Begin Again ep.3 เริ่มงานวันแรก

1210 Words

"น้องคะเอาเอกสารพวกนี้ไปวางไว้ที่ห้องประชุมชั้น 18 ให้พี่ด้วยนะ รีบหน่อยนะ" "ได้ค่ะ! " "น้องคนนั้นน่ะ ไปถ่ายเอกสารชุดนี้ให้พี่หน่อยค่ะ ขอ 5 ชุดนะ" "ค่ะ! " ตึกตึกตึก.... ฉันรีบเดินไปรับเอกสารจากพี่ที่ให้ฉันไปถ่ายให้ ก่อนที่จะรีบเอาเอกสารอีกชุดหนึ่งที่ได้จากพี่เลี้ยงของฉันไปไว้ในห้องประชุม ตั้งแต่เช้ามานี้ฉันก็ได้เริ่มงานจริงๆแล้ว และก็แอบเห็นเพื่อนอีกสองคนด้วยนะที่เป็นเหมือนฉัน ก็คือช่วยงานพวกเอกสารต่างๆ แต่ว่าเราสามคนก็จะอยู่กันคนละโซนของห้องทำงาน "รอด้วยค่ะ! " ฉันรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์ทันที เมื่อเห็นว่าลิฟต์กำลังจะปิดลง แต่เหมือนจะได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลังของฉันนะ แต่ไม่ทันแล้วล่ะ ฉันเข้ามาในนี้แล้ว "เฮ้อออ เกือบไม่ทันซะแล้ว" ตอนนี้ฉันได้แต่หอบถอนหายใจด้วยความเหนื่อยเพราะเร่งรีบมาก เพราะว่าวันนี้เหมือนฉันจะได้ยินมาว่าจะมีประชุมใหญ่และก็จะมีประธานบริษัทมาด้วย ซึ่งฉันก็ยังไม่เคยเห็นเลยแฮะ ติ้ง! เสียงลิฟต์เปิดออกพร้อมกับร่างบางที่เร่งรีบเอาเอกสารไปไว้ในห้องประชุม ทำให้ไม่ได้หันไปมองคนข้างในลิฟต์ที่มองเธอนิ่งไป แต่กลับปรากฏรอยยิ้มออกมาทันทีโดยที่เธอไม่รู้ตัว ............................. พรึ่บ! พรึ่บ! "เป็นยังบ้างณิชา ฉันกับคริสเป็นห่วงเธอแทบแย่" "......." ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งมองจานข้าวอยู่อย่างั้น เพราะยังคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าอยู่เลย ไม่น่าเลยเรา "ฉันว่าเรื่องลิฟต์อะไรนั่นก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย" แพมบ่น "ฉันลืมไปจริงๆ แหละ เฮ้ออ" "เอาน่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว อีกอย่างท่านประธานก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอสักหน่อย จริงมั้ย" "ก็คงงั้น" "อย่าคิดมาก" "จะพยายามนะ" "ว่าแต่ตั้งแต่ที่พวกเราเข้ามาบริษัทมายังไม่เคยเห็นคุณไคล์เลยว่ามั้ย? " อยู่ๆ แพมก็พูดชื่อเจ้าของบริษัทขึ้นมา "......." "ฉันอยากเจอตัวเขาจริงๆ สักครั้งอ่ะ พวกเธอก็เหมือนกันใช่มั้ย ^_^" "อืม/อืม" ทั้งฉันกับคริสพูดขึ้นพร้อมกัน ใครบ้างล่ะนะที่จะไม่อยากเจอคนที่เก่งขนาดนี้ อีกทั้งฉันได้ยินมาว่าเขาอายุยังน้อยอยู่เลย แต่สามารถสร้างบริษัทที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้ น่านับถือจริงไม่ "หวังว่าจะได้เจอนะ แต่เอ๊ะ! เหมือนเธอจะเจอมาแล้วนี่นา ใช่มั้ยณิชา ฮ่าฮ่าฮ่า" จริงด้วยสิ "........" "เธอเห็นหน้าเขามั้ย หน้าตาเป็นยังไงแล้วเขาพูดอะไรบ้าง? " ฉันส่ายหน้าให้กับแพมทันที ก่อนที่ทั้งสองจะมองฉันอย่างประหลาด "เป็นไปได้ยังไง ก็พวกเธออยู่ในลิฟต์เดียวกันไม่ใช่เหรอ ลิฟต์ส่วนตัวท่านประธานน่ะ" "ก็ใช่ แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้มองอะไรเลยนะ แหะๆๆ " "กรี๊ดดด เธอนี่นะ! โธ่ๆๆ ณิชา! " "^_^" ฉันยิ้มแห้งส่งไปให้ทั้งสองคนทันที ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่นาว่าเป็นลิฟต์ของประธานบริษัท เพราะมัวแต่สนใจเอกสารมากกว่า "กินข้าวเถอะณิชา" คริสเป็นคนบอกฉันแทน "ไม่อยากกินแล้วอ่ะ ขอตัวก่อนนะ" "เอ้า! ไม่กินจริงๆ เหรอ" "อืม ฉันยังมีงานต้องทำต่ออีกน่ะ" "งานอะไรเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นได้ทำอะไรเลยล่ะ นอกจากถ่ายเอกสารแล้วก็ศึกษางานที่กองโฆษณา จริงมั้ยคริส" "ใช่ เธอได้งานอะไรเหรอ? " "เขียนบทความน่ะ ฉันไปก่อนล่ะ" "อืมๆ " พรึ่บ! ฉันกลับไปทำงานที่ห้องทันที เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อเช้าจิตใจฉันก็ไม่อยู่กับตัวแล้ว อีกอย่างตอนนี้ฉันยังมีงานที่ต้องทำอีกที่พี่พรให้ฉันมาก็คือ เขียนบทความนั่นเองแล้วอีกอย่างคือต้องส่งให้พี่เขาพรุ่งนี้ แต่ทำไมฉันถึงได้ทำคนเดียวล่ะ หรือว่าพี่เขายังไม่เจอสองคนนั้น ฉันต้องรีบทำแล้วล่ะนะ ตอนนี้ฉันก็มานั่งทำงานของตัวเอง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปกว่างานของฉันจะเสร็จ จึงรีบนำไปให้พี่พรดู แต่ว่ามันก็ต้องถูกแก้ไขอีกครั้ง จนตอนนี้ฉันผ่านการแก้ไขงานมาสามครั้งแล้วและตอนนี้มันก็เป็นเวลาเลิกงานแล้วด้วยสิ พี่ๆ พนักงานต่างทยอยกันกลับไป "เขียนใหม่นะคะน้องณิชา พี่ว่าคำที่ใช้เขียนยังไม่ถูกสักเท่าไหร่ อีกอย่างบทความของน้องยังไม่น่าสนใจมากพอน่ะ" "ค่ะ" "พี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้อย่าลืมส่งงานพี่ล่ะ" "ค่ะพี่พร" พรึ่บ! หลังจากที่พี่พรและคนอื่นๆ กลับไปแล้ว จึงเหลือคนไม่กี่คนในแผนกของฉัน ส่วนเพื่อนทั้งสองคนนั้นก็กลับก่อนไปแล้วเหมือนว่าพวกเธอสองคนมีนัดเพื่อนก็ด้วยล่ะ "เฮ้อออ..." ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด ฉันทำงานได้สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เบอร์ที่ปรากฏเป็นครามนั่นเอง "ฮัลโหลคราม" (เธออยู่ไหน) "ฉันยังอยู่ที่บริษัทอยู่เลย มีอะไรหรือเปล่า" (ด้ากับฉันเรานัดทานข้าวกันน่ะ ณิชาจะมามั้ย?) "น่าจะไม่ได้ พวกเธอทานกันไปเลย เอาไว้เรานัดเจอกันวันหลังนะ" (อืม) "ฉันวางสายแล้วนะ" ติ้ด! โครกกก! หลังจากที่วางสายไป เสียงท้องฉันก็ร้องทันที ดีนะที่คนอยู่กันน้อย เฮ้อออ ข้าวเที่ยงฉันก็ไม่ได้กิน เมื่อเป็นอย่างนั้นฉันคิดว่าจะรีบทำงานให้เสร็จไปเลย เพราะจะได้ไม่ต้องกลับไปทำที่คอนโดอีก ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบเย็นมากแล้วและฉันก็เสร็จงานพอดี หวังว่างานเขียนแรกในการฝึกงานครั้งนี้จะผ่านไปด้วยดีนะ "เฮ้อออ กลับดีกว่า ^_^" กุกกัก! กุกกัก! ติ้ง! ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปที่ลิฟต์ แต่ว่าลิฟต์ด้านในสุดที่เปิดออกมานั้น ทำให้ฉันต้องตกใจและแปลกใจในทันที เพราะนั่นคือลิฟต์ของประธานบริษัทแล้วเขายังทำงานอยู่ที่นี่เหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ แต่ว่าทำไมเขาถึงลงมาชั้นนี้ล่ะ ไม่รู้ล่ะ ในเมื่อฉันไม่เคยเห็นหน้าเขา งั้นขอแอบดูหน่อยก็แล้วกัน คิคิคิ ตึกตึกตึก.... "ดูเหมือนว่าจะมีอะไรน่าสนใจแล้วสินะ" "ครับ? " "หึ :-) " ต้องเข้าไปใกล้อีกหน่อยสินะ ฉันไม่เห็นหน้าเลยอ่ะ แต่ดูจากแผ่นหลังและความสูงนั้นแล้ว ต้องดูดีมากแน่ๆ เลย แต่เอ๊ะ! ทำไมเราถึงอยากรู้ขนาดนี้เนี่ยณิชา... กึก! ด้วยความที่อยากเห็นหน้าเขามาก ฉันเลยเผลอเดินเสียงดังไปหน่อย ทำให้คนตรงหน้าฉันที่กำลังเดินอยู่นั้น หยุดชะงักทันทีก่อนที่เขาจะหันมาและนั่นทำให้ฉันได้เห็นใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างชัดเจน ตึกตัก....ตึกตัก... __________________________ คอมเมนต์กันมาได้น๊าา? ฝากติดตามด้วยจ้าา??

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more