❤T W O❤ ♛Touch Move♛

2222 Words
❤T W O❤           ♛Touch Move♛   Ynia:   Present time:   “H-Hija, a-anak ka ba ni Blaire A-Ademar?”   The chubby old maid stammered as I was fully awake in this late hour. I had slept for more than eight hours after that accident and gladly was sheltered by the two old couples. Sinipat ko ang kabuoan ng kwarto kung saan ako naroroon habang naka-upo at nakasandig pa rin sa headboard ng queen-sized bed.   I’m definite I’m still at the peak of the mountain.   Pero ba’t parang nasa isang five-star hotel ako ngayon? I mean, look at the quality and brand of these furnitures. Iba rin ang uri ng mga materials na gamit sa dingding at kisame ng buong kwarto. And the floor was quiet astonishing—I believe the kind of stone was truly precious at ginamit ito sa sahig ng kwarto o sa buong sahig ng bahay? Wow, unbelievable..   “Po? Ah, pasensya na nawala ako saglit! Hindi ko lang kasi mapigilan ang hindi hangaan ang bahay na ‘to—and yes, I am my father’s daughter. Ynia Lhairez Ademar.”   Nakangiti kong sagot sa matanda na akala mo’y nakakita ng multo—dahil ba ito sa sugat ko ngayon? Nasira ba ang mukha ko kaya ganun nalang siya kung maka-react?   “Salamat nga po pala at kung hindi dahil sa inyo ay—malamang, patay na po ako..”   Hanggang ngayon ay kinikilabutan pa rin ako sa kung anong maaaring nangyari sa’kin kung hindi ako ‘agad nakita ng mag-asawa. Actually, they already told me how they luckily saved my life—dahil na rin daw iyon sa asong si Alm. It’s such a pleasure to meet my savior, a mighty dog and I’m looking forward to it. Pero ngayon mukhang matatagalan pa ako sa pagpapagaling dahil sa malaking sugat na nasa kaliwang braso ko.     “Belen! T-Tumawag si seniorito! Pa-Papunta na siya rito!” Tinig iyon ni Lucas, asawa ni nanay Belen na para ring hindi mapakali. Pareho silang dal’wa na parang kinakabahan! Sino nga pala ang may-ari ng bahay na ito? The two old couple hurriedly went out the room while nanay Belen was glancing at me, like more than twice now. What’s wrong?   Hindi baa lam ng amo nila ang—ginawang pagtulong nila ng dal’wa sa’kin? Napatuwid ako ng upo.   I stretched those tired muscles on my back. Though, their mysterious stunts gradually made me a little bit nervous coz this scene was kinda familiar to me—have you seen the Beauty and the Beast? Well my set-up was kind of the same from that favorite tale of mine..   Hayst! Kung ano-anu nalang ang naiisip ko—I’d better ne fine as soon as possible. Paano nalang si Chada against my furious family right now? Siguro nga’t kanina pa nila ako hinahanap, eh.   I gradually stepped on the cold floor but the pain registered on my face—arg! I was trying to stand but I just couldn’t—oh my God.. Saka ko lang nakita ang isa pang benda na nasa mismong paa ko. Jesus, I think I need to see a doctor!   “WHO is she?”   Napatda ako nang marinig ko ang isang baritonong boses. I looked straight at the door and there he was—a man wearing a pleasant business-black suit plastered by his most dangerous aura. I-Ito na ang beast..?   Siya ba ang kinatatakotan nila nanay Belen?   The tiny sparks started building inside as his dangerous yet mysterious glare spilled all over me. His heavy foot steps triggered me to get back on my system—seemed he was telling me to stay focus, or else..   “I-I’m sorry to brag in.. A-Ako nga pala si—“   “Nahulog po siya b-bangin kaya tinulongan namin siya, Seniorito. K-Kailangan rin niya ng doctor..” Nanay Belen was cleary intercepting my line. Nanatili pa rin akong nakaupo sa paanan ng kama habang patuloy ito sa paghakbang patungo sa’kin. Bawat tunog ng kanyang pag-apak ay parang tunog ng isang pagbabanta. Ewan, pero iyon ang nakikita ko sa kanyang mga mata.. Dun ko rin napansin ng tuloyang kung gaano siya..ka-gwapo! I felt conscious suddenly about my physical state.   “I wasn’t asking what had happened to her—I was asking who is she!?”    