เกมแค้น ลิขิตรัก

1 บทที่ 1 (2)

แสงแดดที่ร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ร่างสูงที่กำลังวิ่งออกกำลังกายตัดสินใจวิ่งกลับไปทางบ้านพักของตน ชายหนุ่มเหลียวมองไปทางทะเลกว้างที่เห็นริ้วของแสงแดดจ้าพลิ้วไหวไปตามสายคลื่น เขาดึงสายตากลับมาก่อนจะรีบหันกลับไปเมื่อเห็นเงาของอะไรบางอย่าง ชลดรงค์หยุดนิ่ง เพ่งมองไปตรงทะเลกว้างก่อนจะลนลานรีบวิ่งลงไปในนั้นทันที

“ทำอะไรน่ะมุก ทำไมถึงยังคิดสั้นแบบนี้” ชลดรงค์ตะโกนเสียงดังขณะที่เข้าไปรวบตัวของมุกตาภาขึ้นฝั่ง น้องสาวของเขาดิ้นหนีก่อนจะหมดแรงขัดขืนทำให้เขาสามารถพาเธอขึ้นมาบนริมหาดได้

“ทำไมมุกถึงได้ทำแบบนี้ ทำไมถึงไม่รักตัวเอง ไม่คิดถึงพี่กับน้าอรบ้าง” ชลดรงค์โวยวาย ภาพในวันวานเมื่อเกือบหนึ่งปีก่อนที่น้องสาวของเขาลุกขึ้นมาทำร้ายตัวเองวนเวียนขึ้นมาฉายซ้ำ “เมื่อไหร่มุกจะลืมไอ้บ้านั่นและหันกลับมารักตัวเองได้สักที พี่กับน้าอรรักมุกมากนะ”

“โอ๊ย มุกเจ็บนะพี่ชล มุกแค่มาว่ายน้ำ บอกน้าอรแล้วด้วย น้าอรก็รู้ พี่ชลเป็นอะไรเนี่ย” มุกตาภาโวยวายทำให้พี่ชายของเธอชะงักไปก่อนจะปล่อยมือออกจากตัวน้องสาว ใบหน้าที่เผือดสีของเขาทำให้มุกตาภาเริ่มเข้าใจในความร้อนใจของเขา เมื่อครั้งหนึ่งเธอเคยคิดทำร้ายตัวเองด้วยวิธีนี้

“พี่ชลคะ ไม่ต้องห่วงนะคะ มุกไม่มีทางโง่แบบนั้นอีก” มุกตาภาสบตากับอีกฝ่ายก่อนที่ชลดรงค์จะดึงหญิงสาวมาสวมกอดไว้อย่างหวงแหน มุกตาภากอดตอบก่อนจะพูดต่อเพื่อให้อีกฝ่ายคลายกังวล “ตอนนั้นมุกขาดสติก็เลยคิดทำอะไรโง่ๆ แต่จากนี้ไปจะไม่มีแล้วค่ะ มุกรู้ดีว่ามุกยังมีพี่ชล มีน้าอรที่รักมุกมากที่สุดในโลกอยู่ มุกจะไม่ทำร้ายตัวเองเพื่อคนอื่นอีก พี่ชลวางใจได้นะคะ”

ชลดรงค์ค่อยๆ สงบลงก่อนจะคลายวงแขนลงไปบ้าง

“วันนี้มุกแค่อยากออกกำลังบ้างก็เลยมาว่ายน้ำแค่นั้นแหละค่ะ” มุกตาภาย้ำอีกที ชลดรงค์จึงยอมปล่อยน้องสาวก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายที่ยังคงเป็นเด็กน้อยที่น่าทะนุถนอมในสายตาเขาเสมอ

“แดดเริ่มแรงแล้ว เรารีบเข้าบ้านกันเถอะค่ะ วันนี้พี่ชลต้องเดินทางด้วย เดี๋ยวมุกไปช่วยเก็บของต่อนะคะ” มุกตาภาออดอ้อนก่อนจะจับจูงชลดรงค์เดินไปทางบ้านพักหลังใหญ่ริมหาดซึ่งอีกฝ่ายก็เดินตามแต่โดยดี เพียงอรที่กำลังนั่งพักอยู่ห้องนั่งเล่นเห็นชลดรงค์ตัวเปียกปอนจึงเอ่ยทัก

“อ้าวตาชล ทำไมตัวถึงได้เปียกแบบนั้นล่ะ”

“มุกชวนพี่ชลไปว่ายน้ำด้วยน่ะค่ะ” มุกตาภาชิงตอบพลางสบตาพี่ชาย ชลดรงค์เออออเพราะไม่อยากพูดไปถึงเรื่องร้ายเก่าๆ ให้น้าของพวกเขาต้องคิดตามไปด้วย

“เล่นกันเป็นเด็กๆ อยู่ได้นะสองพี่น้อง อย่างนี้น้าจะวางใจให้เราไปทำงานแทนน้าได้จริงหรือมุก” เพียงอรกระเซ้า มุกตาภามุ่ยหน้าก่อนจะตรงเข้าไปอ้อนอีกฝ่ายบ้าง

