ทางด้านของบารอน เขานั่งกระหยิ่มอยู่ในห้องรับรองที่มันใหญ่เกือบเท่าบ้านของเขา ตอนที่อยู่ที่อิตาลี่นั้น ชายหนุ่มนึกถึงวัยเด็กที่มีฐานะยากจนข้นแค้นเป็นที่สุด เขาเติบโตมาจากชุมชนที่มีสิ่งแวดล้อมไม่ดีนัก เขากำพร้าทั้งบ่อและแม่เขาอยู่กับยาย ยายซึ่งเป็นแม่ของมัมนั้นเอง
บารอนเดินเข้ามามองตัวเองใกล้ๆ ภาพในวันนั้น เด็กผู้ชายผู้โหยหาแต่ความรัก เขาเฝ้าแต่แอบมองดูโดมินิกซ์ เขาแอบอิจฉาที่มีพร้อมทุกอย่าง และมีแต่คนเข้าหา
"ทำไมแกถึงโชคดีน่ะ ไอ้ดอม " บารอนกัดสันกรามตัวเองอย่างเจ็บแค้นน้ำใจ เขานึกถึงคนที่เขาหมายตานั้น ตอนนี้ได้แต่งงานกับไอ้โดมินิกซ์เป็นที่เรียยร้อยแล้ว
ก๊อกๆๆๆ !!!! เสียงเคาะเรียกนั้นทำให้บารอนหลุดออกมาจากพะวังก์ ชายหนุ่มเงยหน้าไปมองประตูหรูนั้นแล้วเดินไปเปิดประตู
"พี่บารอนค่ะ อลิลเองค่ะ " เสียงหวานนั้นเอ่ยขึ้น พร้อมกับร่างบางที่ยืนรออย่างใจจดใจจ่อ
"เอ้าน้องอลิล มีอะไรหรือเปล่า " เส
