Ep.6 ทัศนศึกษา

1980 Words

"ไอ้กริมม์ มึงไปทำอะไรมา ทำไมตาดูคล้ำ ๆ " ผมเงยหน้าจากหนังสือเรียนก่อนจะหันไปหาคนทัก "นอนดึกว่ะ งานเยอะ ไอ้อั้มอะ?" ผมถามพลางหันซ้ายขวา เพราะปกติอั้มกับบอยตัวติดกันแทบจะตลอด "ไปซื้อขนม เดี๋ยวก็คงมา" ผมพยักหน้ารับก่อนยืดแขนซบหน้ากับหนังสือ เมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืน มัวแต่คิดเรื่องแกสตันอยู่ แถมยังต้องรีบไปเอาผ้าที่ห้องเก่าตั้งแต่ตีห้าอีก ที่ผมลำบากแบบนี้ก็เพราะไอ้ลีโอญาติเหลือเดนของผมนั่นแหละ "ไอ้กริมม์! " "หือ? " ผมสะดุ้งดีดตัวขึ้นเพราะเสียงโหวกเหวกของอั้ม "กูซื้อขนมมาเผื่อ" อั้มเทถุงขนมลงบนโต๊ะพลางฉีกยิ้ม นี่มึงจะซื้อไปถมที่เรอะ "เออ ๆ ขอบใจ เดี๋ยวกูขอหลับแปป ถึงคาบแล้วเรียกกูด้วย" "ไอ้กริมม์ยังไม่กินงั้นกูกินก่อนนะ" บอยถือวิสาสะเอาถุงขนมไปแกะกินหน้าตาเฉย "ไอ้เหี้ยบอย! มึงจ่ายเงินกูมาเลย" สุดท้ายผมก็ต้องยืดตัวขึ้นมาดูสองคนนี้ทะเลาะกัน ฮือ~ กูง่วงนะเพื่อน "ค่าอะไรวะ? " "ค่าขนมกู มึงกินห่อละห้าบาทไปห่อนึง มึงจ่ายมาเลย ห้าบาท" "เอ้า! แล้วทำไมกับไอ้กริมม์มึงไม่คิดอะ แม่งสองมาตรฐานว่ะ" "บ้านมึงรวยจะตาย แค่นี้มึงอย่าทำมางกหน่อยเลย เอามา! " "กูไม่จ่าย! เอาคืนไปเลย กูเพิ่งกินไปชิ้นเดียวเอง" "กินชิ้นเดียวก็จ่ายมาบาทนึง" "โหย! ไอ้เวรนี่ งั้นมึงเอาไปเลยสองร้อย กูแดกหมดนี่ล่ะ จะแดกไม่ให้เหลือเลย ใครก็ห้ามแย่งกูแดกด้วย" บอยยื่นเงินให้อั้มสองร้อยก่อนจะใช้สองมือกอบขนมมาไว้ตรงหน้าตัวเอง ผมนั่งดูอยู่นานเลยเกิดไอเดียขึ้นมา มีวิธีปลดหนี้ไว ๆ ละโว้ยยยย "กริมม์" "หือ อะไร? " ผมหันหลังไปตามสายตาของทั้งคู่ก่อนจะจ้ะเอ๋กับบุคคลที่ผมอยากหนีให้ไกลที่สุดในโลก "ฮายยย" ทำมาโบกมือทักทาย คิดว่าตัวเองเป็นมิสแกงเหรอ "คุณมาทำอะไรที่นี่" คนโดนถามไม่ตอบแต่ลงนั่งข้าง ๆ ผมแทน จะมาเบียดทำซากอะไรก็ไม่รู้ โต๊ะม้าหินอ่อนนี่ก็แคบจะตาย "กูมาหาลีโอ กูรู้ว่ามันเรียนอยู่ที่นี่" แกสตันกระซิบข้าง ๆ ผม ก่อนจะผละออกแล้วฉีกยิ้มหวาน "ก็ผมคิดถึงคุณ ขอมาหาหน่อยไม่ได้เหรอ? " "หาาาาาาา!!! " บอยกับอั้มอุทานพร้อมกัน "ห้ะ! ..