"Beni nereye götürüyorsunuz?" Avazım çıkana kadar bağırdım. "Botan beyin emiri var. Bizimle gelmek zorundasın." Cümlenin kurma şekline bakar mısın?'Zorundasın!' "Benim sizinle hiç bir alakam yok! Bırakın beni..."Ben kendimi çekmeye çalıştıkça hırpalayarak götürüyorlardı. Bir ev desem değil! Ahır desem oda değildi! Beni pis ve ağır genizimi yakacak kadar kötü kokan bir odaya attılar. "Benim burada ne işim var nolur bırakın beni!"Diyip ağlarken duvarın karanlık yerinden ses geldi. "Burası bile senin için güzel ve TEMİZ"

Azad Azizoğlu'nun kızıyım. Ben sevilerek ve çok iyi şartlarda büyüyen bir kızdım. Ailemin güvenini, en çok Rojhat abimin güvenini kazanmıştım. Şiyar abimde vardı ama Rojhat abim başkadır... Gözlerimi açtığımda hiç istemediğim bir ana şahit oldum. O an ölüp gitmek istiyordum. Yer yarılıp altına girmek istiyorumdum... Ailemi, en önemlisi abimi hayal kırıklığına uğrattığım için iki seçenek ile ölüyordum. Ya karnımdaki bebeği aldırmak yada ikimizde ölecektik. Ama abim beni öldürmek yerine bebekten kurtulmak istiyordu. "Neden lan neden? Sana güvenmediğim için herkese karşı karşıya geldim Hicran. Sen istediğini yaşa diye ben babamla iki sene konuşmadım." "Abi... Abi kurban olayım ben bilmiyordum... Ben... Ben böyle olmasını istemezdim!" Ağlaya ağlaya konuşurken sesim artık kısılmıştı. Dört gündür beni bağlamıştı ve yemek su dâhi vermiyordu. Rojhat abim böyle birisi değil. Çıkartır sıkardı kafama ama beni en çok o seviyordu... Benim ona yaptığım ihanetin bedelini bana bu şekilde ödetiyordu. Başımı kaldırıp gözlerine baktım. Dudakları kurumuş yürümekte zorluk çekiyordu. Sanırım o da benimle bu dört gündür aç susuz kalmıştı... "A-abi..." "Son duanı et Hicran. Bu gün son günün." Dedi başımı eğip kaderimi abimin ellerinin arasına bıraktım...

Oluyormuş! Kızların yeri asla törede yokmuş meğerse! Kaderiymiş oysa ki! Okuldan gelmiştim ve son sınava girmiştim atanmamı bekliyorum. Babam oturmuş bir tane orta yaşlarda hatta babam yaşındaydı yani ki kısacası yaşı vardı. Konuşuyorlardı ve babam bana gözlerini belerterek baktı. Bakışları anlamsız ve korkunçtu her zamankinden daha sertti. "Bu kız okula gider Ramazan ağa!"Dedi o sesi sert tepkisi ciddiydi olan adam. "O yirmi iki yaşında."Dedi babam. O adam başını sıkıntıya aşağı yukarı hareket ederek "Tamam. O vakit yarın halledelim."Diyince düşündüklerim doğru olmasın diye dua ederken iş işten geçmişti oysa ki!

Asilhan, büyük bir şirket firması olması ile birlikte çalışacağımız CEO nun kaderim olacağını bilmiyordum. O altın rengine kaçan gözleri ile beni alt etmişti. Benim şirketimde CEO Luk yapıp sonradan düşmanım olduğunu öğrenene dek. Bununla birlikte öğrendiğim zaman hissettirmeden büyük intikamım vardı benim... Tâbi bunun yanı sıra büyük bir BEDEL ödeyecekti... Ama "SABIR AŞKIN ESİRİDİR" Bunu hesaba katmadım!

"Sen benim olacaksın! Ve o it abin hiç bir şeye engel olmayacak." Diyip belinden tutup kendime çektim. "Hamit, bırak beni. Bak böyle olmamalı. Hani beni seviyordun han_"daha fazla konuşmasına izin vermeden "Kansızların kızı! Ne sandın? Karım olacağınımı? Yanıldın yılan yanıldın." Dedim kulağına tısladım. "Şimdi! Abini ara Zilan 'ı geri versin. Yoksa düşündüğünüzden daha çok pis biri olurum."Diyip telefonu uzattım. O ise ağlak gözlerle ve titreyen elleriyle telefonu aldı.

"Ben düşlerimde yeşeren, ümitler dolu bir kızdım... Kendimce hayaller kurmayı seven, kendimle savaşmayı seven biriydim... Ne olmuştu? Hepsi rüya mıydı? Yada kâbus? Bilmiyorum ama o kabustan çok kötü bir şekilde uyandım... Babam ölmüş, annem ise başka kocaya kaçmıştı! Ben bebek halimle babaannem ve dedemle kalmıştım. Büyüdüm ama keşke düzensiz, kuralı belli olmayan bir ailede büyümeseydim! Aslında onu görünce yanında yaşadığım akrabalarımın acımasız davranışlarını, beni dışlamalarını tamamıyla unuttum. "Sende kimsin? Burada ne işin var senin?" Bir insanın sesi bu kadar güzel çıkabiliyor muydu? İnsan bir cümlesinde, duyduğu sesle hayatı arar mı hiç? "B-Ben Salih amcamı soracaktım ama beli ki burada değil?" Gözlerini kısıp işaret parmağını bana uzatarak " Sen Havin Sarkan mısın?" Dedi beni tanıyordu! "E-evet ama sen kimsin ki? Benim adımı nereden biliyorsun?" "Sen boş ver beni! Amcan toplantıda." Diyince elâ rengi gözlerine kilitlendim. Nereden bilebilirdim ki babamı kurtarıp hastaneye yetiştiren adamı bana katil olarak tanıtacaklar..." Havin hayatı Mirşad'ın yönelgesine kaldı.

Abim yüzünden sakat kalan adamla evlandirildim. O tekerlekli sandalye mahkûm, bende istemediğim bir evliliğe... Gözlerimi yengemin üstüme gelinlik giydirmesiyle açtım... Bayılmıştım... Annemin ölümünün üzerinden daha bir hafta geçmişti ve ben daha yassını tutmadan üstümdeki kara elbiseleri, baş örtüyü kaldırıp beni annemin katili ile evlendirdiler. Ya sonrası? Kim suçlu? Annemi ezip öldüren adam mı? Yoksa o adamı sakat bırakan abim mi? Ben bilmiyorum ama bu hikayenin yanan kısmı ben olmayacağım...

Gördüklerim karşısında dondum kaldım."Orda biri varr!"Bağıran adamın sesi ile irkilip kaçarken çantam düştü Dönüp almazdım. Var gücümle koşmaya devam ederken,"Hooopppooppp!"Birden bire sert bir şeye çarptım. Başımı kaldırıp baktığımda siyaha çalan, karanlığın derin korkusunu andıran o silah gözlerden başka bir şey görmedim. Bayılmıştım. Gözlerimi açtığımda depoya benzer Duman altı olmuş boş bir odadaydım. Polislerin sorgu odasında kullandığı o sorgu loş ışığına benzer başka bir şey Yoktu. 'Ben öyle sanıyordum.' Karanlık bir yerden uzakta değildi! yakındı ama göremiyordum. Ses geldi. "KÜÇÜK KIZZ!"

