DEMİR
Sabaha karşı Dicle kapıma geldiğinde, gözlerim açık, tavana bakıyordum. Uyku muyku hak getire. Onun kapıyı çaldığını duydum, her hafif tıkırtıda içimde bir fırtına koptu. Heyecandan kalbim yerinden çıkacak gibi çarptı. O kapıyı açmamak için kendimle öyle bir mücadele verdim ki, hayatımda hiçbir şeye bu kadar direndiğimi hatırlamıyordum. Çünkü kendimi tanıyordum. Dicle’yi bir an görsem, o gözlerine baksam, bütün öfkem, kırgınlığım bir anda buhar olup uçacaktı. Onu öyle çok seviyordum ki, bana söyledikleri, o can acıtan sözleri, hepsini bir çırpıda unutabilirdim. Ama bu kez farklı olmalıydı. Onun da sınırlarını bilmesi, nerede durması gerektiğini öğrenmesi gerekiyordu. Bu yüzden dişimi sıktım, kapıyı kilitli tuttum ve sessizce yatağımda öylece bekledim.
Sabah, iki saatlik kesik kesik