Bigla nalang nagtaas ng boses ang lalake na ikinabigla ko. Kung nakakalakad lang ako ngayon—I would rather run outside away from him. Is this how he treated the people around him that is why they feel nervous whenever his around? Kaya pala ganun nalang ang takot at nerbyos ng dal’wa kanina nang malaman nilang papunta rito ang amo nila.   Tsk! He might be gorgeous but that’s way completely the opposite of what’s inside of him! His a beast, indeed.   “I’m Ynia Ademar. Thanks to the both of them—I’m still alive so please, don’t get mad at them.”   Naniningkit ang mga mata ko nakatingin ng diretso sa kanya. He did the same way but spitting fire this time. There was no expression on his face but being treacherous—so unsafe.. Sino ba siya? I haven’t seen him around Pah! But it seemed he was no ordinary person—he’s damn rich and ridiculously proud of what he had!   “What’s your f******* name again?” What? He cursed like hell! Hindi ko ang tabas ng dila niya at hindi ko na gustong manatili pa ng isang minute sa bahay nito!   “Mind your mouth, Mr—“   Naiinis na ako sa kanya nang bigla itong humalakhak. Parang hindi ito mapigilan sa pagtawa—anong nakakatawa? Tumingin ako sa dal’wang mag-asawa na bakas pa rin ang takot. Para kanino? Ba’t ba natatakot sila sa isang katulad niya? They should fight and stand! Naiinis ako sa mga taong katulad ng lalakeng ito—a well-dressed soul but a total beast beyond’s naked eye!   Azeil:   Did I just hear it right? Is this a f****** blessing to me or destiny? Fate twisted swifty like I didn’t anticipate it! I was currently facing Blaire Ademar’s daughter—the one and only daughter. Damn! Angels were on my side, weren’t they?   I greeted my teeth as I stare at her. She was completely a mess and bruises were all over her face and body. Didn’t the two just told me that she fell from the cliff and they luckily found her? Sh**! I would really like to acknowedge Belen and Lucas for having a great job on this! A f******* great job!   They just made my revenge a bit easier.. Plus all the fate and destiny, huh? Let’s start with this pitiable being named—Ynia Ademar.. The one who always annoyed be many years ago!   Flashback: Azeil:   “O, ano ngayon Ramirez? Anong pakiramdam ng parehong naglalakad tayo sa putik, huh? Ang angas ng pamilya mo nun, a! Pareho lang naman pala tayo ng kababagsakan, eh!” I reserved my patience. Mas binilisan ko pa ang pagtatanim ng mga palay dahil bibilhan ko pa ng gamot si mama Adele.   At such a young age as five, everything from us wiped out—literary, everything! Even those family friends that my family considered—they awfully turned their backs on us, they left us alone. No one was there for us—every one hated us, loathe us!   And the only reason I could blame for that was the Ademar family! Just like my grandfather and papa Dave often discussed—they despised and hold grudges against us. Dahil sa maling bintang na napunta sa pamilya ko—ang illegal na pagmimina na wala namang ibidensya. Just like what my father said to me—even when he was studying at their University, Blaire Ademar didn’t stop messing up with him. Iilang beses bang ipinabugbog niya si papa? I lost my count from the tale of my father but one thing was quiet sure and definite—I loathe them even more! Nang dahil sa kanila—gan’to ang buhay namin ni mama ngayon. Sa murang edad ko, nawalan kami ng lahat—nawalan ako ng isang ama na sana’y siyang nagtatrabaho ngayon at hindi ako, na sana’y siyang uuwi ng maaga para magdala ng pagkain o bilhan ng gamot si mama ko.   “O, ba’t naging pipi ka ha? Anak ng kriminal!”   Dagdag pa ni Marlon na naalala ko noon ay binigyan ko ng mga relief goods pagkatapos ng isang bagyo—at ngayon ay maanghan ang salitang binitawan laban sa’kin. Hindi ko siya papatulan ngayon. I will reserve my wrath for Ademar’s family and he will be in queue, for sure!   