Begin Again ep.4 ประธานบริษัท

1335 Words

ตึกตัก...ตึกตัก... ตอนนี้หัวใจฉันกำลังเต้นแรงและเร็วมาก ผู้ชายตรงหน้าทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ ฉันรู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมาทันที คนที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะกลับมาเจอกันอีกได้ ถึงแม้จะผ่านไปเจ็ดปีแล้วก็ตาม เจ็ดปีที่เฝ้ารอมานานว่าจะได้เจอกับเขาอีกมั้ย "พี่ไคโตะ..." ตึก...ตึก...ตึก ในขณะที่ร่างสูงก้าวมาหาฉันทีละก้าวนั้น ฉันที่ยืนนิ่งอยู่ก็ไม่ได้ขยับไปไหน เพราะยังรู้สึกอึ้งกับคนตรงหน้าอยู่ ประธานบริษัท KT ก็คือพี่ไคโตะหรือคุณไคล์อย่างนั้นเหรอ.... "หึ :-) " "เอ่อ...นายครับ" "เอ่อ...ขอตัวก่อนนะคะ" หมับ! "จะรีบไปไหน หืมม? " ฉันจะรีบเดินกลับไปที่ลิฟต์ แต่อยู่ๆ ก็ถูกร่างสูงตรงหน้าของคว้าแขนไว้ก่อน ทำให้ฉันตกใจมากจนสลัดออก แต่ว่าพี่ไคโตะจับฉันแน่นเกินไปน่ะสิ พรึ่บ! หมับ! "คิดถึง" ตึกตัก...ตึกตัก... ร่างสูงทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นคือเขาสวมกอดฉันโดยไม่ทันตั้งตัวและยังพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ฉันถึงกับต้องกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ แต่ต้องพยายามไว้ "พะ...พี่..." ............................. Kyle Part "นายครับ" ร่างสูงไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เลขาคนสนิทเขาพูดเลย เพราะตอนนี้เขาสนใจร่างบางที่โดนเขากอดมากกว่า และถึงแม้ว่าตอนนี้ที่ทำงานของเขาพนักงานบางคนยังไม่กลับ แต่เขากลับสนไม่ พรึ่บ! ก่อนที่จะค่อยๆ ผละอ้อมกอดออกจากร่างบางที่มองผมนิ่ง แต่ผมรู้ดีว่าแววตาของเธอตอนนี้ไม่นิ่งเหมือนกับภายนอกของเธอเลย หมับ! ติ้ง! ก่อนที่ผมจะจับมือร่างบางแล้วพาเธอเข้าไปในลิฟต์ "นายครับ! " ตอนนี้เราสองคนอยู่ด้วยกันในลิฟต์ส่วนตัวของผมเรียบร้อยแล้ว แต่ผมก็ยังคงไม่ปล่อยมือเธอเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าเธอพยายามจะแกะมือผมออกก็ตาม "เอ่อ...ปล่อยมือก่อนได้มั้ยคะ" "ไม่" "พี่ไคโตะ! " "หืม :-) " "เอ่อ...ขอโทษค่ะคุณไคล์" เด็กน้อยของเขาโตขึ้นมากแล้วสินะ... "จำพี่ชายไม่ได้เหรอครับน้องณิชา" ">.Kyle Part End ............................. ตึก...ตึก...ตึก เมื่อวานหลังจากกลับจากที่ทำงาน ฉันก็คิดแต่เรื่องของพี่ไคโตะตลอดเวลาเลย นานมากแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกันอีกเลยและฉันก็คิดด้วยว่าเราสองคนคงไม่มีทางได้มาเจอกันอีกแล้ว แต่ว่ามันกลับไม่เป็นอย่างที่เคยคิด เพราะเขาเป็นผู้บริหารของ KT ซึ่งฉันฝึกงานอยู่ยังไงล่ะ "เฮ้อออ..." แล้วถ้าเจอกันฉันจะทำยังไงล่ะ เมื่อวานจะมีใครบ้างที่เห็นเขากอดฉันนะ ฉันก็ไม่ได้สังเกตด้วยสิ เพราะมัวแต่ตื่นตะลึงกับร่างสูงอยู่ คิดถึง.... คิดถึง.... "ไม่คิดๆๆ " ฉันควรเลิกคิดถึงมันได้แล้วสิ แต่ทำไมคำคำนี้ถึงอยู่ในหัวฉันตลอดด้วยนะ พี่ไคโตะกับฉันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ไม่มีทาง เพราะฉะนั้นฉันควรตั้งใจฝึกงานซะ หมับ! "ณิชาเป็นอะไร ทำไมยังไม่เข้าไปล่ะ" "อ่อ เอ่อ...ฉันรอพวกเธอสองคนน่ะ เราไปกันเถอะ ^_^" ฉันรีบปรับสีหน้าทันทีที่เจอเพื่อนร่วมฝึกทั้งสองคน ก่อนที่เราสามคนจะเดินเข้าไปข้างใน "เมื่อวานเป็นยังไงบ้าง" "กว่าจะเสร็จ" ฉันบอกแพมที่ถามเรื่องงานเมื่อวานของฉัน "สู้ๆ นะ ฉันคิดว่ายังไงเธอต้องทำได้" "ฉันก็เหมือนกัน" "ขอบใจมากนะ ^_^" ติ้ง! "นั่นไงล่ะ มาแล้ว" "$-#'+" พอมาถึงที่ทำงาน ฉันก็ได้ยินเสียงซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้ แล้วพวกพี่ๆ พนักงานต่างก็มองฉันแล้วก็หันไปพูดคุยกันอีกครั้งหนึ่ง และฉันก็พอรู้นะว่าคงเป็นเรื่องเมื่อวานแน่ๆ แต่ทำไมถึงมีคนรู้เยอะขนาดนี้ล่ะ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นคนที่นี่เหลือไม่กี่คนเองที่อยู่ทำงานต่อน่ะ เฮ้อออ.... "ทำไมพวกพี่ๆ เขามองเธอแปลกๆล่ะ ณิชา" แพมถามฉัน "นั่นสิ เธอไปทำอะไรมาเหรอ หรือว่า..." คริสสบตาฉันนิ่ง "เอ่อ..." แต่ก่อนที่ฉันจะได้ตอบอะไร พี่รินที่เข้ามาใหม่ก็เดินมาเรียกฉันทันที "สวัสดีค่ะพี่ริน" "น้องณิชาคะ" "คะ? " "พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ตามพี่มาหน่อยสิ" "เอ่อ...ค่ะ" "ไปเถอะ" "เจอกันตอนเที่ยงนะ" "อืม" หลังจากที่นัดแนะกับเพื่อนทั้งสองคนแล้ว ฉันก็เดินตามพี่รินไปที่ห้องของเธอทันที เรื่องอะไรกันนะ.... _ ______________________ ฝากติดตามด้วยนะคะ ?✌️

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more