เวลาผ่านนานนับนาทีกว่าร่างบางจะหาเสียงตัวเองเจอ เธอนิ่งอึ้ง ตั้งตัวไม่ทัน เผลอหลุดสีหน้าตื่นตระหนก แต่เพียงแวบเดียวก่อนกลบเกลื่อนด้วยการลุกขึ้นยืน
“ฉะ ฉันขอตัวไปอาบน้ำให้น้องภีร์ก่อนนะคะ” คิดหนีแบบดื้อ ๆ เลยนี่แหละ “ถ้าคุณจะดื่มกาแฟ เชิญด้านนั้นได้เลยนะคะ ฉันขอตัวก่อน”
ถ้าไม่คำนึงถึงมารยาทชมจันทร์อาจไล่แดนรบกลับไปแล้ว แต่ในเมื่อไล่ไม่ได้ งั้นหนีขึ้นบ้านเลยแล้วกัน เขาไปเมื่อไหร่ค่อยลงมา
ชายหนุ่มมองตามร่างบางหายลับเข้าประตูหลังร้านไป ดวงตาคมหรี่ลง เธอจงใจหลบเลี่ยงเขาอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่าเรื่องนั้น… มีมูลความจริงแน่
เขาหลุบตามองสมุดวาดภาพบนโต๊ะ ความรู้สึกประหลาดแสนอธิบายยากผุดเข้ามาในหัวใจ
ถ้าหากเด็กนั่นเป็นลูกของเขาจริง ๆ เขาควรทำยังไงต่อไปดี…
.
.
.
สองวันแล้วนับตั้งแต่แดนรบมาที่ร้านและถามประโยคนั้นกับชมจันทร์ เธอรู้ว่าไม่มีทางหลบเลี่ยงเขาไปได้ตลอด เธอรู้… ว่าสักวันมันจะต้องมาถึง
