Begin Again ep.5 ความสัมพันธ์

1457 Words

ตอนนี้ฉันยืนทำใจอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งอยู่นาน เพราะไม่กล้าเข้าไปและฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมถึงต้องให้ฉันมาที่นี่ด้วย ห้องประธาน ตอนแรกฉันคิดว่าพี่รินมีอะไรจะพูดกับฉันซะอีก แต่พี่เขาแค่บอกให้ฉันขึ้นมาชั้นนี้และยังเอาเอกสารยื่นให้ฉันอีก ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันและยังพยายามที่จะถามเขา แต่พี่เขาก็บอกว่านี่เป็นคำสั่ง ทำให้ฉันต้องมายืนทำใจอยู่ที่นี่นานเกือบห้านาทีแล้ว แงง...ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอพี่เขาเลยนะ... ฮึบ! ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก ฉันยืนรอไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูและทันทีที่เห็นฉันคิดว่าเขาเป็นเลขาของพี่ไคโตะนะ เขายิ้มให้ฉัน ก่อนจะพาฉันเดินเข้าไปและตัวเขานั้นก็เดินออกไปจากห้องทันที เดี๋ยวนะ! แล้วทำไมเขาต้องออกไปด้วยล่ะ ฮือออ... กึก! ฉันมองไปทางโต๊ะทำงานที่มีบุคคลหนึ่งนั่งหันหลังให้อยู่ ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าพูด ไม่กล้าขยับไปไหนเลย ก็ได้แต่ยืนมองอยู่อย่างนั้น "มาแล้วสินะ" "......" พรึ่บ! กึก! "ณิชาพร :-) " "เอ่อ...คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ? " ฉันที่รวบรวมความกล้าเพื่อถามเขา "ต่อไปนี้ย้ายมาทำงานในห้องนี้" "อะไรนะคะ! " ฉันตกใจมากเมื่อผู้ชายคนนี้พูดขึ้นมา ":-) " "คงไม่ดีมั้งคะ ฉันเป็นแค่เด็กฝึกงานแล้วอีกอย่าง เอ่อ...คือว่า..." "ตกลงตามนั้น" "คุณไคล์คะ! " "หืมม? " ดูหน้าผู้ชายคนนี้สิ ทำไมเขาถึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้เนี่ย "ฉันว่าฉันขอกลับไปทำงานก่อนดีกว่านะคะ" พรึ่บ! หมับ! ฉันที่ตัดสินใจจะเดินกลับ แต่ทว่า...ไม่รู้ว่าร่างสูงที่นั่งยิ้มให้ฉันอยู่อีกฝั่งลุกขึ้นมาเมื่อไหร่ เพราะตอนนี้เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเเล้ว ทำให้ฉันตกใจจนต้องถอยหลังออกห่างโดยอัตโนมัติ "คะ...คุณ..." "พี่บอกว่าให้ย้ายมาทำงานในห้องนี้ ถ้าไม่ล่ะก็...." ตึก...ตึก...ตึก "ถะ...ถอยไปเลยนะคะ! " "หึหึหึ" ตึก...ตึก...ตึก พรึ่บ! ตุบ! "อ๊ะ! " ฉันที่หยุดชะงักทันที เมื่อถอยหลังชนกับโต๊ะทำงานของเขาอย่างจัง และตอนนี้ร่างสูงก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ใบหน้าของเราใกล้กันมาก ทำให้ฉันแทบจะไม่กล้าหายใจเลยล่ะ >. ทำไมพี่ไคโตะถึงไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ใบหน้าที่หล่อราวกับเทพบุตรกับรอยยิ้มของเขาที่ฉันชอบมากที่สุด บ้าจริง! คิดอะไรอยู่เนี่ย ณิชา >. หมับ! มือหนาวางบนศีรษะของเธอ ไม่พอดีเท่านั้นเขายังก้มหน้าลงมามองฉันอีก ฉ่าาา ตึกตัก...