Part 31: Mga Sugat Na Hindi Nakikita
566 Words
Naglalagitik pa ang tenga ko sa lakas ng sumabog na granada. Ang paligid ay parang naglalaho sa usok at abo, habang ang huni ng mga bala ay humahalo sa sigaw ng mga kasama.
Ngunit isa lang ang hinahanap ng mga mata ko—si Adrian.
"Adrian!" halos punit ang lalamunan ko sa pagsigaw.
Mula sa manipis na ulap ng alikabok, nakita ko siyang gumalaw. Nakatihaya siya, duguan ang gilid ng mukha, punit ang manggas ng kanyang tactical uniform. Nanginginig ang mga kamay niya habang sinusubukan niyang abutin ang rifle na natabunan ng buhangin at debris.
Parang tumigil ang mundo. Parang ako lang ang nakakarinig ng mabigat niyang paghinga.
Mabilis kong nilapitan, kinalimutan ang sariling cover. Dinamba ko siya, hinawakan ang balikat, sabay inalalayan tumayo.
"David..." paos ang boses niya, nanginginig pero matalim pa rin ang titig. "I'm fine. Fight's not over."
Fine? Sugatan siya, halos matumba sa bigat ng katawan, at pinipilit pa ring sumugod.
"Hindi mo kailangan patunayan ang kahit ano!" mariin kong bulong habang hinihila siya papunta sa mas ligtas na pader.
Pero kumawala siya. Tumindig muli, nakapasan ang rifle, at sa kabila ng dugo sa pisngi at pilay sa kaliwang binti, nakaharap siya muli sa apoy ng bakbakan.
Sa bawat kalabit niya sa gatilyo, sa bawat pag-igting ng panga niya, hindi ko alam kung mas dapat ba akong humanga o matakot. Kasi ang nakikita ko ngayon ay hindi lang tapang. May ibang halong hindi ko maipaliwanag—isang desperasyon na parang gusto niyang ubusin ang sarili.
"Cover fire!" sigaw ng team leader. At si Adrian, parang walang sugat, siya pa ang naunang humakbang.
Hinabol ko siya, halos mabaliw sa kaba. Sa gilid ng mata ko, ramdam ko ang mga bala na dumadaan, pero wala akong pakialam. Ang mahalaga lang, hindi siya bumagsak. Hindi siya mawala sa paningin ko.
Hanggang sa humupa ang unang bugso. Napatigil ang putukan, bumigay ang mga Yakuza, at natabunan ng ingay ng sirena ng mga backup units ang paligid.
Humahangos si Adrian, hawak pa rin ang baril, duguan ang braso, nangingitim ang tuhod. Ngunit nakatayo siya, matikas, parang hindi tinamaan ng kahit anong pagsubok.
"Adrian..." mahina kong tawag, halos mabasag ang boses ko.
Lumingon siya sa akin, at sa unang pagkakataon mula nang pumutok ang granada, nakita ko sa mga mata niya ang bahagyang pagkabasag. Isang pirasong emosyon na pilit niyang tinatago.
Lumapit ako, hinawakan ang braso niya, dahan-dahan kong pinisil. "Tama na. Hindi mo kailangang dalhin mag-isa lahat ng ito."
Hindi siya sumagot. Tinitigan lang niya ako, malamig, matigas. Pero sa ilalim ng katahimikan, nararamdaman ko ang sigaw ng kanyang kaluluwa.
At doon ako pinakanatakot.
Hindi sa Yakuza. Hindi sa armas.
Kundi sa posibilidad na ang tapang ni Adrian ay hindi dahil sa lakas ng puso niya, kundi dahil sa bigat ng sugat na tinatakasan niya.
Habang nagsisimulang mag-ayos ng perimeter ang mga kasama namin, doon ko naramdaman ang bigat ng lahat.
Pinilit kong huminga, pinilit kong magpakatatag. Pero sa loob ko, paulit-ulit na bumabalik ang tanong:
Matapang ba talaga siya? O desperadong tinatakas ang sakit na ako ang dahilan?
Habang tinatahi ng medic ang sugat ni Adrian, nanatili akong nakatayo sa tabi niya. Tahimik. Wala akong masabi.
Hanggang sa dahan-dahan niyang bulungan ang mga salitang kumutkot sa kaluluwa ko:
"Kung mawala ako, David... huwag mo na akong hanapin."
At doon, pakiramdam ko'y may granadang muling sumabog—hindi sa labas, kundi sa loob ng dibdib ko.
Itutuloy...
- Writer
