Baranı o halde gördüğümde yüreğime bir hançer saplanmış gibi hissetim.Kendime gelerek hemen yukarı odaya koştum.Zehra hanım,Dilan,Merve ve babaane kapıda bekliyordu belliki Mehmet ağa içeriye girmişti.Ben ne yapacaktım.İçeriye girsemmi acaba?Ruhum sıkışıyordu.Sanki nefes alamıyordum.Durduğum yerde durdum çünkü yapacak birşeyim yoktu.Kapının önünde beklerken saatler geçmişti ama hâlâ icerden çıkmamışlardı.Dayanamayıp kapıyı açıp içeri girdim.Kadın doktor Baran'ın yaralarını sarıyordu."Aa kızım gel,kocan iyi merak etme ."dedi Mehmet ağa.Baranın yüzüne baktığımda soluktu.Ve öylece uzanıyordu.Bu hali canımı çok yakmıştı.Savunmasız bir çocuk gibiydi.Elimde olmadan yine gözlerim dolmuştu.Kadın doktor hâlâ bandajı sarıyordu.Ama o kadar ilgili sarıyorduki insanın dikkatini çekiyordu."Nasıl durumu?
