Nakatanaw ako sa mga poste ng ilaw na aming nadaraanan. Walang naimik sa aming dalawa, tahimik lamang ako sa passenger seat habang siya ay seryosong nagmananeho.
Kung gaano na kami bumabaybay sa kalsada? Ayon ang hindi ko alam. Basta nalang din kasi ako nito hinila paalis sa venue. Naalala ko pa kung paano nainis si Doña Teresa sa anak dahil hindi manlang daw magpakita sa mga bisita at higit sa lahat kami naman daw ang main reason ng event na ‘yon pero ito, kami ang wala.
“Saan ba tayo pupunta?” putol ko sa katahimikan.
Pag talaga siya ang kasama ko ay talagang mapapanisan ako ng laway. Sobra pa rin ang panghihinayang ko saa gabing ito.
Ayon na kasi yung pagkakataon na magkakalaman ng matino ang sikmura ko. Nag fasting kasi ako para naman hindi bloated ang aking tyan at magkasya ng hus
