รักร้ายๆนายเย็นชา

ออกอาการ

โยชินนั่งอยู่ที่ห้องภายในบ้านรับรองของวง สายตาและสีหน้าที่ดูเหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจทำให้เพื่อนร่วมวงนั้นมองหน้ากัน ฮิเดะและโดริมองหน้ากัน คิ้วเรียวขมวดเข้ากันนั้น

“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่านาย” เสียงหวานของหัวหน้าวงทำให้ร่างโปร่งของโยชินสะดุ้ง

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก” โยชินพยายามปรับสีหน้าแต่ทว่ามันก็ไม่สามารถปกปิดได้

“อย่าโกหกเลย มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ”

“ใช่สิโยชิน เราเพื่อนกันนะ” ฮิเดะเดินเข้ามานั่งข้างๆ

“รู้เรื่องที่ศศิกลับมาแล้วใช่ไหม” โยชินตัดสินใจปรึกษาเพื่อน

“อืม แล้วเป็นไงบ้าง”

“ก็โอเคนะ ” โยชินเอ่ยเสียงเรียบ

“เราว่ามันคงไม่โอเค ถ้าโยชินบอกว่าโอเค มีอะไรเล่าให้ฟังซิ” ฮิเดะมองรุ่นน้องด้วยความเป็นห่วง

“ศศิกลับมาขอคืนดีด้วย”

“อื้อ ก็ดีสิ นายจะได้มีแฟนกับเขาสักที” ฮิเดะเอ่ยด้วยท่าทางดีใจแทน

“แต่ทำไม ทำสีหน้าแบบนั้นนะ” ฮิเดะสังเกตหน้าเพื่อน ด้วยความห่วงใย

“ทำไมเราไม่ค่อยรู้สึกดีใจเลยหละ” โยชินถามเพื่อนตามตรง

“อ้าวแสดงว่าความรู้สึกเธอตอนนี้คือไม่เหมือนเดิมซะแล้วหละโยชิน” ฮิเดะบอกตามตรง

“แต่อีกใจก็รู้สึกดีนะที่เห็นศศิ กลับมายิ้มให้อีกครั้ง”

“อ้าวแบบนี้คืออะไร ” ฮิเดะเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ

“เอาเป็นว่า นายกลับไปคิดให้ดีนะว่า ยังเหมือนเดิมกับศศิไหม ” ฮิเดะให้คำปรึกษาในฐานะคนที่ประสบความสำเร็จมากสุดในชีวิตคู่ ซึ่งแฟนเขานั้นน่ารักเหลือคำบรรยาย

โยชินยิ้มให้เพื่อนทั้ง 2 คน แต่ความรู้สึกหดหู่มันยังคงอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจนี้ เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ มันเป็นตั้งแต่ ติดต่อเด็กแฟนคลับคนนั้นไม่ได้ เจ้าหล่อนปิดเครื่อง และไม่ติดต่อกลับมา ช่างเหอะ เป็นแค่คู่นอน ไม่มีเจ้าหล่อนหาคู่นอนใหม่ก็ได้ โยชินพยายามบอกตัวเอง

ตืดดดด ตืดดด ++++ เสียงมือถือเครื่องหรูดังขึ้น มันทำให้โยชินรีบหยิบมันขึ้นมาดู

“ศศิ !!” เขาอุทานเสียงเบา แล้วจำต้องกดรับสาย

“ฮัลโหล โยชิน ไปทานข้าวเย็นกันนะวันนี้”

“เอ่อ เรามีซ้อม”

“ซ้อมเสร็จ 4 โมงเย็นไม่ใช่เหรอ เราไป 6 โมงก็ได้ ”

“อืม ก็ได้ๆ”

