แค่เมียคนใช้

ใบบัว... "บัว ขึ้นไปตามตาฟิวมาให้อาที" "ค่ะคุณเฟื่อง" ฉันรับคำของคุณเฟื่องผู้เป็นเจ้านายและเป็นเจ้าของบ้านที่ฉันอาศัยอยู่ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านเพื่อไปตามคุณฟิว คุณฟิวคือลูกชายคนเล็กของคุณเฟื่องกับคุณท่านแต่จริงๆแล้วคุณฟิวไม่ใช่ลูกแท้ๆหรอกค่ะ ก๊อก ก๊อก ก๊อก "คุณ...." ฉันเคาะประตูห้องและกำลังจะเรียกชื่อเจ้าของห้องแต่ไม่ทันได้เรียกประตูก็ถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้องนั่นก็คือคุณฟิว คุณฟิวมองหน้าฉันเหมือนกับสงสัยว่าฉันมาเรียกเขาทำไม วันนี้เขาอยู่ในชุดนักศึกษาถูกระเบียบฉันเผลอมองเขาโดยไม่รู้ตัวอยู่นานเพราะวันนี้คุณฟิวดูดีดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าแต่ก่อนที่ฉันเห็นเขาใส่แต่ชุดนักเรียนชายมัธยม "มองอะไร" เขาถามฉันเสียงต่ำจนฉันรู้สึกตัวว่าตัวเองเสียมารยาทที่เผลอมองเขาตาไม่กะพริบ "เอ่อคือบัว...ขอโทษค่ะ คือว่า่คุณ..." ฉันรีบตอบก่อนจะก้มหน้าลงเพราะกลัวว่าเขาจะอารมณ์เสียใส่แต่ไม่ทันที่จะได้บอกสาเหตุว่าฉันมาเคาะห้องเขาทำไมเขาก็เดินผ่านหน้าฉันไปเรียบร้อยแล้ว ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของคุณฟิวที่เดินผ่านหน้าฉันไปทำให้ฉันรู้ว่าเขากำลังเดินลงไปข้างล่างฉันจึงก้มหน้าก้มตาเดินตามเขาลงไป ทำให้ฉันได้มองเขาแบบระยะประชิด แค่ได้มองเขาจากทางด้านหลังแค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้ว ความสุขที่ได้แอบมองแอบรักคนที่เราคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติอย่าหวังว่าเขาจะมาสนใจเพราะฉันมันเป็นแค่เด็กรับใช้ส่วนเขาเป็นถึงลูกเจ้าของบ้านแม้จะไม่ใช่ลูกที่แท้จริงก็เถอะแต่ถึงยังไงสำหรับฉันเขาคือสิ่งที่ฉันไม่อาจเอื้อมถึง ฟิว..... "ลงมาแล้วเหรอลูกมาทานอาหารเช้าก่อนสิ" "ผมไม่ชอบทานอาหารเช้าแม่ก็รู้ ยังไงผมขอตัวไปมหาลัยก่อนละกันนะครับมันสายมากแล้ว" "ฟิว...อย่าลืมเรื่องที่แม่ขอร้องนะลูก" "ครับ....ผมไม่ลืมหรอกว่าที่ผมต้องเรียนที่มหาลัยนี้แทนที่จะได้ไปเรียนต่อต่างประเทศเป็นเพราะอะไร" ผมพูดกับแม่เพื่อให้ท่านรู้ว่าผมไม่ได้เต็มใจที่จะต้องไปเรียนที่มหาลัยแห่งนี้แต่เป็นเพราะท่านขอร้องผมถึงยอม ผมขับรถออกมาจากบ้าน...บ้านที่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่บ้านของผม คนในบ้านก็ไม่มีใครเกี่ยวข้องหรือเป็นญาติกับผมเลยแม้แต่คนเดียวคนที่ผมเรียกว่าแม่ท่านก็ไม่ได้เป็นแม่แท้ๆ ของผมท่านเพียงแค่เลี้ยงผมมาเพราะถูกขอร้องจากพ่อแม่ที่แท้จริงของผมเท่านั้น พ่อแม่ที่แท้จริงของผมที่ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นใครหน้าตาท่านเป็นยังไงหรือแม้แต่ชื่อผมก็ยังไม่รู้ ถามว่าผมเคยถามแม่เฟื่องไหมว่าพ่อแม่ผมเป็นใครชื่ออะไร แต่คำตอบที่ได้รับจากแม่ก็คือ รอให้ผมโตก่อนตอนนี้ท่านยังบอกไม่ได้ซึ่งผมก็ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมถึงบอกไม่ได้ หรือกลัวว่าผมจะตามหาพ่อกับแม่งั้นเหรอ ผมยอมรับนะว่าผมเคยคิดที่จะออกไปตามหาพ่อกับแม่ของผมแต่มันคือความคิดในวัยเด็กเท่านั้นแต่พอเวลาผ่านไปจนมาถึงตอนนี้มันก็เกือบยี่สิบปีแล้วที่ผมล้มเลิกความคิดเหล่านั้นไปเพราะในเมื่อพวกเขาไม่ต้องการผมก็ไม่ต้องการพวกเหมือนกัน ผมไม่ต้องการคนที่ไม่เคยรักผมไม่เคยคิดถึงผมที่เป็นลูกทุกวันนี้คำถามที่อยู่ในใจของผมก็คือถ้าไม่ต้องการผมแล้วจะใฟ้ผมเกิดมาทำไมเกิดมาให้เป็นภาระของคนอื่นทำไม ถามว่าแม่เฟื่องกับป๊าท่านดีกับผมไหมท่านดีกับผมมากรักผมมากรักด้วยใจจริงซึ่งผมก็รักท่านมากเหมือนกันเพราะถ้าไม่มีท่านผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองจะเป็นยังไง อาจจะเป็นเด็กเร่ร่อนอยู่ที่ไหนสักที่อาจจะติดยาหรือไปวิ่งชิงทรัพย์ปล้นฆ่าใครอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้คงไม่มีชีวิตที่สุขสบายอย่างทุกวันนี้ ถ้าให้ผมเลือกผมขอเลือกแม่เฟื่องกับป๊ามากกว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของผม เพราะเหตุนี้ผมถึงไม่เคยขัดใจแม่เฟื่องเลยสักครั้งท่านขออะไรหรือต้องการให้ผมทำอะไรผมก็ทำให้ท่านได้ทุกอย่างแม้ว่าใจจริงแล้วผมไม่อยากทำเลยก็ตามรวมถึงเรื่องนี้ด้วย... เรื่องนี้เป็นเรื่องของฟิวกับใบบัวนะคะมาจากเรื่อง ก็แค่เมียเก่า (ฮันเตอร์ข้าวฟ่าง)นะคะ ใครไม่ได้อ่านกลับไปอ่านได้นะคะจะได้ไม่งงเนอะ^^