สงสัยก็เพียงแต่เธอไปทำอะไรให้เขาโกรธ
“ฟ้าว่าเราคุยกันข้างนอกดีกว่าค่ะ”
“แค่ฉันไม่ไปหาที่ห้องหลายวัน เธอถึงกับลืมไปแล้วเหรอว่าไม่ควรขัดคำสั่งฉัน” ปริญแค่นยิ้มสมเพช
“คุณนัย”
“เข้าไป!”
เขาไม่สนใจสายตาเว้าวอนคู่นั้น ผลักร่างบางเข้าห้องนอนก่อนกระแทกประตูปิดเสียงดัง เอื้องฟ้าสะดุ้งเฮือก หวาดหวั่นในอกกับท่าทีเดือดดาลของเขา
“มีอะไรจะสารภาพกับฉันไหม” ปริญยืนกอดอกพิงบานประตูพลางถามออกไปอย่างใจเย็น
“ไม่มีค่ะ” ฝ่ายคนบริสุทธิ์ก็ตอบอย่างมั่นใจ ทว่าคำตอบนั้นเปรียบเสมือนเชื้อไฟที่ราดรดบนกองเพลิง ปริญเหยียดยิ้มมุมปาก ยกมือเสยผมที่ปรกหน้าแล้วเป่าลมระบายผ่านริมฝีปากหยักลึก เขาสืบเท้าแกร่งเข้าใกล้ร่างบาง เอื้องฟ้าไม่ไว้ใจกับท่าทีคุกคามพร้อมล่า แววตาคู่นั้นหากเปรียบเป็นใบมีดก็คงบาดผิวเนื้อของเธอจนกลายเป็นแผลเหวอะหวะ
“แน่ใจเหรอ” หรี่ตามองอย่างจับผิด “ให้โอกาสอีกที ตอบใหม่”
เอื้องฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ
