กักขังรักวิศวะเลว

ตอนที่1 โดดเดี่ยว ณ บ้านหลังใหญ่ใจกลางทำเลทองที่ต้องเป็นผู้มีเงินเท่านั้นถึงจะได้มาอยู่ที่แถวนี้ บ้านหลังนี้ประดับประดาไปด้วยสิ่งของหรูหรามากมายแต่ทว่าสำหรับเด็กชายวัยแปดขวบกับรู้สึกว่าที่นี่มันอ้างว้างและโดดเดี่ยวที่สุดในหัวใจ ใบหน้าหล่อเหลาตั้งแต่เยาว์วัยนั่งทำหน้าไร้ความรู้สึกชุดที่ใส่ยังคงเป็นชุดสีดำเพื่อแสดงความอาลัยอยู่ “คุณชายคะ ได้เวลาทานข้าวแล้วค่ะ”เสียงแม่บ้านอย่างกมลเอ่ยบอกคุณชายของตัวเองด้วยใบหน้าสงสารจับใจเพราะคุณชายน้อยของเธอต้องสูญเสียมารดาในอายุเพียงเท่านี้ “.....”สายลมยังคงเงียบ ปกติแล้วเด็กชายไม่ใช่คนนิ่งเย็นชาแบบนี้นับแต่ที่มารดาของเด็กชายตายไปสายลมก็ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา “คุณชาย?” “ออกไป!”ถึงแม้จะอายุเพียงแปดขวบแต่ทว่าคำพูดรวมถึงบุคลิกก็ดูเกินวัยไม่น้อยเลย “ถ้างั้นพี่กมลเอาวางไว้ตรงนี้นะคะ”กมลรู้ดีว่าเซ้าซี้คุณชายของเธอได้ไม่มากหรอก พอวางอาหารกลางวันเอาไว้ก็เดินออกไปจากห้องแห่งนี้ทันที สายลมก้มหน้าลงก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ไม่มีวันไหนเลยที่เขาทำใจการจากไปของมารดาได้ สายลมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านเขาเป็นลูกชายเวหา ประธานบริษัทด้านอสังหาริมทรัพย์และธุรกิจอื่นๆ ส่วนมารดาเป็นลูกนายทหารยศใหญ่ที่ผ่านมาครอบครัวของเขามีความสุขเหมือนครอบครัวอื่นๆ จนกระทั่งไม่กี่วันที่ผ่านมาความสุขของเด็กชายก็หายไป มารดาของเขาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุการสูญเสียที่ไม่ทันได้เตรียมใจมันทำให้เด็กชายเสียใจไม่น้อยเลย “ทำไมแม่ต้องทิ้งผมไปด้วย ทำไมกันครับ”มือเล็กจับกรอบรูปครอบครัวด้วยความคิดถึง ไม่มีอีกแล้วภาพครอบครัวที่เคยมี ในระหว่างที่เด็กชายกำลังรู้สึกแย่อยู่จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียใครเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยิน “พ่อจ๋า อันนี้ดอกอะไร” “ดอกแก้วไง วันใหม่จำไม่ได้หรือลูกที่บ้านเก่าพ่อก็เคยปลูกไว้”เด็กหญิงตัวน้อยส่ายหน้าก่อนจะยิ้มร่าออกมา “หอมจัง วันใหม่ชอบกลิ่นนี้” “อย่าเด็ดนะลูก ไม่ใช่ของเรา” “จ๊ะ”วันใหม่ช่วยงานบิดาที่กำลังตัดตกแต่งกิ่งใหม่ให้กับบ้านหลังใหญ่หลังนี้อยู่ คนตัวเล็กเพิ่งเคยมาที่นี่เพราะก่อนหน้าเธออยู่กับมารดาแต่ตอนนี้เป็นช่วงที่เธอปิดเทอมมารดาจึงให้มาอยู่กับพ่อก่อนเพราะท่านทำงานไม่มีใครคอยดูแลอยู่ที่บ้าน แม่ของวันใหม่ทำงานโรงงานส่วนพ่อของเธอมาทำงานให้กับท่านเวหา เขาเป็นคนขับรถเป็นคนสวนทำงานทั่วไปตามเจ้านายสั่ง “วันใหม่อย่าเดินไปทั่วนะ ไปอยู่ในครัวหรือไม่ก็อยู่ในห้องของพ่อ” “จ๊ะพ่อ”เพราะบิดาของเธอต้องไปรับคุณหญิงวิไล ย่าของสายลมนั่นเอง วันใหม่ไม่ได้ดื้อแต่อย่างใดเธออยู่ในครัวคอยช่วยงานแม่บ้านคนอื่น เธอมาอยู่ที่นี่ได้สองวันแล้วไม่เคยสร้างปัญหาให้กับบิดาเลย “วันใหม่พี่ใช้อะไรหน่อยได้ไหม”นิดหน่อยแม่บ้านอีกคนพูดขึ้น “ได้จ๊ะ พี่นิดจะใช้อะไรหนูก็บอกได้เลยนะ” “ช่วยเก็บผ้าหลังบ้านได้ไหม พอดีพี่ต้องรีบทำความสะอาดห้องรับแขกค่ะ คุณย่าของคุณสายลมจะมาพักที่นี่สักระยะหนึ่ง” “ได้สิจ๊ะ”วันใหม่รีบลุกขึ้นไปทำตามที่พี่นิดหน่อยไหว้วาน เพราะตอนนี้ฝนทำท่าจะตดีจึงกลัวว่าจะเก็บไม่ทัน “ลมแรงจังตอนเย็นฝนตกแน่ๆ”เด็กหญิงตัวเล็กพูดพึมพำก่อนจะรีบเอาเสื้อผ้าที่ตากใส่ตระกร้าเพื่อที่จะทำเอาไว้ในห้องรอรีด เพราะลมแรงทำให้ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งปลิวไปตามลมเกาะอยู่ที่กิ่งไม้ต้นมะม่วงหลังบ้าน “สูงจัง”เธอพูดขึ้นก่อนจะมองหาทางเอาผ้าที่ปลิวลงมา เธอรู้มาว่าเสื้อผ้าของเจ้านายในบ้านหลังนี้มีราคาไม่น้อยเลยถ้าหายหรือพังคงเป็นเรื่องไม่ดีมากนัก เด็กหญิงจึงพยายามปีนต้นไม้เพื่อที่จะขึ้นไปเก็บ ดีที่ไม่สูงมากแต่สำหรับเด็กแปดขวบก็ยังดูสูงอยู่ดี “ทำไรน่ะ!”เสียงที่เอ่ยทักทำให้วันใหม่ก้มหน้าไปมองก่อนจะเบิกตาโพลงกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจทำให้เธอเผลอพลาดตกต้นไม้ลงมา ตุบ! “โอ๊ยยยย”คนตัวเล็กร้องเจ็บก่อนจะเงยหน้าพอเห็นเด็กหนุ่มยังยืนมองอยู่ด้วยใบหน้านิ่งๆ วันใหม่ก็ร้องไห้ออกมาทันที “ฮึกฮือ” “ร้องทำไม? เจ็บเหรอ?”สายลมถามออกไปด้วยหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน “เจ็บสิ วันใหม่ตกต้นไม้นะ” “ไม่เห็นสูงตรงไหน”เขาพูดบอกมองดูก็ไม่น่าจะเจ็บมาก “สูง” “แล้วปีนทำไม” “วันใหม่จะเอาผ้า”เธอชี้นิ้วไปที่กิ่งไม้ที่มีผ้าติดอยู่ “ให้คนโตมาเอาสิ โง่เหรอ”เด็กหญิงตัวน้อยที่ถูกด่าว่าโง่ทำหน้าบึ้งตึงทันที “ไม่ได้โง่นะ วันใหม่สอบได้คะแนนดีจะตายไป” “หึ เหรอ”สายลมนึกขำกับท่าทีของผู้หญิงคนตรงหน้านี้ที่ดูไม่พอใจเขาอยู่ไม่น้อยเลย “แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง” “วันใหม่มาอยู่กับพ่อช่วงปิดเทอมว่าแต่นายเป็นใคร” “ลูกชายเจ้าของบ้านหลังนี้ไง” “เอ่อ คุณสายลมเหรอ”เธอได้ยินพ่อบอกแต่ไม่เคยเห็นหน้าสักที “อืม เธออายุเท่าไหร่?” “8 ขวบแล้ว” “ก็เท่ากันแต่ทำไมเธอเตี้ยแบบนี้” “เอ๊ะ ทำไมต้องมาว่า”เด็กหญิงทำหน้าปั้นปึงใส่ท่าทางของเธอทำให้เด็กชายหัวเราะในลำคอออกมา เขาเห็นตั้งแต่เธอปีนต้นไม้แล้วจึงเดินออกมาดู ตัวก็เตี้ยยังไม่เจียมอีก “พูดเรื่องจริง” “ชิ คอยดูนะวันใหม่จะสูงกว่าคุณชาย” “คุณชาย ทำไมเรียกแบบนี้” “ก็ทุกคนเรียกแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”สายลมไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากถอนหายใจก่อนจะเดินไปยังสวนดอกไม้ที่มารดาของเขามักจะมาปลูก ท่าทางดูเศร้าๆ ของอีกฝ่ายทำให้วันใหม่อดที่จะมองไม่ได้ เธอรู้และได้ยินเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็รู้สึกเห็นใจผู้ชายคนนี้อยู่มาก เด็กหญิงเดินตามอีกฝ่ายไป ก่อนจะมองท่าทีของสายลม “คิดถึงแม่เหรอ” “อืม” “แม่คุณชายไม่ได้ไปไหนไกลหรอก อยู่ตรงนี้ของคุณชายไง” “ตรงไหน”สายลมหัวหน้ากลับมาถามวันใหม่จึงยกมือขึ้นมาวางที่หน้าอกของคนตัวสูงกว่า “ตรงนี้ไง คุณแม่คุณชายยังอยู่ตรงนี้เสมอนะ” “โกหก” “ไม่ได้โกหกวันใหม่พูดจริงๆ ถึงแม้คุณแม่คุณชายจะไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วแต่ท่านก็ยังอยู่ในความทรงจำอยู่ในหัวใจเรานะ”สายลมนิ่งไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกแต่ทว่าคำพูดของผู้หญิงข้างๆ มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมา ถึงแม้จะมีหลายอย่างที่เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นก็ตาม พอได้พูดคุยก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นกว่าช่วงแรกๆ ผ่านไปสักพัก “เป็นไงบ้างเจ้าลม ได้ข่าวว่าไม่ยอมกินอะไรเลยรึไงเรา”เพราะได้ยินคำบอกของลูกชายทำให้คุณย่าวิไลมาที่นี่เพราะเป็นห่วงหลานชายอีกคนของเธอ ย่าวิไลมีลูกชายสองคนและก็มีหลานทั้งสองคนเลย หลานชายอีกคนของเธอคือคิง รายนั้นอายุมากกว่าหลานชายคนนี้อยู่สามสี่ปีเห็นจะได้ “เฮ้อ มานี่มาลูกมา มาให้ย่ากอดหน่อย”สายลมนิ่งแต่ก็ยอมให้ผู้เป็นย่ากอด เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจอีกครั้งจนน้ำตาไหลออกมา ถึงอย่างไรสายลมก็ยังเป็นแค่เด็กคนนึงที่ยังยอมรับการสูญเสียไม่ได้ ต่อให้จะดูนิ่งเหมือนผู้ใหญ่แต่ความรู้สึกก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี อีกวันผ่านไป “ทำอะไรอยู่?”สายลมได้ยินเสียงของวันใหม่อยู่บริเวณสวนดอกไม้เลยเดินมาหา “อุ้ยตกใจหมดเลยคุณชาย” “เกินไป” “ก็มาเงียบๆ แบบนี้เป็นใครก็ตกใจ” “แล้วทำอะไรอยู่” “วันใหม่ถอนหญ้าไง คุณพ่อไม่อยู่เลยเบื่อๆ ไม่มีเพื่อนเล่นเลย” “เหรอ มาเล่นกับฉันดิ” “หืม คุณชายชวนวันใหม่เล่นเหรอ เล่นอะไร” “อืม ฉันมีรถแข่งนะ มีของเล่นเยอะด้วย” “แบบนั้นไม่เอาอ่ะ วันใหม่เป็นผู้หญิงไม่ชอบเล่น” “งั้นจะอยากเล่นอะไร” “อืม ขายของไหม วันใหม่เป็นแม่ค้าคุณชายเป็นคนซื้อ” “ไร้สาระ”ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ทว่าเด็กชายก็ต้องมาเล่นด้วยอยู่ดี มันเป็นการเล่นที่ไร้สาระมากสำหรับเขาแต่ทว่าก็น่าสนุกเหมือนกัน