Aysima’den...
Söylemeliydim.
Özellikle de Yusuf gözlerimin içine bakıp merakla beni dinlerken söylemeliydim belki de ama söyleyemedim. Belki yaptığım en büyük salaklıklardan biri buydu ama Yuşa abimin baba olacağını söylediği o andaki heyecanını gördüğümde, gözlerinde ki parıltıya şahit olduğumda bunu söylediğim an bizi büyük bir yıkıma sürükleyeceğimi biliyordum. Abim bizi yine bırakmazdı, karısının ve öfkesinin o da farkındaydı ve daha da sinir bozucu olanı farkında olmasına rağmen yanından ayrılamamasıydı. Şeyma’nın değişik bir karakteri vardı. Gerçekten değişik bir karakteri vardı. Abim onu neden bırakmıyordu, bırakamıyordu bilmiyordum ama belki de anlayabiliyordum. Babam gibi olmak istemiyordu oysa Şeyma tamamen annemdi. Aslında söylemem lazımdı. Tam şuanda Ay Işığı benim demem lazı
