รุ่นพี่มีเกียร์ แต่ที่นั่งเมียยังว่าง

"รถตุ๊กๆ บรรทุกถ่าน ขึ้นบนสะพาน รถมันชักกระตุก รถตุ๊กๆ บรรทุกถ่าน ขึ้นบนสะพาน รถมันชักกระตุก กระตุ๊ก กระตุก กระตุ๊ก กระตุก กระตุ๊ก กระตุก" เสียงเด็กนักศึกษาปี 1 คณะวิศวกรรมศาสตร์ต่างส่งเสียงร้องเพลงตามรุ่นพี่กันจนดังกึกก้องไปทั่วทั้งคณะ วันนี้เป็นวันรับน้องปี 1 วันแรก ทุกคนต่างดูคึกคักกันมาก ทั้งพวกรุ่นพี่และพวกรุ่นน้องก็ด้วย สถานที่จัดกิจกรรมจัดขึ้นที่สนามฟุตบอลตรงหน้าคณะ ตอนนี้ทุกคนพากันส่งเสียงร้องเพลง จนเสียงเพลงดังกึกก้องไปทั่วทั้งสนามบอล เพื่อส่งเสียงแข่งกันกับกิจกรรมรับน้องของคณะอื่นๆ ซึ่งต่างก็จัดขึ้นวันนี้ด้วยเหมือนกัน พรึ่บ มีนักศึกษาคนหนึ่งรีบวิ่งมานั่งลงในแถวอย่างรวดเร็ว "หยุด" เสียงรุ่นพี่เฮดว้ากตะโกนสั่งจนสุดเสียง ทำเอาบรรดาน้องๆ ปี 1 ทุกคนต้องหยุดเสียงร้องตามไปด้วย พร้อมกับสายตาทุกคนต่างก็หันมองหน้ากันไปมาด้วยความงุนงง "น้องคนที่พึ่งมา ลุกยืนขึ้นครับ" เสียงพี่ว้ากตะโกนเรียกรุ่นน้องที่พึ่งจะนั่งลงที่แถว คิริว นายอัครวัฒน์ พิพัตน์ชัยณรงค์ พี่ว้ากหน้านิ่ง เสียงเข้ม ที่ซื่อตรงต่อกฎระเบียบเป็นที่หนึ่ง แค่เห็นหน้าตาที่มักจะไม่ค่อยยิ้มแย้มนั้นแล้ว ก็ทำให้หลายคนต่างเกรงกลัวให้กับใบหน้านิ่งๆ นั้นกันไม่น้อย "ผมนัดคุณกี่โมงไม่ทราบ" "พอดีว่าผมหลงทางน่ะครับพี่" น้องปี 1 ตอบกลับมา "ผมถามคุณว่า ผมนัดคุณกี่โมง ไม่ได้ถามว่าคุณไปไหนมา ทำไมถึงมาช้า" "8 โมงครับ" รุ่นน้องปี 1 กร นายหัสดินทร์ เทกรกุล เขาลุกขึ้นยืนและจ้องมองไปยังรุ่นพี่ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่นัก "ตอนนี้ 8 โมง 25 นาที คุณมาสายไป 25 นาที 25 นาทีที่พวกผมและเพื่อนๆ ของคุณต้องยืนตากแดดเพื่อรอคนที่ไร้ความรับผิดชอบแบบคุณเพียงคนเดียว คุณจะชดเชยเวลาที่เสียไปยังไงครับ ไหนคุณลองบอกผมมาซิ" "คือ...ว่า...ผม" ยังไม่ทันที่กรจะได้ตอบคนที่ยืนอยู่ทางด้านหน้าก็พูดขึ้นมาก่อน "ผมมีวิธีแก้นิสัยมาสายของคุณให้ คุณต้องไปวิ่งรอบสนามเป็นจำนวน 25 รอบ ให้สมกับที่เพื่อนๆ ของคุณทุกคนต้องมานั่งรอคุณอยู่เพียงคนเดียว" "แต่...