Stolen By Zadie Augusto

“Ow. Look who's back. Long time no see, a?” Isang maarte at pamilyar na boses ang narinig ko mula sa likod na naging sanhi nang mas lalong pag-init ng ulo ko sa umaga. Sa halip na lingunin siya at pagtuunan ng pansin, nanatili lamang ang paningin ko sa pinto ng isang opisina, naghihintay na bumukas ito at tawagin ako. I act like I didn't feel her presence even I do. Ayokong magsayang ng inerhiya sa isang katulad niya. “I heard you lose the mission. Poor Tacenda.” Sarkastiko siyang tumawa na tila ba'y nang-aasar. Naramdaman ko ang pagtayo niya sa mismong tabi ko, nakaharap din sa pinto kung saan ako nakatingin. Kinalma ko ang sarili ko, pinipigilang sagutin siya dahil baka kung hindi ay baka masampal ko lang siya ng wala sa oras. Umagang-umaga ang nakakarinding boses niya ang bubungad sa akin. Ang malas ko naman yata. “Nakakahiya, naturingan ka pa namang anak ng isang karespetong-respetong leader at dahil lang doon, natalo ka? What a failure.” Sa pagkakataong ito, walang bakas ni isang emosyon ang mukha ko nang humarap ako sakanya. “It's been a years. Chismosa ka na pala?” depensa ko na ikinagulat niya. Her eyes widened as she heard what I just asked. Nanliliksik ang mga mata niya nang lumingon sa akin. “What did you say?” she asked. Halatang hindi nagustuhan ang sinabi ko. “I didn't expect that you're one of the cheapiest person, here, Aree. Dahil hindi ka magaling pagdating sa mga misyon, our boss decided na i-stock ka lang dito. Just here, nakatunganga at umaasang darating ang araw na mabibigyan ng misyon,” seryosong sagot ko. Dahil sa sinabi ko, akma na sana niyang papaliparin ang kanang kamao niya upang dumampi iyon sa mukha ko. Ilang dipa na lang ang pagitan nang kamao niya sa mukha ko nang mapatigil siya nang magsalita ako. “Don't step out of the line, Aree Salvero. Baka nakakalimutan mo kung ano ang posisyon mo rito,” I warned her. I raised my eyebrows to her and fiercely met her eyes that obviously holding a lays of anger. “Back off,” saad ko na kaagad naman niyang ginawa. Umatras siya at nilayo ang kamao sa tapat ng mukha ko. Ramdam na ramdam ko ang galit na bumabalot sa katawan niya kaya naman hindi na ako muling nagsalita. Hindi ko kasalanan na lumabas na lamang iyon nang kusa sa bibig ko. It's her fault, siya ang nauna at hindi ako. Binalik ko ang tingin sa unahan na sumakto namang bumukas. Lumabas mula rito ang isang lalaki mayroong malaking pangangatawan. He was dressed in pure black. He also wearing a custom molded surveillance earpieces. Katulad ito sa mga suot ng mga militar, pulis, secret service o hindi kaya ay security personnel. “Ms. Tacenda?” Agaran kong pinakita ang ID ko sakanya bilang pagkompirma na ako nga ang tinutukoy niya. Dahil roon, kaagad niya rin akong pinapasok sa loob. Hindi ko na nilingon si Aree at nagdire-diretso na lamang naglakad paloob. Hindi naman siya ang pinunta ko rito. Kung papatulan ko pa siya, masasayang lang ang oras ko. Iginaya ako ng lalaki kung nasaan ang pakay ko kung bakit ako nagtungo rito sa agency. Dumeritso kami sa isang kwarto na ang pagkakatanda ko ay mini bar. Seryoso lamang ang mukha ko at ni isang emosyon ay wala akong pinapakita habang nakasunod sa lalaki. “Welcome back, baby girl!” Isang nakakarinding boses ng lalaki ang bumungad sa akin nang tuluyan akong makapasok sa mini bar na iyon. Tumayo pa siya sa kinauupuan niya at binuka ang dalawang kamay upang salubungin