Captivating Vampires Eyes

Kabanata 13: Rei's POV

Napatampal na lang ako sa aking noo at napailing-iling. Bago pa magkaroon ng mas malaking gulo ay mabilis kong hinila ang dulo ng kaniyang damit sa likuran niya. Hindi naman na siya nagmatigas pa at sumunod na lang sa akin.

Binitawan ko lang ang kaniyang damit nang makarating kami sa hindi pamilyar na parte ng bayan sa akin.

"Nasaan na tayo?"

Napatingin kami sa isa't isa nang sabay namin iyong tanungin sa isa't isa rin. Pareho kaming natawa.

"So, ano na ang gagawin natin ngayon niyan?" tanong niya sa 'kin.

Nagkibit-balikat na lang ako at hindi na kumibo pa.

Hindi ko alam ang sasabihin ko kay Ryker dahil hanggang ngayon ay iniisip ko pa rin ang sinabi ng prinsesa.

"Maaari bang umakyat sa bundok na iyon?" Tinuro ko ang nasa harapan namin dahil mukhang nakarating kami sa paanan ng bundok nang hindi namin namamalayan.

Nagtaka ako nang inilahad niya ang kaniyang kamay at ngumiti sa akin.

"Then, shall we?" he asked.

Napahagikgik na lang ako at hinawakan ulit ang kamay niya.

"Woah!" sigaw ko.

Sa isang iglap lang ay narating na namin ang tuktok ng bundok.

"Teleportation?" nagtatakang tanong ko sa kaniya.

Umiling-iling siya. "We just jumped," he answered.

Nagkasalubong ang aking mga kilay dahil sa kaniyang sinabi at sinubukan ko na tignan ang ibaba ng bundok. Halos malula ako dahil sa taas kung nasaan man kami ngayon tapos sasabihin niya ay tumalon lang kami...?!

I sighed to let out my frustrations.

Luckily, there are fences to keep our safety and there's a bench here too... as if someone or some people are also going here.

"Is this place a tourist spot too?" I asked to him.

He just shrugged. "I don't know. This is my first time coming here," he responded.

I once looked again to the bench and slowly sit there, and I sighed again after.

"What's the matter?" he asked.

Nakatayo lang siya sa harapan ko habang ang dalawang kamay ay nasa bulsa ng kaniyang pang ibabang damit at seryoso ang mga tingin na binibigay sa akin.

Napanguso na lang ako. "Sabi mo ay hindi dapat ako magsabi ng kung ano-ano kung kani-kanino?"

Awtomatikong tumaas ang kanang kilay niya. "I'm not anybody else. Also, you already told me many things. Is this the time to doubt me?"

Napabuntong hininga ulit ako at sumandal sa inuupuang bench. Pinikit ko ang aking mga mata at pinakinggan ang pagsayaw ng mga puno dahil sa hangin.

"Why would some people look down on someone just because of their life status?" I asked to him.

Nanatili pa rin siyang nakatayo sa harapan ko... as if he's observing me.

"Because they live their whole life like that or because they were too greedy for that “postion”. It could also be that... no one thought them humbleness and respect," he explained.

"Respect?" I grinned. "Tsk!"

"I see..." He sighed. "Someone disrespected you regarding your position as an adopted daughter of the Oxyea family."

I immediately opened my eyes when I heard what he said and my eyebrows met.

"How did you know?"

"Who wouldn't know? You're the talk of the town," he said.

"Well... as expected." I shrugged.

"Glarei Oxyea," he said.

I looked at him with serious eyes. "What? Now that you've had known who really me, did you regret meeting me?"

"No," he answered without hesitation.

"Liar," I said.

We both stared at each other with intense fierce.

He sighed again. "Calm down yourself, so you can think properly."

He sat down besides me. "Hindi porket ganoon ang tingin sa iyo ng ibang nilalang, e’ ganoon na rin ang tingin ko sa iyo. We all have different perspectives and opinions, and I do respect you."

I looked at him, and he smiled at me genuinely.

Now... I regret what I said to him.

"I'm sincerely sorry."

"Sorry accepted."

We remained quiet for a while, then we decided to walk down the hill.

Ibang daan ang dinaanan namin at hindi ito pamilyar sa akin ngunit kahit na ganoon ay komportable at may tiwala naman ako kay Ryker na sasamahan niya ako hanggang sa matapos ang araw na ito.

"Oo nga pala..."

Tumingin siya sa akin. "Yes?" He hummed.

"Ryker, kilala mo na ako pero hindi pa rin kita kilala ng ganoon kalubos," ani ko.

"Ano ba ang gusto mong malaman tungkol sa buhay ko?" tanong nito.

"Sino ka nga ba talaga? Saang pamilya ka nanggaling? Anong dahilan kung bakit lagi tayong nagkikita sa bayan?" tanong ko sa kaniya.

Tumigil kami sa paglalakad sa gitna ng daan kung saan napapalibutan kami ng mga cherry blossom tree.

"Lahat tayo ay may mga sikreto kaya hindi ko masasagot ang iyong mga katanungan sa ngayon," sabi niya.

"Ayo—" Pinutol niya ang aking sasabihin.

"Ngunit paano kung malaman mo na ako'y tumakas sa pamilya ko?" tanong nito.

"Tiyak akong may rason kung bakit mo ‘yon ginawa," sagot ko.

"Bakit hindi mo ako hinusgahan? Aren't you supposed to ask “why”?"

"Hindi ko kailangan malaman ang rason sa ngayon, dahil alam kong darating ang araw at oras na ikaw mismo ang magsasabi ng totoo sa 'kin. Gaya ng sabi mo, lahat ay may sikreto at ganoon din ako," paliwanag ko sa kaniya.

Agad kong nakita ang nabubuong luha sa kaniyang mga mata kaya agad kong hinaplos ang kaniyang mukha.

"You must be having a hard time until now," I murmured.

That's when his tears started to fall, and he cried while looking at me.

"Whatever your reason is, I know running away is the only thing that made you in comfort so, I won't stop you from doing that. You can decide to come back to your family when you finally have the reason to stay," I said to him.

He hugged me tight and cried to my shoulder.

This is my first time letting someone to cried on my shoulder, but I know he's not that "someone" anymore, because he's my friend... my first ever best friend.

I shouldn't have asked those questions because it only hurt him more, but it somehow felt me relieved because I know telling a matter about yourself is hard to decided with.

I'm relieved that he trusted me even a little. I hope sooner that the gap between us will be shorter than now, so we can rely on each other without doubting or hesitating.