดไหนก็สวย ยิ่งไม่ใส่อะไรเลยยิ่งสวย"
"พี่เสือ อายพนักงานบ้างสิคะ" เด็กดีของผม ถ้าเชื่อฟังไม่ดื้อไม่ซนก็จะอยู่ด้วยกันนานหน่อย แต่ถ้าปีกกล้าขาแข็งเมื่อไหร่ก็จะโดนเขี่ยทิ้งทันที ไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้นเพราะแค่ยัยเด็กปีศาจที่นอนอยู่ที่บ้านผมก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าแม่ผมรักยัยเด็กนั่นป่านนี้ผมจับใส่กล่องปล่อยวัดไปนานแล้ว
"พี่พูดจริงนี่คะ เลือกได้หรือยังว่าจะเอาตัวไหนบ้าง"
"ยังเลยค่ะ สวยทุกตัวเลยพิ้งค์เลือกไม่ถูก"
"ถ้าอย่างนั้น เอาทุกตัวเลยครับ พี่ซื้อให้ถือว่าเป็นของขวัญเรียนจบล่วงหน้า " ผมยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงาน บอกแล้วว่าเรื่องแค่นี้ผมจัดให้ได้อยู่แล้วเรื่องเปย์สาวๆผมชอบ ยิ่งสวยยิ่งพูดง่ายแถมยังลีลาเด็ดแบบนี้ ผมทุ่มไม่อั้นอยู่แล้ว
"ขอบคุณนะคะ พิ้งค์รักพี่เสือที่สุดเลย พิ้งค์สัญญาว่าพิ้งค์จะไม่ดื้อ จะเชื่อฟังพี่เสือตลอดไป"
"ดีมากเด็กดี ไม่ดื้อแบบนี้สิพี่ชอบ" กฏของการอยู่ร่วมกันก็คือ ไม่เรียกร้องสิทธิใดๆทั้งสิ้นจากผม จะไม่มีการผิดพลาดเกิดขึ้นเพราะผมได้พูดแล้วผมจะไม่ให้สิทธิพิเศษกับใคร เรียกร้องความรับผิดชอบทุกอย่างก็คือจบ เพราะผมไม่ชอบมีพันธะ อยากมีครอบครัวเชิญป้ายหน้า ผมไม่ใช่ของของใคร และอีกอย่างผมไม่ชอบให้ใครมาบงการชีวิตผม
"อุ้ย พี่เสือสวัสดีค่ะ พาเมียคนที่เท่าไหร่มาเปย์คะเนี่ย"
"สวัสดีค่ะพี่เสือ อ๋อคนนี้นี่เองวันนั้นจำไม่ได้หรอเชอรรี่ โดนอีเหมยขว้างเค้กใส่หน้าซะดั้งแตก ไปทำดั้งใหม่มาแล้วหรอคะ " นี่มันแกงค์ของยัยเด็กปีศาจนี่ ทำไมโลกมันกลมแบบนี้วะ หวังว่ายัยเด็กนั่นคงไม่ได้มาด้วยหรอกนะ
"พี่เสือพิงค์กลัวค่ะ " พิ้งค์วิ่งเข้ามาหลบที่หลังของผมทันทีเพราะกลัวว่าจะโดนทำร้ายร่างกายอีก
"กลัว กลัวอะไรล่ะคะ คราวที่แล้วดั้งแตกยังไม่พอใจ วันนี้จะเอาส่วนไหนแตกอีกดี ซิลิโคลน400cc นี่ดีมะ "
"อีเชอร เขาสวยธรรมชาติค่ะอีดอก ทำไมมองว่าของปลอม ดูสินมทรงกลม ฮ่าๆ " สนุกปากกันใหญ่ ตอนนี้คนในร้านเริ่มหันมามองทางผมกับพิงค์
"มีอะไรหรอชมพู่" นี่มันวันอะไรวะเหมือนว่าจะมากันครบแกงค์
"พี่เสือพิงค์ว่าเรากลับกันเถอะค่ะ พิงค์ไม่อยากหน้าพังอีกแล้ว" พิงค์พยายามดึงแขนผมให้พาออกไปจากร้าน เธอคงกลัวเข็ดจากคราวก่อนที่โดนดอกเหมยขว้างเค้กวันเกิดที่ผมซื้อมาให้ใส่หน้าซะจนดั้งหัก มันไม่ใช่แค่เค้กเพราะมันยังมีส้นสูงแปดนิ้วลอยตามมาอีกด้วย แบบนี้จะไม่ให้ตกใจกลัวได้ยังไง เห็นแล้วใช่มั้ยครับว่ายัยเด็กคนนี้เป็นปีศาจ
"ฮ่าๆ อีเหมยดูสิมันกลัวมึงหว่ะ กลัวแต่ก็ยังด้านไม่เลิก"
"ช่างเถอะชมพู่ เรื่องแบบนี้โทษผู้หญิงฝ่ายเดียวมันก็คงไม่ถูก มันก็เลวด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี อยากจะเป็นเอดส์เพราะเอาไม่เลือกก็ปล่อยเขา "