ako ng yakap. “Why did you call me?” Hindi ko siya pinansin at nilagpasan na lamang dahil dumeritso na lamang akong umupo sa couch sa harap nang inuupuan niya kanina. “Hindi mo man lang ba ako bibigyan ng yakap?!” reklamo nito na tila ba'y isang bata. Kahit man hindi ko siya tignan, alam kung nakasimangot siya. He’s always been a childish boy. Padabog siyang naupo sa harap ko habang masama ang tingin sa akin kaya naman binigyan ko siya nang nagtatakang tingin. Tinaasan ko rin siya ng kilay. Nginisian niya ako. “Ilang taon na ang nakalipas pero napakamaldita mo pa rin,” bulong niya na umabot naman sa tainga ko. “Pinapunta mo ba ako rito para sabihin 'yan? Kasi kung 'yan lang din naman, aalis na ako. Marami pa akong kailangan gawin,” seryosong ani ko at akma na sanang tatayo nang pigilan niya ako. “O, joke nga lang e!” pagsimangot niya na tila isang bata. Because the way he act, I rolled my eyes at him. Naupo akong muli at pinagkrus ang mga braso habang ipinatong ko naman ang hita ko sa kabilang hita ko saka siya nilingon upang maghintay ng sunod niyang sasabihin. Bumuntong hininga siya na tila ba nakahinga ng maluwag nang makitang naupo ako muli. Kagaya ko, naupo rin siya. Hindi rin nagtagal, sumeryeso na. May kinuha siya sa lalaking sumundo kanina sa akin sa labas, na isang kahon na mayroong folder sa ibabaw nito, dahilan para mapauntong-hininga ako. Unang sulyap ko pa lamang doon ng isang segundo, alam ko na kung ano iyon. “Sorin, I can’t do it. You know that I have a big responsibilities. I need to protect him. Ayoko siyang mapahamak,” una kong sambit bago pa siya makapagsalita. Nilapag niya ang kahon sa unahan ko. He smiled at me. “Don’t worry, the clients make sure na hindi madadawit ang pangalan natin. Kailangan ka lang talaga rito sa misyong ‘to. Me and Jespy is with you. Hindi lang ikaw ang mag-isang sasalang rito. We know the client and he’s been a friend to us. May nakuha sa kompanya and we need to help them para mabalik sakanila ang dapat na para sakanila,” paliwanag niya. “Jespy is with you and i’m sure kasama pa ang ibang mga tauhan mo so, bakit kailangan pang kasama ako?” “We’re team, right? Do you think this is going to work out without you?” *** “Here.” Walang kahit anumang emosyon ang nakapinta sa mukha ko nang kinuha ko ang inaabot na baril sa akin ni Jespy. Kinuha ko iyon at kaagad na inayos sa likod leather jacket ko sa bandang suot na pants. Inayos ko rin ang mask na suot ko kasabay nang paghinto ng kotse sa isang gusali. “We need to meet the clients first,” pahayag ni Sorin na siya namang nagda-drive ng kotseng sinasakyan namin ngayon. Inabot sakanya ni Jespy ang brown coat niya na kaagad naman niyang kinuha at sinuot. Siya lang ang naiibang suot sa amin. Me and Jespy was both wearing a black leather jacket while him was a coat. Sabay kaming tumango ni Jespy bilang pagtugon sa sinabi niya. Hindi rin nagtagal, lumabas na kami mula sa sasakyan at pumasok sa gusali kung saan raw pupuntahan ang kleyente upang makilala kami. Nauna si Sorin sa paglalakad habang kami naman ni Jespy ay kapwa nasa likod niya, nakasunod sakanya. It took us a couple of minutes on our way to the office that located in the 15th floor, which was the last floor of this building. Nang bumukas ang elevator, kaagad kaming sumunod kay Sorin na pumasok sa isang meeting room pagkatapos na patuluyin ng isang babae na sa tingin ko ay isang secretary. Wala pa roon