Anak ng kriminal?   That’s what they always addressed me here! I’m so f****** sick and disrupt. Kaya nagmamadali kong tinapos ang pagtatanim ko ng palay dahil may kailangan ko pang bilhan ng gamot si mama. May malubhang hika siya at naaawa ako sa kanya—hindi ko man lang ma-confine sa malapit na center dahil wala raw silang sapat na medisina para kay mama.   Damn them! Everything is listed and noted in my head—I’m might seemed reserve but I’m not. They’ll feel my wrath in God’s perfect time.   “Hijo, wala ka ba talagang balak na pumasok ulit sa paaralan? Mag-aral ka muna bago ka magtrabaho..”    Ilang beses na ba akong pinangaralan ni mama tungkol diyan? Inatake na naman ito ng matinding hika kaya ubo ito ng ubo ngayon habang pilit na pangaralan ako. Nagsalin ako ng tubig mula sa plastic na pitcher at’agad na ibinigay ko kay mama sabay abot sa gamot na nabili ko kanina.   Mag-aaral ako pero hinding-hindi sa Ademar University! Sigaw ko sa isipan. Oo, mataas ang pride ko at hinding-hindi ako aapak sa paaralang yun!   “Ma, alam mo naman na hindi pwede ‘di ba? I couldn’t focus studying while thinking about your state here—no one will take care of you but me. And you know—I hate being with the Ademar.” I even hate it when my tongue recite their f******* name!    I’ll face them with much power and pride sooner. Sooner than they’d anticipated! Lalo na ngayong nagkausap na kami ni uncle Oliver Wong na nasa China at nangakong pupuntahan kami rito at tutulungan sa problema namin pero hindi pa niya malaman kung kailan siya may bakante dahil sa hectic ng schedule niya sa business transactions niya sa China at sa iba’t ibang panig ng bansa. Uncle Oliver is my father’s younger brother and running his jewelry companies around the world, exclusively for golds and diamonds. Kaya inaasahan ko ang malaking tulong niya sa sitwasyon namin ngayon..   “Pero anak, sayang lang kasi dahil alam kong alam mong magaling ka.. Sayang, anak kung hindi ka mag-aaral ngayon. Tsaka, nilista na kita.” Ano?! Sumakit bigla ang ulo ko sa narinig ko mula kay mama. Urg! Ayoko ngang mag-aral sa paaralan nila!   “Ma, naman—“   “Anak, para sa’yo lahat ng gusto ko. Sana naman bago man lang ako mamatay ay makita ko man lang na nag-aaral ka na..” Sabi sabay atake ng matinding hika nito.   Isinantabi ko na muna ang umusbong na inis sa sarili ko dahil sa kalagayan ni mama ngayon. Paano ba makawala sa dal’wang nag-uumpugang bato? “Ma, parang hindi naman epektibo ‘tong mga gamot na reseta sa inyo, eh. Kakausapin ko yang doctor niyo bukas!” Ilang lingo na bang inom ni mama sa mga gamot niya? Sana man lang ay naibsan ang hika niya pero hindi, eh. Awang-awa ako kay mama ba inalalayan ko patungo sa kwarto niya.   “A-Anak, bago man lang ako mamatay—malaman ko man lang na nag-aaral ka.. W-Wag mo ng intindihin ang mga A-Ademar, anak—“ My mother got no plans to give up coaxing me and telling me that her time is almost up!   “Ano ba, ma—‘wag mo ngang sabihin yan. Sige, sige—mag-aaral na ako!” There. I finally gave my verdict and what I thought would at ease my mother’s state.   I knew I added burden unto her—lalo na sa nahinto kong pag-aaral. I’m still in 9th Grade that supposed to be a graduating senior high school student but I couldn’t endure bullies and mocking faces from the public whenever they’d seen me roaming around in Ademar’s perimeter. Kaya ako huminto at nagdesisyong magtrabaho para kay mama Adele—hindi rin naman ako nakakapasok ng maayos dahil tuwing hapon ay nagtatrabaho ako bilang taga-linis ng fish pond.   “P-Pinasaya mo ako, anak.. S-Salamat!” Masayang wika ni mama saka siya nahiga at ipinikit ang mga mata. After I covered her her blanket, I went out and expelled a heavy sigh.   I guess, I need to eat my pride for now--for my mother’s sake..   End of the flashback..                    
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD