เกมแค้น ลิขิตรัก

ความหนาวเหน็บท่ามกลางหิมะที่กำลังโปรยปรายไม่ได้ทำให้ความตั้งมั่นของมุกตาภาลดลงแม้แต่น้อย หญิงสาวมองกล่องคุกกี้ในมือของตนด้วยรอยยิ้มพร้อมกับจินตนาการถึงใบหน้าของชายคนรักยามเปิดประตูออกมาเจอเธอพร้อมกับของขวัญวันเกิดชิ้นพิเศษชิ้นนี้ ของขวัญพิเศษที่เธอลงมือทำด้วยตัวเอง... มุกตาภามั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าพชร...คนรักของเธอจะต้องดีใจเป็นอย่างมากเพราะนอกจากนี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอลองทำอาหารให้เขากินแล้ว คุกกี้ของเธอยังเป็นสูตรพิเศษของร้านที่เขาชอบกินอีกด้วย “รอด้วยสิมุก” ปิ่นมณีเพื่อนสาวคนสนิทของมุกตาภาพยายามเรียกความสนใจ หลังจากที่เธอพยายามกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามมานาน แม้ว่าจังหวะการเดินของทั้งคู่จะใกล้เคียงกัน แต่ด้วยความสูงของมุกตาภาทำให้คนรูปร่างเล็กอย่างปิ่นมณีไม่อาจเดินตามทันได้โดยง่าย “เธอก็เดินให้มันเร็วๆ หน่อยสิปิ่น” มุกตาภาหันไปตอบเพื่อสาวอย่างไม่ใส่ใจและยังคงก้าวเท้าไปด้วยความเร็วเท่าเดิม “ก็พื้นมันลื่นนี่มุก ความจริงเราน่าจะรอให้หิมะหยุดตก...” “ไม่ได้หรอก” คนฟังขัดขึ้น “ฉันอยากให้พี่พัชได้ของขวัญวันเกิดจากฉันเป็นคนแรก อีกอย่างนี่ก็ใกล้เวลาที่พี่พัชจะไปทำงานแล้วด้วย ถ้ามัวแต่ชักช้าจนคลาดกันฉันจะเล่นงานเธอแน่” ปิ่นมณีจำต้องเงียบลงหลังจากที่ถูกคาดโทษพร้อมบอกตนเองว่าควรจะคิดได้ก่อนหน้านี้ว่าเพื่อนสาวของเธอไม่เคยฟังคำพูดของเธอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หรืออีกนัยหนึ่ง...เพื่อนของเธอแทบจะไม่ฟังใครเลยนอกจากตนเอง มุกตาภาเป็นคนเอาแต่ใจและใจร้อน ถ้าเป็นสิ่งที่เธอตั้งใจจะทำ เธอก็จะต้องทำทันที ถ้าเป็นสิ่งที่เธออยากได้ เธอก็จะต้องได้ทันทีอีกเช่นกัน ซึ่งแน่นอนว่าสำหรับหลานสาวของเจ้าของธุรกิจฟาร์มมุกที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆ ของประเทศอย่างเธอนั้น การจะบันดาลทุกอย่างให้มาอยู่ตรงหน้าไม่ใช่เรื่องยากเย็นเลยสักนิด สำหรับคนที่จะสามารถทำให้เพื่อนของเธอคนนี้เย็นลงได้บ้าง ปิ่นมณีก็เห็นมีเพียงแค่สามคนเท่านั้น หนึ่งคือเพียงอร...น้าสาวที่เลี้ยงดูมุกตาภามาตั้งแต่เด็ก สองคือ ชลดรงค์...พี่ชายที่รักน้องสาวดังแก้วตาดวงใจ และคนสุดท้ายคือ พชร...คนที่เพิ่งเดินเข้ามาในชีวิตของเพื่อนสาวของเธอได้ไม่นานในฐานะคนรัก “เธอก็รู้นี่ว่ากว่าฉันจะอ้อนวอนเจ้าของร้านให้เขายอมสอนวิธีการทำคุกกี้ มันยากเย็นแสนเข็ญขนาดไหน เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ยอมให้เสียแผนเด็ดขาด” นี่คืออีกเรื่องหนึ่งที่แสดงถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวมุกตาภา จริงอยู่ที่ความอยากเอาชนะของหญิงสาวมีมากกว่าคนทั่วๆ ไป แต่มันมีข้อจำกัดเมื่อเธอไม่เคยอดทนรออย่างใจเย็นและยอมเว้าวอนใครด้วยตนเองแบบนี้ เธอมักจะบันดาลทุกอย่างด้วยอำนาจเงินและบารมี