I love you, SARGE

Part 37: Pagbitaw

Tahimik ang gabi sa ospital. Sa kabila ng puting dingding at malamig na hangin mula sa aircon, ramdam ko ang bigat ng katahimikan. Nakapikit ako, kunwari'y natutulog, pero ang totoo'y hindi ako mapalagay. Kahit anong gawin ko, paulit-ulit lang na bumabalik sa isip ko ang lahat—ang laban, ang sugat, ang mukha ni Adrian habang umiiyak at sumisigaw ng pangalan ko.

At higit sa lahat, ang bilin ko sa team: huwag na huwag n'yong ipapaalam sa pamilya ko ang nangyari.

Alam kong hindi iyon ang normal na gagawin ng isang anak, pero hindi ko kayang dagdagan ang bigat na dinadala ng mga magulang ko. May sakit sa puso ang tatay ko—isang balita lang na muntik na akong mamatay, baka siya pa ang tuluyang bumigay. Ang nanay ko naman, alam kong hindi makakatulog nang ilang linggo kung malalaman niya.

At bilang panganay, alam kong responsibilidad ko ring alagaan ang mga kapatid ko. Ang kapatid kong babae ay kasalukuyang nagre-review para sa board exam sa Dentistry, at ang bunso naming nasa ikalimang taon na sa Engineering. Ayaw kong maistorbo ang focus nila—mas mahalagang makapagtapos sila kaysa maabala pa sa kalagayan ko.

Pero alam ko ring may isang tao na hindi ko makokontrol. Si Ric Santos.

Hindi ko man sinabi, ramdam ko na. At tama nga ang kutob ko.

Paggising ko kinabukasan, sakto namang palabas ng kwarto si Adrian para bumili ng pagkain. Nang muling bumukas ang pinto, halos tumigil ang mundo ko.

"David..."

Si Jenny.

Nakatayo siya sa bungad ng pinto, may bitbit na bouquet ng bulaklak at isang maliit na paper bag. Maputla ang mukha niya, namumugto ang mga mata, halatang halos hindi natulog.

Parang sinuntok ako sa dibdib.

"Jenny..." mahina kong sabi, halos hindi makalabas ang boses ko.

Mabilis siyang lumapit, iniwan ang mga bulaklak sa mesa, at mahigpit akong niyakap. Ramdam ko ang panginginig ng katawan niya, ang bigat ng bawat hinga niya.

"Bakit hindi mo sinabi? Bakit kailangan ko pang malaman kay Tito Ric?" halos pasigaw niyang tanong, puno ng luha ang tinig niya.

Napapikit ako. Kaya pala. Sinabotahe ni Ric ang bilin ko.

Hinawakan ko ang braso niya, marahan kong inalis ang yakap niya. Tumingin ako diretso sa kanya, kahit ang sakit. "Jenny... ayaw ko talagang malaman mo. Ayaw kong mag-alala ka. Gusto kong makafocus ka sa sarili mo, sa pamilya mo, sa future mo."

Umiling siya, tumulo ang luha. "Hindi mo ba naiintindihan? Ikaw ang future ko, David. Anim na buwan akong nagtiis, hindi ka kinontak, kasi pinangako ko sa sarili ko na babawiin ko lahat ng oras na mawawala pagkatapos ng Bar. Tapos ganito? Wala man lang akong kaalam-alam kung muntik ka na palang mawala?"

Bawat salita niya, parang karayom sa dibdib ko. Pero alam kong kailangan kong maging matatag.

"Jenny..." bumuntong-hininga ako, pinilit kong gawing matatag ang boses ko kahit basag na basag sa loob. "Wala kang kasalanan. Wala kang pagkukulang. Ikaw ang pinaka-mabuting taong nakilala ko. Pero—"

"Pero ano, David?!" putol niya, desperado, nanginginig ang mga kamay habang hawak ang akin. "Huwag mo sabihing iiwan mo ako dahil lang sa isang aksidente. Hindi mo puwedeng burahin lahat ng pinagsamahan natin."

Ramdam ko ang bigat ng mga salita niya, pero kailangan kong tapusin. Hindi ko na kayang magpanggap.

"Jenny..." mahina kong sambit, pilit na ngumiti kahit nangingilid na rin ang luha ko. "Hindi aksidente ang dahilan. Ako ang dahilan. Kasi... hindi ko na kayang ipagpatuloy 'to nang alam kong hindi ikaw ang laman ng puso ko."

Parang gumuho ang mundo niya sa harap ko. Napaatras siya, natulala, hindi makapaniwala sa narinig.

"Hindi... David, huwag mo akong lokohin. Pagod na pagod ako sa review, oo, pero ikaw ang iniisip ko lagi. Ginawa ko lahat 'to, para sa future natin. Para kapag nakapasa ako, magpakasal na tayo. Yun ang pangarap ko!" Halos pasigaw na siya, nanginginig, desperadong hawak ang kamay ko na para bang kung bibitawan niya, mawawala ako.

At iyon ang pinakamahirap. Dahil alam kong totoo lahat ng sinabi niya. At wala siyang kasalanan.

Pero mas totoo ang nararamdaman ko.

Kumawala ako sa pagkakahawak niya. Tumingin ako sa kanya, diretso, walang takas. "Jenny... patawad. Pero hindi kita kayang pakasalan. Hindi dahil kulang ka, kundi dahil hindi ikaw ang laman ng puso ko. At hindi mo deserve ang isang taong kalahati lang ang kaya ibigay."

Saglit na katahimikan. Hanggang sa tuluyang bumigay si Jenny, umiyak nang malakas, halos matumba sa bigat ng sakit. Hinayaan ko siyang ilabas lahat, kahit bawat luha niya ay parang apoy na dumadapo sa sugat ko.

"David... huwag... huwag mong gawin 'to," pakiusap niya, halos wala nang boses.

Pumikit ako, pinisil ang kama, at sa wakas, binitiwan ko ang huling salita:

"Patawad, Jenny. Pero ito na ang huli."

Itutuloy...