Unconscious เผลอใจรัก!

Unconscious เผลอใจรัก! Writer : Aile'N บทนำ "อืม.. อ๊ะ!? ซี้ดด.." เสียงครางฮืมฮัมเล็ดลอดออกมาแผ่วจากคนบนเตียงก่อนที่ท้ายเสียงจะเพิ่มระดับความดังขึ้นอีกเท่าตัว เมื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติไปของร่างกายที่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้หนักอึ้งและเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งตัวแบบนี้ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ต้องลืมตาขึ้นเผชิญหน้ากับความจริงในวินาทีต่อมา.. ดวงตากลมโตสีน้ำตาลที่นัยน์ตายังคงพร่ามัวเพราะเพิ่งตื่นจากนิทรากวาดมองไปรอบห้องอย่างช้าๆ ก่อนจะเลื่อนไปสะดุดกับอะไรอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่หน้ากระจก กลไกของระบบประสาทสั่งงานให้ดวงตาพร่ามัวต้องเร่งปรับความคมชัดขึ้นโดยอัตโนมัติเพื่อจะได้เพ่งมองสิ่งนั้นชัดๆ ให้หายสงสัย "นะ.. นาย!?" เสียงแหบเพราะลำคอแห้งผากครางแผ่วออกมาด้วยความตกใจ เมื่อความเคลื่อนไหวนั้นที่มองเห็นชัดๆ ในนาทีต่อมาเป็นผู้ชายร่างสูงโปร่ง เปลือยท่อนบนกำลังยืนเช็ดตัวอยู่หน้ากระจก โดยทั้งเนื้อทั้งตัวนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดท่อนล่างไว้เท่านั้น! และสิ่งที่ทำให้คนมองตกใจแทบสิ้นสติก็คือภาพที่สะท้อนใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงนั้นผ่านกระจก! มันบอกว่าคนตรงหน้าคือคนรู้จักที่เธอค่อนข้างจะไม่ถูกชะตาด้วยสุดๆ สภาพของเขาทำให้เธอต้องหวนกลับมาสำรวจสภาพของตนเอง และก็ต้องช็อกตาค้างไปอีกเพราะนอกจากผ้าห่มผืนใหญ่ผืนเดียวแล้วร่างกายของเธอก็ไม่เหลืออะไรไว้ปกปิดอีกเลย! ร่างกายมีอาการปวดระบมเหมือนถูกใช้งานอย่างหนัก ซ้ำสภาพแวดล้อมที่ดันมาอยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ มันชัดเจนเกินร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น!!? "ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ.. หรือจะนอนต่อก็ตามใจ แต่ฉันจะไปแล้ว" ใครคนนั้นมองผ่านกระจกมายังร่างบนเตียงก่อนเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างปกติ ผิดกับคนฟังที่เริ่มจะสติแตกเพราะจำไม่ได้ว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง!? "ฉะ ฉัน.. กับนาย?" น้ำเสียงแหบพร่าครางถามแผ่วเบาแทบจะไม่เล็ดลอดออกมาจากลำคอ ใบหน้าขาวซีดเผือดไร้สีเลือด และเริ่มหอบหายใจแรงขึ้นในขณะที่ดวงตากลมโตลอกแลกไม่อยู่นิ่ง เป็นอาการของคนตื่นตระหนกตกใจชนิดรุนแรงแบบที่คนมองจับอาการออกในทันทีจึงหมุนตัวมาหากันตรงๆ "หืม? อย่าบอกนะ.. ว่าเธอจำอะไรไม่ได้?" ตาคมหรี่มองหน้าคนฟังเหมือนจับผิดระคนแปลกใจ แม้อาการที่ร่างบางนั้นแสดงออกจะบอกได้ดีทุกอย่างว่าเธอจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง "จะ.. จำไม่.. นายทำอะไรฉันห้ะไอ้บ้า!?" มือเรียวยกขึ้นกุมขมับพลางส่ายหน้าไปมาเพราะนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กับผู้ชายคนนี้ได้ พอคิดไม่ออกก็เลยเหวี่ยงออกมาด้วยความอดกลั้น ไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไงดีแล้วในเวลานี้ แต่คงไม่มีทางรู้สึกดีแน่ๆ ที่ต้องมาเสียตัวให้คนที่ตนเองเกลียดขี้หน้าแบบนี้! "เอ้าๆ ไหงพูดงั้นล่ะ.. เธอเป็นคนเริ่มเองทุกอย่างนะ ไม่ใช่ฉัน" ดวงตาสีอำพันมองเหยียดก่อนแสยะยิ้มร้ายออกมา เมื่อคืนเขาก็แอบคิดอยู่อ่านะว่าเช้ามาเธอและเขาจะเป็นอย่างไร ปกติก็ไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไร แต่ก็อย่างที่บอกว่าคนเริ่มทุกอย่างมันคือคนที่กำลังแยกเขี้ยวจ้องจะประทุษร้ายใส่เขาทั้งที่ยังเอาตัวเองไม่รอดอยู่ในขณะนี้ "สารเลว.. ฉันจะฆ่านาย!! อ๊ะ โอ้ย ซี้ดดด!!" ใครคนนั้นพยายามดันตัวลุกขึ้นจากเตียงหมายจะจู่โจมคนตัวสูงอย่างที่พูด แต่ก็ต้องล้มพับนอนแอ้งแม้งลงตามเดิมเพราะความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างกายจนน้ำตาเอ่อคลอ "หึหึ เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ" ร่างสูงหัวเราะเยาะคนอวดดีเบาๆ แต่ทว่ามันช่างเสียดแทงใจคนฟังทำให้ไฟแค้นมันประทุรุนแรงขึ้นไปอีก ยอมรับว่าเมื่อก่อนไม่ถูกชะตาเพราะความปากหมาของเขา แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียง ใบหน้า รอยยิ้ม หรืออะไรทั้งหมดในตัวผู้ชายคนนี้เธอก็เกลียดทั้งนั้น!! "โธ่โว้ย! ทำไมมันเจ็บแบบนี้เนี่ย!!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดสบถออกมาพลางเบ้หน้าด้วยความหัวเสียสุดขีด ไม่รู้ว่าเจ็บตัวหรือเจ็บใจมากกว่ากันถึงทำให้เธอเดือดดาลอยากจะหักคอใครคนนั้นให้ตายคามือได้ขนาดนี้! "ก็ดูเหมือนว่า.. จะเป็นครั้งแรก?" น้ำเสียงทุ้มฟังดูระรื่นกว่าปกติ สิ้นคำก็ปรายตามองมายังคนฟังแล้วยกยิ้มเย้ยอย่างคนเหนือกว่า เป็นเหตุให้ร่างบนเตียงคว้าหมอนโยนใส่โดยไม่ลังเล ไม่ว่าอะไรก็ดูขัดหูขัดตาน่าโมโหไปหมด เพราะเขาคนเดียว!! "แล้วมันทำไมห้ะ!?" เสียงหวานแว้ดออกมาอย่างใส่อารมณ์ ตากลมจ้องหน้าอีกคนเขม็งชนิดถ้าฆ่าให้ตายทางสายตาได้เขาคงจะไม่ได้ยืนกวนประสาทเธออยู่ตรงนี้แน่ "หอมหวานดี.. ฉันคงจำไปอีกนาน" คนตัวสูงไหวไหล่ยิ้มๆ ผิดคาดไปเหมือนกันที่ร่างบางยังเวอร์จิ้น ทั้งที่เที่ยวเก่ง แต่งตัวเก่ง และก็.. ยั่วเก่งซะขนาดนั้น ไม่คิดว่าจะซ่อนความบริสุทธิ์ไว้ท่ามกลางภาพลักษณ์เหล่านั้นได้อย่างแนบเนียน "ไอ้.. ไอ้.. ฮึ่ยย! หุบปากไปเลยนะ!! ทำไมต้องเป็นผู้ชายอย่างนายด้วยห้ะ!? ฉันเกลียดๆๆๆ ได้ยินมั้ยว่าเกลียด!!" คนบนเตียงทึ้งผมตัวเองอย่างบ้าคลั่งเหมือนโกรธแทบจะกระอักเลือดแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างนอกจากก่นด่าลมๆ แล้งๆ ที่ไม่ได้ระคายผิวคนฟังเลยแม้แต่น้อย! "หึ.. ยังๆ ฉันทำให้เธอเกลียดได้มากกว่านี้อีก.. ตัดสินตอนนี้ยังเร็วเกินไป" รอยยิ้มร้ายค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยือกเย็นจนคนมองรู้สึกใจหวิวๆ สิ้นคำร่างสูงนั้นก็เพิกเฉยต่อเธอหันกลับไปแต่งตัวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "กรอด.. จะไปไหนก็ไปเลยนะ.. ก่อนที่ฉันจะฆ่านาย!!" คนบนเตียงกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ ความโกรธของเธอมีพลังมากพอที่จะทำลายล้างทุกอย่างในห้องนี้ให้สิ้นซาก แต่ความเป็นจริงกลับทำได้แค่จ้องมองร่างนั้นด้วยความเคียดแค้นและก่นด่าจนคอแทบแตก มือขยำผ้าห่มก็แล้ว ขบกรามแน่นก็แล้ว ก็ยังไม่เห็นว่าความโมโหจะถูกบรรเทาลงเลยแม้แต่น้อย! "ลุกจากเตียงให้ได้เร็วๆ แล้วกัน เอาใจช่วย" ใครคนนั้นยังคงท้าทายคนฟังด้วยถ้อยคำกวนประสาท และเพิกเฉยต่อเธอได้อย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด! ไม่เคยมีใครทำให้เธอโกรธจนอยากจะฆ่าให้ตายด้วยมือตัวเองเท่าผู้ชายคนนี้มาก่อนเลยจริงๆ! "กรอดดดด.. สารเลว! สักวันฉันจะเอาเลือดหัวนายออก!!" ร่างบางคาดโทษเสียงกร้าว นัยน์ตาแววโรจน์ด้วยความมุ่งมั่น ไหล่เนียนสั่นสะท้านด้วยอารมณ์เกรี้ยวโกรธจนน่าหวั่นเกรง แต่ทว่าแทนที่คนมองจะนึกกลัวกลับยิ่งสนุกเมื่อเห็นเธอโกรธถึงขีดสุด "หึ ถ้าทำได้อ่านะ.. แต่วันนี้ฉันมีงาน คงไม่มีเวลาเล่นด้วย ไว้วันหลังแล้วกัน" เสียงทุ้มเย้ยออกมาเรียบๆ พลางยกนาฬิกาขึ้นมอง "เออ! ไม่ต้องรีบไปหรอก! เจออีกเมื่อไหร่นายได้ตายคาตีนฉันแน่!!" คนที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ขู่คำรามออกมาเสียงดัง แม้จะยังติดแหงกอยู่กับเตียงแต่ก็ยังมีแรงขู่ฟ่อๆ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขานึกสนุกได้ยังไง.. "ทำให้ได้อย่างที่โม้แล้วกัน" คนฟังหยามกลับจนวินาทีสุดท้าย แม้จะรู้ดีว่าร่างบางทำได้อย่างที่พูดแน่นอน แต่ก็อดกวนประสาทเธอไม่ได้ทุกครั้งที่เจอและดูเหมือนมันจะติดเป็นนิสัยไปเสียแล้ว.. ปัง! สิ้นคำถากถางคนเจ็บก็ถูกทอดทิ้งไว้ในห้องเพียงลำพังเหมือนถูกฟันแล้วทิ้ง! แล้วความโกรธจะไปอยู่ที่ไหน ก็มาสุมรวมกันอยู่ในอกรอวันระเบิดออกมายังไงล่ะ! "กรี๊ดดด!! ไอ้ปริ้นท์!! ฉันจะฆ่าแก!! ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!! ไอ้.. ไอ้.. @#$%&#@^ อ๊ะ! โอ้ย สะโพกฉัน T^T" .. .. .. ..