Kasalukuyan akong nasa harapan ng urn ni Sav. At nasa likuran ko lamang si sir Dash. Hindi s'ya nagsasalita simula kanina bago kami umalis at kahit na ngayon. Nananatili ang fierce expression n'ya.
Nakatitig lamang ako kay Sav. Hanggang sa hindi ko namalayan na tumulo na ang mga luha ko.
Pupunasan ko na sana ang mga luha ko pero biglang mayroong kamay na bumungad sa mukha ko.
Napalingon ako sa likod. Seryoso lamang si Dash na nakatingin din sa picture ni Sav. Pero ang kamay n'ya ay nasa harapan ko.
Mabilis kong tinanggap ang hawak n'yang panyo. “Salamat, D-Dash.”
Hindi s'ya sumagot.
Hanggang ngayon, hindi ko pa rin matanggap na wala ka na, Sav. Ang sakit-sakit. Hindi ko kaya na mag-move on. Hindi ko kaya. Ayaw kong palayain ka.
**
Makalipas ang dalawang linggo at tatlong araw.
Na
