[นายว่ายังไงนะ… คุณชมจันทร์ยอมรับแล้วงั้นเหรอ?]
“อืม นายรีบเคลียร์งานทั้งนั้นแล้วมาที่นี่ให้เร็วที่สุด มีเอกสารที่ต้องจัดการอีกหลายอย่าง ฉันอยากรีบเคลียร์เรื่องรับรองบุตรให้เร็วที่สุด” หลังจากกลับมาถึงบ้านแดนรบรีบโทรหากวินน์ทันที แม้ว่าเวลานี้จะสี่ทุ่มกว่าแล้วก็ตาม
[เธอยอมให้นายเซ็นรับรองบุตรด้วยเหรอ เดี๋ยวนะ นี่นายไปทำอีท่าไหน ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงยอมใจอ่อนได้ล่ะ ก่อนหน้านี้นายยังบ่นอยู่เลยไม่ใช่เหรอว่าเธอใจแข็งไม่ยอมคุยกับนายน่ะ]
“เรื่องนั้น… คิดว่าคงเป็นเพราะรภีร์”
[…]
“เด็กคนนั้นเฝ้ารอฉันมาโดยตลอด ฉันปล่อยให้ลูกต้องเกิดและเติบโตมาโดยไม่มีพ่อคอยปกป้องดูแล ฉันสูญเสียช่วงเวลาที่ดีที่สุดไปแล้ว ฉันจะไม่รอช้าปล่อยเวลาให้มันสูญเปล่าไปอีก”
กวินน์ถอนหายใจ เขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของแดนรบ ที่ผ่านมาผู้ชายคนนี้ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่เรื่องมีลูกเลย แม้แต่จะหาแฟนสักคนยังไม่เ
