🌙 ค่ำคืนนั้น... อากาศเย็นลงเล็กน้อย
ลมพัดเอื่อยๆ ผ่านม่านหน้าต่างที่เปิดอยู่
อัยย์เดินกลับขึ้นห้องเงียบๆ หลังเพิ่งคุยกับมินาเอะเสร็จ
...เรื่องแม่ของเรย์จิ ที่ทำเพื่อนของเธอเครียดจนน้ำตาแทบจะไหล
และพอคุยจบแล้ว… อัยย์ก็เผลอบ่นออกมาทั้งเหนื่อย ทั้งหิว ทั้งง่วง ในคราวเดียวกัน
แต่เพียงไม่ถึงสิบนาทีต่อมา—
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา
ก็อก... ก็อก...
อัยย์ชะงัก เงยหน้าจากมือถือ แล้วเดินไปเปิดประตูด้วยความสงสัย
...และภาพที่เธอเห็นตรงหน้าก็ทำให้เธอต้องหยุดนิ่งไปทันที
คิน ยืนอยู่ตรงนั้น
ในมือถือกล่องข้าวสีเรียบๆ กล่องหนึ่ง
“นี่นาย… มาทำไม” เธอขมวดคิ้ว แต่ถามเสียงเบากว่าปกติ
“เธอบ่นว่าหิว” คินพูดเสียงเรียบ แล้วยื่นกล่องข้าวให้เธอ
“ฉันแค่…จำได้เฉยๆ”
อัยย์ชะงักไป
ไม่ใช่เพราะคำพูดของเขาหวานหรือทำให้ใจละลาย
แต่เพราะคำพูดของเขา... ไม่เคยหวานเลย
และนั่นแหละ
...ที่ทำให้หัวใจของเธอส
