I love you, SARGE

Part 44: Sa Harap Ng Katotohanan

Tahimik ang kwarto ng ospital, pero hindi iyon katahimikan na nagbibigay ng kapayapaan. Ramdam ko ang bigat ng bawat hinga, ang init ng tensyon na para bang kumakapit sa balat ko. Si Jenny, nakaupo sa gilid ng kama, mahigpit pa ring hawak ang kamay ko na parang ayaw nang bumitaw. Namumugto ang mga mata niya, at basag ang boses.

“David… bakit? Ano’ng nangyari sa atin? Kung may mali ako, kung may pagkukulang ako… sabihin mo lang. Babaguhin ko. Gagawin ko ang lahat, huwag mo lang akong iwan.”

Sa tabi, nakatayo si Mama, halatang pigil ang luha, at si Papa naman, mariin ang tingin, puno ng bigat at pag-aalala. “Anak,” sabi niya sa mababang tinig, “huwag mong hayaang masayang ang lahat. Si Jenny ay mabuting babae. Kung may problema kayo, ayusin ninyo. Hindi puwede ang basta-basta na lang.”

Parang humigpit ang hangin sa dibdib ko. Gusto kong sumigaw, gusto kong sabihin na hindi nila alam ang lahat. Pero sabay kong naramdaman ang bigat ng pagmamahal at respeto ko sa kanila. Hindi ko puwedeng maging bastos, hindi ko puwedeng pabayaan na magkagalit kami.

Huminga ako nang malalim. Tumingin ako kay Jenny—basang-basa ang pisngi ng luha—at sa aking mga magulang.

“Jenny,” mahinahon kong simula, kahit nanginginig ang boses ko. “Wala kang pagkukulang. Wala kang kasalanan. Ikaw ang pinakamabuting taong nakilala ko. Hindi ako kailanman magsisisi na naging bahagi ka ng buhay ko.”

Nakita kong saglit siyang kumunot ang noo, parang may pag-asa pa sa sinabi ko. Pero agad kong pinutol ang ilusyon.

“Pero… kasalanan ko kung bakit hindi na natin kayang ipagpatuloy. Kasi alam ko, hindi na ikaw ang nasa puso ko.”

“David!” halos sigaw ni Papa. “Hindi puwedeng ganyan ka na lang. Lahat ng pinagsamahan ninyo—”

“Pa,” mahinahon kong sagot, pero may diin, “hindi ba kayo ang nagturo sa akin na huwag manloko ng tao? Na huwag magbigay ng pangako kung hindi ko kayang panindigan? Kung ipipilit ko ang relasyon namin ni Jenny, kahit alam kong wala na akong nararamdaman, iyon ang pinakamalaking kasalanan na magagawa ko. At mas masasaktan siya.”

Tahimik si Mama, pero kita ko ang luha sa gilid ng mata niya. Si Jenny naman, nanginginig ang katawan, mahigpit pa ring nakakapit sa kamay ko.

“Kung may iba ka na…” basag ang tinig niya, halos hindi makatingin. “Sino siya? Ano’ng meron siya na wala ako? Sabihin mo, David. Bakit hindi ako?”

Hindi ko alam kung paano ko sasagutin. Para bang bawat salita ko ay parang kutsilyong maghihiwa sa sugat niya. Pero alam kong kailangan kong maging totoo.

“Jenny… hindi ito tungkol sa kulang ka. Kasi wala kang kulang. Hindi ito dahil sa hindi ka sapat. Ikaw ang laging sapat. Ang problema, ako. Kasi pinipilit kong ibigay ang puso kong hindi na buo para sa’yo. At hindi mo deserve ‘yon.”

Umiling siya, halos pasigaw. “Hindi! Kung anuman ‘yang iniisip mo, kaya kong baguhin lahat! Kakalimutan ko lahat ng sinabi mo, David. Basta huwag mo lang akong iwan. Kaya kong magtiis, basta nandiyan ka. Please…”

Bumagsak ang luha ko. Hindi ko na napigilan. Hinawakan ko ang kamay niya nang mahigpit, saka dahan-dahang inalis.

“Jenny… kung magtitiis ka sa tabi ko, lalo lang kitang masasaktan. Kung kakalimutan mo lahat ng sinabi ko, lalo lang akong magiging sinungaling. Hindi kita kayang mahalin nang buo, at iyon ang hindi mo dapat tanggapin. Hindi ko kayang gawing laruan ang buhay mo.”

Tahimik. Ang tanging naririnig ko lang ay ang hikbi ni Jenny. Si Papa, napaupo, parang walang maisagot. Si Mama, marahang pinisil ang balikat ko, mahigpit pero puno ng sakit.

Tinignan ko silang lahat, pilit na ngumiti kahit basag na basag na rin ako sa loob. “Hindi ba’t tinuro ninyo sa akin na ang tunay na pagmamahal ay hindi lang tungkol sa pagpipilit, kundi tungkol sa katapatan? Ito ang tapat. Ang totoo. Masakit, oo. Pero ito ang tama.”

Napatakip ng mukha si Jenny, humagulgol nang malakas. Halos madurog ang puso ko, pero nanatili akong matatag. Sa wakas, binitiwan ko ang huling salita:

“Patawad, Jenny. Pero wala nang balikan ito.”

Sa katahimikan ng silid, ramdam kong lahat sila ay sugatan—si Jenny, ang mga magulang ko, at ako mismo. Pero alam kong iyon ang sandaling kailangan naming lahat ng katotohanan.

At iyon ang pinakamahirap na desisyon na ginawa ko.

Itutuloy...