BEDEL +18

Rezzan. Şirketimiz tarafindan düzenlenen yemek davetinde yeni aldığımız çalışanlar dahili olmak üzere herkes lobiye gitmek için hazırlanıp yola çıkarak mekâna gittiler. Bende ona göre hazırlanırken Krem rengi bir pantolon ve siyah kolları kısa ama salaş bir gömlek giyerken 1.98 boyum açık tenime oldukça yakışmıştı. Tabi koyu mavi gözlerimde cabasıydı. Saçlarım simsiyah yeni duştan çıktığım için ıslaktı. Telefonum çalınca alıp bakmadan açtım aynadan kendime bakarken."Rezzan, gelmiyormusun oğlum? Lan herkes seni bekliyor!"Dedi Tunç. "Geliyorum ama fazla duramam bilmiş ol." "Lan şirket sana ait paşanın rahatlığına bakın ya!" "Oğlum, çizimler benden çıkıyorsa gerisi beni ilgilendirmez bile." "Alaz, bak baban duymasın Sağdıç, biliyorsun!"Dedi gözlerimi belerterek aynadan kendime baktım. "Karıştırma lan şunu!"Dedim delirmiştim yine. "Ama olacakları söylüyorum."Dedi haklıydı. Annem öldüğünden beri bütün hıncını benden alıyordu ve ön beş yaşından beri çalışıyordum. Öyle paşa oğlu gibi değildi hayatım, takardı boynuma bir ayakkabı boyamak için bir çantayı para getirmezsem eğer dayak yerdim o zıkkım içesi içkinin parasını bulana kadar. Aslında çok zengindi ve asla bana bir kuruş vermezdi. Benim kazandığım parayı da alıp birşeyler yapardı bilmiyorum. Hırsızlık yapan, kötü yollara düşmüştü. Yani kısacası ben hiç iyi şartlaraltında büyüyüp bu yerlere gelemedim. Yirmi yaşında kendimi toparlayıp aklımı kullandım. Okuyordum gizlice! Kazandığım paranın yarısını saklayıp defter kalem alırdım kimseye kendi yokluğumu hissetmemek için yaşı küçük bedenimde yüreğimi büyüttüm. Tasarımcı olarak çıktığım bu yolda birde ressamlığım eklendi annemin resmini daha iyi çözebilmek için. Annemi gözümün önünde vurdular. Ona da intikam sırası gelecektir ama önce babama karşı kendimi savunmam gerekiyordu. "Rezzan, orda mısın kardeşim?" Tunç'un sert ses tonuyla kendime geldim. "E_evet kardeşim, burdayım daldım öyle!" "Alaz kendine gel kardeşim, bak çok değil lan bir yarım saatte kadar görün yetiyor oğlum! Senin dik duruşun onun zoruna gidiyor lan."Dedi sonrası için ne olacaktı? "Tamam lan. Amma kafa ütünledin." "Bak, şirkete aldığımız yeni CEO 'da gelmiş, CV si kadar kendiside kusursuz mu görelim?" "Lan benim için CV önemli, gerisi beni siklemez bile." "Bizim kızlarda geliyor ona göre sağdıç."Dedi gördüğü her deliğe meraklı olan Tunç! Aslında çok delikanlı bir insanda işte bir gün başına gebersede kurtulamayacağını bildiği belalar açılarda bakalım ne zaman olacak. "Geliyorum Tunç. Cihan nerde?" "Yanımda." "Tamam geliyorum kapat telefonu."Dedim üstüne kapatıp telefonu duvara fırlatarak ellerimi masaya koyup boğazıma oturan yumruğu yutmaya çalıştım. Yutkunarak nefes almaya çalıştım. Yeni bir telefonu çekmeceden alıp bardağıma beni kesecek bir votka döküp batmaya ve hevesle tekrar doğacak olan güneşe baktım camdan. Peki Güneş hiç bir şekilde değişiklik yaşamadan yada binlerce derdi olan insanların üstüne parlaklıkla doğup tekrardan batıyorsa insanın içinde niye hep o korkutucu karanlık var ki? Bardağı kafama dikip ikinci bardağı da doldurup içtim ve yirmi beşinci kattan aşağı baktım. Üçüncü bardağa alkolü doldurup balkona çıkıp üst mermer kısmına oturdum ve ayaklarımı sarktım. Şirket komple bize aitti... Araziler, galeriler, yatlar, katlar hepsi bize aitti... Ama hiç biri annemi bana geri getiremedi! "Senin orada ne işin var lan?" Babamın sesiyle korkup kendimi toparlayıp indim ve ellerimi önümde birleştirip başımı eğdim. "Ha-hava alıyordum baba!"Dedim fazla konuşmazdım onunla. "Geberip gitmekse amacın, o şeref bana ait olmalıdır."Dedi dişlerimi sıktım ve kendimi olduğunca kastım... "Y_yok baba_" "Kes lan sesini!" Dedi dibinde bitince onu alıp balkondan aşağı atmamak için kendimi zor tutuyordum ama o öyle bir insan ki insanı hem öldürür hem hipnoz ederdi. "O düzenlenen şirketin davetine katılacaksın. Yoksa senin için hiç iyi şeyler olmaz."Dedi gözlerine bakınca "DİKME LAN GÖZLERİNİ GÖZLERİME!"Diyince bana vurmasıyla yere düştüm. Başımı kaldırıp bakmadım. Çıkıp gitmesini bekledim ve eğilip "BİR DAHA ONUN GİBİ BAKARSAN O YILAN GİBİ BAKAN GÖZLERİNİ OYARIM. BİR DAHA ETRAFA ONUN GİBİ BAKAMAZSIN."Dedi yalan söylüyordu! Annemin gözleri kahve rengiydi. O konuşurken, daha doğrusu bağırırken iğrenç nefesi ve tükürüğü yüzüme gelmişti onu bile silmeye korktum. Sevilmeyen bir evlattım. Annemden sonra sevilmedim. On üç yaşındaydım annem arabayı park etmek isterken arabayı taradılar! Kim yaptı yada kim tarafından oldu hiç biliyordum. Ama annemin kanlı bedenini bilmiyordum. Onu ellerimle yerden kaldırırken elime üstüme bulaştı kanı! O kanı, o kanına karışan göz yaşlarını unuturmuyum ben hiç? HAYIR. Yıkıp yakmak için kendimi toparlayıp annemin yarasını hep taze tuttum tutacağım... Buda Rezzan Asilhan sözü olsun....