ang kleyente kaya naghintay pa kami ng ilang minuto bago ito dumating. Naupo kami sa nakahilerang upuan na nasa harap ng malaki at malawak na table. Jespy and Sorin was playing their knife while me was starting to get pissed because of the boredom. Idagdag pa ang pagpapahintay ng kleyente. Ilang minuto na ang nakalipas pero wala pa rin siya rito. Sayang sa oras. “Matagal pa ba—” Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang marinig kong bumukas ang pinto. Sabay-sabay kaming napalingon sa gawing iyon. My brows instantly meet each other as I saw the two boys and one girl wearing a formal suit, entering the meeting room. Seryoso ang mga mukha nito ngunit nang makita kami ay kaagad na umukit sa kanya-kanya nilang mga labi ang ngiti. Automatikong nilukob ako ng kaba nang naupo ang babae sa upuan sa dulo ng table kung saan ay malapit iyon sa amin habang ang dalawang lalaki naman ay sa tapat namin. Hindi ko magawang magalaw ang ulo ko at ituon iyon sa unahan namin kung saan doon nakaupo ang kasama ng babae. I felt my heartbeat pound so fast. Nagsisimula na ring manlamig ang kamay ko. Pakiramdaman ko ay hindi ko nanigaw ang katawan ko mula sa pwesto ko pagkatapos kong makilala kung sino ang mga ito. “Thank you for waiting for us,” the guy sitting in front of me wearing a blue suit said. Mas lalong bumilis ang t***k ng puso ko nang marinig ang sinabi niya. Nanunuyo ang lalamunan ko. Siya ba ang sinasabi ni Sorin na kaibigang kailangan namin tulungan? Nakaramdam ako ng inis sa sarili ko. Hindi ko man lang muna inalam ang pagkakakilanlan nila bago ako pumasok sa misyong ‘to. At sa kinadami-dami ng pwede naming maging kleyente, bakit sila pa? Hindi pwede ang ganito! Ayoko ko silang makita lalo na siya. Ang lalaking nakaupo sa tapat ko. Hindi pa ako handang makita siya. Inayos ko ang mask na suot ko nang hindi nagpapahalata ngunit nang ginawa ko iyon ay natuon ang pansin sa akin ng lahat. “Ms. Tacenda? Is that you?” the girl sitting on the edge of the table asked. Mariin akong napapikit nang itanong niya ‘yon. I played the inside of my cheeks using my tongue for a second before I opened my eyes and took a deep breath. Dahan-dahan kong inangat ang tingin ko hanggang sa magtama ang paningin namin ng babae na ngayon ay abot langit ang ngiting nakatingin sa akin. Kaagad akong umiwas. Dahan-dahan ko ring tinanggal ang mask na suot ko bago sumagot. “Ako nga po,” malamig kong sagot, nanatiling nakaiwas ng tingin. Ayokong maging bastos sa harap nila. They’re still my clients. “Where have you been?” Unti-unti kong tinuon ang tingin ko sa lalaking nasa tapat ko nang marinig ko ang seryoso niyang tanong, na ngayon ay diretsong nakatingin sa mga mata ko. His eyes was full of questions, pain and happiness. Hindi ko maintindihan. Sa pagkakataong nagtagpo ang paningin namin, pinagmasdan ko ang mukha niya. Dahil rin sa naging tanong niya, naghari ang katahimikan sa loob ng pasilyong ito. I didn’t answer him. Hindi ko alam kong ano nga bang nararapat na sagot sa tanong niyang sobrang hirap sagutin. I stayed silent. Nanatili ang paningin ko sa mukha niya, pinagmamasdan ang bawat detalye nito. Sa muli kong pagbabalik, hindi ko inakalang muli ko siyang makikita sa parehong pagkakataon kung paano kami nasira. From where I was sitting to where he was, I can see every detail of differences and similarity of his face and the little boy i’m with everyday and calling me… Mommy.