อะไรของคุณ พูดแบบนี้เดี๋ยวเพื่อนผมก็เข้าใจผิดหมด" "ก็ผมพูดจริง ๆ นี่ ผมคิดถึงคุณม๊ากมาก อดใจรอตอนเย็นไม่ไหวละเนี่ย" แกสตันว่าแล้วทำตาปิ๊ง ๆ ไอ้บ้า มันเข้ากับมึงมั้ยเล่า "ไอ้อั้มลูบหลังกูทีกูจะอ้วก อ่อก!" บอยโก่งคอทำท่าจะอ้วกออกมา ก่อนอั้มจะรีบลากเพื่อนออกไป "เพื่อนมึงนี่ตลกดีเนอะ" แกสตันหันมากระซิบก่อนจะหันไปมองสองคนนั้นต่อ "จ้ะเอ๋! " นั่งดูไอ้สองตัวนั้นอยู่ดี ๆ ผมก็โดนบุคคลนิรนามกอดคอจากด้านหลัง พอหันไปดูก็ถึงบางอ้อ ไอ้ฟิวส์เพื่อนต่างคณะของผมนั่นเอง "ว่าไงมึง ว่างเหรอ? " "เออ เซ็ง ๆ ว่ะ ว่าจะชวนมึงไปเล่นบาสด้วยกันหน่อย" "ไม่เอาอะ กูเหนื่อย มึงไปชวนไอ้สองตัวนู่นเหอะ" ผมยื่นปากไปทางคู่หูที่คนนึงโก่งคอจะอ้วกส่วนอีกคนก็นั่งลูบหลังให้เพื่อนอย่างตั้งใจ "กูชวนมันสองตัวอยู่แล้วแหละ แต่กูอยากให้มึงไปด้วยไง ถ้ามึงไปเดี๋ยวกูโทรตามให้ไอ้ฝนมาดูด้วยเนี่ยะ ให้มันพาเพื่อนมาด้วยเลยเอ้า! " อะไรมันจะกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ขนาดนั้นวะ "ดูมึงอยากให้กูไปเล่นจังเลยนะ ถึงขนาดลงทุนโทรตามน้องสาวมึงเลยเนี่ย มีอะไรจะสารภาพก็ว่ามา" "คือจริง ๆ กูพนันกับพวกไอ้คิงส์ไว้ว่ะ ถ้าใครชนะได้จีบโดนัทคลาสมึงอะ แล้วกูก็อยากจีบม๊ากมาก ถือว่าช่วยกูนะเพื่อน " ว่าละ ไม่พลาดเรื่องไอ้โดนัทอีกละ รู้ทั้งรู้มันชอบทอมมึงก็ยังจะแข่งจีบเนอะ เชื่อแม่ง "เออ ๆ เดี๋ยวตามไป หาเสื้อให้กูเปลี่ยนด้วย" ผมบอกก่อนจะลุกขึ้นเก็บของ ฟิวส์ก็วิ่งแน่วไปรอที่โรงยิมเรียบร้อย "เดี๋ยว! คนชื่อฝนเป็นใคร? " พลันมือหนาก็คว้าแขนผมไว้ทันที ผมรีบหันไปมองบอยกับอั้มเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่... "ไอ้กริมม์เดี๋ยวกูไปรอที่โรงยิมนะ พี่ก็ไปด้วยนะครับ" ยังจะเสือกไปชวนมันอีก กูกะจะสลัดมันแล้วแท้ ๆ เชียว ไอ้ปากพาจน! "ว่าไง ฝนคือใคร? " แกสตันหันไปยิ้มให้สองคนนั้นก่อนจะหันมาตีหน้านิ่งใส่ผมต่อ "เอ่อ.." "มึงคงไม่อยากให้กูต้องโหดใส่มึงตรงนี้หรอกใช่มั้ย? ตอบมา!" มึงไม่โหดใส่แต่มึงตะคอกใส่กูนะ ตกใจนะรู้ม้ายยย "อะ..เอ่อ เธอเป็นแฟนเก่าผม" "แค่นั้น? " "คือ..." "พูด! " ใจเย็นนนน คนเขามองกันหมดแล้วโว้ย "เธอ...เป็นคนแรกของผมด้วยครับ" แกสตันนิ่งจนผมรู้สึกใจไม่ดี "อ๋อ...ไหนบอกไม่เคยมีอะไรกับใครทั้งนั้นไง" ความจำดีอย่างนี้กินแป็ปตีนแทนข้าวปะเนี่ย "เอ่อ...ผม...