Siyah Ve Beyaz

Bosanacagim

Cesur

" Sen bana nasıl yalan söylersin Cesur, nasıl yaparsın bunu?"

Koltuğunda oturmuş öfkeden tansiyonu yükselmiş kızaran yuzu ile dil altını alıyordu

" ben biliyordum başıma geleceği... Ben biliyordum bu namussuzun boyle çıkacağını biliyordum ben, dedim ama kimseye dinletemedim"

Gozum koltukta oturan gözleri nemli kıza çevrildi. Başı yerde.

" Odaya git beni bekle "

Basini yerden kaldırmadan çıkarken annemin " hemen bosanacaksin bundan, culu çaputu ne varsa babasının da bunun da sokağa atacaksin" diye feryat ediyordu annem.

Kapıyı kapatmadan önce son duydukları bunlardı. Gozum kapının kapanması ile anneme döndü

" Bana ne yapacağımı bir daha söylemeye kalkama"

Gözleri yuvasindan dışına fırlayacak gibi irilesmis tükürük saçarak feryat etti

" Bu namussuz kızla bir saat aynı çatı altında kalamam"

" kalmacamsin" Bana baktı...tüm öfkesi geçmiş beni izliyordu

" bosanacagim ama şimdi degil" yanındaki koltuğa oturmuş başımı ovarken yine soylenmeye başladı

" Ne demek şimdi değil, derhal diyorum Cesur , derhal bosanacaksin yoksa herkese..."

Cümlesini tamamlanmasına musade etmeden susturdum " hiç kimseye hiç bir şey söyleyeceksin. Amcam ameliya olacak. Tedavi sürecine göre bosanacagim. Iyilesene ya da... anladın işte. Amcam aramızdan ayrılan dek evli kalacağım. kimse de hiç bir şey bilmeyecek "

Asla kabul etmeyecekti belliydi. " musade etmiyorum, baban gelsin"

" Eğer ağzını açıp tek kelime edersen çeker giderim bir daha dönmem. "

Anneme edilebilecek en büyük tehdit buydu. Hatta belki de onun elini kolunu bağlayacak tek şey.

Koltukta bitkin vaziyette kendimi yaslayıp gözlerimi kapattım

" Ne çabuk unutuyorsun o adamın oğlun ile kocanın nasıl hayatını kurtardığını anne. Ona bir can borcumuz var, simdi de odeyecegiz"

Sonunda susmustu. " ya hamile kalirsa"

Ona dokunacağimi düşünüyor. Dun aksam istisnaydi, sarhoştum. Ona asla dokunmam.

" Imkansiz"

Gözümün içine bakıp inanmıyor gibi kafasını salladı

" onun annesi..."

" baslayacagim annesine, koynuma almadığım kadın benden hamile falan kalamaz. Kalmışsa da... bakılır caresine"

Amcama tuttuğum sözü yerine getireceğim. Emanetine sahip çıkmak için annemi susturmak gerekti ve annemi susturacak tek şey buydu.

Her ne pahasına olursa olsun onun şerefini korururdum ve annem gözü dönerse benim tehdidime bile boyun eğmeyi bırakabilirdi

Burcu

Koltukta oturmuş açık dolap kapağının içindeki 13 tane asılı kıyafetime bakıyordum.

Bir taraftan da el çantası hazırlıyordum kendime. Babam ameliyattan çıkınca başında ben kalmak istemiştim ama belki de daha büyük bir canta hazirlamali

Oyle ya buyukhanim kovacak bizi. Odaya girdi. Yorgun ifadesi açık dolapla çantamı görmesiyle gerginlesti

" ne yapıyorsun?"

Soru dolu bakıyordum. Soramıyorum ama o söylese ne olur ki sanki. Anlâmisti

" konuştum, kimseye bir şey söylemeyecek "

Rahatlamistim. Emindim zaten halledeceginden. Annesinin oğluna ayrı bir zaafı vardı. Çantaya hırkamı yerlestirirken açık dolaptan yorgan ve yastık aldı

" Sen burada uyursun, ben odada kalirim"

Bu sana dokunmak istemiyorum mu demek oluyor. Dun gece oysa... Kafamı salladım Ona bakmadan. Pijamalarını da almış içeri geçerken

" sen tüm gün ne yedin?"

Kendimi, yeterli mi?

" Aşağıya git mutfağa bir şeyler hazirlasinlar ye..."

O da yememişti ama bu kadar öfkesinin içinde benim ac olmamı hatırlaması sasirtmisti. Artık bana eskisi gibi bakmiyordu

Gözleri ile gözlerimin arasında aşılmaz bir sur örülmüştü. Hiç bir topun delemeyecegi hiç bir kusatmanin sonuç veremeyeceği

Bir şeyler başladı ve bitti sanki... Oysa nasıl da tadı damağımda kalmıştı değer görmenin, sevilmenin.