โยชินเอ่ยเสียงเรียบ แล้วกดวางสายอย่างผิดหวังเล็กน้อย เมื่อถึงเวลา โยชินอาบน้ำแต่งตัวที่สตูแล้วนั่งรอศศิมารับ ในมือยังคงกดดู IG ของคนที่เขาเห็นว่าหายไปจากชีวิตเกือบเป็นอาทิตย์ และเมื่อมีการเคลื่อนไหว ดวงตาคมก็ลุกวางทันที

“หืม นึกว่าไปไหน ไปเที่ยวทะเลนั่นเอง” เขาเปรยออกมาพรางไถปลายนิ้วรูดดูไปเรื่อย ทันทีที่เห็นกรุ๊ปของเจ้าหล่อน ในใจเริ่มหงุดหงิดขึ้นเกือบจะทันที หนุ่มคนนั้นที่ไลน์มาคุยกับเด็กนั่นเขาจำได้ อ๋อ นี่คงไปสำราญกันมาจนฉ่ำหละสินะ สายตาคมจ้องมองอย่างตำหนิ ใบหน้าคมเข้มบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด

“น้องโยชินคะ คือว่าจะรับน้ำอะไรระหว่างรอไหมคะ” เสียงนั้นทำให้โยชินตาขวาง เขาหันไปทำหน้าบอกบุญไม่รับทันที

“ไม่กงไม่กินอะไรทั้งนั้น ไปๆไปให้พ้น” เขาหันไปทำเสียงเข้มส่ จนคนถามยืนงงเป็นไก่ตาแตก

“หึ ร่าน!!” ชายหนุ่มสบถออกมาโดยไม่ได้มองว่ามีคนเดินเข้ามา

“อะไรคะโยชิน ศศิได้ยินไม่ถนัด” ร่างเล็กเดินนวยนารถเข้าหา สายตามองเขาอย่างหวานเยิ้ม

“อ้าวศศิ มาตั้งแต่เมื่อไร” โยชินต้องปรับอารมณ์ทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่มานั้นเป็นใคร

“เพิ่งมาค่ะ ขอโทษนะคะที่ให้รอ”

“ไม่เป็นไรหรอก นิดหน่อยเอง” โยชินเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวออกข้างนอก

“ฟอดดดด!! ขอโทษนะคะที่มาช้า ศศิเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มโยชิน ทำเอาชายหนุ่มตกใจยืนงง ไม่คิดว่าศศิจะกล้า เพราะที่นี่ยังมีทีมงานอีกหลายคนยืนอยู่ใกล้ๆ

“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ” โยชินจำต้องรีบเดินออก เขาหูแดงเล็กน้อยเมื่อเดินขึ้นไปนั่งที่คนขับ เมื่อหันไปเห็นว่าศศิเดินเข้ามาเปิดประตูนั่งด้วยคิ้วเรียวขมวดเข้าหากินเล็กน้อย

“ขอศศิไปด้วยนะคะ ไม่ค่อยคุ้นทางค่ะ ไม่อยากขับ” หล่อนยิ้มอ่อยให้กับโยชิน มือเล็กเอื้อมไปจับมือโยชินเอาไว้แล้วบีบมันเบาๆ

“ขอโอกาสศศิอีกครั้งนะคะ” หล่อนขยับเข้าไกล้ พร้อมกับเบียดร่างของตัวเองเข้าหาเขา เขากลับยิ้มให้แล้วจับมือศศิออกเพื่อจะขับรถต่อ ศศิอมยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ว่าอะไร แบบนี้มันก็ไม่ยากที่หล่อนกับเขาจะกลับมาเหมือนเดิม

เมื่อไปถึงร้ายอาหารโยชินนั่งทานข้าวกันปกติ แต่มีบางครั้งที่เขากลับหลุดเหม่อลอยเล็กน้อย

“อาหารไม่อร่อยเหรอคะโยชิน”

“ป่าวหรอก ก็อร่อยดีนะ ศศิทานเยอะๆสิ” เขาเผลอตักอาหารให้กับศศิ เขายังติดครั้งเมื่อตอนคบกัน