คือ" ก็ตอนนั้นมึงถามแต่กับผู้ชายนี่ กูผิดอะไร? "คืนนี้ยังไม่ต้องไปทำงาน อยู่เคลียร์กับกูก่อน! " ห้ะ! เคลียร์อะไร? เคลียร์ทำไม? แกสตันทำหน้าตึงประหนึ่งเขาจับได้ว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาเพิ่งเสียความบริสุทธิ์ให้กับชายรุ่นราวคราวพ่อ แต่เดี๋ยวก่อน กูไม่ใช่ลูกมึ้ง! "ถ้างั้นเจอกันที่บ้านนะครับ ผมขอไปเล่นบาสก่อน" ถ้าจะหนีมันก็ต้องตอนนี้ล่ะ "กูไปด้วย " "จะไปเล่นด้วยเหรอครับ ผมว่าคนคงเต็มแล้วอะ" "กูจะไปดูมึงเล่น จะไปดูหน้าเมียคนแรกของมึงด้วย เข้าใจ๊! " กริมม์จะบ้าตายแล้วแม่ "คุณไม่มีงานมีการทำเหรอ ถึงมาตามผมอยู่ได้เนี่ย" ผมหันไปถามระหว่างที่เดินไปโรงยิม "การตามลูกหนี้มันก็งานกูเหมือนกัน" แกสตันลอยหน้าลอยตาตอบ กวนตีน! ทันทีที่ถึงโรงยิม ผมก็กวาดสายตาหาฝน ไม่อยากเจอตอนนี้จริง ๆ นะ ไม่อยากตอบคำถามแกสตันอะ "กริมม์!" ทำไมต้องโผล่มา ตอบฉันที! "จ้า~" ผมหันไปตอบก่อนจะเหล่มองแกสตัน หมอนั่นทำเป็นมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย "กริมม์มาเล่นด้วยจริงอะ ตอนแรกที่พี่ฟิวส์โทรตามฝนคิดว่ามันหลอกซะอีก" "อืม...แหะ ๆ " ผมแค่นยิ้มหน้าเจื่อน "อ้ะ! เปลี่ยนชุดเหอะ พี่ฟิวส์ให้เอามาให้" ผมรับชุดจากฝนแล้วก็เปลี่ยนมันตรงนี้เลย "พี่มากับกริมม์เหรอคะ" ฝนหันไปทักทายแกสตันด้วยรอยยิ้มหวานที่ใครเห็นก็ต้องหลง "ค่ะ น้องชื่อฝนใช่มั้ย? " ค่ะ แหวะ จะอ้วก! "รู้จักหนูด้วยเหรอ แล้วพี่ชื่ออะไรคะ? " "ชื่อแกสตันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" แกสตันส่งยิ้มแบบที่สาว ๆ คนไหนเห็นแล้วคงเป็นลมคาอกเขาแน่นอน หล่อเปลือง หมั่นไส้! "ยินดีเช่นกันค่ะ" ผมเห็นแล้วรำคาญลูกกะตาเลยเดินเลี่ยงไปหาพวกฟิวส์ที่ยืนวางแผนกันอยู่ "มึงมากับใครวะ แล้วทำไมฝนถึงไปยืนคุยกับเขาอะ" คริสถามขึ้น "อย่าสนใจเลย" ผมบอกปัดอย่างรำคาญ "เฮ้ย! กูเพิ่งสังเกตุ คอมึงมีรอยนี่หว่า ใครทำ? " อยู่ ๆ อั้มก็โพล่งขึ้น แล้วทำไมมึงไม่ค่อยไปถามส่วนตัวเอาวะ มาถามกลางวงแบบนี้แล้วกูจะทำหน้ายังไง "ผมทำเอง" ห้ะ! แกสตันมาตอนไหนอะ แล้วมึงพูดแบบนั้นออกมาได้ไง กูอายเขานะเฟ้ย "เอ่อ..." ผมได้แต่ยืนพะงาบ ๆ ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดี ตอนนี้หน้าทุกคนมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด "ไอ้อั้ม ไปกับกูหน่อย" บอยลากอั้มไปที่ถังขยะหน้าทางเข้าโรงยิม เพื่ออ้วก! "ฮ่า ๆ ผมล้อเล่นน่ะ แค่อยากแกล้งสองคนนั้น เขาดูตลกดี" แกสตันหัวเราะแล้วชี้ไปทางบอยกับอั้ม กูรู้นะว่ามึงไม่ได้จะแกล้งมัน อย่ามาทำใส ๆ "อ๋ออ ตกใจหมด" ทุกคนอุทานพลางตบอกพร้อมกัน "แล้วถ้างั้นใครทำล่ะ บอกฝนมานะกริมม์" ยังไม่จบ! "ทำไมกริมม์ต้องบอกอะ? " "เอ่อ...