รวมไปถึงเธอยังมีชลดรงค์คอยให้ท้ายและตามใจสรรหาทุกสิ่งที่น้องสาวของเขาต้องการมาให้ แต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนกับที่ผ่านมา เหตุการณ์นี้จึงช่วยตอกย้ำได้อย่างดีว่ามุกตาภาได้เริ่มเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปเพราะความรัก... “ถึงสักที” มุกตาภากล่าวออกมาเมื่อทั้งคู่ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านสีขาวหลังกะทัดรัด หญิงสาวเอื้อมมือไปกดกริ่งหน้าบ้านและรอคอยฟังเสียงตอบรับจากชายคนรัก แต่แล้วใบหน้าที่เคยเปื้อนยิ้มกลับมีความขุ่นมัวเข้ามาแทนที่ เมื่อเสียงที่ดังออกมาจากเครื่องตอบรับนั้นไม่ใช่เสียงของพชร หากแต่เป็นเสียงของหญิงสาวนิรนามที่เธอเองไม่รู้ว่าเป็นใคร “เสียงผู้หญิงนี่มุก” “ฉันได้ยินแล้ว” มุกตาภาเอ่ยเสียงห้วน หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะขยี้ถุงคุกกี้ในมือพร้อมกับโวยวายกลับไปแล้ว แต่ถ้าเป็นเรื่องเข้าใจผิดพชรคงจะไม่ชอบใจที่เธอใจร้อนแน่ หญิงสาวจึงได้แต่ยืนรอเจ้าของเสียงคนนั้นมาเปิดประตูให้พร้อมกับพยายามควบคุมสติทั้งหมดของตนเองให้เย็นลงด้วย “Hi…อ้าว เธอเองเหรอมุก” หญิงสาวเจ้าของเสียงเอ่ยทักพร้อมกับยิ้มมุมปาก มุกตาภาตัวชาวาบเมื่อได้เห็นหญิงสาวตรงหน้า “เพชร...” ปิ่นมณีครางออกมาด้วยความตกใจไม่แพ้กันเมื่อผู้หญิงที่อยู่ในบ้านพชรไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวที่กล้ามีปัญหากับเพื่อนของเธอในสมัยที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน เพชรลดา...ทายาทของหุ้นส่วนธุรกิจค้าเพชรรายใหญ่ของประเทศที่แสนใจร้อนและเอาแต่ใจไม่แพ้เพื่อนของเธอ “ใจเย็นก่อนนะมุก” ปิ่นมณีเตือนสติเพื่อนสาวเพราะจากสายตาของทั้งคู่ที่จ้องมองกันนั่นสามารถบ่งบอกได้ดีว่าช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกันนานนับปีนั้นไม่ได้ทำให้ความบาดหมางระหว่างทั้งคู่นั้นลดลงเลย แต่คำพูดของเธอก็ไร้ผลอีกครั้งเมื่อมุกตาภาเดินเข้าไปกระชากแขนของเพชรลดาด้วยความหึงหวงในทันทีที่ตั้งสติได้ “นี่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านของพี่พัชได้ยังไง” “ทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นบ้านของฉันเหมือนกัน” เพชรลดาตอบอย่างไม่กลัวเกรงพร้อมกับผลักคู่กรณีให้พ้นตัว กล่องคุกกี้ในมือของมุกตาภาจึงตกลงไปกับพื้น แต่เจ้าของก็หาได้ให้ความสนใจแก่มันอีกแล้ว “บ้านของเธอเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ เธอหมายความว่ายังไง” เพชรลดาไม่ตอบแต่มองตามกล่องคุกกี้อย่างเข้าใจทันทีถึงความสำคัญของมัน “เอาของขวัญวันเกิดมาให้พี่พัชเหรอ แต่ขอโทษนะ เผอิญว่าตั้งแต่พี่พัชลืมตาขึ้นมาจากเตียงก็ได้รับของขวัญวันเกิดจากฉันเรียบร้อยแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นของๆ เธอก็ไม่มีค่าอะไรแล้วล่ะมุก” เพชรลดากล่าวอย่างท้าทายพร้อมกับเหยียบลงบนกล่องที่พื้นทันที “เธอกล้าดียังไงมาทำกับของของฉันแบบนี้” “ทำไมฉันจะทำไม่ได้” “พอเถอะเพชร มุก” เสียงพชรดังขึ้นก่อนที่จะเดินเข้ามากันเพชรลดาให้ออกห่างเพราะไม่อยากให้เรื่องราวบานปลาย แต่นั่นกลับทำให้อารมณ์ของมุกตาภายิ่งพลุ่งพล่านเมื่อชายคนรักเลือกที่จะปกป้องศัตรูของเธอ ไม่ใช่ตัวของเธอเอง “พี่พัช นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ทำไมเพชรถึงได้มาอยู่ในบ้านของพี่พัชได้ แถมยังบอกว่าเป็นบ้านของตัวเองกับพี่พัชด้วย นี่พี่พัชกับเพชร...” “ใจเย็นก่อนนะมุก คือ” “พี่พัช! นี่พี่พัชยังจะให้มุกใจเย็นอยู่อีกหรือคะ หลักฐานชัดเจนเสียขนาดนี้ว่าพี่พัชนอกใจมุก ที่บอกว่าให้ของขวัญกันตั้งแต่พี่พัชลืมตาขึ้นมาจากเตียง หมายความว่าพี่พัชกับเพชรมีอะไรกันแล้วใช่ไหมคะ” “มุก! พูดเกินไปแล้วนะ ให้เกียรติพี่กับเพชรบ้าง” “ให้เกียรติ นี่พี่พัชจะให้มุกให้เกียรติคนรักที่นอกใจมุกกับผู้หญิงที่แย่งแฟนของตัวเองไปอย่างนั้นหรือคะ” “เหอะ” อยู่ๆ เพชรลดาก็หัวเราะออกมาเมื่อมุกตาภาพูดจบ คนพูดจึงหันไปมองเธอด้วยสายตากร้าวแข็งที่ศัตรูของเธอทำราวกับเธอเป็นตัวตลก “นี่เธอหัวเราะอะไร” “ก็หัวเราะเธอน่ะสิ เธอไม่คิดบ้างหรือว่าประโยคที่เธอพูดมันคุ้นๆ หูอยู่นะ” มุกตาภาชะงักไปเมื่อได้ฟังคำตอบ หญิงสาวพยายามใคร่ครวญถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเพชรลดาสื่อความหมายถึงเหตุการณ์ใด “เธอพูดถึงเรื่องอะไร” “เนี่ยล่ะนะ เขาถึงได้ว่าคนเลว เวลาไปทำเลวอะไรไปมักจะไม่ค่อยจำหรอกเพราะว่าเลวจนไม่สนใจเลยว่าคนอื่นเขาจะเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองขนาดไหน” “นี่เธอ” มุกตาภาจะเดินเข้าประชิดตัวเพชรลดาอีกครั้ง หากแต่พชรได้มาขวางไว้แล้วมองเธอในเชิงขอร้องให้ใจเย็นๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันกลับมามองหญิงสาวคู่กรณีและร้องขอเช่นกัน “เพชร พี่ว่าคุยกันดีๆ ก่อนดีกว่านะ” “ก็ได้ค่ะ” เพชรลดาตอบอย่างเต็มใจนั่นเพราะเธอรับรู้ได้ว่าเธอกำลังเป็นต่อในเหตุการณ์นี้ หญิงสาวหันไปมองหน้าคู่กรณีอีกครั้งพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่แสนเยือกเย็นให้ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้เธอฉลาดขึ้นเองนะมุก ฉันจะบอกให้ว่าประโยคที่เธอพูดน่ะ มันเหมือนกับประโยคที่ฉันเคยพูดตอนที่เธอแย่งพี่วีไปจากฉันยังไงล่ะ” ความสงสัยของมุกตาภาหมดไปในทันทีเมื่อภาพในอดีตที่เป็นจุดแตกหักของความสัมพันธ์จนยากที่จะประสานระหว่างเธอกับเพชรลดานั้นได้ไหลเข้ามา ภาพวันสุดท้ายที่ทั้งคู่มีปัญหากัน ภาพวันที่เธอทำให้เพชรลดาต้องเลิกรากับคนรัก ... “เพชร! พูดเกินไปแล้วนะ ให้เกียรติพี่กับมุกบ้าง” ดลวีร์กล่าวกับเพชรลดาคนรักของเขาในเชิงตำหนิโดยมีมุกตาภายืนยิ้มเยาะอยู่ข้างกายชายหนุ่ม “ให้เกียรติ นี่พี่วีร์ยังคิดจะให้เพชรให้เกียรติคนรักนอกใจเพชรกับผู้หญิงที่แย่งแฟนของตัวเองไปอย่างนั้นหรือ” เพชรลดาตอบกลับไปอย่างเหลืออด