“อื้อ ขอบคุณนะคะ โยชินน่ารักที่สุดเลย” ศศิยิ่งได้ใจ หล่อนยิ้มร่า พร้อมกับส่งสายตาเยิ้ม หล่อนแอบเอาปลายเท้าเขี่ยที่ขาเรียวของโยชินไปมาเบาๆ

“โยชินขา เสร็จแล้วศศิขอไปนอนเล่นที่ห้องโยชินนะคะ” สายตาจิกมองโยชินหวานเยิ้ม

“ได้สิ กำลังเหงาๆอยู่เลย” โยชินมองหน้าเจ้าหล่อนแล้วยิ้มให้

“อุ๊ย!! พี่โยชิน ไม่นึกเลยว่าจะเจอพี่ที่นี่” เสียงแหลมของเด็กสาวเดินแกมวิ่งเข้ามาหาโยชิน ศศิเงยหน้ามองเจ้าหล่อนอย่างเอาเรื่อง

“นี่น้องคะ ไม่ต้องจับมือพี่โยชินเขาก็ได้ค่ะ”

“ทำไมหละคะพี่ มากกว่านี้หนูก็เคยจับมาแล้วจริงไหมคะ” เด็กสาวคนนั้นเชิดหน้าใส่ โยชินทำหน้าเข้มแล้วส่งสายตาดุ

“น้องคะ”

“ค่ะๆ หนูไม่พูดแล้วก็ได้ วันไหนพี่เหงาโทรหาหนูนะคะ” เด็กสาวเฉี่ยวเปรี้ยวคนนั้นแกล้งส่งจูบให้โยชิน

โยชินแอบอมยิ้ม แต่ทว่าคนที่ยืนควันออกหูคือคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามนั้นเอง

“พวกเด็กนี่เป็นใครกันคะโยชิน”

“ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องใส่ใจ”

“แต่ไม่ใส่ใจไม่ได้ค่ะ หากเราจะกลับไปคบกันศศิไม่ยอมนะคะ”

“แต่ศศิอย่าลืมนะว่า โยชินไม่ใช่คนเดิมแล้ว หากจะกลับมาคบกันก็ต้องรับโยชินให้ได้” โยชินลุกพรวดแล้วลุกขึ้นเดินหนีไป เขาทิ้งให้ศศิยืนงงเป็นไก่ตาแตก โยชินก็ไม่เข้าใจตนเองเช่นกันว่าทำไมถึงได้อารมณ์เสีย เขารีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่อระงับอารมณ์

“นี่เธอเห็นยายญารินใส่ทูพีชมะ ดูๆ” เสียงนั้นทำให้โยชินหูผึ่ง เขาพยายามตั้งใจฟัง

“ไหนๆ หืม โคตรเซ็กซี่เลยอะ ตัวเล็กนิดเดียวนมนางโคตรใหญ่เลย”

“ในIG ไม่เห็นลงเลยรูปพวกนี้”

“จะลงอะไรหละ นางอายหนะสิ นี่เพื่อนๆที่เที่ยวส่งมาให้ดูหรอก” โยชินไม่รอช้าที่จะออกมาจากห้องน้ำ

“อุ๊ยว๊ายยย พี่โยชินจริงๆด้วยขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”

“ได้สิ แต่เมื่อกี้เมาส์ใครกันน๊า พี่อยากรู้”

“อ่อเพื่อนนะคะ แฟนคลับพี่โยชินเหมือนกัน คนนี้ค่ะ ๆ” ทันทีที่เห็นเพียงเสี้ยว เขาก็แน่ใจแล้วว่ามันใช่ ชายหนุ่มขบกรามแน่น แล้วรีบปรับสีหน้าเพื่อมอบรอยยิ้มให้กับแฟนคลับ ในใจอยากจับเด็กนั่นตีก้นเป็นที่สุด...>>>>>>