ตึกตัก... ">. "ยังเหมือนเดิมนะเรา" ">. "พี่ชอบนะเวลาที่เราเขินพี่แบบนี้" ">. "หน้าแดงมากเลยรู้มั้ย สาวน้อย :-) " "หยุดเลยนะคะพี่ไคโตะ" "นึกว่าลืมชื่อพี่ไปแล้วซะอีกนะครับ" "กะ...ก็ได้ค่ะ ฉะ...ฉัน..." "เรียกเหมือนตอนนั้นดีกว่านะครับ หนูณิ :-) " "มะ...ไม่ได้ค่ะ! " พรึ่บ! "หืมมม" นี่เขาต้องการแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย! "เอ่อ...คะ...คุณถอยออกไปก่อนดีกว่านะคะ ถ้าใครมาเห็นเข้า..." "ไม่มีใครกล้าเข้ามา ถ้าพี่ไม่อนุญาต" "ฮือออ พี่แกล้งณิใช่มั้ยคะ" ฉันที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ด้วย แต่ถ้าฉันใช้น้ำเสียงกับสีหน้าออดอ้อนแบบนี้ พี่ไคโตะจะยอมฉันทุกครั้งยังไงล่ะ "หึ :-) " พรึ่บ! "ไปเอาของมา แล้วมาทำงานในห้องพี่" "แต่ว่าคุณ...." "อย่าดื้อ! " "ทำไมต้องดุด้วยค่ะ! " เดี๋ยวนะ! ทำไมเราพูดแบบนั้นออกไปล่ะ.... "ถ้าพี่ดุเรา จำได้มั้ยว่าเราควรทำตัวยังไง หืมมม? " "จำไม่ได้คะ! " ใครว่าจำไม่ได้ล่ะ "......." "เอ่อ...." เอาแล้วไงล่ะ คุณเขามาโหมดเงียบแล้ว ฉันคิดไปถึงตอนนั้นเลย เพราะเป็นครั้งแรกที่พี่ไคโตะเงียบใส่ฉัน และถ้าเขาเงียบแบบนี้แสดงว่าเขาต้องไม่พอใจอะไรอยู่แน่ๆ และสิ่งที่ฉันจะทำงั้นเหรอ... "......." จะลองดูก็ได้! หมับ! "ขอโทษค่ะ" ฉันตัดสินใจสวมกอดร่างสูงทันที และก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้เขาจะทำหน้ายังไงหรือรู้สึกยังไง แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่เขาก็จะกอดตอบฉันและนั่นก็หมายความว่าเขาหายโกรธฉันยังไงล่ะ หมับ! "หึ :-) " "^_^" อ้อมกอดร่างสูงอบอุ่นทุกครั้งเมื่อฉันได้กอดเขา "พี่จะไม่ปล่อยเราไปไหนอีกแล้ว ณิชา" "......" ฉันเลือกที่จะไม่พูดอะไร ตอนนี้ฉันได้ตัดสินใจแล้ว แค่ได้อยู่กับเขาแบบนี้ฉันก็มีความสุขแล้ว ณ ตอนนี้ เวลานี้ ฉันอยากที่จะทำตามหัวใจตัวเองดูสักครั้ง และเมื่อใครคนหนึ่งรู้ หรือว่ารู้อยู่แล้วก็ตาม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างฉันกับพี่ไคโตะจะเป็นยังไง..... ............................ ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก แกร๊ก! หลังจากที่ฉันไปเก็บของส่วนตัวที่โต๊ะทำงานเสร็จ ฉันก็กลับมาที่ห้องพี่ไคโตะทันที และก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ พนักงานทุกคนต่างมองมาที่ฉันนิ่งและเหมือนว่าตอนนี้ฉันจะกลายเป็นจุดสนใจไปแล้ว รวมถึงพี่รินที่มองมาทางฉันนิ่งเหมือนกัน "โต๊ะคุณณิชาอยู่ด้านขวามือนี้ครับ" "ขอบคุณค่ะ เอ่อ...