แล้วตรงเข้าไปกระชากตัวของมุกตาภาให้ห่างออกมาจากชายคนรักของเธอ “โอ้ย นี่ฉันเจ็บนะ พี่วีช่วยมุกด้วยสิคะ” “ปล่อยมุกนะเพชร” ดลวีร์ตรงเข้าไปแยกมุกตาภาออกมาจนทำให้เพชรลดาเสียหลักล้มลงไป หญิงสาวหันไปมองชายคนรักอย่างตกใจ แต่ดลวีร์หาได้สนใจเข้ามาดูแลเธอเหมือนอย่างเคยแม้แต่น้อย... ... “นี่เธอคิดจะแก้แค้นฉันอย่างนั้นหรือเพชร” มุกตาภากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ เมื่อเข้าใจถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้า เหตุการณ์ที่แสดงออกไปในทิศทางที่ว่าเธออาจจะต้องสูญเสียคนรักของเธอไปเพราะเพชรลดา เหมือนที่เพชรลดาเคยสูญเสียคนรักไปเพราะเธอ “ฉลาดขึ้นมาบ้างแล้วนี่ ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องอธิบายอะไรให้เสียเวลาไปมากกว่านี้” “แต่เรื่องพี่วี เธอเป็นคนบอกเลิกเขาเองนะ” “ใช่ ฉันบอกเลิกเขาเพราะหวังว่าเขาจะขอโทษและง้อฉันเหมือนทุกๆ ครั้ง แต่ก็เปล่าเลย... เขาไม่แม้แต่จะหันมาสนใจเลยว่าฉันจะเจ็บตัวขนาดไหน เป็นเพราะเธอยังไงล่ะมุก เพราะเธอมายั่วเขา ตั้งใจแย่งเขาไปจากฉัน ทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอ เพราะเธอคนเดียว” “เรื่องนั้นมันก็นานมากแล้วนะเพชร เธอให้อภัยมุกเถอะนะ” ปิ่นมณีขัดขึ้นมา เพชรลดาจึงหันไปมองด้วยสายตาแข็งกร้าวอย่างคนไม่ยอมใคร “เพื่อนเธอแย่งคนรักของฉัน จะให้ฉันอภัยให้ง่ายๆ ไม่มีทาง” เพชรลดาเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะเดินไปควงแขนพชร “พี่พัชคะ เพชรว่ามันได้เวลาที่เราควรจะเดินตามแผนของเราต่อแล้วนะคะ” “แผน...แผนอะไร” มุกตาภามองสองพี่น้องอย่างสงสัยและนึกใจเสีย “ก็...แผนที่ฉันให้พี่พัชแกล้งเข้ามาทำดีกับเธอ จากนั้นก็ทิ้งเธอ เพื่อให้เธอได้รับรู้ถึงการสูญเสียอย่างที่ฉันเคยได้รับยังไงล่ะ” “เพชร...” “เรื่องนี้เพชรขอจัดการเองค่ะพี่พัช” เพชรลดาขัดขึ้นเพื่อไม่ให้พชรแทรกตนขึ้นมาอีก ชายหนุ่มจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจด้วยรู้ว่าคงห้ามอะไรไม่ได้อีกแล้ว “ก่อนอื่นฉันขอแนะนำความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่พัชอย่างเป็นทางการก่อนก็แล้วกันนะ” เพชรลดากอดแขนพชรแน่นขึ้น “ฉันกับพี่พัช เราเป็นพี่น้องกัน” มุกตาภากับปิ่นมณีต่างตกใจกับความจริงตรงหน้า ก่อนที่มุกตาภาจะส่ายหน้าออกมาช้าๆ อย่างคนที่ไม่อยากจะยอมรับ “โกหก เธอกับพี่พัชจะเป็นพี่น้องกันได้ยังไง ในเมื่อใครๆ ก็รู้ว่าเธอเป็นลูกคนเดียว อีกอย่าง...เธอกับพี่พัชก็ใช้นามสกุลไม่เหมือนกันเสียหน่อย” “ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็จะรับรู้กันแค่นั้น แต่ถ้าเป็นคนที่ใกล้ชิดกับครอบครัวฉันมากจริงๆ ก็จะรู้ว่าฉันมีพี่ชายบุญธรรมซึ่งก็คือ พี่พัชที่เป็นลูกบุญธรรมของคุณพ่อของฉันคอยดูแลฉันอยู่ เธอคงไม่สำคัญพอมั้งจ๊ะมุก ถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนน่ะ” เพชรลดาพูดเน้นย้ำทำให้มุกตาภาถึงกับสะอึก เหมือนกับบอกเธอว่าที่ผ่านมาเธอไม่ใช่คนสำคัญสำหรับพชร...