BLACK SHEEP HEIR

CHAPTER 1: ANG HEIR NA 'DI KARAPAT-DAPAT

SCENE 1: ANG PAGBABALIK NG PRODIGAL SON

Alas-tres ng madaling araw. Ang Monasterio Tower ay nakatindig na parang isang modernong katedral sa gitna ng Makati, ang mga salamin nito ay sumasalamin ang mga unang silahis ng araw at ang huling mga ilaw ng gabi. Sa loob ng lobby, si Rico, ang security guard na may dalawampung taon nang naglilingkod sa pamilya Monasterio, ay nag-iikot sa malawak na espasyo na malamig at tahimik. Ang marmol na sahig ay kumikinang sa ilalim ng mga recessed lights, at ang amoy ng mga air freshener ay pumupuno sa hangin—amoy ng pera at kapangyarihan.

Biglang may umatungal na motor sa labas—isang classic Harley-Davidson na kulay itim na may pulang stripes. Bumaba si Daniel Monasterio, ang kanyang mga galaw ay parang biglang pumasok na leon sa isang opera house. Amoy alkohol, usok, at kalayaan ang kanyang leather jacket, na may mga gasgas na kwento ng mga nakaraang gabi. Ang kanyang mga kamay ay may mga pasa at galos, ngunit ang kanyang ngiti ay parang araw sa gitna ng bagyo.

"Good evening, Mr. Daniel," bati ni Rico, ang kanyang mga mata ay may halo ng pag-aalala at pagmamahal. Parang pangalawang ama na nakakakita ng anak na laging nasa panganib. "Matagal-tagal din kayong hindi nagpakita."

"Hoy, pare! May kape ka diyan? Parang kailangan ko ng tatlong tasa para mabuhay," pangungutya ni Daniel habang hinahampas nang magiliw ang balikat ng guard. "Ikaw, bakit ka nandito sa shift na ito? Dapat day-off mo!"

"Pinapalitan ko po si Manuel. May sakit ang anak niya," sagot ni Rico. "At kayo? Saan na naman kayo galing? Mukhang may pinagdaanan kayo."

"May maliit na problema sa mga kaibigan sa Quiapo. Pero naayos na," ngisi ni Daniel. "Importante, buhay pa ako, 'di ba? At hindi naman ako nag-iisa. May mga taong nangangailangan ng tulong."

"Alam ko pong mabait ang puso ninyo, Mr. Daniel. Pero baka naman po... mag-ingat-ingat din kayo. Alam ninyo ang pamilya ninyo... mahigpit."

"Oo, alam ko," mahinang sagot ni Daniel. "Pero kung hindi ako, sino ang tutulong sa mga taong walang boses?"

Habang nag-uusap sila, sa loob ng elevator na nakaharap sa lobby, si Dandred Monasterio ay nakamasid sa kanila. Nakasuot ito ng Brioni suit na kahit alas-tres ng madaling araw ay walang kusot. Ang kanyang buhok ay perpektong ayos, ang kanyang mga kamay ay malinis at walang bahid ng laban. Siya ay larawan ng disiplina at kontrol—lahat ng bagay na hindi si Daniel.

SCENE 2: ANG ELEVATOR CONVERSATION

Pumasok si Daniel sa elevator. Ang pinto ay umandar nang tahimik, parang multong sumasara sa kanila.

"Dandred! Ang aga-aga naman, suit na suit ka na. Naghanda ka ba para sa fashion show?" biro ni Daniel.

"You're late for the emergency board meeting," malamig na sabi ni Dandred. Ang kanyang mga mata ay nagsusuri sa kanyang kapatid—ang sirang jacket, ang mga pasang knuckles, ang amoy ng sigarilyo at beer. "Saan ka naman galing? Sa kung saang bar? O sa kung saang gulo na naman?"

"Wala 'yon, kuya. Bakit? May problema?" tanong ni Daniel habang sumasandal sa salamin. "Akala ko tapos na 'yung quarterly review?"

"Binabasa na ang will ni Father ngayong gabi. At mukhang may mga bagay na hindi inaasahan," sagot ni Dandred, ang kanyang boses ay may halong pagdududa. "At sa kondisyon mong ito, dapat nandito ka nang maaga."

"Ah. So, hatian na naman?" pangungutya ni Daniel. "Pera, pera, pera. 'Yan lang ba ang iniisip natin? Hindi ba pwedeng mag-usap muna tayo bilang magkapatid? Ilang buwan na ang nakalipas, hindi man lang tayo nagkausap nang maayos."

"Para sa iba sa atin, responsibilidad ito, Daniel. Hindi laruan," mariin sabi ni Dandred. "Ang pangalang Monasterio ay may bigat. Hindi ito pwedeng basta-basta lang. At ang mga desisyon na ginagawa natin ngayon ay makakaapekto sa libu-libong empleyado at sa kinabukasan ng kompanya."