“ได้สิคะน้าอร น้าอรพักผ่อนให้เต็มที่เลยค่ะ เดี๋ยวเรื่องที่บริษัทมุกจัดการเอง ยังไงก็มีคุณวิชาญอยู่ช่วยอยู่แล้ว” มุกตาภาอ้างไปถึงผู้ช่วยคนสนิทของเพียงอรที่ช่วยงานน้าสาวมานับสิบปีเพื่อให้อีกฝ่ายคลายกังวลจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่หลังจากที่ทุกคนพบว่าเพียงอรกำลังป่วยเป็นโรคหัวใจ

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ดูสิน้าจะเปียกไปด้วยแล้ว รีบไปอาบน้ำเถอะทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ จะได้มากินข้าวเช้ากัน” เพียงอรส่ายหน้ามองตามสองหนุ่มสาวที่เธอฟูมฟักเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กๆ หลังจากที่พี่สาวและพี่เขยของเธอประสบอุบัติเหตุพร้อมกันเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว สาวใหญ่อมยิ้มบางๆ ก่อนจะหันกลับไปมองวิวทะเลผ่านกระจกห้องนั่งเล่นอย่างรื่นรมย์

หลังจากที่กินอาหารเช้าเรียบร้อย มุกตาภาก็อาสาช่วยพี่ชายของเธอเก็บของ หญิงสาวมองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่อย่างใจหายและอดสงสัยไม่ได้ที่พี่ชายของเธอจะเดินทางไกลข้ามทวีปเช่นนี้

“นี่พี่ชลคิดยังไงคะถึงจะไปลอนดอนตั้งสามเดือน ตั้งแต่เรียนจบกลับมาจากที่นั่น นอกจากฟาร์มมุกกับรีสอร์ทแล้วพี่ชลก็แทบไม่ไปไหนเลยนะคะ ขนาดบริษัทที่กรุงเทพยังไม่ค่อยเข้าเลย” มุกตาภาเอ่ยถามขณะช่วยพับเสื้อให้ชายหนุ่ม ชลดรงค์ชะงักไปก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงปกติ

“พี่จะไปเยี่ยมเพื่อนน่ะ และที่นั่นก็มีงานสำคัญที่พี่ต้องไปจัดการด้วยตัวเองด้วย” แววตาของชลดรงค์ดูลุ่มลึกเมื่อกล่าวถึงงานในแผนการของเขา ก่อนจะต้องตกใจผวาไปแย่งซองเอกสารออกจากมือของน้องสาวเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะเปิดดู

“อะไรเหรอคะพี่ชล มุกตกใจหมดเลย” มุกตาภามองซองสีน้ำตาลอย่างสงสัย ชลดรงค์จึงรีบปรับสีหน้าก่อนจะยิ้มบางๆ อย่างไม่มีพิรุธ

“เอกสารงานสำคัญพี่น่ะ เดี๋ยวพี่จัดการเองดีกว่า” ชายหนุ่มเก็บซองใส่กระเป๋าสะพายส่วนตัวทันที มุกตาภาหรี่ตามองอย่างคาดคั้น

“มุกชักสงสัยแล้วสิคะว่างานสำคัญอะไรที่ทำให้พี่ชลต้องลงทุนไปเอง หรือว่า...พี่ชลแอบซุกเมียซุกลูกไว้ที่นั่นคะ”

ชลดรงค์กรอกตาก่อนจะหัวเราะให้กับความคิดของน้องสาว มุกตาภาก็หัวเราะออกมาเพราะเธอเองก็แค่ล้อเล่นเช่นกัน

“ว่าไปนั่นนะมุก พี่ว่าเรามาคุยเรื่องมุกดีกว่า มุกแน่ใจนะว่างานที่บริษัทมุกเอาอยู่แล้วจริงๆ”

“แน่ใจค่ะ ถึงมุกจะเพิ่งไปทำได้แค่สองเดือน แต่คุณวิชาญเขาเก่งมากเลยนะคะพี่ชล เลยสอนมุกได้ไวมาก พี่ชลไม่ต้องห่วงนะคะ” มุกตาภาโอ้อวดจนคนมองยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยปากถามอีกเรื่องอย่างลังเล

“แล้ว...เรื่องอื่นๆ ล่ะมุก”

มุกตาภาเลิกคิ้วก่อนจะเริ่มเข้าใจว่าชลดรงค์กำลังห่วงเรื่องอะไร เธอจึงตรงไปสวมกอดพี่ชายและพูดกำชับให้เขามั่นใจอีกครั้ง

“ทุกอย่างมันจบแล้วล่ะค่ะพี่ชล เขาไม่มีอิทธิพลอะไรกับมุกอีกแล้ว” มุกตาภาควบคุมเสียงให้มั่นคงเพื่อซ่อนเร้นจิตใจที่ยังคงปั่นป่วนเมื่อต้องพูดถึงอดีตคนรัก ชลดรงค์สวมกอดน้องสาว ดวงตาแข็งกร้าว ดำดิ่งลุ่มลึก