Ben annemin kızıydım. Okumayı yazmayı çok Seven bir kızdım. Yaptım, başardım, okudum. O kadar kötü şartlarda ve yoklukla yaptım ki gün geldi evimizde ekmek parası yoktu çok şükür bu günede dedik çünkü babamız başımızda yoktu KAÇTI. Ben üniversite son bölüm hukuk üzerine okuyan son sınava girmeme üç gün kala başıma öyle bir şey geldi ki hayatım ve evrenim komple yerle bir oldu (TAKINTILI BIR MAFYA BOZUNTUSU), yüzünden' Demir Demirkan "Ben onu gördüğüm günden beri insan olduğumu anladım. Çünkü içimde öyle bir şey oldu ki midem bağırsaklarım beynim kalbim yer değiştirdi sanki! ve ne oldu kalbim öyle tuhaf atıyor ki sanki duracak ama durmuyor. Sahi aşk nasıl bir şey? ya da Sevgi nasıl bir şey? bilmiyorum ama onu gördüğüm o kapıda yerle bir oldum". Şimdi bu hikayede yanan kim olcak? yada kazanan? yanan hep aşk olcak aşık olup asla ama asla kabul etmeyen bir adam olcak. Demir Demirkan, aşkı Töresin den, işinden, hatta ve hatta dünyadan bile büyük olan bir AŞK (SAPLANTILI)

intikam ,dan doğan bir aşk hikayesi, karmaşık duyguların ve beklenmedik olayların iç içe geçtiği bir serüven olarak karşımıza çıkıyor. Başlangıçta, birbirine karşı büyük bir nefret besleyen iki kişinin yolları kesişir. Ancak zamanla, duygular nefretin ötesine geçer ve yerini tutkulu bir aşka bırakır. Bu hikayede, karakterlerin içsel çatışmaları ve geçmişin gölgeleri, ilişkilerinin her bir aşamasına damga vurur. Geçmişte yaşanan hayal kırıklıkları, yüzünden kayıplar, intikama sürüklemiş olsa da, kalplerinin derinliklerinde filizlenen aşk, tüm engelleri aşmalarına yardımcı olur. Her ikisi de başlangıçta bu duygulara direnmeye çalışsa da, aralarındaki çekim her geçen gün daha da güçlenir. Nefretin yerini sevgi aldıkça, intikamın yerini affetme ve kabullenme alır. Bu süreçte, her iki karakter de kendilerini yeniden keşfeder ve geçmişin yüklerinden kurtulmanın huzurunu bulur. intikam ,dan doğan bu aşk, sonunda hem karakterleri hem de okuyucuları derin bir yolculuğa çıkarır. Lalin ve Rohat'ın hikayesi

"Sen benim babamı öldürdün."Demesiyle kısık ve keskin gözlerle baktım. "Senin baban haindi."Dediğimde silahı ittirerek "Bende hainim Alphan."Bağırarak "BENDE HAİNİM" Dedi gözlerini bir sinisi yılan gibi açtı. Çatıdaki nişancı onu nişan alırken kulağımdaki çipten, "Komutanım namlunun ucundasınız dikkat edin."Demesiyle onu alıp yere yatırdım. Kurşunlar duvara sabitledi. "Namı değer Enzo, Seni elimden kim alacak!"Dedim ters kelepçe pozununa getirip kendim müdahale edince başımızda kurşun kıyameti koptu! "DEMEK MASA LİDERİ SENSİN?"Dememle gözlerini açıp bana zehirini akıtacak kadar öfke dolu gözlerle baktı.

"Pardon,"Diyince konuşana değil! stres içinde eşyalarımı toplanmaya çalıştım. "Dikkat ederseniz sevinirim."Diyip sinirle burnumdan soldum. "Önünüze bakmayan sizsiniz? Ben mi suçlu oldum?"Demesiyle başımı kaldırıp baktığımda kehribar karışımı gözleri ile beni mest etti. Başımı hızlı hızlı sağa sola doğru sallayarak "Sizin yüzünüzden sınava geç kaldım."Diyip sinirden yere oturtup ağladım. Eğer bilseydim bu Mafya bozuntusu başıma bela olacak, hiç yüz çizelgesine bile bakmazdım.

Bir kadının hayatı hiç mi düzene gitmez? yada hiç mi kader yüzüne gülmez? BERÎTAN ne kadar çabalasada ne iyi insanları bulur nede hayatı düzene girer. Hayat onu bilmediği yerlere savunurken o dimdik hayatta kalmayı tercih etti. Ve "Ben buyum, adım BERÎTAN kimse beni yıldıramaz "Ne ailesi nede başka insanlar tarafından hiç gün yüzü görmeyen bir kadının gerçek hayat HİKAYESİ.