ไม่ต้องเรียกณิชาว่าคุณก็ได้นะคะ" "ไม่ได้หรอกครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" "เอ่อ...แล้วพี่...คุณไคล์...." "นายเข้าประชุมครับ อีกสักพักถึงเสร็จครับ" "ค่ะ ^_^" ฉันมองเลขาพี่ไคโตะเดินออกไป จากนั้นจึงจัดการจัดโต๊ะทำงานของตัวเองที่อยู่ตรงหน้าโต๊ะพี่ไคโตะพร้อมกับวางของต่างๆ รวมถึงงาน ลืมส่งงานพี่พรไปเลยแฮะเรา เมื่อฉันคิดได้จึงรีบออกไปส่งงานพี่พรอีกครั้ง ตึก...ตึก...ตึก "พี่พรคะ" ฉันยื่นเอกสารบทความที่ได้ทำการเขียนเมื่อวานส่งให้พี่พรทันทีที่ไปถึงโต๊ะของเธอ "พี่นึกว่าน้องจะไม่สนใจซะอีกนะ" "ไม่ใช่นะคะ! " ฉันรีบปฏิเสธทันที "เดี๋ยวพี่จะตรวจทีหลัง น้องกลับไปได้แล้ว" "ค่ะ" "ณิชาพร! " "คะ? " "อย่าคิดว่ารู้จักกับคุณไคล์แล้วน้องจะสบายล่ะ เพราะยังไงน้องก็คือเด็กฝึกงาน และพี่ก็เป็นคนดูแลน้อง ถ้าทำตัวมีปัญหาน้องคงรู้นะคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น? " "ทราบค่ะ" ":-) " ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะเอาเอกสารงานที่พี่รินให้ตอนเช้าขึ้นมาทำและช่วงบ่ายก็จะได้ไปดูงานเบื้องหลังแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเลย ">. แกร๊ก! "ยิ้มอะไรคนเดียวครับ :-) " "เอ่อ....แหะๆๆ ^_^" ฉันที่ไม่รู้ว่าพี่ไคโตะมาตอนไหน ทำให้ต้องส่งยิ้มแห้งไปให้เขาทันที ก่อนที่จะหันกลับมาสนใจงานของตัวเองต่อ "หึ :-) " หลังจากที่นั่งทำงานอยู่นานฉันจึงเหลือบมองนาฬิกา ทำให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว และเมื่อเป็นดังนั้นฉันจึงเก็บของทันที แต่ก็แอบเหลือมองร่างสูงที่ยังคงก้มหน้าทำงานอยู่อย่างนั้น เวลาที่ได้เห็นใบหน้าจริงจังกับการทำงานของพี่ไคโตะ มันทำให้ฉันรู้สึกทึ่งมากเลยล่ะ เหมือนกับตอนที่เขาช่วยติวหนังสือให้ฉันในตอนนั้น บ้าจริง! นี่เราคิดถึงเรื่องพวกนั้นอีกแล้วสินะ.... "เอ่อ....คุณไคล์..." "หืม? " เมื่อเห็นว่าคิ้วที่ขมวดกันแน่นหันมามองฉันนิ่ง อะไรกันฉันก็เรียกชื่อเขาเหมือนคนอื่นทำไมต้องทำหน้านิ่งใส่ด้วยล่ะ "พี่ไคโตะคะ" ":-) " "ณิขอไปกินข้าวก่อนนะคะ" "เที่ยงแล้วเหรอ...." ดูเหมือนพี่เขาจะพึมพำเบาๆ แต่ฉันได้ยินเหอะ "นี่พี่ไม่ได้ดูนาฬิกาเลยหรือไงคะ! ถ้าเป็นแบบนี้เดี๋ยวก็เจ็บท้องอีกหรอก! " "......." "เอ่อ..." ฮือออ ทำไงดี ฉันเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย! "จำได้ด้วยสินะ :-) " "......." "ไปกินด้วยกัน พี่เสร็จงานแล้ว" "แต่ว่า...." "งั้นพี่ไม่กินดีกว่า เราไปกินเถอะ พี่จะทำงานต่อ" "ปะ...ไปด้วยกันก็ได้ค่ะ" พรึ่บ! "หึ :-) " ______________________ ?อิพี่น่าร๊ากกก ฝากติดตามด้วยนะคะ?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more