"ดอกเหมย ! " มันจะมากไปแล้วนะ ปากร้ายแถมพฤติกรรมก้าวร้าวไม่รู้ว่าแม่ผมรักยัยเด็กนี่อะไรนักหนา ผมยอมแต่งงานด้วยก็บุญนักหนาแล้ว
"โกรธหรอคะ เรื่องจริงทั้งนั้น คิดว่าเทห์นักหรอควงหญิงไม่ซ้ำหน้า พี่มันสำส่อน น่ารังเกียจ ชีวิตพี่มันน่าสมเพชที่สุด ทำตัวเหมือนคนขาดความรักขาดความอบอุ่น ขอให้โชคดีกับความมั่ว คนอย่างพี่ชาตินี้ก็หาความสุขที่แท้จริงไม่ได้หรอกค่ะ"
"ดอกเหมย อย่าคิดว่าแม่พี่ให้ท้ายแล้วจะมาพูดจาแบบนี้กับพี่ ที่ผ่านมาเธอไม่ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงเห็นแก่เงิน มีกินมีใช้มีที่อยู่ดีๆทุกวันนี้ก็เพราะเงินจากครอบครับพี่ทั้งนั้น เธอมันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัว สัญญาบ้าบออะไรนั่นมันคงไม่เป็นความจริง พ่อแม่เธอหมดตัวมากกว่าก็เลยต้องเอาลูกสาวมาเร่ขาย "
เพี๊ยะ
"พี่มันเหี้ย อย่ามาดูถูกพ่อแม่ของเหมยแบบนี้อีก พี่มันไม่เคยรู้เรื่องอะไร รู้แค่ว่าวันพรุ่งนี้จะทำเลวระยำอะไรให้คนอื่นปวดหัว เห็นแก่ตัว " มือหนักเหมือนกันเว้ย แววตาของดอกเหมยบ่งบอกเลยว่าโกรธจัด
"เหมย ใจเย็นๆ "
"เหมยอยากกลับแล้วพราว "
"พราวไม่คิดเลยนะคะว่าพี่เสือจะพูดจาทำร้ายจิตใจดอกเหมยได้แรงขนาดนี้ ที่ผ่านมายังทำร้ายเหมยไม่พออีกหรอคะ แต่งงานกันแล้วจดทะเบียนสมรสแล้วด้วยแต่ก็ยังมีหน้ามั่วไปทั่ว ชีวิตเหมยต้องเจออะไรบ้างพี่เคยรู้บ้างมั้ย กับอีแค่ขับรถมาส่งเหมยทุกวันพี่ยังทำไม่ได้ พี่จำไว้เลยนะคะว่าเหมยขับรถไม่แข็ง ถ้าเมื่อเช้าไม่ได้พี่รามมาส่ง มันคงตายไปแล้วไม่มายืนอยู่แบบนี้หรอกค่ะ " โดนเป็นชุด นี่ผมพูดแรงขนาดนั้นเลยหรอ เรื่องเมื่อเช้าผมก็เพิ่งมารู้ว่าดอกเหมยขับรถไม่แข็ง
"พราวพากลับนะ "
"น้องพราวเดี๋ยวพี่พาดอกเหมยกลับเอง " อยู่ๆเสียงผู้ชายก็ดังมาจากด้านหลัง เห็นหน้าผมก็นึกออกทันทีคนที่มารับดอกเหมยที่บ้านเมื่อเช้านี่เอง
"พี่ราม"
"ป่ะ จะไปเก็บของด้วยไม่ใช่หรอ"
"เก็บของอะไร "
"ดอกเหมยจะไปอยู่คอนโดผม " ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ยัยเด็กปีศาจยอมถอนทัพไปจากผมแล้วจริงๆหรอวะ แล้วไอ้หล่อน้อยกว่าผมนี่มันเป็นใคร ทำไมดอกเหมยจะต้องไปอยู่คอนโดมันด้วย
"ชะนีเดี๋ยวก่อนเสื้อผ้าที่เลือกไว้เอาไง"
"เอาไปให้หมดฉันจ่ายเอง " เธอหยิบบัตรเครดิตในกระเป๋าสะพายออกมาก่อนที่จะยื่นให้พนักงาน กูว่ากูเปย์หนักแล้วนะ เมียกูหนักยิ่งกว่า เสื้อผ้าพวกนั้นมันค่อนแสนเลยนะเว้ย แล้วเงินใครเงินกูไงครับบัตรใบนั้นผมเป็นคนทำให้ดอกเหมยเอง
"ใครอยากอะไรก็หยิบเลยนะ ฉันจ่ายเอง" กูล้มละลายก็วันนี้นี่แหละ
............................
- Writer
