รุ่นพี่มีเกียร์ แต่ที่นั่งเมียยังว่าง

ข้อเสนอ

กรบอกทางคิริวไปตลอด จนกำลังจะถึงทางเลี้ยวเข้าซอยบ้านของตัวเอง

"แยกซ้ายหน้าเลี้ยวเลย บ้านที่ประตูเหล็กสีดำน่ะ" คิริวจอดรถที่หน้าประตูบ้านสีดำ เขาคิดว่าบ้านหมอนี่ก็หลังใหญ่ใช่เล่นเลยหนิ

คิริวมองหน้ากร เขาพอจะดูออกว่ากรค่อนข้างที่จะเป็นลูกคุณหนู นี่คงไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยตัวเองคนเดียวสินะ ถึงได้ขึ้นรถเมล์แล้วเด๋อๆ ด๋าๆ แบบนั้น

"ขอบคุณ" กรรีบลงจากรถและรีบถอดหมวกกันน็อคส่งคืนให้กับคิริวทันที

"อืม เข้าบ้านไปเหอะ งั้นพี่ไปและ" คิริวพูดจบเขาก็ขับรถกลับไปทันทีเช่นกัน

เช้าวันต่อมา

"เป็นไงวะกรเมื่อวานมึงหลงอีกรึเปล่าวะ" เภาถามกรเมื่อเขาเดินมาถึงกลุ่มเพื่อนที่นั่งรออยู่ทำเอากรถึงกับแอบสะอึกไปเล็กน้อย

"หึ กูกลับได้เว้ย" เขาพูดไปอย่างงั้นแหละเพื่อไม่ให้เพื่อนถามมาก

"เออ กร เมื่อกี้มีพี่ปี 2 มาตามหาแกแหนะ เห็นบอกว่าเย็นนี้เลิกเรียนแล้วให้ไปถ่ายรูปโปลไฟล์ประกวดด้วย" แอนบอกกับกรต่อเลยทันที

กรนั่งลงและทำหน้าเซ็ง เขาไม่ต้องไปเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องแล้วก็จริง แต่เขาต้องไปเข้ากิจกรรมประกวดเดือนแทบทุกวันเหอะ จะบ้าตาย

"เอาน่า เดี๋ยวพวกเราไปเป็นเพื่อน ดีปะ" แอนตบไหล่เพื่อนเบาๆ แล้วยิ้มกว้างให้

ห้องถ่ายรูปกิจกรรมดาวเดือน

กรและเพื่อนๆ พากันเดินมาที่ห้องถ่ายรูป ภายในห้องมีผู้คนค่อนข้างจะคึกคักมากพอสมควร เพราะมารวมตัวกันจากหลากหลายคณะ

"น้องกรคะ นั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวรอพี่ๆ มาแต่งหน้าเซ็ทผมให้อีกหน่อย"

"ครับพี่" กรตอบรุ่นพี่ที่พาเขามานั่ง

"เฮ้ย เดี๋ยวพวกกูไปรอข้างนอกนะ ในนี้คนเยอะว่ะ เกะกะเขาด้วย" เภาชวนแอนกับนัทออกไปรอกรข้างนอกห้อง

กรนั่งรออยู่สักพัก เล ตัวแทนประกวดดาวจากคณะเดียวกันกับเขาก็เข้ามานั่งคุยด้วย

"หวัดดี มานานรึยังกร" เลถามกรและนั่งลงข้างๆ

"เราก็เพิ่งมาเหมือนกัน" กรตอบกลับและยิ้มให้

"เป็นไรอะ หน้าตาดูไม่ค่อยดีเลย"

"เปล่าหรอก สงสัยในนี้คนจะเยอะไปหน่อยน่ะ" ก็จะให้เขาบอกออกไปได้อย่างไรว่าเขากำลังเบื่อ เบื่อที่จะต้องมาเข้าประกวดเดือน ซึ่งเขาไม่ได้อยากที่จะมาประกวดจริงๆ ซะหน่อย ที่มาก็แค่จะหนีมาจากกิจกรรมรับน้องเท่านั้นเอง

กลุ่มรุ่นพี่ปี 3 ซึ่งเป็นถึงเฮดว้าก และยังมีหนึ่งคนในกลุ่ม เป็นถึงเดือนมหาลัยอีกด้วย พวกเขาเดินเรียงแถวกันเข้ามาภายในห้อง หน้าตาที่หล่อเหลาทำเอาบรรดาผู้คนต่างก็พาหันมองกันเป็นแถว พวกเขาเดินเข้ามาแล้วมาหยุดอยู่ที่ดาวเดือน กรและเลรุ่นน้องวิศวกรรมตัวแทนของคณะของพวกเขา