พี่" "เพื่อนของคุณจะนั่งรอคุณอยู่ตรงนี้ จนกว่าคุณจะวิ่งจนครบ และกลับมาหาพวกผมและทุกคนตรงนี้ เชิญครับ" กรขมวดคิ้ว เขาจ้องเขม็งไปยังพี่ว้ากคนนั้น สายตาก็เหลือบมองไปหาพวกเพื่อนๆ ก็พบกับสายตาของเพื่อนๆ ทุกคนที่หันหน้ามาที่เขาเพียงคนเดียว วิ่งรอบสนามหรอ แม้ตอนนี้จะเพิ่ง 8 โมงกว่าก็ตาม ถึงแดดยามเช้าจะไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ แต่นี่มันประเทศไทยนะ ซึ่งมันร้อนทุกเวลาเหอะ แถมยังต้องวิ่งรอบสนามอีกตั้ง 25 รอบ ให้ตายเถอะต่อหน้าคนทั้งคณะด้วย กรอายจนแทบจะเอาหน้ามุดดินหนีไปเสีย แต่ก็เอาเถอะ เพื่อนๆ ต้องมาพลอยลำบากนั่งตากแดดไปกับเขาด้วย คิดได้ดังนั้น กรก็รีบก้าวเท้าวิ่งออกไปเพื่อจะได้เสร็จไวๆ กรหอบแฮ่กด้วยความเหน็ดเหนื่อย เขาทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าอย่างหมดแรง เขาใช้เวลาไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่ามันทำให้เขาเหนื่อยมาก เหนื่อยจนขาของเขามันแทบจะไม่มีแรงเหลืออยู่แล้ว เขารีบวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ตัวของเขาจะทำได้ในตอนนั้น เพื่อที่เพื่อนๆ ทุกคนจะได้เข้ามานั่งพักอยู่ในร่ม เขาคิดแค่นั้นจริงๆ "ทุกคน ไปพักได้ อีก 15 นาทีพร้อมกันที่นี่ เชิญครับ" สิ้นเสียงที่รุ่นพี่สั่งให้พัก ทุกคนต่างพากันแยกย้าย กรลุกขึ้นและพาตัวเองเดินตรงมานั่งที่โต๊ะหินใต้ต้นไม้ใหญ่ "อะ น้ำ กินซะก่อนที่นายจะตายเอา เราชื่อเภานะ" เภานั่งลงข้างๆ กร เขาส่งขวดน้ำเย็นที่ถืออยู่ในมือยื่นให้กับเพื่อนใหม่ เภา หนุ่มหล่อหน้าตาดี ผิวขาว ผมสีน้ำตาล ตัวสูง นาย ภูวเนศ โสภณภักดี ลูกชายเพียงคนเดียวของบ้าน เป็นเด็กต่างจังหวัดเลยต้องมาพักอยู่ที่หอ แต่เขาเลือกที่จะอยู่หอนอกเพราะมันเป็นส่วนตัวดี "ขอบใจ เรากร" กรรับน้ำมาถือไว้และเปิดดื่มทันทีเพื่อดับกระหาย เพื่อนใหม่อีกสองคนกำลังเดินตรงมาทางที่พวกเขานั่งอยู่ นัท นาย ชัยณรงค์ อุ่นเมือง รูปร่างหน้าตาพอใช้ได้ ใส่แว่น ค่อนข้างไปทางเด็กเรียน เขาเป็นเด็กแพร่สอบติดด้วยโควต้าคะแนนเรียนดี ตอนนี้พักอยู่หอในมหา'ลัย แอน นางสาว นันทรัตน์ ปัทมาชาติ หญิงสาวหน้าตาดี ผิวขาว ค่อนข้างจะคุณหนูอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ถึงกับเรียบร้อย เป็นเด็กกรุงเทพ ที่บ้านจึงขับรถมารับมาส่งเธอที่มหา'ลัยทุกวัน ทั้งคู่เดินเข้ามาทักทายทั้งสองคน "หวัดดีเรา นัทนะ" "หวัดดี เราแอน พวกนายชื่ออะไรเหรอ" "เรากร" "เราเภา" ทุกคนต่างแนะนำตัวให้ได้รู้จักกัน "เป็นไงบ้าง เหนื่อยรึเปล่า