I love you, SARGE

Part 33: Laban o Wakas?

Tahimik ang conference room, pero ramdam ko ang bigat ng hangin. Para bang bawat ilaw sa kisame ay mas maliwanag kaysa dati, tinatamaan ang bawat anino sa mukha ng mga kasamahan namin. Mission briefing para sa final sweep ng Yakuza cells sa Pampanga—at alam naming lahat, ito ang pinakamapanganib.

Umupo ako sa dulo ng mesa, hawak ang ballpen, pero hindi ko magawang magsulat ng kahit anong notes. Kasi mula sa kabila ng mesa, kitang-kita ko siya—si Adrian.

Kung dati'y may bahid ng lambing o biro sa ngiti niya, ngayon wala na. Ang mukha niya'y parang hinubog ng malamig na bakal. Ang mga mata niya, hindi na kumukurap, nakatutok lang sa projector screen kung saan nakalatag ang mapa ng target area. Para bang ang buong pagkatao niya ay nilamon ng misyon, at ang tao kong nakilala kahapon—ang Adrian na marunong humagulgol, marunong masaktan—ay unti-unting naglalaho.

"Team Bravo will flank from the west side," paliwanag ng tactical commander.

"Confirmed," maikli at malamig na sagot ni Adrian. Walang alinlangan, walang tanong.

Hindi siya ganoon dati. Madalas siyang magtanong, magbigay ng insight, o kahit magbiro para maibsan ang tensyon ng lahat. Pero ngayon? Tahimik, puro tango at seryosong titig.

Habang nagsasalita pa ang commander, napansin kong sinisinghot niya ang dugong hindi pa tuluyang humihinto sa sugat sa kilay niya. Hindi man lang niya pinapansin. Wala man lang reklamo, wala man lang pag-urong. At doon ako lalo pang kinabahan.

"Adrian, ikaw ang magle-lead sa entry team."

"Yes, sir," mabilis niyang tugon. Diretso, parang wala nang ibang iniisip.

Napakagat ako sa labi. Lead? Sugatan ka pa. Hindi ka pa nakaka-recover. Pero bakit parang gusto mo pa itong pasanin?

"Any objections?" tanong ng commander sa buong team. Walang sumagot. Kahit ako, hindi ko nagawang magsalita. Kasi paano kung magsalita ako at lumabas na personal ang dahilan? Paano kung isipin nilang hindi ko siya pinagkakatiwalaan bilang officer?

Pero sa loob-loob ko, parang dinudurog ako.

Pagkatapos ng briefing, habang naglalabas-labasan ang mga kasama, pinigilan ko siya. "Adrian," tawag ko, mababa ang boses. "Wait."

Huminto siya, humarap sa akin.

"Bakit?" tanong niya, malamig, parang wala nang damdaming nakatago sa likod ng mga mata niya.

"Sigurado ka ba? Lead ka agad? Hindi ka pa nga fully recovered."

Umangat ang sulok ng labi niya, mapait na ngiti.

"Recovered o hindi, David, trabaho ito. Kung hindi ako ang lead, sino? Ikaw? Gusto mo ba iyon?"

Napatigil ako. Kasi alam ko, siya ang pinakamagaling sa tactical entries. Kahit sugatan, kaya niyang gampanan. Pero ibang usapan na kung ang sugat ay hindi lang nasa katawan, kundi nasa loob.

"Adrian... hindi kita maintindihan. Ano ba talaga ito? Tapang o..." huminto ako, hindi ko masabi.

"Desperasyon?" siya na mismo ang tumapos, malamig ang boses.

Natigilan ako, hindi makagalaw.

"Maybe both," dagdag pa niya, diretso sa mga mata ko. "Pero anuman iyon, gagawin ko pa rin. Kasi ito lang ang kaya kong gawin, David. Laban. Kahit maubos ako."

At doon, parang tinanggalan ako ng hangin. Kasi totoo. Kitang-kita ko. Hindi lang siya lumalaban sa Yakuza. Laban din siya sa sarili niyang sakit, sa puso niyang sugatan, sa damdaming hindi niya kayang ipahayag.

Sa hallway papunta sa armory, sinundan ko siya nang kaunti. Hindi ko mapigilan. Nakita ko siyang inaayos ang rifle, binibilang ang bala, parang walang pakialam sa sugat na muling dumudugo sa kamay niya.

"Adrian," tawag ko ulit, halos pabulong. "Kapag pumasok tayo sa field... huwag mong ubusin ang sarili mo. Please."

Saglit siyang huminto, pero hindi lumingon.

"David," mahina niyang sagot, pero malinaw. "Kung ito ang wakas ko... at least, lumaban ako hanggang dulo."

At saka siya nagpatuloy sa paglakad, iniwan akong nakatayo, para bang ako ang naiwan sa dilim.

Habang nakaupo na ulit ako sa conference room mag-isa, paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga sinabi niya. Tapang o desperasyon? Laban o wakas? Hindi ko alam. Ang alam ko lang—kung patuloy siyang uubusin ng sarili niyang sakit, baka sa susunod na laban... hindi na siya bumalik.

At doon ako tuluyang natakot. Hindi sa Yakuza. Hindi sa barilan. Kundi sa posibilidad na si Adrian mismo ang magiging sanhi ng pagkawala niya.

Itutuloy...