I love you, SARGE

Part 42: Hindi Inaasahang Pagdalaw

Tahimik ang hallway ng ospital habang tinutulak ng nurse ang stretcher ko papunta sa ambulance. Sa bawat tunog ng gulong na dumidikit sa tiles—klik… klik… klik—pakiramdam ko’y para akong hinihiwa ng oras.

Sa tabi ko, walang kibo si Adrian. Pero mahigpit ang kapit niya sa rail ng stretcher, parang kung bibitaw siya, ako mismo ang mawawala. Ang mga mata niya, puno ng determinasyon, pero may bakas ng pagod at sakit na hindi niya kayang itago.

“David,” mahinang bulong niya, halos marinig ko lang, “doon ka muna sa apartment ko pagkatapos mong madischarge sa PNP General Hospital. Hindi ka puwedeng bumalik agad sa dati mong tinutuluyan. Gusto kong ako ang magbantay sa ’yo.”

“Adrian…” pinilit kong ngumiti, kahit mabigat ang dibdib ko. “Hindi na kailangan—”

“Kailangan,” putol niya, matatag, halos parang sundalo sa isang utos. “Dahil hindi ko kakayanin kung may mangyari pa sa ’yo na wala ako.”

Napatigil ako. Sa dami ng naranasan namin, iyon ang una kong narinig mula sa kanya na walang halong biro o pag-iwas. Diretso, totoo. At sa katahimikan, iyon ang boses na paulit-ulit tumutunog sa isip ko hanggang makarating kami sa Crame.

Pagdating namin sa PNP General Hospital. Mas malamig ang pasilyo rito, mas puti ang dingding, mas marami ang nagbabantay na pulis. Ramdam kong hindi lang ito ospital—isa itong kuta. At sa gitna ng katahimikan, naroon si Adrian, tila anino ko.

Inaayos niya ang unan ko, pinilit akong kumain, kinukulit akong uminom ng gamot. Wala siyang sinasabi, pero lahat ng kilos niya nagsisigaw ng isang bagay: “Hindi kita pababayaan.”

At bago pa ako tuluyang makumbinsi na kaya ko na ang lahat, biglang bumukas ang pinto.

Parang bumagal ang mundo. Una kong nakita ang nanay ko—tumakbo agad palapit, luhaan, at niyakap ako nang mahigpit. Para akong dinaganan ng lahat ng bigat ng mundo.

“Anak!” basag ang boses niya, nanginginig. “Bakit hindi mo sinabi? Kung nalaman ko agad, baka ako na ang nauna sa ospital! Mag-resign ka na lang, David! Hindi ko na kaya!”

Kasunod ang tatay ko, mabigat ang tinig, parang hatol:

“Tama na ang kalokohan. Magpakasal ka na kay Jenny. Kailangan mo ng kasama sa buhay, hindi puro trabaho.”

At doon ko siya nakita—si Jenny. Nakatayo sa bungad ng pinto, may hawak na bouquet at maliit na paper bag. Maputla, namumugto ang mata, halatang ilang gabi nang walang tulog.

Parang may kumurot sa dibdib ko.

“Jenny…” mahina kong sambit.

Mabilis siyang lumapit, iniwan ang mga bulaklak, at mahigpit akong niyakap. Ramdam ko ang panginginig niya, ang init ng luha sa leeg ko.

Hinawakan niya ang kamay ko, mariin, desperado.

“David… ano ba talaga? Saan ako nagkulang? May iba ka na ba? Sino siya? Bakit siya ang pinili mo? Sabihin mo lang kung paano ko maibabalik ang puso mo—gagawin ko! Kahit ano! Kahit kalimutan ko lahat ng sinabi mo noon… basta, huwag mo akong iwan!”

Umiiyak siya, nanginginig ang bawat salita, parang bata na nawalan ng laruan, pero mas masakit—parang tao na nawalan ng mundo.

Hindi ko siya matingnan. At sa gilid ng paningin ko, nakita ko si Adrian—nakaupo sa sulok, tahimik, pero ang mga mata niya’y parang salamin na nagbabantay sa bawat salitang lumalabas sa bibig ko.

Huminga ako nang malalim. Pinilit kong maging matatag.

“Jenny…” mahina kong sabi, pilit na pinapakalma ang tinig ko. “Wala kang pagkukulang. Hindi ikaw ang mali. Pero hindi ko na kayang ipagpatuloy ’to. Hindi ikaw ang nasa puso ko.”

Parang gumuho siya. Napaatras, natulala, at muling bumagsak ang luha.

“Hindi… David, huwag mo akong lokohin. Lahat ng ito—ang Bar exam, ang sakripisyo ko—ginawa ko para sa future natin. Para kapag nakapasa ako, magpakasal na tayo. Yun ang pangarap ko!”

Ramdam ko ang bigat ng bawat salita niya. Totoo lahat. At iyon ang pinakamahirap—wala siyang kasalanan.

Kumawala ako sa kamay niya, tumingin ako diretso sa kanya.

“Jenny… patawad. Pero hindi kita kayang pakasalan. Hindi dahil kulang ka, kundi dahil hindi ikaw ang laman ng puso ko. At hindi mo deserve ang isang taong kalahati lang ang kaya ibigay.”

Umiyak siya nang malakas, halos matumba. Ang nanay ko’y halos makiusap na huwag na kaming mag-away, at ang tatay ko nama’y nanatiling tikom ang panga. Pero ang tingin ko’y kay Adrian, na tahimik pa rin sa sulok—hindi nagsasalita, hindi sumasabat.

At nang ipakilala ko siya bilang “matalik na kaibigan,” nakita ko ang bahagyang paglihis ng mga mata niya. Hindi siya nagsalita, pero ramdam ko: nasaktan siya.

At sa gabing iyon, sa gitna ng bulong ng aircon at iyak ni Jenny, pakiramdam ko’y mas mabigat pa ang sugat sa dibdib ko kaysa sa bala na dumaan dito.

Itutuloy...