DEMİR
Zümrüt Hanım, koridorda bana dönerek, “Kantine gidelim,” dedi, sesinde sakin ama kararlı bir ton vardı. “Konuşurken bir şeyler içeriz, daha rahat olur.”
Dicle’yi odada yalnız bırakma fikri içimi kemirse de, Zümrüt Hanım’ın konuşmak istediği konunun önemli olduğunu seziyordum. Kapıdaki adamlara, “Gözünüzü dört açın,” diye sıkı sıkı tembihledim. Adamlar başlarını salladı, “Emredersiniz, Ağa’m,” dediler. Zümrüt Hanım’la birlikte koridorun ucuna doğru yürümeye başladık.
Yürürken bana döndü. “Dicle için nasıl endişelendiğini görüyorum, Demir,” dedi, sesinde bir anne şefkati vardı. “Merak etme, o güvende. Kapıda iki adam bekliyor, kimse bir şey yapamaz.” Onun bu sakin sözleri, bir an için içimi rahatlatsa da, boğazıma adeta bir çift el sarılmış, var gücüyle sıkıyormuş gibi hissettim. O