"Oo, alam ko 'yan. Pero bakit parang ang bigat na lang ng usapan natin ay pera? Paano naman ang mga tao? Paano naman ang pamilya? Si Father... wala na siya. Pero parang mas importante pa rin ang pera kaysa sa pagdadalamhati."

"Hindi mo maiintindihan, Daniel. Lagi kang nasa labas. Hindi mo nakikita ang mga nangyayari sa loob. Ang mga challenges na hinaharap namin araw-araw."

"Baka nga hindi ko nakikita ang mga nangyayari sa loob ng boardroom, kuya. Pero nakikita ko ang mga nangyayari sa labas. At marami akong natututunan doon na hindi itinuturo sa mga MBA programs."

SCENE 3: THE BOARDROOM REVELATION

Sa penthouse boardroom, ang tanawin ay kahanga-hanga. Ang buong Maynila ay nakahandog sa ilalim nila, parang isang malaking chessboard na naghihintay ng mga susunod na galaw. Si Darwin Monasterio ay nakaupo sa dulo ng mahabang mesa na gawa sa narra, ang kanyang mga daliri ay mabilis nagta-type sa laptop. Ang kanyang mga mata ay may mga bilog sa ilalim, palatandaan ng pagpupuyat at pag-aalala.

"According to the will," malinaw na pagsisimula ni Darwin, "the estate is divided into quarters. Tayo ay tig-iisa, at ang charity foundation ay makakakuha ng isang quarter."

Kumunot ang noo ni Dandred. "Three-quarters split three ways? That's... unconventional. Bakit hindi pantay-pantay sa atin ang hatian? At bakit may charity? Hindi ba't mas maganda kung kontrolado natin ang lahat?"

"May clause," dagdag ng abogado na si Atty. Navarro, isang lalaki sa kanyang mga singkwenta anyos na mukhang hindi natutulog sa loob ng isang linggo. "The shares will remain in trust until you all turn thirty. This is to ensure that the company remains stable during the transition period. At may... isa pang bagay."

Ang malaking screen sa dulo ng silid ay umilaw, nagpapakita ng financial statements. Si Darwin ang unang nakakita ng problema. Ang kanyang mga mata ay biglang naging matalas, at ang kanyang mga daliri ay tumigil sa pagta-type.

"These numbers don't match our quarterly reports," sabi niya, ang kanyang boses ay may halong pag-aalala at pagkagulat. "Ang net worth na nakalista dito ay mas mababa ng halos dalawampung porsyento kaysa sa ating mga record. May mga assets na parang... nawawala."

Mula sa upuan sa gilid, ngumiti si Uncle Peter. "Perhaps we should discuss this after the funeral? Mahirap magdesisyon nang emotional ang lahat. At baka may mali lang sa accounting. These things happen."

Ngunit si Daniel, na tahimik na nakaupo sa sulok at parang walang pakialam, ay biglang tumayo. Ang kanyang mga mata, na kanina ay malabo sa pagod, ay biglang naging matalas. Parang isang mandirigmang biglang nagising sa gitna ng labanan.

"The numbers don't match because they're being funneled," sabi niya, ang kanyang tinig ay malinaw at puno ng kumpyansa. "Look at the Singapore transactions. May pattern dito. Para itong heartbeat ng isang taong nagsisinungaling—may consistent na pattern ng deception. Every quarter, may mga transfers na nangyayari sa parehong petsa, sa parehong halaga, papunta sa parehong mga account."

Lahat ng mata ay nakatingin sa kanya. Si Dandred ay napakunot-noo, si Darwin ay napatingin nang mas malapitan, at si Peter ay biglang nanatili. Ang hangin sa silid ay parang biglang naging mabigat.

"Since when did you become an expert in financial fraud, Daniel?" tanong ni Dandred, may halong pangungutya at pagkamangha. "Last I checked, you were more interested in bar fights than balance sheets."

"Since I realized that sometimes, the best education doesn't happen in boardrooms," sagot ni Daniel, ang kanyang mga mata ay nakatuon kay Peter. "Minsan, nasa labas ka mas marami kang natututunan. At ngayon, natutunan kong basahin ang mga numero na nagsasabi ng totoo—kahit na ito ay nagsisinungaling. At ang mga numerong ito... nagsasabi ng isang kwento ng pagnanakaw."

Si Peter ay dahan-dahang tumayo. "That's a very serious accusation, Daniel. And without proof, it's just... speculation."

"Oo, Uncle Peter. Speculation for now. Pero ang mga numero... hindi sila nagsisinungaling. At ako... hindi rin."

Ang mga salita ni Daniel ay parang kulog sa tahimik na silid. At sa unang pagkakataon, ang black sheep ng pamilya Monasterio ay naging pinakamatalas na tao sa boardroom.