อะ ยาดมมั้ยเรามีนะ" แอนเอ่ยทักกรและยื่นยาดมส่งให้กับเพื่อนใหม่ "นายนี่โคตรเจ๋งเลย เป็นเรานะตายคาสนามไปแล้วแน่ๆ" นัทบอกพร้อมกับทุกคนที่หัวเราะตามไปด้วย "นั่นดิ แล้วทำไมถึงมาสายล่ะ หลงทางเหรอ" เภาหันไปถามกรต่อ "อืม พอดีว่าเราไม่เคยขึ้นรถเมล์มาก่อน แต่ว่าจะลองหัดขึ้นดูน่ะ วันนี้ดันขึ้นรถผิดสายกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ต้องโบกคันใหม่ แถมยืนรอรถกว่าจะมาก็นานมาก เราก็เลยมาช้าน่ะ"กรบอกกับทุกคน "โดนเล่นซะตั้งแต่วันแรกเลย เราว่าแบบนี้นายคงโดนหมายหัวแน่ๆ เลย พูดแล้วก็ขนลุก อะ" นัทพูดต่อแถมยังทำท่าทางหนาวๆ อีก "อืมรุ่นพี่ที่เป็นหัวหน้าเฮดว้ากคนนั้นชื่อพี่คิริวนะ ส่วนพี่ๆ ที่ยืนเรียงกันอีก 3 คนข้างหลังน่ะชื่อพี่ป๊อบ พี่กาด พี่โทนี่ ยืนเรียงจากซ้ายไปขวา เผื่อพี่ๆ เค้าถามจะได้ตอบเขาถูก" แอนบอกกับกรเพราะกรพึ่งมาน่าจะยังไม้รู้ว่าพวกพี่ๆ ชื่ออะไรกันบ้าง "ขอบใจทุกคนมากนะ" กรยิ้มให้กับทุกคน เสียงรุ่นพี่เฮดว้ากเรียกรวมพลอีกครั้ง ก่อนที่ทุกคนจะรีบวิ่งมารวมตัวกันอยู่ที่สนามหญ้าที่เดิม กิจกรรมรับน้องยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนหมดวัน "วันนี้พอแค่นี้ครับ พี่หวังว่าพรุ่งนี้จะไม่มีใครมาสายอีกนะครับ" สายตาคิริวเพ่งมองไปที่รุ่นน้อง บ่งบอกได้ว่าเขากำลังจ้องมองไปที่ใคร "นี่กลับบ้านกันเลยรึเปล่าเนี่ย ไปหาอะไรกินก่อนกลับกันดีปะ" เภาถามเพื่อนใหม่ทุกคนเมื่อทั้งสี่เดินออกมาจากกิจกรรมรับน้องด้วยกัน "เรากลับเลยอะ พอดีที่บ้านมารับแล้ว งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ" แอนโบกมือลาเพื่อนๆ เธอขอตัวกลับก่อนเพราะที่บ้านมารอรับแล้ว "เอาดิ กำลังหิวพอดีเลย ปะ กินร้านไหนกันดี" กรเดินกอดคอเพื่อนทั้งคู่แล้วพากันเดินไปตามทางเดินในมหา'ลัย ทั้งสามคนเดินมาไม่ไกลนัก เดินมาที่ร้านข้่วตรงหน้ามหาลัยนี่เอง ตอนนี้คนค่อนข้างเยอะมากเหมือนกัน เพราะว่าเป็นเวลาเย็นแล้ว เด็กนักศึกษาต่างรวมตัวกันมานั่งหาอะไรกินกันอยู่เป็นกลุ่มๆ สามคนสั่งอาหารมานั่งกินรวมกัน และรีบจัดการสวามปามเข้าปากด้วยความหิวโหย หลังจากที่วันนี้ทำกิจกรรมกันมาจนเหน็ดเหนื่อยแทบทั้งวัน _____________________________________ จบตอนแรกแล้วฝากเป็นกำลังใจให้บ้างนะคะทุกคน ฝากกดไลค์ให้ไรท์ตัวน้อยๆ คนนี้ด้วยนะ