I love you, SARGE

Part 50: The Weight Of His Past

Hindi ko inaasahan ang maririnig ko.

“Paps,” sabi ng batang lalaki, halos walang pag-aalinlangan, habang ibinababa ang bag niya mula sa balikat at dumiretso sa mesa. Parang normal lang sa kanya. Parang sanay na sanay.

Napatigil ako. Parang may sandaling humaba ang oras, nag-slow motion ang lahat. Tumama ang mga salita sa dibdib ko nang mas malakas pa kaysa sa bala na muntik nang pumatay sa akin. Paps. Sa kanya. Kay Adrian.

Nagtagpo ang mga mata namin ni Adrian, at doon ko nakita ang kakaibang ningning. Hindi siya nagulat, hindi rin nagtago. May bahagyang ngiti sa labi niya, isang ngiting puno ng pagtanggap. At doon ko naintindihan—hindi lihim ang lahat ng ito sa kanila. Ako lang ang hindi nakakaalam.

Tahimik ang buong mesa. Si Tita Estella ang unang bumasag.

“Junior, magbihis ka muna ng uniform mo bago kumain,” malumanay niyang sabi. Pagkatapos, humarap siya sa akin. “David, siguro naguguluhan ka.”

Hindi ko agad nasagot. Ramdam ko pa rin ang bigat ng salitang iyon—Paps.

Tumikhim si General Villareal. “Panahon na siguro para ipaliwanag.”

At nagsimula ang kwento.

Si Adrian, lumaki sa Iloilo. Bata pa lang, alam na ang hirap ng buhay, pero may ngiti pa rin sa labi. Hanggang sa dumating ang araw na binago ang lahat—labindalawang taong gulang pa lang siya, nang ma-ambush ang mga magulang niya. Political dynasty rivalry, isang kalupitan na hindi ko mawari. Walang awa. Walang iniwan kundi ulila’t sugatang puso.

“Doon na namin siya kinuha,” dagdag ni Tita Estella, hawak ang kamay ng asawa. “Dinala namin siya sa Maynila, sinimulan ang panibagong buhay.”

Pero hindi doon natapos. Sa high school, bago pa man sila grumaduate, nagkaroon ng unang nobya si Adrian. At bago pa man lubos na makilala ang mundo, nagbunga iyon. Isang bata. Isang responsibilidad na hindi niya inasahan, hindi niya alam kung paano bubuhatin.

Umiling si Adrian, halos mahina pero malinaw. “Hindi ko siya pinabayaan. Mahal ko siya.”

Pero namatay ang nobya niya sa panganganak. Isang iglap, isang buhay ang dumating, at isa ang nawala. At si Adrian, halos madurog.

Doon pumasok sina General at Tita Estella. Tinulungan siya. Ginawan ng paraan para ang bata ay legal na maging anak nila—hindi para agawin, kundi para ipaalala kay Adrian na hindi siya nag-iisa.

“At iyon si Junior,” bulong ni Tita Estella, nakatingin sa binatilyong ngayon ay nakangiti habang sinasandok ang kanin. “Alam niyang si Adrian ang ama niya. At kahit kami ang nagpalaki, hindi namin tinanggal sa kanila ang katotohanan.”

Nakahawak lang ako sa mesa, nananahimik.

Biglang parang naging malinaw ang lahat. Kaya pala ganoon si Adrian—sobrang protective, sobrang takot na mawala ako. Kaya pala halos baliw siya nang tamaan ako ng bala. Dahil sa bawat pagkawala ng mahal niya, lagi siyang naiiwan. Laging may bakas ng sugat.

Napatingin ako kay Adrian. Nakatingin din siya sa akin, tahimik, para bang nagsusumamo na huwag akong lumayo. Na intindihin ko.

At doon ko naramdaman ang mabigat na bigat na dala niya. Hindi lang ang trauma ng pagkabata, kundi ang takot na maulit ang lahat.

Takot siyang mawala ulit ang taong mahalaga sa kanya.

At ako iyon.

Huminga ako nang malalim, pilit pinipigil ang kalabog ng puso ko. “Adrian…” halos bulong lang, pero ramdam ko ang lahat ng damdamin sa loob ng pangalan niyang iyon.

Bago pa ako makapagsalita ng iba, tumingin sa akin si Junior. May inosenteng kuryosidad sa mga mata niya.

“Uncle David…” sabi niya, nakangiti habang hawak ang kutsara. “Kung si Paps mahal mo… ibig sabihin, magiging family ka na rin namin?”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Ang buong mesa natahimik.

Si Tita Estella, nakatitig lang, parang hinihintay ang magiging sagot ko. Si General Villareal, seryosong nakatingin, parang sinusukat ang tibay ko. At si Adrian, nakapako ang tingin sa akin, halatang hindi niya inaasahan na maririnig iyon mula sa sariling anak.

Ramdam ko ang bigat ng sitwasyon. Para akong pinipiga sa loob. Hindi lang ito tungkol sa amin ni Adrian. Hindi lang ito tungkol sa pamilya niya. Ito’y tungkol sa kinabukasan.

Sa gitna ng lahat ng ito, napagtanto ko: hindi lang bala ang sinalo ko para kay Adrian. Sinalo ko rin ang lahat ng bigat ng kanyang nakaraan—mga sugat na hindi pa tuluyang naghihilom, mga pangakong hindi niya alam kung paano tutuparin, at mga takot na baka isang araw, maulit ang lahat ng pagkawala.

At ngayon, heto ako, nakaharap sa pamilya niya, sa anak niya, at sa katotohanang hindi ko na pwedeng iwasan.

Pumikit ako sandali. Huminga. At nang dumilat ako, alam kong wala nang atrasan.

Pero bago ko pa masabi ang salita, isang tahimik na pumutol sa hangin.

“Junior,” mahinang sabi ni General, “kumain ka na.”

Pero ang tanong ng bata ay naiwan. At ang t***k ng puso ko, hindi pa rin humuhupa.

At doon ko alam: nagsisimula pa lang ang totoong laban.

Itutuloy...