บ้านหมายเลข 9/13

คืนแรกในบ้านหมายเลข 9/13 เงียบจนผิดปกติ ไม่มีเสียงรถ ไม่มีเสียงคน เงียบเกินไปจนพัชรีรู้สึกเหมือนอยู่ในที่ที่หลุดออกจากโลกจริง ตีสามตรง — เธอตื่นขึ้นเพราะกลิ่นธูปแรงจนน่าหงุดหงิด เหมือนมีใครมาจุดไว้ในห้องอีกครั้ง เธอลุกขึ้นเปิดไฟ เดินสำรวจทุกมุม — ไม่มีธูป ไม่มีควัน ไม่มีอะไรเลย เช้าอีกวัน เธอเดินลงไปถามเจ้าของร้านชำข้างบ้าน "เมื่อคืนมีใครมาแถวนี้ไหมคะ?" ป้าคนขายสบตากับเธอนิ่ง ก่อนจะตอบเบา ๆ “ถ้าน้องอยู่ห้องชั้นบน...อย่าเปิดหน้าต่างตอนตีสามนะลูก ลมมันจะพาอะไรบางอย่างเข้ามา” พัชรียิ้มแห้ง ๆ ไม่แน่ใจว่าป้าคนนั้นล้อเล่นหรือเปล่า แต่คืนนั้นเธอก็ ไม่ได้เปิดหน้าต่างเลย — ทว่ากลิ่นธูปก็ยังลอยมาเหมือนเดิม เช้าวันรุ่งขึ้น เธอเดินไปที่วัดใกล้ ๆ ถามหลวงตาว่าถ้าบ้านมี “กลิ่นธูปตอนตีสาม” แต่ไม่ได้มีใครจุด หมายถึงอะไร? หลวงตานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดสั้น ๆ “กลิ่นธูป...ไม่ได้น่ากลัวหรอกโยม แต่มักมาพร้อมกับ ‘ความคิดถึง’ ที่ยังไม่จาง” พัชรีเงียบไป...เธอไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน แล้วใคร...กำลังคิดถึง?