Part 43: Matinding Pagkapit Ni Jenny
677 Words
Tahimik ang paligid, pero pakiramdam ko’y mas malakas pa sa putok ng baril ang pintig ng puso ko. Nakatitig sa akin si Mama, namumugto na ang mga mata, habang si Papa’y nakaupo sa gilid ng kama, mabigat ang ekspresyon. Si Jenny naman, mahigpit ang kapit sa kamay ko, parang hindi niya hahayaang bumitaw kahit pilitin ko.
“David…” boses ni Mama, halos nagmamakaawa, “…bakit kailangan pang umabot dito? Bakit kailangang hiwalayan mo si Jenny? Anak, ilang taon din kayong magkasama. Akala namin siya na. Akala namin siya na ang magbibigay sa ’yo ng katahimikan.”
Umiling siya, hawak ang dibdib niya, habang nangingilid ang luha. Para siyang natatakot na baka bukas, wala na akong makakasama sa buhay.
“Ano bang nangyari?” dagdag ni Papa, mariin, parang may bigat ng utos. “Anak, hindi ito biro. Hindi ito laro. Kung nagkamali man si Jenny, ayusin n’yo. Kung may hindi pagkakaintindihan, daanin sa pag-uusap. Hindi puwedeng basta na lang mawawala lahat.”
Ramdam kong nanginig ang kamay ni Jenny sa pagkakahawak. Naramdaman ko ang luhang tumulo sa balat ko, mainit, mabigat, desperado. Nang lingunin ko siya, nakatingin siya sa akin na parang huling pagkakataon na.
“David…” halos hindi marinig pero puno ng pakiusap ang tinig niya, “…sabihin mo sa kanila na kaya pa natin. Na babalik pa tayo sa dati. Please… huwag mo akong bitawan.”
Hindi ako agad nakasagot. Napatingin ako sa gilid, at doon ko nakita si Adrian. Tahimik siyang nakaupo kanina, pero ngayon tumayo. Hindi siya nagsalita, hindi nagtanong. Diretso lang siyang lumakad papalabas ng kwarto.
Bago niya isinara ang pinto, saglit kaming nagkatinginan—at doon ko nakita ang pinipigilan niyang emosyon. Ang pamumula ng mata, ang lalim ng sakit na hindi niya masabi. At nang tuluyang sumara ang pinto, parang sumara rin ang dibdib ko.
Humigpit ang hawak ni Papa sa kama. “Anak, ayusin mo ’to. Hindi puwede ang hiwalayan. Hindi ganyan ang prinsipyo natin. Love is a decision, hindi pakiramdam. Pinili mo si Jenny, panindigan mo. Kung lahat tayo susuko kapag wala nang kilig, walang pamilyang tatagal.”
“Mahal pa kita, Tito! Tita!” halos pasigaw na sagot ni Jenny, umiiyak nang todo. “Hindi ko siya bibitawan kahit ayaw na niya! Sabihin n’yo sa kanya, tulungan n’yo akong pigilan siya! Gagawin ko lahat, kahit ano, basta bumalik lang siya sa akin!”
Napahawak siya sa braso ko, halos manginig ang buong katawan. Umiyak siya nang umiyak, parang mawawasak kung tuluyan ko siyang bibitawan.
Napapikit ako nang mariin. Ramdam ko ang lahat—ang bigat ng utos ni Papa, ang luha ni Mama, ang desperasyon ni Jenny, at ang sakit ng pag-alis ni Adrian. Para akong sinasakal ng apat na direksyon, walang takas.
Huminga ako nang malalim, dahan-dahan kong binuka ang mga mata. “Mama, Papa…” paos pero matatag ang tinig ko, “…hindi na po. Hindi ko na siya mahal.”
Umalingawngaw ang katahimikan. Tila natigil ang lahat.
Nagkatinginan sina Mama at Papa, habang si Jenny’y napaluhod sa gilid ng kama ko, umiiyak na parang wala nang bukas.
“Wala siyang pagkukulang,” dagdag ko, ramdam ang pagbigat ng lalamunan. “Wala siyang kasalanan. Pero kung ipipilit natin, pareho lang kaming masasaktan. Ayokong dumating sa puntong magkasama nga kami, pero hindi na totoo. ’Yung mahal, hindi mo puwedeng pilitin.”
Napatakip si Mama sa bibig niya, nagsimula nang humikbi. Si Papa’y nakakunot ang noo, nakatitig sa akin na parang may sugat ang pride niya. Si Jenny, humihikbi na lang, paulit-ulit na umuusal ng “huwag, David… huwag.”
At sa gitna ng lahat, ako, hawak ang dibdib ko, pinipilit panindigan ang katotohanan kahit pakiramdam ko’y unti-unti akong binibitay sa sariling pamilya.
Sa isip ko, si Adrian. Si Adrian lang. Siya ang dahilan kung bakit ko kaya ito, at siya rin ang nasasaktan ngayon sa labas, mag-isa.
At doon ko naramdaman: ito na ang pinakamabigat na laban ng buhay ko—hindi laban sa krimen, hindi laban sa bala—kundi laban sa pamilya, laban sa nakaraan, laban sa taong ayaw akong bitawan.
Itutuloy...
- Writer