"ว่าไงน้องกร น้องเล พร้อมไหมครับ" กาดเดินเข้ามาถามรุ่นน้องอย่างเป็นกันเอง

"ค่ะพี่ ตื่นเต้นนิดหน่อยค่ะ"

"ครับ ก็ดีครับ ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกครับ วันนี้แค่ถ่ายรูปเฉยๆ เอง"

"เหมือนจริงๆ ว่ะ ยิ่งพอน้องทำหน้าตาแบบนี้แหละพวกมึงกูว่ายิ่งเหมือน ว่าที่เดือนมหาลัยชัดๆ มึงดูอย่างไอ้ริวสิวะ มันเคยยิ้มกับเขาซะที่ไหน แม่ง...ยังได้ตำแหน่งเดือนมาครองซะงั้นโคตรไม่น่าเชื่อเลยจริงปะล่ะ" เสียงป๊อบกระแนะกระแหนเพื่อนของตัวเอง

"พี่ว่าอะไรนะ ใครนะที่ได้ตำแหน่งเดือนมหา'ลัย" กรทำหน้างงเมื่อได้ยินที่รุ่นพี่พูด เขาหันหน้ามาถามพวกพี่ๆ อีกรอบเพื่อความแน่ใจ

"ก็นี่ไงครับ พี่คิริว หัวหน้าเฮดว้ากของเราคนนี้ไงครับน้องกร ฉายาเจ้าพ่อเสือยิ้มยาก" โทนี่ผายมือโชว์เพื่อนคิริวให้น้องๆ ได้รู้ ส่วนคิริวเองก็ได้แต่ยืนกอดอกไม่ได้พูดอะไรออกมา

'ห้ะ คนอย่างไอ้พี่คิริวเนี่ยนะ เป็นถึงเดือน'มหาลัย โคตรไม่น่าเชื่อเลยว'ะ' กรได้แค่คิดในใจแล้วหันหน้ากลับมา เขาเหลือบสายตามองไปที่คิริวอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

การถ่ายรูปโปรโมทดาวเดือนประจำคณะวันนี้เสร็จไปเป็นที่เรียบร้อย พวกพี่ๆ ต่างนำตารางการเข้าร่วมกิจกรรม และกำหนดการต่างๆ มาให้กับบรรดาตัวแทนดาวเดือนทุกคนได้รับรู้อย่างพร้อมเพรียงกัน และทุกคนต่างก็พากันแยกย้ายกลับ

กรเดินออกมาหาพวกเพื่อนๆ ที่นั่งรออยู่ข้างนอก พวกเขาจึงชวนกันเดินไปหาอะไรกินยังร้านอาหารหน้ามหา'ลัยก่อนกลับบ้านกัน

ร้านอาหาร

"มึงว่าอะไรนะไอ้กร พี่คิริวเนี่ยนะเป็นถึงเดือนมหา"ลัย แม่ง...น่าทึ่ง สัส สัส" เภาทุบโต๊ะ จนเกิดเสียงดัง พร้อมกับทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเช่นเดียวกันกับกร

"ทำไม พี่คิริวก็ออกจะหล่อ ทำไมถึงจะเป็นเดือนไม่ได้ หน้าอย่างแกสิแปลก...ไอ้เภา" แอนดูท่าจะชื่นชมรุ่นพี่คิริวจนออกนอกหน้าไปหน่อย

"นั่นสิ พี่คิริวเค้าก็หล่อนะเว้ย แค่...ก็ไม่ค่อยยิ้มเท่านั้นเอง" นัทพูดเสริมออกมาเบาๆ

'ถ้าคนอย่างไอ้พี่คิริวเป็นได้ คนอย่างกูก็ต้องเป็นได้สิวะไอ้กร' กรแอบคิดในใจและยิ้มอยู่คนเดียว ในเมื่อคนอย่างหมอนั่นประกวดแล้วชนะ คนอย่างเขาก็มีสิทธิ์ได้เหมือนกัน

"เออ กร ทำไมมึงไม่มาอยู่หอวะ สะดวกดีด้วย ช่วงนี้มึงต้องทำกิจกรรมเยอะนะเว้ย จะกลับทันรถเมล์หรอวะ" เภาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เพราะช่วงนี้เพื่อนต้องกลับบ้านค่ำตลอดด้วย

"นั่นสิ มาอยู่หอกะเราได้นะ" นัทพูดเสริมและชวนให้เพื่อนมาอยู่ด้วยกัน

กรเองก็อยากจะออกมาอยู่หอข้างนอกเหมือนกันนั่นแหละ แต่ติดตรงที่แม่ของเขานี่สิ

บ้านกร

"นะครับแม่ กรขอออกไปอยู่หอนะครับ" กรเกาะแขนขอร้องผู้เป็นแม่เรื่องที่เขาขอออกไปอยู่ที่หอข้างนอก

"ไม่ ยังไงแม่ก็ไม่ยอมเด็ดขาด ชิ" คุณหญิงรัศมีแม่ของกรกำลังงอนลูกชายสุดที่รักอยู่

"คุณก็ นี่ลูกมันโตขนาดนี้แล้วนะ เลิกทำเหมือนมันเป็นเด็กสักทีเถอะน่า" คุณสุพลพ่อของกรพูดเสริมเพื่อช่วยลูกชาย

"จริงครับแม่ ผมโตแล้วนะ ให้ผมออกไปอยู่หอนะครับ ผมสัญญาเลยนะว่าผมจะกลับบ้านทุกอาทิตย์เลย นะครับแม่ นะครับ"กรยังคงอ้อนแม่ของเขาต่อไป แม้ว่าคุณรัศมีจะหันหน้าหนีลูกชายก็ตาม

"แม่มีลูกชายคนเดียวนะกร แล้วนี่เราจะทิ้งแม่ไปได้ลงคอเชียวเหรอ แม่ทำใจไม่ได้หรอกนะ กรไม่เคยห่างบ้านไปไหนเลยนะลูก แล้วแม่จะยอมให้กรออกไปอยู่ข้างนอกตัวคนเดียวได้ยังไงกัน" คนเป็นพ่อถึงกับส่ายหัวให้กับภรรยาของเขาที่พูดแบบนั้นกับลูกชาย

"แต่แม่ครับ กรต้องกลับบ้านค่ำทุกวันเลยนะช่วงนี้ กรต้องอยู่ซ้อมประกวดเดือนที่คณะอีก กรขึ้นรถไปกลับทุกวันมันเหนื่อยมากๆ เลยนะครับแม่" กรทำหน้าเศร้าใส่ผู้เป็นแม่

"กรว่ายังไงนะลูก กรลงประกวดเดือนมหา'ลัยอย่างงั้นเหรอลูก" คุณแม่ถึงกับทำตาโตด้วยความตกใจ จึงหันกลับมาถามลูกชายซ้ำอีกรอบ

"คะ ครับแม่ กรกำลังลงประกวดเดือนมหา'ลัยอยู่ครับ" กรตอบอย่างงงๆ

คุณหญิงรัศมีจึงกระหยิ่มยิ้มในใจ

"เอาอย่างนี้ แม่มีทางเลือกให้กร"

"ทางเลือกอะไรครับแม่"

"กรต้องประกวดเดือนมหา'ลัยให้ชนะ อื้ม...ไม่สิ เอาแค่ให้ได้รางวัลกลับมาสักรางวัลก็พอ แม่ถึงจะยอมให้กรย้ายออกไปอยู่หอได้ ตกลงมั้ยคะ"

แม่ทำท่าชอบใจ เพราะคนอย่างลูกชายตัวเองไม่เคยร่วมกิจกรรมอะไรเลยอยู่แล้ว แถมยังไม่ชอบเข้าสังคมทำอะไรเลยสักอย่าง แล้วเรื่องรางวัลหรอ ไม่มีทาง ลูกชายของเขาไม่มีทางที่จะได้ออกไปอยู่ข้างนอกเป็นแน่ แม่รู้สึกมั่นใจเอามากๆ จึงทำให้กรถึงกับตาโต เขาทำหน้าเหวอเพราะไม่คิดว่าแม่จะยื่นข้อเสนอแบบนี้กับเขา

กรเดินขึ้นมาบนห้อง เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง มือยกขึ้นก่ายหน้าผาก เขารู้สึกคิดหนักกับสิ่งที่แม่ของเขายื่นข้อเสนอมาให้ เขาไม่คิดว่าเขาจะทำได้แน่ๆ ซึ่งมันแทบไม่มีทางเป็นไปได้เลยอยู่แล้ว และเขาคงไม่ได้มีโอกาสออกไปอยู่หอข้างนอกเป็นแน่ ยิ่งคิดแล้วเขาก็ยิ่งเครียด

"เอาวะไอ้กร มึงต้องลองดูสักตั้ง ถ้าครั้งนี้มึงทำได้ มึงจะได้ออกไปอยู่ข้างนอก มึงต้องทำได้สิวะกร" กรลุกขึ้นมานั่ง เขาทำหน้าตามุ่งมั่น และจริงจัง ยังไงเขาก็อยากจะออกไปอยู่หอเหมือนอย่างกับเพื่อนๆ คนอื่นบ้าง เพราะฉะนั้นเขาจะต้องตั้งใจและทำมันให้เต็มที่ เพื่อการได้ออกไปอยู่หอของเขา