คนรักของเธอเอง “ส่วนเรื่องนามสกุล พี่พัชเขาใช้นามสกุลของแม่เขา แต่ถึงแม้ฉันกับพี่พัชจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ กัน แต่เราสองคนก็เป็นพี่น้องที่รักกันม๊ากมาก มาก...เสียจนว่าหากว่าฉันรักใครเขาก็จะรักด้วย และถ้าหากว่าฉันเกลียดใคร...เขาก็จะเกลียดด้วย” “ไม่จริง เธอโกหก” มุกตาภาครางออกมาอย่างรับไม่ได้ ก่อนจะเดินเข้าไปเกาะกุมมืออีกข้างหนึ่งของพชรพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอน “ไม่จริงใช่ไหมคะพี่พัช บอกมุกสิคะว่าเพชรโกหก พี่พัชรักมุก พี่พัชไม่ได้เกลียดมุกใช่ไหมคะ เราสองคนรักกัน และ...” “จริงเสียยิ่งกว่าจริงอีกมุก” เพชรลดาขัดพร้อมกับคว้ามือพชรกลับคืนมา แล้วผลักมุกตาภาให้อยู่ห่างจากพี่ชายของเธอจนปิ่นมณีต้องมารับไว้ พชรจะเข้าไปประคองมุกตาภาด้วยความตกใจ แต่โดนเพชรลดาดึงแขนเสื้อไว้ก่อนที่มุกตาภาจะทันได้เห็นท่าทีของเขา “ฉันจะย้ำอีกครั้งนะมุกว่าเรื่องที่ฉันพูดมาทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องที่มันไม่จริงก็คือ เรื่องที่พี่พัชเขารักเธอ รู้เอาไว้ด้วยนะ ว่าที่พี่พัชเขาเข้ามาทำความรู้จักกับเธอ ทำดีกับเธอ หรือแม้กระทั่งบอกว่ารักเธอน่ะ เขาทำเพราะฉันบอกให้เขาทำเท่านั้นแหละ ความจริงแล้วเขาไม่เคยพิศวาสอะไรในตัวเธอเลย พี่พัชแค่เล่นไปตามเกม...เกมที่ฉันวางเอาไว้เพื่อแก้แค้นผู้หญิงที่ชอบแย่งของของชาวบ้านอย่างเธอไง และตอนนี้เกมก็จบแล้ว เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องออกไปจากชีวิตของพี่ชายของฉันได้แล้ว” “ไม่ ฉันไม่เชื่อเธอหรอกเพชร เธอโกหก พี่พัชรักฉัน เธอได้ยินไหมว่าพี่พัชเขารักฉัน” มุกตาภาตรงเข้ามาเขย่าตัวของเพชรลดาอย่างแรงด้วยความโกรธระคนเสียใจ พชรกับปิ่นมณีจึงตรงเข้ามาแยกคนทั้งคู่จนพชรเผลอทำให้ มุกตาภาเสียหลักล้มลงไปกับพื้น เพชรลดารีบคว้าข้อมือของพี่ชายเธอไว้ทันทีเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะเข้าไปช่วยคู่กรณี มุกตาภาจึงได้แต่มองชายคนรักอย่างตัดพ้อพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ปิ่นมณีพยายามประคองมุกตาภาให้ยืนขึ้นแต่หญิงสาวก็ยังคงนิ่งอยู่เช่นนั้นด้วยความอ่อนแรงไปทั้งจิตใจที่คนรักที่เคยทั้งใจดี ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยนต่อเธอได้หายไปแล้ว “พาเพื่อนเธอกลับไปได้แล้วปิ่น อย่าปล่อยให้มาฟูมฟายแถวนี้เลย น่ารำคาญ อ้อ...ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่มาตามตื๊อคนที่เขาไม่ได้รักเธอจริงอีกนะมุก” เพชรลดาทิ้งท้ายก่อนที่จะรีบดึงพี่ชายของเธอเข้าบ้านแล้วปิดประตูทันทีเพื่อปิดความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายและศัตรูของเธอไปตลอดกาล...