เดี๋ยวกูกับไอ้คริสไปห้องน้ำแปปนะ" ฟิวส์ลี้ภัยไปกับคริสแล้ว เพราะไม่อยากยุ่ง ถึงฝนจะเป็นน้องมันแต่อีกฝ่ายไม่ค่อยชอบเรื่องวุ่นวาย "ก็ฝนเป็นแฟนกริมม์อะ! ทำไมฝนจะรู้ไม่ได้" "เราเลิกกันแล้วนะฝน ฝนเป็นคนทิ้งกริมม์ไปเองนะอย่าลืม! " "ถึงงั้นฝนก็รู้นะว่ากริมม์ยังรักฝนอยู่ ไม่งั้นกริมม์ไม่ให้พี่ฟิวส์โทรตามฝนหรอก" "ฟังกริมม์นะ ไอ้ฟิวส์มันโทรตามเอง กริมม์ไม่ได้สั่ง จบมั้ย " ผมกรอกตาเซ็งสุดขีดก่อนจะเดินเลี่ยงฝนออกมานั่งเก้าอี้ริมสนามบาส แกสตันก็อุตส่าห์เดินตามมาอีก เอือมจังวุ้ย! Trrr "เออ ว่าไง...มันยึกยักเหรอ คุมตัวมันไว้ อีกห้านาทีกูจะไปเหยียบหน้ามัน! " ระหว่างกำลังเหลือบตามอง แกสตันก็วางสายแล้วฉุดข้อมือผมให้ลุกพรวด "คุณจะพาผมไปไหน? " "พาไปทัศนศึกษา! " "ห้ะ! ไม่เอา ผมไม่ไป" "กูสั่งให้ไป มึงต้องไป!" แล้วมันก็ลากผมออกไปทั้งอย่างนั้น ท่ามกลางสายตางุนงงของเหล่าประชาชี "ผมเข้าใจสถานะตัวเองดี ว่าผมเป็นแค่ลูกหนี้ แต่คุณก็ได้โปรดเข้าใจด้วยว่าผมต้องเรียน " ผมยังบ่นไม่จบตั้งแต่ขึ้นรถมา "แล้ว? " "ก็...คุณเลิกลากผมไปไหนมาไหนตามใจคุณสักทีเหอะ ผมก็มีธุระของผมเหมือนกันนะ" "อืม ๆ วันหลังกูจะให้ลูกน้องกูผลัดเปลี่ยนมาเฝ้ามึงที่มหา'ลัยแทนละกัน กูจะได้ไม่ต้องลากมึงไปไหนมาไหนเพราะกลัวมึงจะหนี " "ทำไมไม่จับผมขังไว้ในห้องเหมือนที่ทำเมื่อคืนแรกซะเลยล่ะ อนุญาตให้ผมมาเรียนทำไม ทำแบบนี้มันต่างกับติดคุกตรงไหน" "กูไม่ยิงมึงทิ้งเหมือนลูกหนี้คนอื่น ๆ ก็บุญเท่าไหร่แล้ว อย่าพูดมาก!" "งั้นก็ยิงทิ้งซะเลยสิ ชีวิตผมตอนนี้มันก็อัปปรีย์พอแล้ว ตาย ๆ ไปซะจะได้ไม่ต้องเหนื่อยใช้หนี้ใครด้วย! " "มึงอย่าทำให้กูหมดความอดทนนะ กูขอเตือน" แกสตันกดเสียงต่ำแล้วบีบแก้มผมอย่างแรง ส่วนอีกมือก็ขับรถไป ผมดีดดิ้นก่อนจะมองไปรอบ ๆ ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้วรถไม่เยอะเท่าไหร่ ผมจึงตัดสินใจบางอย่าง... ผลัวะ! "เฮ้ย!! " ตุบ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more